18 Νοε 2015

Τεσσαρακονθήμερο Αρχιερατικό Μνημόσυνο Μητροπολίτου Πέτρας & Χερρονήσου κυρού ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ


Χριστιανοί Χωρίς Εκκλησία (Μέρος 7ο)

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου
Ι. Μητροπόλεως Πέτρας & Χερρονήσου

Όταν εξαρτάς  την πίστη σου στο  Θεό από  τους ιερείς, θα τη χάσεις. Θα έρθει μια ώρα, που θα σε κλονίσει και ο αγιότερος ιερέας. Κανείς ιερέας δεν είναι άγιος. Όλοι έχομε αμαρτίες και ελαττώματα. Αλλά κι αν δεν τα βλέπεις σε ένα ιερέα, θα έρθει κάποια στιγμή ο διάβολος, που μισεί πολύ τους ιερείς και θα παρουσιάσει τόσο αρνητικά τα πράγματα, που θα σε κλονίσει. Γι’ αυτό λέω πάντα στα πνευματικά μου παιδιά, που διακρίνω ότι με αγαπούν: Προσέξετε. Τίποτε  δεν πολεμά τόσο ο διάβολος, όσο τη σχέση του χριστιανού, με τον Πνευματικό του!
Αναφέρει το Γεροντικό ένα παράδειγμα: «Ποιο είναι προτιμότερο», ερωτά ένα πνευματικό παιδί τον Γέροντα: «Να χάσω την πίστη μου στο Θεό ή την αγάπη μου στον Πνευματικό μου;» Και ο διακριτικός Γέροντας, προς έκπληξη πάντων  απαντά: «Καλύτερα να χάσεις το Θεό σου, παρά τον Πνευματικό σου. Γιατί αν αρνηθείς το Θεό σου, ο Πνευματικός θα σε συνδέσει πάλι με το Θεό. Αν αρνηθείς όμως τον Πνευματικό, θα εξασθενίσει η πίστη σου στο Θεό και θα αλλοιωθεί. Στο τέλος, δεν θα είναι αληθινή πίστη».
Θα ήθελα πάνω σ’ αυτό,  να πω πάλι ένα παράδειγμα,  από τη ζωή των Αγίων: Ένας Γέροντας στο Άγιο Όρος είχε ένα πνευματικό παιδί- νέο Μοναχό-  που το αγαπούσε πολύ κι αυτό τον λάτρευε. Κάποια μέρα διέκρινε, να παγώνει η αγάπη του Μοναχού απέναντι του. Σιγά- σιγά η παγωνιά έγινε οργή και κατέληξε σε μεγάλο μίσος. Ο Γέροντας ρωτά το Μοναχό:  «Τι σου συμβαίνει:» Κι ο Μοναχός με μεγάλη ειλικρίνεια του λέει: «Γέροντα, όταν ήρθα στο μοναστήρι,  σε αγαπούσα σαν το  Χριστό και ό, τι έλεγες,  έφερνε χαρά στην ψυχή  μου. Τώρα σε βλέπω,  σαν το Σατανά! Κι αν πεις και κανένα λόγο,  ματώνει σαν μαχαίρι την καρδιά μου!»  Κι όμως ο Γέροντας,  δεν είχε αλλάξει.
Θέλω να πω μ’ αυτό, ότι είμαστε άνθρωποι. Δεν είμαστε άγγελοι. Και επηρεαζόμαστε από πολλά πράγματα. Κι αφού οι ιερείς δεν είναι τέλειοι, είναι επόμενο να μας επηρεάζουν,  με τη συμπεριφορά τους και τον χαρακτήρα τους. Δεν πρέπει όμως αυτό να συμβαίνει στην Εκκλησία.
Εκκλησία δεν είναι μόνο οι ιερείς. Είναι όλοι οι χριστιανοί. Είναι ο Χριστός. Είναι η Παναγία. Είναι το Πανάγιο Πνεύμα. Είναι τα θεία Μυστήρια. Είναι οι Άγιοι. Είναι οι Άγγελοι.  Είμαι ο τόπος και ο τρόπος που συναντάται ο Θεός με τον άνθρωπο. Είναι η θεία Λειτουργία.
