28 Σεπ 2015

Ιησούς ο Ναζωραίος (Μέρος 27ο)

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου
Ι. Μητροπόλεως Πέτρας & Χερρονήσου

Η αντίδραση  του κόσμου στην ιεραποστολή
    Ο Ιησούς δίνει συμβουλές στους μαθητές του για την ιεραποστολή: «Σας στέλνω σαν πρόβατα ανάμεσα σε λύκους. Να έχετε τη σύνεση που έχουν τα φίδια και την ακεραιότητα που έχουν τα περιστέρια.
    Φυλαχτείτε από τους ανθρώπους, γιατί θα σας παραδώσουν σε δικαστήρια και θα σας μαστιγώσουν στις συναγωγές τους. Θα σας οδηγήσουν μπροστά σε άρχοντες και βασιλιάδες εξαιτίας μου, για να δώσετε μαρτυρία για μένα, σ’ αυτούς και τους ειδωλολάτρες. Όταν σας σύρουν στα δικαστήρια, μην αγωνιάτε για το τι θα πείτε και πώς θα το πείτε. Ο Θεός θα σας φωτίσει εκείνη την ώρα τι να πείτε. Γιατί δεν θα είστε εσείς που θα μιλάτε, αλλά το Πνεύμα του Θεού που θα μιλάει μέσα σας.
    Θα παραδώσει ο αδερφός τον αδερφό σε θάνατο και ο πατέρας το παιδί και θα ξεσηκωθούν τα παιδιά να θανατώσουν τους γονείς. Κι όλοι θα σας μισούν εξαιτίας μου. Όποιος όμως μείνει σταθερός ως το τέλος, αυτός θα σωθεί.
    Μη φοβηθείτε αυτούς που σκοτώνουν το σώμα, αλλά δεν μπορούν να σκοτώσουν την ψυχή. Αντίθετα να φοβάστε αυτόν που μπορεί να σας καταστρέψει και την ψυχή και το σώμα.
    Όποιος ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους, ότι ανήκει σε μένα, θα τον αναγνωρίσω κι εγώ για δικό μου, μπροστά  στον ουράνιο Πατέρα μου. Όποιος όμως με αρνηθεί μπροστά στους ανθρώπους, θα τον αρνηθώ κι εγώ μπροστά στο Θεό».
    Ο Ιησούς προετοιμάζει τους μαθητές του για την αντίδραση του κόσμου. Δεν τους υπόσχεται επίγειους παράδεισους, ούτε ρόδινα ακρογιάλια, ούτε ότι ο κόσμος θα τους ραίνει με ροδοπέταλα. Απεναντίας θα τους διώξει και θα τους σύρει σε δικαστήρια, γιατί η διδασκαλία τους θα ανατρέπει το κατεστημένο πνεύμα του κόσμου, θα καταργεί αμαρτωλά συμφέροντα και ειδωλολατρικούς τρόπους ζωής. Προλέγει  με τον πιο αυθεντικό τρόπο, την άρνηση του κόσμου να δεχτεί τη διδασκαλία των αποστόλων και σκιαγραφεί τους διωγμούς που θα υποστεί στο μέλλον η Εκκλησία.
                          Η εξουσία του Ιησού
    Ο Ιησούς ήρθε στο ναό και δίδασκε. Τον πλησίασαν οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι του λαού και του είπαν: «Με ποια εξουσία τα κάνεις αυτά και ποιος σου έδωσε αυτή την εξουσία;» Ο Ιησούς τους αποκρίθηκε: «Θα σας κάνω κι εγώ μια ερώτηση. Αν μου απαντήσετε θα σας πω, με ποια εξουσία τα κάνω αυτά: Το βάπτισμα του Ιωάννου του βαπτιστή προερχόταν από το Θεό ή από τους ανθρώπους;» Αυτοί συζητούσαν μεταξύ τους και έλεγαν: «Αν πούμε «από το Θεό», θα μας πει: «Γιατί τότε δεν τον πιστέψατε;» Αν πούμε «από τους ανθρώπους», φοβόμαστε το λαό, γιατί όλοι θεωρούν τον Ιωάννη προφήτη». Απάντησαν λοιπόν στον Ιησού: «Δεν ξέρουμε». Εκείνος τους είπε: «Ούτε κι εγώ σας λέω, με ποια εξουσία τα κάνω αυτά».  
