30 Οκτ 2015

Χριστιανοί Χωρίς Εκκλησία (Μέρος 4ο)

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου
Ι. Μητροπόλεως Πέτρας & Χερρονήσου

Με τη δημιουργία των αγγέλων και των ανθρώπων, έχομε την εμφάνιση της πρώτης Εκκλησίας. Οι άγγελοι είναι μέλη της Εκκλησίας, που δοξάζουν και ανυμνούν ακατάπαυστα το Θεό. Στο Σύμβολο της Πίστεως λέμε: «Πιστεύω εις ένα Θεόν… ποιητήν ουρανού και γης, ορατών τε πάντων και αοράτων».  Εδώ συγκαταλέγονται οι άγγελοι.  Στο βιβλίο του Ιώβ υπάρχει η μαρτυρία: «ότε εγεννήθησαν άστρα, ήνεσαν με φωνή μεγάλη, πάντες άγγελοι μου».  Δηλ. Όταν έγιναν τα άστρα, με ύμνησαν με μεγάλη φωνή,  όλοι οι άγγελοι μου.
Αυτό σημαίνει ότι πριν τη δημιουργία του αισθητού κόσμου υπήρχαν οι άγγελοι και ότι δημιουργήθηκαν από το Θεό, πιο πρώτα από την δημιουργία του ανθρώπου. Ότι και οι άγγελοι είναι μέλη της Εκκλησίας, φαίνεται στην υμνογραφία: «Δια του Σταυρού Σου Χριστέ, μία ποίμνη γέγονεν αγγέλων και ανθρώπων και μία εκκλησία». Μετά τη σταύρωση του Χριστού, άγγελοι και άνθρωποι ανήκομε στην ίδια ποίμνη, στην ίδια εκκλησία.
Ο Κλήμης ο Ρώμης θα μας πει: «Πριν να γίνει ο ήλιος και το φεγγάρι είχε δημιουργηθεί η  Πνευματική Εκκλησία και φανερώθηκε στον κόσμο με την Ενανθρώπηση του Χριστού». Είναι αυτό που τόσο ωραία λέει ο Ιερός Χρυσόστομος:  «Η Εκκλησία είναι τόπος αγγέλων. Τόπος αρχαγγέλων. Βασιλεία Θεού. Αυτός ο ουρανός».Είναι τέλος η ωραία εικόνα της Αποκαλύψεως: «Η σκηνή του Θεού μετά των ανθρώπων». Είναι αυτό που λέει η Αγία Γραφή: «Ο Θεός περιπατεί στον παράδεισο το δειλινό, για να συνομιλήσει με τον άνθρωπο».
Για να μεταχειριστούμε την εικόνα μιας λίμνης «η Εκκλησία τρέφεται όπως η λίμνη με την συνεχή πηγή του Μυστικού Δείπνου (Σώμα και Αίμα Χριστού)  αλλά και από την βροχή της χάριτος της διαρκούς Πεντηκοστής» (ενέργειες και χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος).
Από το βιβλίο μου «η Ωραιότητα της Εκκλησίας», παραθέτω ένα απόσπασμα για την Εκκλησία:   
«Το χαρακτηριστικό   γνώρισμα της Εκκλησίας, είναι  ότι «γίνεται αντιληπτή, μόνο με την εμπειρία». Μόνο με τη συμμετοχή στη δική της  ζωή, που είναι η ενότητα θείας και ανθρώπινης ζωής, η κοινωνία Θεού και ανθρώπου.
Ο κόσμος βλέπει μόνο την ανθρώπινη πλευρά της Εκκλησίας  και την  ερμηνεύει ανθρωποκεντρικά. Σαν ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα. Εμείς  βλέπομε κυρίως το θεϊκό της  στοιχείο. Είναι επίγεια αλλά και ουράνια. Θεμελιώνεται στη γη αλλά ανήκει στην αιωνιότητα. Κεφαλή της  είναι ο Χριστός και ψυχή της το Πανάγιο Πνεύμα. Στην ευδοκία του Πατρός, στην ενανθρώπηση του Υιού και στην επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, στηρίζεται η υπόσταση της.
Είναι ωραία η  Εκκλησία, γιατί είναι ωραίος ο Νυμφίος της.  Είναι σταυρωμένη, γιατί είναι σταυρωμένος ο Κύριος της. Είναι «το όρος που φέρνει  χιόνι στην κορυφή του  και φωτιά στην καρδιά του». Εκπέμπει θείο φως και ακτινοβολεί θεϊκή ωραιότητα. Όποιος θέλει να θερμανθεί, πρέπει να έρθει κοντά της. Όποιος θέλει να ανέβει στην κορυφή της, πρέπει «αίμα να πληρώσει».«Έρχου και ίδε» είναι το κάλεσμα της. Έλα να δεις είναι η ικεσία της.
Είναι μια Μητέρα, που θέλει να σκεπάσει όλα τα παιδιά της,  κάτω από τα φτερά της. Πολλά είναι δειλά και μικρόψυχα και δεν θέλουν να κοπιάσουν. Άλλα αγαπούν τον «ευτυχισμό» και δεν θέλουν να πονέσουν. Άλλα είναι περήφανα και δεν μπορούν να αγαπήσουν. Κι άλλα την εγκαταλείπουν, γιατί δεν τους αρέσει η ζωή της.  
Είναι ένας λαμπρός ουρανός, που έχει πολλά αστέρια, που διαφέρουν στη λάμψη. Είναι τα παιδιά της  που τα φωτίζει το φως του Χριστού, ανάλογα με τη φλόγα της καρδιάς τους.
Είναι ένας Πύργος που χτίζεται. Οι πέτρες είναι τα παιδιά της, που διαφέρουν μεταξύ τους. Είναι δύσκολο το χτίσιμο αυτό, γιατί πολλές πέτρες είναι στρογγυλές και δεν χτίζονται. Είναι τα παιδιά της, που τα παραμορφώνει ο εγωισμός. Κι όμως  θέλει και προσπαθεί, να τα διορθώσει με τη μετάνοια και την αγάπη, να τα συμπεριλάβει όλα στο χτίσιμο, να τα κάμει όλα, παιδιά της βασιλείας της.
Είναι ένα καράβι, που το χτυπούνε τα κύματα μέσα στο πέλαγος. Δεν πρόκειται να βουλιάξει ποτέ, γιατί  κυβερνήτης  είναι ο Χριστός. Πολλά παιδιά της  όμως πέφτουν στη θάλασσα. Θέλουν να πάνε σε άλλα καράβια, που νομίζουν πως θα είναι καλύτερα.
Πολλά παιδιά της Εκκλησίας, την αγαπούν και την τιμούν αλλά και πολλά την  αρνούνται και την προδίδουν  και γίνονται αιτία να κατηγορείται και να γίνεται «σημείον αντιλεγόμενον».
Πολλοί άνθρωποι  δεν κατανοούν την αγάπη  της Εκκλησίας και δεν αγαπούν το Σταυρό της. Ζητούν σ’ αυτήν κοσμική δόξα και δύναμη. Άλλοι χρησιμοποιούν στο όνομα της βία και διαπράττουν αδικίες και εγκλήματα, «εν ονόματι»  της αλήθειας της. Είναι παιδιά που έχουν το φρόνημα του κόσμου και θέλουν να λέγονται παιδιά δικά της. Που ζουν στην αγκαλιά της και εμπορεύονται την αγάπη της».


Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Δημήτριος ο Μυροβλήτης

κ. Μιχαήλ Τσακιράκη
Θεολόγου - Γυμνασιάρχου

C:\Users\Michalis\Pictures\Ο-ΜΥΡΟΣ-ΤΟΥ-ΑΓ.-ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ-2.jpg

Εμοί λίαν ετιμήθησαν οι φίλοι σου ο Θεός λίαν εκραταιώθησαν αι αρχαί αυτών…αρχαί χορού Αποστόλων οι κορυφαίοι καταλόγου προφητών οι της θεοπτίας επώνυμοι και διδασκάλων ιερών και της των οσίων ομηγύρεως πάσης οι κληθέντες κατά την επαγγελίαν του κοινού μας Σωτήρος όπως ακριβώς και των μαρτύρων του Χριστού εξαιρέτως οι μεγαλομάρτυρες όπου ανάμεσά τους ξεχωρίζει εξαιρετικά ο άγιος που τιμάται και υμνείται από μας ξεχωριστά το μέγα θαύμα της Εκκλησίας και μέγα ωράισμα της οικουμένης σε όλα σπουδαίος και θαυματουργός και μυροβλήτης μάλιστα Δημήτριος. Μήπως όμως ο άγιος Δημήτριος είναι μόνο ανάμεσα στους μάρτυρες μεγάλος φωστήρας σαν ανάμεσα σε αστέρια ή μήπως δεν είχε και προφητική δύναμη και αποστολική διακονία και διδασκαλική και προεδρία και άσκηση οσιακή; Βεβαιότατα άλλους ακολούθησε και με άλλους εξισώθηκε και άλλους ξεπέρασε και άλλους υπερέβαλε κατά πολύ και παραμένει μοναδικός ή με λίγους μόνο και μόνος του κρατεί τα χαρίσματα συγκεντρωμένα όλων και γι’  αυτό δικαιούται να καρπώνεται όλες μαζί τις εύφημες μνείες που σε όλους οφείλονται.
Από την παιδική του ηλικία ήταν στήλη στερεή και ακαθαίρετη κάθε καλού άγαλμα ζωντανό και αυτοπροαίρετο κάθε αρετής εστία και συστοιχία θείων και ανθρωπίνων χαρίτων βίβλος ζωής και διδασκαλία ανώτερου χαρούμενο μίγμα αρετών και αγαθών και κοινή κοινωφελέστατη φιλοτιμία κάθε αγαθού φοίνιξ που ανθεί ως δίκαιος και ελαία κατάκαρπος εν τω οίκω του Θεού δέντρο φυτεμένο στα ρεύματα των υδάτων του Πνεύματος που δίνει και τον καρπό του στον καιρό του αν και ο άγιος Δημήτριος είχε πάντα ανθοφορία και καρποφορία μαζί και ούτε τα φύλλα του έπεσαν ποτέ αλλά και το άνθος και ο καρπός μεταδίδονται σε όλους όσοι προσέρχονται πιστά και δεν εκλείπουν ποτέ. Εν ολίγω επλήρωσε έτη πολλά ο βλαστός ο θαλερός της ευσεβείας και πολυέραστο άνθος και καρπός θαυμάσιος και θεοειδής ράβδος και σκήπτρο θείο του αιωνίου αρχιερέως Χριστού γενναίος και μεγαλοπρεπής στα ήθη και τα έργα και τα θαυμάσια που επιτελεί της χάρης του και παρέχει αμείωτα και ατελεύτητα το πλήθος ασταμάτητα τα κάλλιστα εκείνα και θειότατα ο ίδιος παραμένοντας πάντα γεμάτος αγαθά αστείρευτη πηγή χαρίτων και πέλαγος θαυμάτων ανεξάντλητο και άβυσσος ανεκδιήγητων ορατών και αοράτων αγαθών.
Περιττό να πούμε εγκώμια για τα εξωτερικά του προσόντα και τη λαμπρότητα των προγόνων και τη δόξα των γονέων κι ας φανερώνεται από αυτά αξιοθαύμαστος αν και ο ίδιος είναι γι’  αυτούς μάλλον μεγάλο καύχημα κι όχι το αντίθετο κόσμος του η αναφαίρετη πίστη και απειρόδωρη χάρη ο θείος και αναφαίρετος πλούτος των θεοειδών αρετών τώρα θησαυρισμένος στους ουρανούς ταμείο προσθήκης καλλίστων αγαθών. Φτάνει από τη γη στον ουρανό και κι ας βρίσκεται καόμα στη ζωή κι ας γεννήθηκε από γονείς θνητούς μεγάλη προσθήκη στα αιώνια αγαθά και παγκόσμιο κάλλος και υπερκόσμιο μαζί. Μακάριος ανήρ που δεν επορεύθη εν βουλή ασεβώνκαι εν οδώ αμαρτωλών ουκ έστη φυλάξας αμόλυντη χάρη του βαπτίσματός του κατά Χριστόν πριν ή γνώναι το κακόν εξελέξατο το αγαθόν και στο άνθος της νιότης του αποδέχτηκε το άνθος και την ωραιότητα της παρθενίας ψυχή τε και σώματι σοφός όντως και καθαρός όλος πολιά σύνεσις ανθρώποις...
Απλός νέος πολύ όμορφος εξωτερικά αλλά πολύ περισσότερο εσωτερικά θείος κατεστάθη από το Θεό που εκτίμησε το νοερό και αθέατο κάλλος του και καθρέφτης ακηλίδωτος σκεύος εκλογής πράγματι και διδάσκαλος και απόστολος και σοφός και παρθένος όμοιος εν ανθρώποις ουκ ην. Χτυπήθηκε στο σώμα παλαίοντας μέχρι τελευταίας ρανίδος αγωνιζόμενος με την κακία. Μυροβλήτης αναδείχτηκε και με το λείψανό του το ιερό ευωδία Χριστού και οσμή ζωής. Καλλιέργησε τις ψυχές με το λόγο όργανο σωτηρίας αλλά και στον πόλεμο ικανότατος… σαν τα ποικίλα αξιώματα του επίγειου βασιλιά που είχε είχε και από τον επουράνιο βασιλέα μας αντίστοιχα αξιώματα διδασκαλικά και καθοδηγητικά και γι’  αυτό θαυματούργησε αφθόνως η θεία χάρη ύστερα κι αφού πρόωρα απατηθέντος του όφεως θανατώθηκε ο μάρτυρας φέρνοντας πολύ καρπό εξαιτίας της άκαιρης πτώσης του σε λογισμούς και λόγους και πράξεις αφού έφτασε ο άγιος αγαπημένος μαθητής Του και υιός και φίλος Του ανώτατος και οικειότατός Του.
Στην Καταφυγή υπόγεια στον Ι.Ν. της Αειπαρθένου και Θεομήτορος τότε που επικρατούσε η ασέβεια κι η ευσέβεια λατρεύονταν κρυφά διείσδυε ο μάρτυρας εκεί υπογείως μεταδίδοντας στους φοιτητές και μαθητές του Χριστού την ουράνια διδασκαλία της χριστιανοσύνης γαλήνιο λιμένα ευσεβείας καταφυγή όλων των ευσεβώς επιθυμούντων να βιώσουν…καταφυγή όντως! Όρμησαν εκεί οι διώκτες του Χριστού και τον συνέλαβαν εκεί και τον οδήγησαν στον ηγεμόνα που τον έκλεισε φυλακή μένοντας να διασκεδάζει με το Λυαίο και τις ανθρωποκτονίες του τις αιμοβόρες. Κι ήθελε το ταχύτερο ο όφις να τον εξοντώσει γιατί δεν άντεχε τη διδασκαλία του αλλά το προφητικό χάρισμα του αγίου με το Νέστορα νίκησε και το Λυαίο και ο όφις εξεμάνη με την αναβολή και τη νίκη την απρόσμενη κι εμφανιζόμενος ως σκορπιός προσβάλλει το μάρτυρα για να τον θανατώσει επιτόπου. Και ο όφις νικήθηκε και πάλι αλλά και τα βασανιστήρια των κακούργων αρχίζουν! Κι όταν έρχονται τελικά οι λογχοφόροι αιμοχαρείς στρατιώτες ο άγιος ανοίγει τις αγκάλες σα το Χριστό και γυρίζει την πλευράν αυτού για να χτυπηθεί εκεί ο μιμητής του παθόντος υπέρ ημών.
Αντιδόξασε το Θεό και δοξάστηκε από το Θεό ο άγιος Δημήτριος με το φρικτό του θάνατο ετυχαίνοντας τη λύτρωση της πόλεως από τότε μέχρι σήμερα και υπερασπιζόμενος την πόλη από τότε μέχρι σήμερα πολλαπλά. Κοντά μας ο μάρτυρας διαρκώς παραστέκει ο άγιος Δημήτριος ο μεγάλος μάρτυρας αφού τελείωσε το δρόμο του και τήρησε την πίστη του κι αντιστάθηκε μέχρι αίματος για να φυλάξει την ευσέβεια σταματώντας την κακία των διωκτών του και συντηρώντας την πόλη του και κηδεμονεύοντάς την με πολυειδείς προστασίες κι αδιάκοπες πρεσβείες στο Θεό που ευχόμαστε να αγκαλιάσουν κι όλους εμάς.
ΠΗΓΗ: ΔΡΑΜ 2015
ΜΙΧΑΗΛ ΤΣΑΚΙΡΑΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ ΓΥΜΝΑΣΙΑΡΧΗΣ