Στην Αγία Τράπεζα χτυπά η καρδιά της Θείας Λειτουργίας. Με τα λόγια του Ιερέως: «Μεταβαλών τω Πνεύματι Σου τω Αγίω», το Αίμα του Χριστού ρέει στην Αγία Τράπεζα και γίνεται ζωή και αγάπη στις ψυχές  που το κοινωνούν.
Μόνο στην Εκκλησία υπάρχει η Θεία Κοινωνία, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Το παρατεινόμενο  Μυστικό Δείπνο. Η διαρκής Πεντηκοστή.
Ποτέ δεν εξαρτώνται τα μυστήρια της Εκκλησίας,  από την ηθική αξία του ιερέως. Και ο αμαρτωλότερος  ιερέας  να σε κοινωνήσει,  θα είναι Αίμα Χριστού. Το ίδιο ακριβώς,  με το Αίμα που κοινώνησαν στο Υπερώο τη Μεγάλη Πέμπτη, οι  μαθητές του Χριστού. Γι’ αυτό όσο δύσκολο και νάναι,  πρέπει να αγαπούμε το Χριστό, και να μη βλέπομε τα πρόσωπα των ιερέων.
Θα ήθελα να αναφέρω ένα περιστατικό,  που συνέβηκε στο όρος της Νιτρίας,  σε ένα μεγάλο άγιο ασκητή. Ο ασκητής ήταν πραγματικά άγιος. Δεν ήταν όμως ιερέας. Κάθε Κυριακή, ερχόταν  ένας ιερέας και λειτουργούσε και κοινωνούσε ο μοναχός.
Μια μέρα ο μοναχός,  έμαθε ότι ο ιερέας είχε πέσει σε κάποια αμαρτία. Δεν μπορούσε λοιπόν,  στην αγία ψυχή του,  να χωρέσει η αμαρτία του ιερέως και αποφάσισε,  να μην του ανοίξει την εκκλησία την Κυριακή,  να λειτουργήσει, για να μη μεταλάβει από το χέρι του.
Ο ιερέας έφυγε πικραμένος, χωρίς να γνωρίζει την αιτία,  που δεν του άνοιξε ο μοναχός. Τη νύχτα ο άγιος μοναχός,  βλέπει ένα πολύ ζωντανό όνειρο, που είχε τη μορφή οράματος. Είδε ότι βρισκόταν σε ένα καταπράσινο μέρος, πολύ όμορφο, που στη μέση είχε ένα χρυσό πηγάδι. Διψούσε. Το πηγάδι είχε πεντακάθαρο νερό, αλλά δεν είχε μέσον να το αντλήσει. Διψούσε πολύ αλλά δεν μπορούσε να πιει νερό.
Κάποια στιγμή, είδε από μακριά να έρχεται ένας άνθρωπος. Με έκπληξη είδε όταν πλησίασε,  ότι ήταν λεπρός. Κρατούσε  ένα κουβά χρυσό,  δεμένο σ’ ένα χρυσό σκοινί, τον έριξε στο πηγάδι,  έβγαλε γάργαρο νερό, τον άφησε και έφυγε.  Ο λεπρός ούτε ήπιε,  ούτε άγγιξε το νερό. Ακούει  ο μοναχός μια φωνή:  «Πιες νερό».  Και απαντά: «Κύριε το νερό είναι πολύ καθαρό. Το έβγαλε όμως ο λεπρός».
Η φωνή του ξαναλέει: «Το πηγάδι είναι χρυσό, ο κουβάς είναι χρυσός,  το σκοινί είναι χρυσό, το νερό είναι πεντακάθαρο. Γιατί δεν πίνεις; Ούτε το άγγιξε,  ούτε το μόλυνε ο λεπρός».
Ο μοναχός ξύπνησε και κατάλαβε ότι το  όνειρο ήταν θεϊκό. Ότι το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, δεν επηρεάζεται από  τους ανάξιους ιερείς. Άλλο θέμα είναι ότι αυτοί οι ιερείς,  θα χάσουν την ψυχή τους, γιατί δεν σεβάστηκαν την ιεροσύνη τους.