                                     Η παραβολή για τους δυο γιους
    Συνεχίζει ο Χριστός το διάλογο: «Τι γνώμη έχετε τώρα γι’ αυτό που θα σας πω: Κάποιος είχε δυο παιδιά. Πάει στο πρώτο και του λέει: «Παιδί μου, πήγαινε σήμερα να εργαστείς στο αμπέλι». Το παιδί του είπε: «Δεν πάω». Ύστερα όμως μετάνιωσε και πήγε. Ο πατέρας πάει στο δεύτερο παιδί και του είπε τα ίδια. Του απάντησε: «Θα πάω». Όμως δεν πήγε. Ποιος από τους δυο, έκαμε το θέλημα του πατέρα του; Του απάντησαν: «ο πρώτος».
    Τους λέει ο Ιησούς: «Με τον πρώτο μοιάζουν οι τελώνες και οι πόρνες, που με ακολούθησαν και μετανόησαν και θα μπουν πριν από σας στη βασιλεία του Θεού. Με το δεύτερο γιο μοιάζετε εσείς, που λέτε «ναι» στο Θεό, αλλά δεν ζείτε όπως θέλει ο Θεός. Ήρθε ο Ιωάννης ο βαπτιστής και σας κήρυξε την οδό της σωτηρίας και δεν τον πιστέψατε. Οι τελώνες όμως και οι πόρνες τον πίστεψαν. Κι εσείς παρόλο που τους είδατε να τον ακολουθούν, δεν μετανοήσατε και δεν τον πιστέψετε».
                               Η παραβολή των κακών γεωργών
Ο Ιησούς για να ελέγξει τους Φαρισαίους και τους Γραμματείς για την αρνητική  στάση τους, απέναντι στους προφήτες και στον ίδιο τον Υιό του Θεού, τους είπε μια παραβολή: «Ένας γαιοκτήμονας  φύτεψε ένα αμπέλι.  Το περιποιήθηκε και μετά το ενοικίασε σε γεωργούς και έφυγε σε άλλο τόπο. Όταν πλησίασε η εποχή του τρυγητού, έστειλε τους δούλους του, να πάρουν το ενοίκιο. Οι γεωργοί όμως κακοποίησαν τους δούλους και δεν τους έδωσαν τίποτε. Έστειλε κι άλλους δούλους, αλλά έπαθαν το ίδιο. Τότε έστειλε το γιο του και σκέφτηκε: «Θα ντραπούν το γιό μου». Αυτοί όμως έβγαλαν το γιο έξω και τον σκότωσαν. Όταν λοιπόν έρθει ο ιδιοκτήτης του αμπελιού, τι θα κάνει σ’ αυτούς τους γεωργούς;»  Του απαντούν. «Για την κακία τους θα τους τιμωρήσει αυστηρά». Ο Ιησούς τους λέει: «Αυτοί οι γεωργοί είστε εσείς». Ούτε τους προφήτες μου δεχθήκατε, ούτε εμένα δέχεστε.  Τότε οι Αρχιερείς και οι Φαρισαίοι ήθελαν να τον συλλάβουν, αλλά φοβούνταν το λαό.