Χριστιανοί χωρίς Εκκλησία (Μέρος 3ο)

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου
Ι. Μητροπόλεως Πέτρας & Χερρονήσου

Για να καταλάβομε, τι σημασία έχει η Εκκλησία στη ζωή των χριστιανών, πρέπει να δώσομε ένα ορισμό της Εκκλησίας.  Όχι με τη βαθειά θεολογική έννοια, αλλά με ένα απλό τρόπο, προσιτό στη συνείδηση και στην καρδιά του λαού μας.  Να ορίσεις όμως την Εκκλησία,  είναι τόσο δύσκολο, όσο δύσκολο είναι, να ορίσεις το Θεό.
Στη συνείδηση των πολλών ανθρώπων, ακόμη και πολλών  χριστιανών, η Εκκλησία ταυτίζεται,  με τους «Παπάδες» και τους «Δεσποτάδες». Εκκλησία  θεωρείται η Ποιμαίνουσα και Διοικούσα Εκκλησία, δηλ. οι Αρχιερείς, οι Ιερείς και οι Μοναχοί. Κατανοείται δηλ. σαν  ένας ανθρώπινος οργανισμός, με μια ίσως ανώτερη διδασκαλία  και   με προορισμό να βοηθήσει τους ανθρώπους στην κοινωνική και ηθική τους ζωή, να γίνουν καλύτεροι.
Σ’ αυτή την περίπτωση, η Εκκλησία είναι μια ακόμη, από τις πολλές θρησκείες, που ζητούν με τη διδασκαλία τους, να οδηγήσουν τους ανθρώπους στο Θεό. Αυτός είναι ο σκοπός της θρησκείας. Να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις, για να πλησιάσει ο άνθρωπος και να γνωρίσει το Θεό. Μια πορεία δηλ. του ανθρώπου προς τον Θεό. Πόσο θα τον πλησιάσει, εξαρτάται από τα στοιχεία θεογνωσίας, που διαθέτει η κάθε θρησκεία.
Αυτή όμως, είναι μια ανθρωποκεντρική ερμηνεία της Εκκλησίας. Η Εκκλησία, δεν είναι θρησκεία. Δεν είναι η πορεία του ανθρώπου προς τον Θεό αλλά αντίθετα, η πορεία του Θεού προς τον άνθρωπο. Στην Εκκλησία δεν ερευνάς και δεν ανακαλύπτεις τον Θεό.  Δέχεσαι την αποκάλυψη του Θεού, τη φανέρωση του Θεού, τη συγκατάβαση του Θεού. Στην Εκκλησία σε βρίσκει ο Θεός. Στη θρησκεία αναζητάς το Θεό.
Εκκλησία σημαίνει: «Θεός εφανερώθη εν σαρκί». Ο Θεός φανερώθηκε ως άνθρωπος,  στο Πρόσωπο του Χριστού. «Ο Λόγος σάρξ εγένετο». Ο Θεός έγινε άνθρωπος. Στην Εκκλησία ο Θεός αναζητά τον άνθρωπο. Γι’ αυτό το λόγο, η Εκκλησία, δεν είναι ούτε ανθρωποκεντρική, ούτε θεοκεντρική. Είναι Χριστοκεντρική. Αυτό σημαίνει Θεανθρώπινη.
Είναι το μοναδικό στην ιστορία Θεανθρώπινο Μυστήριο. Ενσαρκώνεται ο Χριστός, για να θεωθεί ο άνθρωπος. Γίνεται άνθρωπος ο Χριστός, για να γίνει θεός ο άνθρωπος. Σταυρώνεται ο Χριστός, για να νικηθεί ο θάνατος. Αναστήνεται ο Χριστός, για να γίνει αθάνατος ο άνθρωπος.
Η ουσία της Εκκλησίας εκφράζεται στα λόγια του Χριστού: «Εν εκείνη τη ημέρα γνώσεσθε υμείς, ότι εγώ εν τω Πατρί μου και υμείς εν εμοί καγώ εν υμίν». Κείνη τη μέρα θα γνωρίσετε, ότι εγώ είμαι με τον Πατέρα μου κι εσείς με μένα κι εγώ με σας.
Σε πολλούς ανθρώπους υπάρχει η αντίληψη, ότι η Εκκλησία δημιουργήθηκε την ημέρα της Πεντηκοστής, τότε δηλ. που κατήλθε το Άγιο Πνεύμα στους Αποστόλους, «ως βιαία πνοή». Και είναι βέβαια η Πεντηκοστή «Γενέθλιος ημέρα» της Εκκλησίας, υπό την έννοια ότι τότε έγινε «Σώμα Χριστού». Η αρχή όμως και η ύπαρξη της Εκκλησίας, ανάγεται  σε χρόνο πριν την Πεντηκοστή.  
Όπως «το Αρνίον το εσφαγμένον από καταβολής κόσμου», (ο Χριστός) μπαίνει  μέσα στην ιστορία, στα Ιεροσόλυμα και θυσιάζεται«επί Ποντίου Πιλάτου» στο Γολγοθά, έτσι κι η  Εκκλησία, «αποκεκρυμμένη από των αιώνων εν τω Θεώ», προαρχίζει στον Παράδεισο, προεικονίζεσαι στην Παλαιά Διαθήκη, προαναγγέλλεσαι στο «Ασμα Ασμάτων» και έχει ιστορικά την αρχή της, στο «Μυστικό Δείπνο» του Κυρίου μας, τη Μεγάλη Πέμπτη.
Κατέρχεται με τις πύρινες γλώσσες, την ημέρα της Πεντηκοστής και γίνεται «ενεργή», στην Πρώτη Ευχαριστία των Αποστόλων. Είναι από τότε, η μεγαλύτερη ευλογία του Θεού στον κόσμο. Η ζωή του Θεού, ανάμεσα στους ανθρώπους.
Είναι «το Σώμα του ζώντος Χριστού» «Η επί της γης συνεχιζόμενη Πεντηκοστή».Το «Διαρκές Μυστικό Δείπνο». Η «μορφή της Αγίας Τριάδος». Ο μυστηριώδης τόπος και τρόπος, όπου πραγματοποιείται, ο αγιασμός και η θέωση του ανθρώπου.
               Ο καθηγητής Ιωάννης Καρμίρης, λέγει ότι υπάρχουν τρεις φάσεις εμφανίσεως της Εκκλησίας. Η πρώτη είναι η δημιουργία των αγγέλων και των ανθρώπων. Η δεύτερη είναι η ζωή του πρώτου ανθρώπου στον Παράδεισο και η περίοδος της Παλαιάς Διαθήκης και η Τρίτη είναι η Ενανθρώπηση του Χριστού


21 Οκτ 2015

Όταν εξήλθε ο Ιησούς στη γη τον συνάντησε κάποιος άνθρωπος από την πόλη που είχε δαιμόνια πολλά (Λουκ. στ΄)