14 Νοε 2015

Χριστιανοί Χωρίς Εκκλησία (Μέρος 6ο)

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου
Ι. Μητροπόλεως Πέτρας & Χερρονήσου

Αφού  όλα αυτά ισχύουν για την Εκκλησία, πρέπει ως ιερείς να αναρωτηθούμε: Συμμετέχει ο κόσμος στη ζωή της Εκκλησίας; Πιστεύει ο κόσμος στη διδασκαλία της Εκκλησίας; Ζούνε οι Χριστιανοί, με την αγάπη του Χριστού; Δέχονται στην Εκκλησία, τη χάρη που έφερε στον κόσμο ο Χριστός; Γνωρίζουν αυτό που είπε ο Χριστός: «Εγώ ήρθα για να έχετε ζωή!» Ποια ζωή δίνει η Εκκλησία; Δεν είναι ασφαλώς η βιολογική ζωή. Αυτή τη δίνει ο Θεός σε όλους τους ζωντανούς οργανισμούς, ακόμη και στο Διάβολο.  Κι όμως ο Χριστός είπε: «Εάν δεν φάτε το Σώμα και δεν πιείτε το Αίμα, του Υιού του Ανθρώπου, δεν μπορεί να έχετε  μέσα σας,  την αιώνια  ζωή».
Φοβάμαι ότι σε όλα τα ερωτήματα- εκτός εξαιρέσεων- η απάντηση είναι αρνητική. Δύο είναι οι αδιαμφισβήτητες  διαπιστώσεις για τους αγαπητούς μας χριστιανούς. Ότι λίγοι εκκλησιάζονται και λιγότεροι συμμετέχουν στο «Μυστήριο της ζωής»,   στη Θεία Κοινωνία. Πιστεύω, όχι από απιστία αλλά από αδιαφορία και ολιγοπιστία και  πιο πολύ, από άγνοια.  
Ο βαθύτερος βέβαια λόγος είναι, ότι η πίστη των πολλών ανθρώπων, είναι απελπιστικά «εγκεφαλική». Δεν είναι «καρδιακή». Δεν είναι  «αγαπητική». Γι’ αυτό και δεν έχουν αισθανθεί ποτέ,  όλες αυτές τις χαρές και τις ευλογίες,  που δίνει η Εκκλησία. Δεν αγαπούν, ως Μητέρα τους πνευματική την Εκκλησία, γι’ αυτό και δεν αγαπούν τον Χριστό, ούτε τους  φίλους του Χριστού, τους Αγίους.
Γνωρίζουν την Εκκλησία, σαν μια  καταφυγή ορισμένων ανθρώπων, που προσφέρει με τα «κουραστικά» της κηρύγματα, λίγη βοήθεια στη συμπεριφορά των ανθρώπων και ικανοποιεί το «θρησκευτικό τους συναίσθημα». Τη γνωρίζουν  με ένα τυπικό εκκλησιασμό,  με μια μικρή φιλανθρωπία ή με μια οικονομική βοήθεια.  