Πού θα βρίσκεται η ψυχή μέχρι την κοινή Ανάσταση

Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου
Περιεχόμενα
1. Αγίου Παΐσίου: Ο θάνατος είναι αποχωρισμός για λίγα χρόνια
  • Η μετά θάνατον ζωή – Οι υπόδικοι νεκροί
  • Η προσευχή και τα μνημόσυνα για τους κεκοιμημένους
  • Το καλύτερο μνημόσυνο για τους κεκοιμημένους
2. Ο στάρετς Στέργιος για τους κεκοιμημένους
3. Η μνημόνευση των νεκρών, οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου
4. π. Μάξιμος (Απόσπασμα από το βιβλίο Δώρα της Ερήμου)

1. Αγίου Παΐσίου: Ο θάνατος είναι αποχωρισμός για λίγα χρόνια «Είναι πολύ βαρύ, μετά από όσα έκανε ο Θεός για μας τους ανθρώπους, να πάμε στην κόλαση και να Τον λυπήσουμε. Ο Θεός να φυλάξη, όχι μόνον άνθρωπος αλλά ούτε πουλί να μην πάη στην κόλαση».
Πρέπει να καταλάβουμε ότι ο άνθρωπος στην πραγματικότητα δεν πεθαίνει. Ο θάνατος είναι απλώς μετάβαση από την μια ζωή στην άλλη. Είναι ένας αποχωρισμός για ένα μικρό διάστημα, Όπως, όταν πάη κάποιος, ας υποθέσουμε, στο εξωτερικό για έναν χρόνο, οι δικοί του στενοχωριούνται, γιατί θα τον αποχωρισθούν για έναν χρόνο, ή αν λείψη δέκα χρόνια, έχουν στενοχώρια για τον αποχωρισμό των δέκα χρόνων, έτσι πρέπει να βλέπουν και τον αποχωρισμό από τα αγαπημένα τους πρόσωπα με τον θάνατο.
Αν πεθάνη, ας υποθέσουμε, κάποιος και οι δικοί του είναι ηλικιωμένοι, να πουν: «Μετά από καμμιά δεκαπενταριά χρόνια θα ανταμώσουμε». Αν είναι νεώτεροι, να πουν: «Μετά από πενήντα χρόνια θα ανταμώσουμε». Πονάει φυσικά κανείς για τον θάνατο κάποιου συγγενικού του προσώπου, αλλά χρειάζεται πνευματική αντιμετώπιση.
Τι λέει ο Απόστολος Παύλος: «Ίνα μη λυπήσθε καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα»[51]. Πόσες φορές λ.χ. θα τον έβλεπε εδώ στην γη; Κάθε μήνα; Να σκεφθή ότι εκεί θα τον βλέπη συνέχεια. Μόνον όταν δεν έχη καλή ζωή αυτός που φεύγει, δικαιολογούμαστε να ανησυχούμε. Αν λ.χ. ήταν σκληρός, τότε, αν πραγματικά τον αγαπάμε και θέλουμε να συναντηθούμε στην άλλη ζωή, πρέπει να κάνουμε πολλή προσευχή γι’ αυτόν.
Η μετά θάνατον ζωή – Οι υπόδικοι νεκροί
– Γέροντα, όταν πεθάνη ο άνθρωπος, συναισθάνεται αμέσως σε τι κατάσταση βρίσκεται;
– Ναι, συνέρχεται και λέει «τι έκανα;», αλλά «φαϊντά γιοκ», δηλαδή δεν ωφελεί αυτό. Όπως ένας μεθυσμένος, αν σκοτώση λ.χ. την μάνα του, γελάει, τραγουδάει, επειδή δεν καταλαβαίνει τι έκανε, και, όταν ξεμεθύση, κλαίει και οδύρεται και λέει «τι έκανα;», έτσι και όσοι σ’ αυτήν την ζωή κάνουν αταξίες είναι σαν μεθυσμένοι. Δεν καταλαβαίνουν τι κάνουν, δεν αισθάνονται την ενοχή τους. Όταν όμως πεθάνουν, τότε φεύγει αυτή η μέθη και συνέρχονται. Ανοίγουν τα μάτια της ψυχής τους και συναισθάνονται την ενοχή τους, γιατί η ψυχή, όταν βγη από το σώμα, κινείται, βλέπει, αντιλαμβάνεται με μια ασύλληπτη ταχύτητα.