κ. Μιχαήλ Τσακιράκη
Θεολόγου - Γυμνασιάρχου

Όποιος είναι από το Θεό ακούει το Θεό και Τον υπακούει δηλαδή τις θείες εντολές! Στη συνέχεια μεταφέρει τα λόγια σε έργα αρμόδια κάνοντας το θείο Του θέλημα και γινόμενος κληρονόμος Θεού και συγκληρονόμος Χριστού. Όποιος παρακούει το Θεό και αμαρτάνει και επιδίδεται σε αμαρτίες αμετανόητα κι ανόητα είναι δούλος της και δε είναι από το Θεό αλλά από τον πονηρό γιατί με την κακή του προαίρεση μεταπλάσσει τη φύση του από το Θεό δοθείσα κι εξομοιώνεται με τον πατέρα της απωλείας. Σεις είστε από τον πατέρα σας το διάβολο και θέλετε να κάνετε τις επιθυμίες του… αν και τέτοιου είδους άνθρωποι είναι χειρότεροι κι από δαίμονες κι ας μη τους βλέπουμε οι πολλοί…κατακόβουν το σώμα τους αυτοκαταστροφικά ή προσπαθούν να βλάψουν κι άλλους αναίτια και διαφθείρουν τις ψυχές τους και προσπαθούν να διαφθείρουν και των άλλων που τους συναναστρέφονται απρόσεκτα. Κι όταν πεθάνουν μαζί με το σώμα αποβάλλουν και την επήρεια των δαιμόνων ενώ όσοι αμαρτάνουν αμετανόητοι διατηρούν και τη βλάβη αθάνατη και σταθερή. Όποιον είναι δαιμονισμένος τον λυπούμαστε όλοι αλλά το φονιά και το φιλάργυρο και τον αναίσχυντο και τον περήφανο δεν τον λυπούμαστε αλλά και τους αποστρεφόμαστε ενίοτε. Ο ένας ακούσια πάσχει ενώ ο άλλος αυτοπροαίρετα κι εκούσια κι ύπουλα κρύβοντας τη νόσο του πολλές φορές.
Τη μανία του διαβόλου δεν την καταλαβαίνουμε αλλά τους δαιμονιζόμενους στο σώμα μπορούμε να δούμε για να καταλάβουμε πόσο κακός είναι σε όλους μας πάντα κι η ψυχή σε τι κακή κατάσταση βρίσκεται και με τα πονηρά της έργα έχει ένοικό της τον εχθρό… κι όταν ο μονογενής Υιός του Θεού από άφατη φιλανθρωπία κατέβηκε στη γη κι απελευθέρωσε το άνθρωπο από την τυραννία του διαβόλου κατά την ψυχή κι απομάκρυνε φανερά τα δαιμόνια και των φανερά δαιμονιζομένων επιβεβαιώνοντας την κρυφά γενόμενη ψυχική ελευθερία και ίαση… για θυμηθείτε τι έγινε όταν θεράπευσε λ.χ. τον παραλυτικό που Τον βλασφήμησαν κιόλας και για τούτο κι Αυτός θεράπευσε βεβαίως και την παράλυση του σώματος ώστε όλοι να καταλάβουν ότι έχει ο Υιός του ανθρώπου επί της γης την εξουσία να συγχωρεί αμαρτίες. Σήμερα δείχνει ότι Αυτός έχει τη δύναμη να διώχνει και τους δαίμονες από τις ψυχές μας και μας χαρίζει αιώνια ζωή.
Από την κατάπαυση της κακοκαιρίας στη θάλασσα που προηγήθηκε με επιτίμηση και καθησύχαση ας περάσουμε στο πέραν είπε από ευσπλαχνία προγνωρίζοντας ότι κι εκεί Τον είχαν τόσο πολύ ανάγκη…κι έρχεται αυτόκλητος βοηθός στο δαιμονιζόμενο τόσο δεινά βασανιζόμενο και χρόνια…ένας αλλά με πολλά δαιμόνια…λεγεώνα ολόκληρη…κι έρχεται και προσπέφτει κραυγάζοντας τι υπάρχει ανάμεσα σε Σένα και μένα Υιέ του Θεού του Υψίστου; Σε παρακαλώ μη με βασανίσεις. Γιατί παράγγειλε στο ακάθαρτο πνεύμα να εξέλθει από τον άνθρωπο. Αλλά πού να πάνε; Στη μέλλουσα καταδίκη τους; Από τώρα; Και κολακεύοντάς Τον πλησιάζουν νομίζοντας ότι θα Τον μεταπείσουν. Για καταρτισμό των παρόντων τα δέχτηκε όλα αυτά ο Κύριος ανεχόμενος και πράγματι όλοι έλεγαν ποιος είναι Αυτός που κι ο άνεμος Τον υπακούει κι η θάλασσα; Είναι λοιπόν ο Υιός του Υψίστου. Κι ο δαίμονας θέλοντας και μη το ομολογεί.
Κι ο Κύριός μας θέλοντας να δείξει και την ταυτότητα του φοβισμένου ρωτά το όνομά του κι εκείνος απαντά λεγεών! 6.000. Παρακαλούν μην τους στείλει στην άβυσσο ολότελα φοβισμένοι από ανάγκη πλησιάζοντας! Πόση η παντοκρατορική εξουσία του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού! Ο επιβλέπων αβύσσους και καθήμενος εν υψηλοίς και τα πάντα περιέχων και κατευθύνων. Και μάλιστα δεν μπορούν να μείνουν πουθενά και με άδεια ακόμα! Διατάσσεται να εξέλθει αλλά δεν ξέρει πού και εισέρχεται στους χοίρους και αυτό πάλι δεν το κάνει από μόνος του πόσο μάλλον δεν μπορεί εναντίον ανθρώπων! Και πνίγηκαν. Το ίδιο περιμένει κι όλους μας αν δε προσέξουμε. Κι οι βοσκοί ανέφεραν όλα αυτά στην πόλη. Χοιρώδης βίος μοιάζει από ακαθαρσία παθών πονηρών και χοίροι οι περιφερόμενοι λερωμένοι ψυχικά και σωματικά και βοσκοί τους όσοι υπερέχουν σε κακία ανάμεσά τους σε ηδυπάθεια μεριμνώντας για τη σάρκα τους ικανοποιώντας την επιθυμία τους.
Ας αποφύγουμε τη συναναστροφή με χοίρους ομιλίες κακές φθείρουν ήθη χρηστά. Ειδικά οι μοναχοί λέει σήμερα ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς παραμονές του αγίου Δημητρίου!

Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΕΤΡΑΣ ΚΑΙ ΧΕΡΡΟΝΗΣΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