Ακόμη κι εκείνοι που πιστεύουν πιο πολύ, βολεύονται μ’ αυτή την πίστη. Οι ιερείς τους είναι ευχαριστημένοι, γιατί τους βοηθούν οικονομικά. Αυτοί έχουν  τη συνείδηση τους ήσυχη,  ότι εκτελούν τα «θρησκευτικά τους καθήκοντα». Και ο Θεός από τον ουρανό, που γι’ αυτούς  παρακολουθεί τα πάντα- σαν χωροφύλακας!- πρέπει να τους χρωστάει  ευγνωμοσύνη! Αυτό μου θυμίζει, αυτό που έλεγε κάποιος: «Δόξα τω Θεώ, που δεν υπάρχει Θεός και περνούμε ωραία!» Αλλά και το άλλο παρόμοιο: «Δόξα τω Θεώ,  που κάθεται ψηλά στον ουρανό και δεν επεμβαίνει στη ζωή μας
Με όλες αυτές τις ορθολογιστικές για το Θεό αντιλήψεις, πώς είναι δυνατόν να εκκλησιάζονται οι άνθρωποι, να αγαπούν την Εκκλησία και να την αισθάνονται, ως πνευματική τους Μητέρα; Όταν μάλιστα κοινωνούν δυο με τρεις φορές το χρόνο,  για ασφάλεια, χωρίς να αισθάνονται ουσιαστικά τίποτε και χωρίς να καταλαβαίνουν τα κηρύγματα των ιερέων,  τα οποία θεωρούν,  τόσο ανιαρά και ανούσια.
Υπάρχουν βέβαια κι εκείνοι,  που δεν πιστεύουν  στο Θεό. Αλλά υπάρχουν κι αυτοί  που αμφιταλαντεύονται και σκέπτονται:  «Κι αν υπάρχει Θεός, τι γίνεται στο τέλος;  Καλύτερα να έχομε έστω και μια τυπική σχέση με το Θεό». Όπως υπάρχουν κι εκείνοι που τον αναζητούν,  στις αρρώστιες τους, και  στις δυσκολίες τους και μετά τον ξεχνούν.
Θέλω όμως να αναφερθώ, σε μια άλλη κατηγορία ανθρώπων, που πιστεύουν ότι είναι χριστιανοί, ότι πιστεύουν στο Θεό, αλλά δεν πάνε στην Εκκλησία, γιατί «φταίνε οι παπάδες». Οι παπάδες με τη φιλαργυρία τους, με τα ελαττώματα τους, με την ολιγοπιστία τους, με τα σκάνδαλα τους, με τον αναχρονισμό τους.  Είναι αυτοί που πιστεύουν, ότι,  «ο του βίου ναυαγός, του Υψίστου λειτουργός».
Έχουν απόλυτα δίκιο, αφού ταυτίζουν τους ιερείς με την Εκκλησία. Στην εκκλησία όμως, δεν ερχόμαστε να δούμε  τους ιερείς, ούτε απλά για  να προσευχηθούμε στο Θεό, ούτε για να «ακούσομε» τη Θεία Λειτουργία. Ερχόμαστε να συμμετάσχομε   στη λατρευτική ζωή της Εκκλησίας.  Στη Θεία Κοινωνία. Όταν μας ενδιαφέρει,  η φωνή του ιερέως, τα άμφια του ιερέως, η καλοσύνη του ιερέως, η αυστηρότητα του ιερέως και δεν βλέπομε την Αγία Τράπεζα και δεν ακούμε τη φωνή του Χριστού: «Λάβετε Φάγετε. Τούτο εστί το σώμα μου», τότε είναι φυσικό, να μας φταίνε τα πάντα και οι πάντες: Οι ψάλτες, οι σύμβουλοι, τα παιδιά, τα μεγάφωνα και τόσα άλλα.