Μερικοί ρωτούν πότε θα γίνη η Δευτέρα Παρουσία. Για τον άνθρωπο όμως που πεθαίνει γίνεται κατά κάποιον τρόπο η Δευτέρα Παρουσία, γιατί κρίνεται ανάλογα με την κατάσταση στην οποία τον βρίσκει ο θάνατος.
– Γέροντα, πως είναι τώρα οι κολασμένοι;
– Είναι υπόδικοι, φυλακισμένοι, που βασανίζονται ανάλογα με τις αμαρτίες που έκαναν και περιμένουν να γίνη η τελική δίκη, η μέλλουσα Κρίση. Υπάρχουν βαρυποινίτες, υπάρχουν και υπόδικοι με ελαφρότερες ποινές.
– Και οι Άγιοι και ο ληστής;
– Οι Άγιοι και ο ληστής είναι στον Παράδεισο, αλλά δεν έχουν λάβει την τέλεια δόξα, όπως και οι υπόδικοι είναι στην κόλαση, αλλά δεν έχουν λάβει την τελική καταδίκη. Ο Θεός, ενώ έχει πει εδώ και τόσους αιώνες το «μετανοείτε· ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών», παρατείνει – παρατείνει τον χρόνο, επειδή περιμένει εμάς να διορθωθούμε. Αλλά εμείς παραμένοντας στις κακομοιριές μας αδικούμε τους Αγίους, γιατί δεν μπορούν να λάβουν την τέλεια δόξα, την οποία θα λάβουν μετά την μέλλουσα Κρίση.
  • Η προσευχή και τα μνημόσυνα για τους κεκοιμημένους
– Γέροντα, οι υπόδικοι νεκροί μπορούν να προσεύχωνται;
– Έρχονται σε συναίσθηση και ζητούν βοήθεια, αλλά δεν μπορούν να βοηθήσουν τον εαυτό τους. Όσοι βρίσκονται στον Άδη μόνον ένα πράγμα θα ήθελαν από τον Χριστό: να ζήσουν πέντε λεπτά, για να μετανοήσουν. Εμείς που ζούμε, έχουμε περιθώρια μετανοίας, ενώ οι καημένοι οι κεκοιμημένοι δεν μπορούν πια μόνοι τους να καλυτερεύσουν την θέση τους, αλλά περιμένουν από μας βοήθεια. Γι’ αυτό έχουμε χρέος να τους βοηθούμε με την προσευχή μας.
Μου λέει ο λογισμός ότι μόνον το δέκα τοις εκατό από τους υπόδικους νεκρούς βρίσκονται σε δαιμονική κατάσταση και, εκεί που είναι, βρίζουν τον Θεό, όπως οι δαίμονες. Δεν ζητούν βοήθεια, αλλά και δεν δέχονται βοήθεια. Γιατί, τι να τους κάνη ο Θεός; Σαν ένα παιδί που απομακρύνεται από τον πατέρα του, σπαταλάει όλη την περιουσία του και από πάνω βρίζει τον πατέρα του. Ε, τι να το κάνη αυτό ο πατέρας του;
Οι άλλοι όμως υπόδικοι, που έχουν λίγο φιλότιμο, αισθάνονται την ενοχή τους, μετανοούν και υποφέρουν για τις αμαρτίες τους. Ζητούν να βοηθηθούν και βοηθιούνται θετικά με τις προσευχές των πιστών. Τους δίνει δηλαδή ο Θεός μια ευκαιρία, τώρα που είναι υπόδικοι, να βοηθηθούν μέχρι να γίνη η Δευτέρα Παρουσία. Και όπως σ’ αυτήν την ζωή, αν κάποιος είναι φίλος με τον βασιλιά, μπορεί να μεσολαβήση και να βοηθήση έναν υπόδικο, έτσι και αν είναι κανείς «φίλος» με τον Θεό, μπορεί να μεσολαβήση στον Θεό με την προσευχή του και να μεταφέρη τους υπόδικους νεκρούς από την μια «φυλακή» σε άλλη καλύτερη, από το ένα «κρατητήριο» σε ένα άλλο καλύτερο. Ή ακόμη μπορεί να τους μεταφέρη και σε «δωμάτιο» ή σε «διαμέρισμα».