Γιάννη Γ. Τσερεβελάκη
Θεολόγος-Φιλόλογος

 «Δίκαιοι εἰς τὸν αἰῶνα ζῶσι» και «τελευτήσαντος ἀνδρὸς δικαίου οὐκ ὄλλυται ἐλπίς», λέγει η Γραφή. Ο μακαριστός μητροπολίτης Πέτρας και Χερρονήσου κυρός Νεκτάριος (εξεδήμησε προς Κύριον την 15η Οκτ. 2015) ανήκε στους δικαίους και για τούτο θα ζει αιώνια, όχι στις μνήμες των ανθρώπων αλλά στη μνήμη της Εκκλησίας, δηλαδή στη «μνήμη» του Θεού: «Εἰς μνημόσυνον αἰώνιον ἔσται δίκαιος». Και τι σημαίνει δίκαιος στην εκκλησιαστική γλώσσα; Δίκαιος είναι εκείνος που φυλάσσει τις εντολές του Θεού, που ζει κατά Θεόν, που εναποθέτει τη ζωή του στο Θεό με απόλυτη εμπιστοσύνη σ’ Αυτόν. Και ο μακαριστός αρχιερέας Νεκτάριος έτσι ζούσε: τηρώντας το θέλημα του Θεού με βαθιά πίστη προς Εκείνον, στον οποίο είχε αφιερωθεί παιδιόθεν «ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ, ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ καὶ ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ», σύμφωνα με τα λόγια του Χριστού. Με αυτή τη βαθιά, αγαπητική του σχέση με το Θεό και την Εκκλησία πορευόταν στη ζωή του, αυτή ήταν ο οδηγός στους λόγους και τα έργα του.
Για έναν τέτοιο άνθρωπο και Ιεράρχη όσα και να γράψεις είναι λίγα και ο λόγος είναι πάντοτε φτωχός. Διότι, όταν πρόκειται για μια από τις πιο  φωτεινές μορφές της σύγχρονης ιστορίας της Εκκλησίας της Κρήτης, τα λόγια δεν στέκονται ικανά να περιγράψουν ως αληθώς τον ένθεο κληρικό, το φιλακόλουθο, φιλάγιο και φιλόκαλο Ιεράρχη με το σπουδαίο εκκλησιαστικό έργο, τον μοναχό που είχε αφιερώσει τη ζωή του στο Θεό, το θεολόγο που είχε κάνει πράξη τη ρήση του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, ότι θεολόγος είναι όποιος προσεύχεται αληθινά, το ρήτορα που μάγευε τους ακροατές με το χάρισμα του λόγου του, τον συνοδικό που τον διέκρινε η σύνεση και το μέτρο, τον άνθρωπο με την ευστροφία και το χιούμορ, που έφτανε κάποτε μέχρι τον αυτοσαρκασμό. Διότι όλα αυτά και άλλα πολλά ήταν ο μακαριστός μητροπολίτης Νεκτάριος. Γνωρίζω ότι σε τέτοιες περιπτώσεις, όπως γράφει ο Θουκυδίδης, «χαλεπὸν τὸ μετρίως εἰπεῖν»(είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς αντικειμενικά). Ωστόσο θα μπω στον κίνδυνο να γράψω για το πρόσωπο του εκδημήσαντος, με σκοπό όχι να εκθέσω τη ζωή και το έργο του, το οποίο έχει ήδη αποτιμηθεί από το ποίμνιό του και την Εκκλησία της Κρήτης και όχι μόνο, αλλά για να δώσω την εικόνα του ανδρός, έτσι όπως τον γνώρισα και τον έζησα, αφού είχα τη μεγάλη ευλογία να με περιβάλει με την αγάπη του και να με τιμήσει με τη φιλία του.

Ο Νεκτάριος, ένας Ιεράρχης με αμιγώς εκκλησιαστικό φρόνημα, ήταν ο άνθρωπος που σε κέρδιζε από την πρώτη κιόλας στιγμή που τον γνώριζες. Το παράστημά του, η βιβλική του μορφή, η ανυπόκριτη συμπεριφορά του, η άνεσή του, η ευγένειά του, η ευπροσηγορία του σε έκαναν να σταθείς μπροστά του με  δέος και σεβασμό αλλά και, συγχρόνως, να  νιώσεις ότι βρίσκεσαι δίπλα σε οικείο σου άνθρωπο.  Λόγω του χαρίσματος του λόγου και της ρητορικής δεινότητας που τον διέκριναν, η συνομιλία μαζί του ήταν όχι μόνο απολαυστική αλλά κυρίως ωφέλιμη για τον συνομιλητή του. Εξάλλου, ήταν ο άνθρωπος που ήξερε την τέχνη της επικοινωνίας, που ήξερε να διαλέγεται χωρίς βλοσυρότητα ή επίπλαστη σοβαρότητα αλλά με ανυπόκριτο χαμόγελο και ανοιχτή την αγκαλιά.  Έτσι ο μακαριστός Ιεράρχης ασκούσε στο συνομιλητή του, αλλά και στο ακροατήριό του ευρύτερα, μια μοναδική γοητεία τόσο με τον καρδιακό  και ελάχιστα εγκεφαλικό λόγο του, όσο και με το ήθος του, με την όλη παρουσία του. Ήταν η παρουσία ενός χαρισματικού και χαριτωμένου ορθόδοξου Ιεράρχη, ενός Ιεράρχη που απέπνεε το ήθος και το άρωμα της Ορθοδοξίας.

Το εκκλησιαστικό, λειτουργικό και φιλομοναστικό του ήθος αποκαλυπτόταν ποικιλοτρόπως. Ήταν άριστος λειτουργός. Γνώριζε απόλυτα και τηρούσε την λειτουργική τάξη της Εκκλησίας, ήταν φιλόμουσος και βίωνε το μυστήριο της Θ. Λειτουργίας. Όποιος έτυχε να συμμετέχει σε ακολουθίες στις οποίες προεξήρχε, μπορεί να μαρτυρήσει γι’ αυτό ορθόδοξο λειτουργικό και ιερατικό ήθος που απέπνεε ως λειτουργός. Μετρημένες, ήρεμες, σοβαρές ιερατικές κινήσεις, εκφωνήσεις μελωδικές χωρίς υπερβολές και εκζήτηση, έκφραση που έδειχνε εσωτερικό βίωμα, ύφος που αποκάλυπτε την εσωτερική χαρά που τον πλημμύριζε κατά την ώρα του μυστηρίου. Αλλά μεγάλη του αγάπη ήταν και ο μοναχισμός. Μοναχός ο ίδιος, ο Νεκτάριος αγαπούσε με ένταση τα μοναστήρια και τη μοναστική ζωή, πράγμα που έδειξε με την ακοίμητη προσπάθειά του να ανακαινίσει όλες τις μονές της μητροπόλεώς του και να αναγεννήσει, στο μέτρο του εφικτού, τον μοναχισμό, έτσι ώστε τα μοναστήρια να ξαναγίνουν πόλος έλξης για χιλιάδες πιστών χριστιανών.Αλλά ο εκδημήσας Ιεράρχης ήταν και ο άνθρωπος της αγάπης, αυτός που στεκόταν με ανθρωπιά δίπλα στην καθημερινότητα του ποιμνίου του με εκκλησιαστικό και όχι με κοσμικό τρόπο. Σκοπός του ήταν να λύνει τα προβλήματα των ανθρώπων, όχι όμως με τον τρόπο των πολιτικών, αλλά να τους βοηθά με τον τρόπο της Εκκλησίας, πράγμα που μεταφράζεται ως προσπάθεια να καταλάβουν οι άνθρωποι ότι, πέρα και πάνω από τα καθημερινά προβλήματα, υπάρχει η σωτηρία του ανθρώπου. Κι αυτό μόνο η Εκκλησία μπορούσε και μπορεί να το προσφέρει. Για τη λύση των τοπικών και εκκλησιαστικών προβλημάτων ο μητροπολίτης Νεκτάριος συνεργάστηκε επιτυχώς και με τους τοπικούς άρχοντες. Διότι, ενώ ήταν βαθιά εκκλησιαστικός, την ίδια στιγμή γνώριζε την τέχνη της διαπραγμάτευσης, ήξερε πώς και από πού να διεκδικήσει, για το καλό της Εκκλησίας και του λαού πάντοτε, ήταν δηλαδή ένας άνθρωπος της εποχής του. Αυτό σημαίνει πως ήταν παράλληλα παραδοσιακός και σύγχρονος, χωρίς το ένα να αντιστρατεύεται το άλλο. Στο πρόσωπό του συνταιριάζονταν αρμονικά ο παραδοσιακός, με την αυστηρή εμφάνιση Ιεράρχης και ο σύγχρονος, πολύ καλά πληροφορημένος για τα προβλήματα και τα ιδεολογικά και φιλοσοφικά ρεύματα του καιρού μας, άνθρωπος. Πατούσε γερά στην ελληνορθόδοξη παράδοση, αλλά το βλέμμα του διαπερνούσε και ερευνούσε τη σύγχρονη πραγματικότητα. Ήταν ο Ιεράρχης με τους ανοιχτούς ορίζοντες, με την πνευματική ευρυχωρία, αυτός που έβλεπε την οικουμενική Εκκλησία, έμπεδος, ωστόσο, στην εκκλησιαστική παράδοση και σταθερά προσηλωμένος στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, το οποίο προέβαλλε και υπερασπιζόταν με όλες του τις δυνάμεις.
Πάνω από όλα, όμως, ο μακαριστός Ιεράρχης είχε την αρχοντιά της Ρωμιοσύνης, ήταν ένας άρχοντας, με όλη τη σημασία που έχει η λέξη. Άρχοντας στην εμφάνιση, άρχοντας στην ψυχή και στο ήθος. Αρχοντική καθ’ όλα η συμπεριφορά του, αρχοντικές οι κινήσεις του, αρχοντική η φιλοξενία του, αρχοντική η παρουσία του, αρχοντική η ευγένειά του. Και τούτο, διότι ο Νεκτάριος είχε ανεβεί σε υψηλές πνευματικές  κορυφές, είχε προσεγγίσει το φως του Θεού, ήταν «ὅλος ὅλῳ ἀφιερωμένος Θεῷ». Απ’ αυτή την υψηλή σκοπιά θεωρούσε τον κόσμο και τα του κόσμου, ζώντας ταυτόχρονα εντός του κόσμου. Όταν, πριν από λίγο καιρό, τον επισκέφθηκα στη Μητρόπολη, για να του ευχηθώ «καλή ανάρρωση», με εντυπωσίασαν το θάρρος του, η πίστη του, ο τρόπος που αντιμετώπιζε την ασθένειά του: «-Η αρρώστια», μου είπε, «με έκανε καλύτερο άνθρωπο. Μου έδωσε την ευκαιρία να δω από άλλη σκοπιά τα πράγματα. Με βοήθησε να αγαπήσω περισσότερο το Θεό και τους ανθρώπους. Ο Θεός που μας έδωσε τα πάντα, ας κάμει και με μένα ό, τι θέλει. Γενηθήτω το θέλημά Του». Αληθινά, ιώβεια αντιμετώπιση!