Κι όμως λέει ο Χρυσόστομος: « Όταν ακούς τα Δεσποτικά λόγια: «Τούτο εστί το Σώμα μου. Τούτο εστί το Αίμα μου», να μη βλέπεις τον ιερέα, αλλά τον ίδιο το Χριστό. Κι όταν σε κοινωνεί ο ιερέας, να έχεις την αίσθηση, ότι σε κοινωνεί ο Χριστός, όπως στον Μυστικό Δείπνο, κοινώνησε τους Αποστόλους. Ο ιερέας «δανείζει» το στόμα του στο Χριστό να μιλήσει. «Δανείζει»  το χέρι του στο Χριστό να σε κοινωνήσει». Το Σώμα και το Αίμα που κοινωνείς, είναι απαράλλακτα το ίδιο Σώμα και Αίμα, που κοινώνησε ο Χριστός τους Αποστόλους στο Μυστικό Δείπνο.

6 Νοε 2015

Χριστιανοί Χωρίς Εκκλησία (Μέρος 5ο)

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου
Ι. Μητροπόλεως Πέτρας & Χερρονήσου

Συνεχίζομε με ένα απόσπασμα από το βιβλίο «Η Ωραιότητα της Εκκλησίας: «Πόσο σε αγαπώ Αγία μου Εκκλησία, για τους Μάρτυρες σου! Για κείνους που έχυσαν το αίμα τους, για να μην αρνηθούν την πίστη σου. Για κείνους που μαρτύρησαν με τη συνείδηση τους, για να τηρήσουν τη διδασκαλία σου. Ακούω την καρδιά  του Αποστόλου Παύλου, να χτυπά για τα παιδιά σου. Ακούω τη φωνή του Ιερού Χρυσοστόμου, να συγκλονίζει τις ψυχές. Ακούω μυριάδες φωνές Αγίων, να φλέγονται από τον έρωτα του Χριστού σου.
Ω Αγία μου Εκκλησία! Είσαι  η «φλεγόμενη βάτος», που πυρακτώνεις τις καρδιές. Όποιος σε πλησιάζει, σε αγαπά κι όποιος σε αγαπά, σε γνωρίζει. Για σένα, η αγάπη προηγείται της γνώσεως και έπεται η σοφία της πίστεως. Όποιος σε πλησιάζει δεν μπορεί να μη σε αγαπήσει. Όποιος σε γνωρίσει, δεν μπορεί να μη σε λατρέψει.
Σε αγαπώ Αγία μου Εκκλησία, γιατί είσαι η ωραιότητα της ζωής. Γιατί αντανακλάς την ωραιότητα του Θεού. Γιατί είναι σταυρωμένη η αλήθεια σου. Γιατί είναι σταυροαναστάσιμη η χαρά σου.
Σε αγαπώ για τους ωραίους ναούς σου. Για τα ουρανόφωτα μοναστήρια σου. Για τις κατανυκτικές εορτές σου. Για τους χαριτωμένους Αγίους σου. Για τα φωτόμορφα παιδιά σου. Για τους ευλαβείς ιερείς σου. Σε αγαπώ, για την ωραιότητα της Παναγίας μας. Για τη θεσπέσια λειτουργία σου. Για το Μυστικό σου Δείπνο. Για τα σωστικά σου Μυστήρια. Για το ήθος σου, για το λόγο σου, για το κήρυγμα σου.
Στη ζεστή αγκαλιά σου έμαθα, να ταυτίζω τη ζωή μου με τη ζωή σου, τη χαρά μου με τη χαρά σου, την αγάπη μου με την αγάπη σου. Μου χάρισες τόσες χαρές, που δεν είχε τη δύναμη, να μου τις δώσει ο κόσμος. Κι όταν ο πόνος εξουθένωνε την καρδιά μου, μου έφερνες παράδειγμα τους αγίους σου. Γι’ αυτό δεν μπόρεσα ποτέ να φανταστώ, ούτε μια στιγμή, τη ζωή μου χωρίς εσένα.
Έψαξα να  βρω ανθρώπους, να με συγκινήσουν με τις ιδέες τους, με την αγάπη τους, με το πάθος τους για τον άνθρωπο, με τα οράματα τους για μια καλύτερη ζωή, για ένα δικαιότερο κόσμο. Θαύμασα πολλών ανθρώπων τις θεωρίες και εκτίμησα τις καλές τους προθέσεις και υποκλίθηκα στις ανυπόκριτες αγωνίες τους. Είδα όμως παντού,  την ατέλεια των ανθρωπίνων πραγμάτων.