Όπως ανακουφίζουμε τους φυλακισμένους με αναψυκτικά κ.λπ. που τους πηγαίνουμε, έτσι και τους νεκρούς τους ανακουφίζουμε με τις προσευχές και τις ελεημοσύνες που κάνουμε για την ψυχή τους. Οι προσευχές των ζώντων για τους κεκοιμημένους και τα μνημόσυνα είναι η τελευταία ευκαιρία που δίνει ο Θεός στους κεκοιμημένους να βοηθηθούν, μέχρι να γίνη η τελική Κρίση. Μετά την δίκη δεν θα υπάρχη πλέον δυνατότητα να βοηθηθούν.
Ο Θεός θέλει να βοηθήση τους κεκοιμημένους, γιατί πονάει για την σωτηρία τους, αλλά δεν το κάνει, γιατί έχει αρχοντιά. Δεν θέλει να δώση δικαίωμα στον διάβολο να πη: «Πως τον σώζεις αυτόν, ενώ δεν κοπίασε;». Όταν όμως εμείς προσευχόμαστε για τους κεκοιμημένους, Του δίνουμε το δικαίωμα να επεμβαίνη. Περισσότερο μάλιστα συγκινείται ο Θεός, όταν κάνουμε προσευχή για τους κεκοιμημένους παρά για τους ζώντες.
Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας έχει τα κόλλυβα, τα μνημόσυνα. Τα μνημόσυνα είναι ο καλύτερος δικηγόρος για τις ψυχές των κεκοιμημένων. Έχουν την δυνατότητα και από την κόλαση να βγάλουν την ψυχή. Κι εσείς σε κάθε Θεία Λειτουργία να διαβάζετε κόλλυβο για τους κεκοιμημένους. Έχει νόημα το σιτάρι. «Σπείρεται εν φθορά, εγείρεται εν αφθαρσία», λέει η Γραφή.
Στον κόσμο μερικοί βαριούνται να βράσουν λίγο σιτάρι και πηγαίνουν στην εκκλησία σταφίδες, κουραμπιέδες, κουλουράκια, για να τα διαβάσουν οι ιερείς. Και βλέπεις, εκεί στο Άγιον Όρος κάτι γεροντάκια τα καημένα σε κάθε Θεία Λειτουργία κάνουν κόλλυβο και για τους κεκοιμημένους και για τον Άγιο που γιορτάζει, για να έχουν την ευλογία του.
– Γέροντα, αυτοί που έχουν πεθάνει πρόσφατα έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από προσευχή;
– Εμ, όταν μπαίνη κάποιος στην φυλακή, στην αρχή δεν δυσκολεύεται πιο πολύ; Να κάνουμε προσευχή για τους κεκοιμημένους που δεν ευαρέστησαν στον Θεό, για να κάνη κάτι και γι’ αυτούς ο Θεός. Ιδίως, όταν ξέρουμε ότι κάποιος ήταν σκληρός – θέλω να πω, ότι φαινόταν σκληρός, γιατί μπορεί να νομίζουμε ότι ήταν σκληρός, αλλά στην πραγματικότητα να μην ήταν – και είχε και αμαρτωλή ζωή, τότε να κάνουμε πολλή προσευχή, Θείες Λειτουργίες, Σαρανταλείτουργα για την ψυχή του και να δίνουμε ελεημοσύνη σε φτωχούς για την σωτηρία της ψυχής του, για να ευχηθούν οι φτωχοί «ν’ αγιάσουν τα κόκκαλά του», ώστε να καμφθή ο Θεός και να τον ελεήση. Έτσι, ό,τι δεν έκανε εκείνος, το κάνουμε εμείς γι’ αυτόν. Ενώ ένας άνθρωπος που είχε καλωσύνη, ακόμη και αν η ζωή του δεν ήταν καλή, επειδή είχε καλή διάθεση, με λίγη προσευχή πολύ βοηθιέται.