«Τοιοῦτος ἡμῖν ἔπρεπεν ἀρχιερεύς, ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος».Η προς Κύριον εκδημία του μητροπολίτου Νεκταρίου αποτελεί όντως μια μεγάλη απώλεια για την Εκκλησία και το λαό της Κρήτης. Σήμερα  είμαστε όλοι φτωχότεροι. Το κενό που αφήνει είναι όντως δυσαναπλήρωτο. Ὀμως, αφού η βουλή του Θεού ήταν άλλη, ας πούμε το χρυσοστομικό: «Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν». Ο Θεός τον χάρισε στην Εκκλησία, ο Θεός τον πήρε κοντά Του. Όσοι τον γνωρίσαμε είναι σίγουρο ότι θα τον κρατήσουμε για πάντα στη μνήμη μας ως τον Ιεράρχη που, όντας «εἰς τύπον Χριστοῦ», ποίμανε το λαό του Θεού ορθοδόξως και αγαπητικώς. Θα θυμούμαστε τους λόγους του, το ιερατικό του ήθος, την αρχοντιά του, το χαμόγελό του, την ευγένειά του, την εργατικότητά του, το ελεύθερο φρόνημά του. Κι εκείνος από τον ουρανό, όπου βρίσκεται, θα εξακολουθεί να προσεύχεται για όλους μας, συμμετέχοντας εσαεί στην ουράνια Θ. Λειτουργία. 

Ας είναι η μνήμη του αιώνια. ΑΜΗΝ.

16 Οκτ 2015

Το Σάββατο το μεσημέρι αποχαιρετούμε έναν σπουδαίο Μητροπολίτη

Ένα απο τα μεγαλύτερα αναστήματα της Ορθοδοξίας, μια ξεχωριστη 
προσωπικότητα ανεβαίνει στους ουρανούς...
Δίδαξες με τη ζωή σου .... καλλιέργησες ανθρώπινες ψυχές.... στήριξες πονεμένους, φτωχούς καθημερινούς ανθρώπους ..... Αντίο Γέροντα της ταπείνωσης και της αγάπης.... να μας θυμάσαι στις προσευχές Σου.... Καλό Παράδεισο....






ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΕΠΑΡΧΙΑΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ
ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ
Η Ιερά Επαρχιακή Σύνοδος της Εκκλησίας Κρήτης, συνελθούσα εις έκτακτον σύσκεψιν επί τη εις Κύριον εκδημία του εκ των μελών Αυτής αοιδίμου Μητροπολίτου Πέτρας και Χερρονήσου κυρού Νεκταρίου, εν Ηρακλείω την 15ην Οκτωβρίου 2015 και ώραν 19.00 μετά μεσημβρίαν.

α) ώρισεν, όπως η εξόδιος ακολουθία τελεσθή εις τον Ιερόν Μητροπολιτικόν Ναόν της Μεγάλης Παναγίας Νεαπόλεως της Ιεράς Μητροπόλεως Πέτρας και Χερρονήσου το Σάββατον, 17ην Οκτωβρίου και ώραν 12.00 μεσημβρινήν. Πρό της εξοδίου Ακολουθίας θα τελεσθή τρισαρχιερατική Θεία Λειτουργία.
β) απεφάσισεν, όπως το μέν πένθος της Ιεράς Επαρχιακής Συνόδου της Εκκλησίας Κρήτης φέρη ο Σεβ. Μητροπολίτης Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου κ. Ευγένιος, τόν δε επικήδειο εκφωνήση ο Σεβ. Αρχιεπίσκοπος Κρήτης κ. Ειρηναίος, Πρόεδρος της Ιεράς Επαρχιακής Συνόδου της Εκκλησίας Κρήτης, και
γ) καθήκοντα Τοποτηρητού της χηρευούσης Ιεράς Μητροπόλεως ανέλαβε, συνωδά τω Καταστατικώ Νόμω της Εκκλησίας Κρήτης, ο Σεβ. Αρχιεπίσκοπος Κρήτης κ. Ειρηναίος.
Ο ενταφιασμός του σεπτού σκηνώματος του μακαριστού Ιεράρχου θα λάβη χώραν εις τον προαύλειον χώρον του Ιερού Ναού Μεγάλης Παναγίας Νεαπόλεως Λασιθίου.
Παρακαλούνται τα ευσεβή της Εκκλησίας τέκνα όπως μετάσχωσιν εις το πένθος της Τοπικής Εκκλησίας και εύχωνται υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του μακαριστού Μητροπολίτου κυρού Νεκταρίου.

15 Οκτ 2015

Χριστιανοί χωρίς Εκκλησία (Μέρος 2ο)

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου
Ι. Μητροπόλεως Πέτρας & Χερρονήσου