Είδα πώς ελευθερώνεις  τα παιδιά σου, από το μίσος, την αδικία, την αμαρτία, τα πάθη, τον εγωκεντρισμό και την απελπισία. Είδα ανθρώπους να μπαίνουν  στο ναό σου σκοτεινιασμένοι και να βγαίνουν φωτεινοί. Είδα να μεταλλάσσεται σε πολλές ψυχές ο πόνος σε χαρά και σε ελπίδα η θλίψη. Είδα παιδιά σου να απομακρύνονται από  την αμαρτία, να αλλάζουν το χαρακτήρα τους, να θυσιάζουν τον εγωισμό τους, να αγαπούν, να συγχωρούν, να παύουν να μισούν και να μην εκδικούνται.
Κανείς ανθρωπισμός, δεν συγκρίνεται με τη διδασκαλία σου. Κανείς δεν δίνει τόση αξία στον άνθρωπο. Κανείς δεν τον ονομάζει «εικόνα του Θεού» και «εν σαρκί περιφερόμενο θεό». Ό, τι ωραίο και αληθινό έχει ο κόσμος, είναι δικό σου.
Για όλα αυτά, Αγία μου Εκκλησία, σε αγαπώ. Γιατί δεν είσαι θρησκεία, που αναζητά το Θεό. Γιατί δεν είσαι φιλοσοφία, που ζητά να κατανοήσει το Θεό.  Γιατί κατακλύζεσαι από τη χάρη του Θεού και συμπονείς τα παιδιά σου. Το πολίτευμα σου είναι ουράνιο, δηλ. Θεανθρώπινο. Γι’ αυτό ο πολιτισμός σου, στηρίζεται στην ελευθερία και την αγάπη.
Σήμερα πιο πολύ από κάθε άλλη φορά, σε έχουν ανάγκη τα παιδιά σου και ο κόσμος ολόκληρος. Ο εγωισμός, η βοή του πολέμου,  το δίκαιο των ισχυρών, το αθώο αίμα χιλιάδων ανθρώπων, ζητά ευσπλαχνία και δικαίωση.
Εμείς καταλαβαίνομε, ότι το πρόβλημα βρίσκεται, στις διαστροφές της ανθρώπινης καρδιάς. Στην έπαρση του νου.  Στις άπληστες επιθυμίες της ζωής. Στην αλαζονεία της δυνάμεως. Στην απολυταρχία της κοσμικής εξουσίας».
Με όλες τις παραπάνω περιγραφές,  θέλησα να παρουσιάσω  το γεγονός και το Μυστήριο της Εκκλησίας, το έργο και την  αποστολή της. Με πιο απλά λόγια: Στην Εκκλησία θα γνωρίσομε, το αληθινό πρόσωπο του Θεού.  Θα αγαπήσομε το Χριστό.  Θα αισθανθούμε την προστασία της Παναγίας.  Θα βρούμε στα πρόσωπα των Αγίων, τα ηθικά και πνευματικά πρότυπα της ζωής μας. Θα δεχθούμε με τα Μυστήρια της, τη χάρη του Θεού στην ψυχή μας.
Με την έννοια αυτή:«εκτός της Εκκλησίας, δεν υπάρχει σωτηρία!» και «κανείς δεν μπορεί να πει το Θεό Πατέρα, αν δεν έχει την Εκκλησία Μητέρα!» Δηλ. για τον αληθινό Θεό μπορεί να μας μιλήσει μόνο η Εκκλησία. Ο κόσμος μας μιλεί για την παντοδυναμία του Θεού. Για την ύπαρξη του. Για την πανσοφία του. Η Εκκλησία μας μιλεί για την αγάπη του.
Στον κόσμο ο Θεός αποκαλύπτεται  ως Δημιουργός. Ως  Απόλυτο Πνεύμα. Ως  άπειρος Νους. Ως η Αρχή και η Αιτία των πάντων. Στην Εκκλησία αποκαλύπτεται ως Πατέρας.   Ως Αρχέτυπο και πρότυπο του ανθρώπου.
Ο Σταυρός του Χριστού φανερώνει την αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο. Η Ανάσταση σηματοδοτεί την αθανασία του ανθρώπου. Η Εκκλησία είναι η Μητέρα που σε διδάσκει εμπειρικά, γιατί ο Θεός είναι Πατέρας. Στην Εκκλησία ζεις στην αγκαλιά του Θεού.  Αισθάνεσαι την παρουσία Του. Πυρακτώνεσαι από την αγάπη Του. Συμμετέχεις στο Πασχάλιο Δείπνο της Βασιλείας Του.

Οι πλούσιοι κι οι φτωχοί και ποιος ο σωζόμενος πλούσιος (Κυριακή Ε΄ Λουκά)

κ. Μιχαήλ Τσακιράκη
Θεολόγου - Γυμνασιάρχου

Εργαζόμαστε και κερδίζουμε τα προς το ζην συνήθως ή και ανταλλάσουμε κάποια είδη μεταξύ μας ειδικά στις μέρες της κρίσεως αλλά και παλαιότερα έτσι ίσχυε. Κι επειδή δεν είμαστε ποτέ αυτάρκεις επινοήθηκε και το νόμισμα ώστε να ωφελείται το σύνολο της κοινότητας όταν προσφέρονται τα περισσεύματα και εισφέρονται τα ελλείποντα… προσφέρει ο γεωργός την παραγωγή του κι αγοράζει με τα χρήματα που λαμβάνει ό, τι άλλο θέλει και του λείπει… κι έτσι συγκροτείται η ανθρώπινη κοινωνία κι οι πόλεις επειδή ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον. Στα πνευματικά δεν ισχύει το ίδιο: ούτε δίνονται αρετές ούτε ανταλλάσσονται ούτε αγοράζονται ούτε πουλιούνται… αυτό σημαίνει ότι μόνοι μας πρέπει να ασκούμε κάθε αρετή όπως λέει κι η ΠΔ αδελφός δε λυτρώνει και θα λυτρώσει ξένος; Κοιτάξτε όμως την απερίγραπτη φιλανθρωπία του Χριστού του δεσπότη μας. Ό,τι δεν αγοράζεται το έδωσε πάμφθηνο! Ό,τι υλικό και να διαθέτουμε κι ανάξιο επομένως και φθαρτό και ολιγοχρόνιο μεταδίδοντας στους ενδεείς μπορούμε να αναπληρώσουμε την έλλειψη αρετών!
Σήμερα ένας δυστυχής είχε μόνη του ασχολία την εξωτερική του εμφάνιση φορούσε πολυτελή ενδύματα και έπειτα τραπέζια και τρυφές! Υπήρχε όμως κι ένας Λάζαρος χάμω ολοπλήγιαστος στην πύλη του πλουσιόσπιτου αυτού του πλουσίου που αναφέραμε μόλις κι επιθυμούσε να χορτάσει από τι; Από τα ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι του πλούσιου… αλλά και τα σκυλιά ερχόντουσαν και έγλειφαν τις πληγές του φτωχού αυτού. Έλλειψη (επι)κοινωνίας των δυο ανδρών σε όλα: φαγητό, ποτό, σπίτι, υγεία, ενδύματα, ανέσεις, φίλους και γνωστούς…΄ενας ο Λάζαρος με το όνομα αλλά πολλοί οι πλούσιοι κι ανάξιοι λόγου κι ανώνυμοι –τώρα ποιος είναι ο επώνυμος άραγε; Έμμεση προειδοποίηση μας λέει ο άγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς σα σήμερα… εάν φερθούμε σαν τον πλούσιο εκείνο μας περιμένει ό,  τι έπαθε κι εκείνος ενώ κάθε φτωχός ας μη θεωρεί ήδη τον εαυτό του Λάζαρο κι ας μη βρίσκεται στην ίδια θέση μαζί του όπως θα δείξει παρακάτω ο ευαγγελιστής αφού αυτό θα το αποφασίσει μόνο ο Κύριος. Ένας ο Λάζαρος και μοναδικός.
Συνέβη και πέθανε ο Λάζαρος και άγγελοι τον μετέφεραν στον Παράδεισο με τον Αβραάμ ως αθλητή στα στέφανα της νίκης… πλούσιος μη σωζόμενος είδαμε ποιος είναι πλούσιος σωζόμενος ο Αβραάμ ο φιλόξενος που δεν αποκαλείται πλούσιος γιατί ανώτερη η αρετή από τον πλούτο! Αβραάμ λοιπόν δηλαδή πατέρας πολλών… κι οι δυο πλούσιοι αλλά ο ένας έκανε παράχρηση του πλούτου με φιληδονία και ασπλαχνία και μισοξενία κι ο άλλος με φιλοξενία και φιλοθεϊα και ευσπλαχνία σώθηκε και έγινε και τόπος σωζομένων όπου μεταφέρθηκε ο Λάζαρος. Κι ο πλούσιος τι απέγινε μόλις πέθανε; Τάφηκε ενώ ο Λάζαρος ούτε ταφή… τάφος πλουσίου θύρα Άδη από πολυτέλεια και μάλιστα λένε ότι η μόνη αμαρτία που συνεχίζει ο άνθρωπος και μετά θάνατον είναι ο τάφος εάν είναι πολυτελής κοκ. Αντί να δοθούν τα έξοδα σε φτωχούς και δε δίνουν προσευχές… τάφος πλουσίου πύλη Άδη και βασάνων στα καταχθόνια όπου βρισκόμενος  ο πλούσιος σήκωσε τα μάτια του και είδε το Λάζαρο στον Παράδεισο όπως εκείνος κάποτε κοιτούσε τον πλούσιο από μακριά πληγωμένος και πεινασμένος και περιφρονημένος και βασανισμένος όπως κι ο πλούσιος τώρα αλλά για πάντα…