Για να μην ωραιοποιούμε τα πράγματα και για να είμαστε ρεαλιστές, πρέπει να παραδεχτούμε, ότι έφτασαν και στην πατρίδα μας, οι ακραίες θέσεις του Διαφωτισμού κι όλα τα φιλοσοφικά και κοινωνικά ρεύματα, που συντάραξαν τους τελευταίους αιώνες την Ευρώπη. Ο Πόποβιτς λέει ότι, ο 18ος αιώνας σήμανε την επανάσταση εναντίον της Εκκλησίας. Ο 19ος σήμανε την επανάσταση εναντίον του Θεού και ο 20ος αιώνας σήμανε την επανάσταση εναντίον του ανθρώπου. Οι διάφορες κοσμοθεωρίες και ιδεολογίες και τα κύματα αθεϊσμού, καθώς και οι υπερβάσεις  της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας- όπως η Ιερά Εξέταση και οι Σταυροφορίες-δημιούργησαν τις προϋποθέσεις στην πατρίδα μας, να κλονιστεί η εμπιστοσύνη των ανθρώπων στην Εκκλησία.
Μια κατηγορία για την  Εκκλησία της πατρίδας μας, είναι ότι δεν στάθηκε πάντοτε-  όσο θα έπρεπε- στο πλευρό των  φτωχών  και των  αδύνατων. Όσο θα έπρεπε ναι, αλλά να μην ξεχνούμε ότι η φιλανθρωπία, ως στάση και τρόπος ζωής  στην Ελλάδα, ξεκινά  και καταλήγει στην Εκκλησία, ήδη από τους «Βυζαντινούς» χρόνους ή πιο σωστά από τη «Ρωμαϊκή» εποχή.
Ένας Κοινωνιολόγος λέει: «Ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός είχε τρία χαρακτηριστικά: Αγαπούσε και σεβότανε το Ωραίο, συνήθεια  που την πήρε από τους Έλληνες.  Αγαπούσε και σεβότανε το Δίκαιο, συνήθεια  που την  πήρε από τους Ρωμαίους. Αγαπούσε και σεβότανε τον Άνθρωπο, συνήθεια  που την πήρε από τους Χριστιανούς».
Σε κάθε ενορία και σε κάθε χωριό,  στην εκκλησία καταφεύγουν οι άνθρωποι και  στην Εκκλησία συναντούν, την αληθινή έννοια της φιλανθρωπίας. Δεν μπορείς να συναντήσεις καμιά Μητρόπολη και καμιά ενορία, που να μην ασκεί φιλανθρωπικό έργο. Όλες οι Μητροπόλεις έχουν εκκλησιαστικά ιδρύματα, για τις αδύνατες  κοινωνικές ομάδες, κυρίως για τους Γέροντες και τα Παιδιά, όπως Γηροκομεία και Ορφανοτροφεία. Όλες οι ενορίες διαθέτουν ένα  φιλόπτωχο Ταμείο, που με τρόπο αθόρυβο και ευαγγελικό, συμπαρίσταται στις ανάγκες των ανθρώπων. Ιδιαίτερα σήμερα στην οικονομική κρίση, που αντιμετωπίζει η κοινωνία μας, η Εκκλησία πρωτοστατεί.
Εδώ όμως χρειάζεται να τονίσομε ξανά, ότι το έργο της Εκκλησίας, είναι κυρίως Αγιαστικό, Διδακτικό και Σωτηριολογικό. Αυτό σημαίνει: να διδάσκει τον κόσμο, να παρουσιάζει του Αγίους ως πρότυπα ζωής, να αναγεννά τους ανθρώπους στην «εν Χριστώ ζωή», στην αγάπη, στη φιλανθρωπία, στην αλληλεγγύη, στη δικαιοσύνη και στο γνήσιο ανθρωπισμό.
Ο κόσμος μας έχει ανάγκη, από αληθινούς ανθρώπους, που να σέβονται και να υπολογίζουν τον άνθρωπο, ως την μεγαλύτερη αξία μέσα στον κόσμο.  Να μη θυσιάζουν τον άνθρωπο, για κανένα σκοπό. Να βλέπουν τον άνθρωπο, ως ζωντανή εικόνα του Θεού.  Να τον αγαπούν, ως μετά τον Θεό, θεό τους. Καταλαβαίνομε τι σημαίνει αυτό σήμερα. Σε μια  ώρα που κάθε μέρα και πιο πολύ, απογυμνώνεται  ο άνθρωπος, από την ηθική και πνευματική του υπόσταση.
Κι ένα τρίτο έργο της Εκκλησίας, είναι να ελευθερώνει τον άνθρωπο, από το κακό και  τα πάθη του. Από κακίες, μίση, αδικίες, απληστίες, συκοφαντίες. Από τον υπερτροφικό εγωισμό, που απλώνεται σαν φοβερή αρρώστια. Σ’ ένα τέτοιο κόσμο είναι φυσικό, να χάνεται ο Θεός, αλλά να χάνεται συγχρόνως και ο άνθρωπος.
Αυτό είναι το κύριο έργο της Εκκλησίας. Απόλυτη προτεραιότητα στον άνθρωπο. Απόλυτη προτεραιότητα στην ψυχή του ανθρώπου. Στο ανθρώπινο πρόσωπο. Στην ελευθερία του.  Την ψυχική και την πνευματική του ελευθερία. Στη μεγαλύτερη μορφή ελευθερίας, που είναι η αγάπη. Γι’ αυτή την αγάπη, ασκεί η Εκκλησία το φιλανθρωπικό της έργο.  στο βαθμό που της υπαγορεύει, η αγάπη της  για τα παιδιά της.
Αυτό το έργο όμως, όσο και να θέλει η Εκκλησία, δεν μπορεί να το ασκήσει στο βαθμό που πρέπει, όσο και να πολλαπλασιάζει τα φιλανθρωπικά της ιδρύματα. Το ίδιο και η Πολιτεία, όσο και να αυξάνει τις προσπάθειες της, τα κενά θα μεγαλώνουν. Κύριο έργο της Πολιτείας είναι να εξασφαλίζει στους πολίτες της, τις προϋποθέσεις να εργαστούν, για να ζήσουν. Είναι αυτό που λέει μια Κινέζικη παροιμία: «Αντί να δίνεις ένα ψάρι κάθε μέρα σ’ ένα άνθρωπο, μάθε τον να ψαρεύει».
Η Εκκλησία οφείλει να δημιουργήσει, μια συλλογική συνείδηση στα παιδιά της κι αυτό που δεν μπορεί να κάμει μ’ ένα ίδρυμα και μ’ ένα φιλόπτωχο, να το κάνει με την ευαισθησία των πολλών ανθρώπων. Σκέφτεστε αν σε μια ενορία, αποκτήσουν οι χριστιανοί ευαισθησία στη φιλανθρωπία, τι έργο μπορεί να γίνει;
Ένα φιλόπτωχο ταμείο μπορεί να βοηθήσει 5 ανθρώπους. Μια ενορία μπορεί να βοηθήσει 500. Μια Μητρόπολη  5.000. Αυτό το βλέπει κανείς καθαρά, στις περιπτώσεις που η Εκκλησία ζητά βοήθεια, για ένα άρρωστο παιδί. Με πόση προθυμία, βοηθούν οι  άνθρωποι! Αλλά και στις περιπτώσεις, που ζητά βοήθεια, για να χτίσει τους ναούς της.  Στην Ελλάδα τις εκκλησίες τις χτίζει ο ευσεβής λαός της. Ο ίδιος λαός, που ασκεί την πιο αληθινή και χωρίς επίδειξη φιλανθρωπία. Με απόλυτο σεβασμό στο Πρόσωπο του ανθρώπου.   

10 Οκτ 2015

Εξήλθε ο σπείρων του σπείραι τον σπόρον αυτού. Η καλλιέργεια που πρέπει να κάνουμε πριν από τη σπορά... (Λουκά Δ΄)