Τώρα δεν μπορεί να παραβλέψει το Λάζαρο αλλά ζητά να μην παραβλεφτεί ο ίδιος από εκείνον που είχε παραβλεφτεί από αυτόν αλλά όπου τόπος ελέους στη γη ανελέητος ο πλούσιος και τώρα όπου η δικαιοσύνη ανελέητη μάταια ζητεί έλεος και να ξεδιψάσει… αυτοκατάκριτη η συνείδησή του ελαχιστοποιεί το αίτημά του λίγο νεράκι να πιώ και το Λάζαρο να μου το φέρει. Φωνάζει γιατί μεταξύ τους μεγάλο το χάσμα… θεοσεβής αλλά ανελεήμων ο πλούσιος πατέρα είχε τον Αβραάμ αλλά φιλήδονος κι ας ήταν συγγενής του Αβραάμ υποφέρει τώρα και δεν έχει θάρρος ούτε καν να απευθύνει το λόγο στον Λάζαρο. Τι τιμωρία ούτε μια σταγόνα νερό. Εκείνος τώρα αναψύχεται κι αυτός υποφέρει. Παιδί μου λέει ο Αβραάμ αλλά δεν μπορεί να βοηθήσει. Για λύπηση ο πλούσιος όχι για την τιμωρία του αλλά γιατί ούτε και τώρα καταλαβαίνει τι έκανε και σε τι έφταιξε και δίνει και εντολές κι εκεί που βρίσκεται και νομίζει ότι θα πετύχει κάτι… κι ο Αβραάμ τον συνεφέρνει: έλα στον εαυτό σου κι ομολόγησε ότι δίκαια και μόνος σου βρέθηκες εκεί γιατί αυτό επέλεξες με την καλοπέρασή σου στη γη κι ο Λάζαρος τα αντίθετα. Όχι έλαβες αλλά απέλαβες…
Και κάτι άλλο ακόμα μέγα χάσμα που ανοίγει ήδη από δω. Πόσο δύσκολα ξεφεύγουν οι αμαρτωλοί από τα δίχτυα του σατανά το ξέρουμε όλοι… υπάρχουν κι άλλοι βέβαια ακόμα χειρότερα στον Άδη αυτοί που αρπάζουν κιόλας του πλησίον… ακοινώνητος με τους αγίους ήδη από τη γη τι τραγικό! Ατέλειωτο και αμετάθετο η κόλαση των αμαρτωλών όσο κι η ανάπαυση των δικαίων. Κι ο πλούσιος επιμένει: στείλε το Λάζαρο στ’ αδέρφια μου μην πέσουν κι αυτά εδώ. Έχουν όμως το Μωυσή και τους προφήτες του λέει κι ο Αβραάμ αλλά πάλι ο πλούσιος επιμένει να πάει κάποιος νεκρός –ο Λάζαρος- για να τον πιστέψουν αλλά κι αυτός το ίδιο λάθος έκανε άρα κι αυτοί θα τον ακολουθήσουν…
Τώρα εμάς τι μας ενδιαφέρει όλο αυτό; Ούτε πλούσιοι είμαστε ούτε φτωχοί ούτε συγγενείς κάποιου… κι όμως ο πλούσιος χάθηκε έχοντας την ΠΔ και κανένα αναστημένο άρα έχει μια πρόφαση. Εμείς που ακούμε Τον αναστάντα να μας λέει διαρκώς: μη θησαυρίζετε για τον εαυτό σας θησαυρό πάνω στη γη τι να πούμε; Εμείς που Τον ακούμε να μας λέει δίνετε στους φτωχούς αδελφούς Μου τι να πούμε; Ερχόμαστε στο δια ταύτα: τι μπορούμε να κάνουμε; Ας μεταδίδουμε στους ενδεείς ό,  τι μπορούμε περισσότερο. Είμαστε ενδεείς; Ας μιμούμαστε το Λάζαρο υπομονετικά και ταπεινά! Τον ακολούθησαν μυριάδες αγίων Αυτόν που θυσιάστηκε για μας και για να τύχουμε κι εμείς τη θεία Του μακαριότητα στους ουρανούς έμπρακτα ζώντας εδώ θεοφιλώς Αμήν.

ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ

Ορθόδοξος Συναξαριστής






ΠΩΣ ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙΤΕ (Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ, ΣΤΡ. ΚΟΡΑΚΑ 2)

ΧΑΡΤΗΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΩΝ ΑΠ' ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΩΡΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ

ΠΡΟΓΝΩΣΗ ΚΑΙΡΟΥ

Επιστροφή στην Αρχική Σελίδα