κ. Μιχαήλ Τσακιράκη
Θεολόγου - Γυμνασιάρχου

http://www.razbointrucuvant.ro/wp-content/uploads/2010/10/KESower2.jpg    Σε σας-λέει ο Κύριος στους μαθητές Του- έχει δοθεί να γνωρίσετε τα μυστήρια της βασιλείας του Θεού ενώ στους άλλους έχει δοθεί η παραβολή ώστε να βλέπουν και να μη βλέπουν και να ακούνε και να μην ακούνε! Γιατί το κάνει αυτό; Αυτός δεν είναι που θέλει να φωτίσει με το φως που φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενο εις τον κόσμον; Μόνο οι επίλεκτοι να κατανοούν κι οι υπόλοιποι τι θα γίνει; Ναι. Γιατί το μόνο ζώο με προαίρεση είναι ο άνθρωπος κι αυτόν ήρθα να σώσω και να αναπλάσω κι όχι να καταλύσω… κι αυτό θα το πετύχω όχι με τη βία –ας προσέξουν εδώ όλοι οι φορείς και παράγοντες αγωγής και μορφώσεως, γονείς και εκκλησία και σχολείο και πολιτεία κοκ- αλλά για όποιους αξίζουν μόνο να φωτιστούν κι αυτοί δεν είναι άλλοι από όσους ποθούν να κρίνουν ορθά και ζητούν επομένως να εφαρμόσουν τη σωτήρια γι’ αυτούς γνώση… πας ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει και τω κρούοντι ανοιγήσεται… κι από υπερβολική φιλανθρωπία διαλέγομαι μαζί τους εφόσον δεν έχουν έτσι τακτοποιημένα τα πράγματα για να τους παρακινήσω κι εκείνους και να τους προτρέψω να εκτιμήσουν και να προτιμήσουν και να μάθουν να ζουν έτσι ώστε να εφαρμόσουν τη θεία γνώση γιατί έτσι θα δοθεί και σε αυτούς να γνωρίσουν τα μυστήρια της βασιλείας του Θεού.
  Σε σας έχει δοθεί λοιπόν να γνωρίσετε που επιζητείτε με ιδιαίτερη φιλοπονία να μετατρέπετε τη γνώση σε έργα αγάπης γιατί καλό είναι όχι απλώς η γνώση που ασφαλώς προϋποτίθεται και απαιτείται ούτως ή άλλως ορθόδοξη να είναι αλλά και έμπρακτη γνώση και εφαρμοσμένη και με τη μεταβίβαση της μάθησης να ανταποκρίνεται όσο γίνεται περισσότερο και σε περισσότερους… άλλωστε δε θα δικαιωθούν οι ακροατές αλλά οι ποιητές του νόμου… γιατί σφάλλουμε; Από ραθυμία και απραξία. Αλλιώς ευχερώς κατανοούμε τη θεία διδαχή. Τι λέει λοιπόν σήμερα η παραβολή; Μιλάει για το σπορέα που βγήκε να σπείρει το σπόρο του κατά την εκκλησιαστική τάξη τώρα δηλαδή που πραγματοποιείται και η σποριά στη γη πάντα με τη μεταβίβαση της μάθησης μιλώντας και σκεφτόμενοι όπως οι θεοφόροι Πατέρες οι τα πάντα καλώς διαταξάμενοι όρισαν… οι ερωτήσεις έρχονται από μόνες τους: ποιος ο σπόρος ο πνευματικός και άφθαρτος; Και ποιος ο καιρός της σποράς; Ποιος είναι ο σπορέας; Ποια η κατάλληλη γη; Ποια η γη που θα μας θρέψει αιώνια ζωή;
Ο ίδιος ο Κύριος είναι ο σπορέας και εξήλθε από τον Πατέρα και ήρθε στον κόσμο χωρίς να χωριστεί από κει Αυτός που είναι μέσα στον κόσμο και δημιούργησε τον κόσμο και κατέβηκε από τον ουρανό στη γη.
Ο λόγος της διδαχής ο σπόρος Του οι εντολές αθανασίας και το ευαγγέλιο της βασιλείας των ουρανών. Κι όλα αυτά αδιαλείπτως… μέσω της αποστολικής διαδοχής και τους καλούς ιερείς και διδασκάλους εις τους αιώνες… οι διδάσκαλοι παρέρχονται όχι όμως και ο θείος λόγος… πώς; Πρώτα πρώτα με το φυσικό νόμο που έχουν όλοι οι άνθρωποι μέσα στη συνείδησή τους κι έπειτα με το νόμο της κατάρας και τέλος με το νόμο της χάριτος –της ΠΔ και της ΚΔ…
Καιρός σποράς όλη μας η ζωή εδώ στη γη μικρή και σύντομη σε σχέση με την αιωνιότητα και έπειτα και μάλιστα όλος ο χρόνος κι η αιωνιότητα μέχρι της συντελείας.
Καιρός θερισμού η Δευτέρα παρουσία…
Πού σπέρνεται αλλού παρά στις καρδιές μας τα πνευματικά χωράφια…
Άλλα σαν το δρόμο καταπατημένα κι άλλα πετρώδη κι άλλα πάλι ακανθοφόρα –με πονηρούς λογισμούς και πάθη και δαίμονες ή μικροψυχίες και πόρωση ανεπίδεκτες μαθήσεως ή και προσκολλημένες στα γήινα και στα χτήματα και στον πλούτο και στις πρόσκαιρες απολαύσεις…
Κι οι άνθρωποι αντίστοιχα άλλοι εκτροχιάζονται και καταπατώνται από πονηρούς δαίμονες κι άλλοι πάλι βαδίζουν πονηρά και τα πετεινά του ουρανού δηλαδή οι ουράνιο δαίμονες και τα εναέρια πονηρά πνεύματα τα κατατρώνε και τα αφανίζουν σα να μην άκουσαν το θείο λόγο ολότελα χάνονται κι άλλοι πάλι με πωρωμένη σκληρή καρδιά που εκεί μέσα δε μπορεί να προχωρήσει ο λόγος και να αρπάξει και να ριζωθεί δυνατά και επομένως με το που φυτρώνει κάτι ελάχιστο καλό ξεραίνεται αμέσως και μένει για λίγο μόνο κι έπειτα εξαφανίζεται με πειρασμούς που έρχονται συνέχεια στη ζωή μας από την ασθένεια της προαιρέσεώς μας… με χαρά δέχονται το λόγο αλλά χωρίς πνευματικές ρίζες πρόσκαιρα πιστεύουν κι έπειτα απομακρύνονται στον πειρασμό… στα αγκάθια προσκολλημένοι άλλοι πάλι και στα σωματικά και πρόσκαιρα και βιωτικά και βυθισμένες σε φροντίδες και ηδονές… τέτοια αγκάθια άκουσαν και πορεύτηκαν μέσω φροντίδων και πλούτου και ηδονών βίου συμπνίγονται και δε τελεσφορούν…
Και πρώτα κατηγορεί ο Κύριος όποιον δεν πρόσεξε στη θεία διδασκαλία: πολλά τα εμπόδια όπως βλέπουμε ανωτέρω...έπειτα αποκαλύπτει ποιοι ήταν οι ευδόκιμοι: όσοι έχουν αγαθή προαίρεση δεχόμενοι και συγκρατούντες τη θεία διδαχή κι εμποδίζοντας τους εχθρούς της σωτηρίας τους να δημιουργήσουν το παραμικρό φυλάττοντας υπομονετικά όλα και εμμένοντας βεβαιότατα στην πίστη υποφέροντας γενναία πειρασμούς και τελικά και καρποφορώντας: 30 κι 60 κι 100% κατά τον ευαγγελιστή! Δουλεία και μισθοφορία και υιότητα με προκοπή βίου και υπακοή στο θείο θέλημα και αγάπη και προσευχή και εγκράτεια σε όλα και πένθος για τις αμαρτίες μας γιατί όποιος είναι έξω από αυτά δε σώζεται…και δυστυχώς δεν έχουν όλοι αυτιά να ακούνε λόγο σωτηρίας…κι ο λόγος ακούγεται με τις πράξεις…
Και μια μικρή αλλά καθόλου ασήμαντη λεπτομέρεια εξήλθε ο σπορέας ναι αλλά για να σπείρει κι όχι να μας καλλιεργήσει γιατί αυτό είναι καθαρά δική μας δουλειά να προετοιμάσουμε την καρδιά μας για όλα αυτά και τη διάνοιά μας να έχουμε έτοιμη να τα κατανοήσει…μετανοείτε…πώς; Με αυτομεμψία και εξομολόγηση και αποχή κακού…προσέξτε τα λόγια σας και την προσήλωση στα βιωτικά και μακριά από πορνείες και πλεονεξίες κι ας θυσιάσει και τη ζωή του για τις αρχές του ευαγγελίου όπως κι Εκείνος θυσιάστηκε για μας…

ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ

Ορθόδοξος Συναξαριστής






ΠΩΣ ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙΤΕ (Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ, ΣΤΡ. ΚΟΡΑΚΑ 2)

ΧΑΡΤΗΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΩΝ ΑΠ' ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΩΡΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ

ΠΡΟΓΝΩΣΗ ΚΑΙΡΟΥ

Επιστροφή στην Αρχική Σελίδα