Έχω υπ’ όψιν μου γεγονότα που μαρτυρούν πόσο οι κεκοιμημένοι βοηθιούνται με την προσευχή πνευματικών ανθρώπων. Κάποιος ήρθε στο Καλύβι και μου είπε με κλάματα: «Γέροντα, δεν έκανα προσευχή για κάποιον γνωστό μου κεκοιμημένο και μου παρουσιάστηκε στον ύπνο μου. «Είκοσι μέρες, μου είπε, έχεις να με βοηθήσης· με ξέχασες και υποφέρω». Πράγματι, μου λέει, εδώ και είκοσι μέρες είχα ξεχασθή με διάφορες μέριμνες και ούτε για τον εαυτό μου δεν προσευχόμουν».
– Όταν, Γέροντα, πεθάνη κάποιος και μας ζητήσουν να προσευχηθούμε γι’ αυτόν, είναι καλό να κάνουμε κάθε μέρα ένα κομποσχοίνι μέχρι τα σαράντα;
– Άμα κάνης κομποσχοίνι γι’ αυτόν, βάλε και άλλους κεκοιμημένους. Γιατί να πάη μια αμαξοστοιχία στον προορισμό της με έναν μόνον επιβάτη, ενώ χωράει και άλλους; Πόσοι κεκοιμημένοι έχουν ανάγκη οι καημένοι και ζητούν βοήθεια και δεν έχουν κανέναν να προσευχηθή γι’ αυτούς! Μερικοί κάθε τόσο κάνουν μνημόσυνο μόνο για κάποιον δικό τους. Με αυτόν τον τρόπο δεν βοηθιέται ούτε ο δικός τους, γιατί η προσευχή τους δεν είναι τόσο ευάρεστη στον Θεό. Αφού τόσα μνημόσυνα έκαναν γι’ αυτόν, ας κάνουν συγχρόνως και για τους ξένους.
– Γέροντα, με απασχολεί μερικές φορές η σωτηρία του πατέρα μου, γιατί δεν είχε καμμιά σχέση με την Εκκλησία.
– Δεν ξέρεις την κρίση του Θεού την τελευταία στιγμή. Πότε σε απασχολεί; κάθε Σάββατο;
– Δεν έχω παρακολουθήσει, αλλά γιατί το Σάββατο;
– Γιατί αυτήν την ημέρα την δικαιούνται οι κεκοιμημένοι.
– Γέροντα, οι νεκροί που δεν έχουν ανθρώπους να προσεύχωνται γι’ αυτούς βοηθιούνται από τις προσευχές εκείνων που προσεύχονται γενικά για τους κεκοιμημένους;
– Και βέβαια βοηθιούνται. Εγώ, όταν προσεύχωμαι για όλους τους κεκοιμημένους, βλέπω στον ύπνο μου τους γονείς μου, γιατί αναπαύονται από την προσευχή που κάνω. Κάθε φορά που έχω Θεία Λειτουργία, κάνω και γενικό μνημόσυνο για όλους τους κεκοιμημένους και εύχομαι για τους βασιλείς, για τους αρχιερείς κ.λπ. και στο τέλος λέω «και υπέρ ων τα ονόματα ουκ εμνημονεύθησαν».
Αν καμμιά φορά δεν κάνω ευχή για τους κεκοιμημένους, παρουσιάζονται γνωστοί κεκοιμημένοι μπροστά μου. Έναν συγγενή μου, που είχε σκοτωθή στον πόλεμο, τον είδα ολόκληρο μπροστά μου μετά την Θεία Λειτουργία, την ώρα του μνημοσύνου, γιατί αυτόν δεν τον είχα γραμμένο με τα ονόματα των κεκοιμημένων, επειδή μνημονευόταν στην Προσκομιδή με τους ηρωικώς πεσόντες. Κι εσείς στην Αγία Πρόθεση να μη δίνετε να μνημονευθούν μόνον ονόματα ασθενών, αλλά και ονόματα κεκοιμημένων, γιατί μεγαλύτερη ανάγκη έχουν οι κεκοιμημένοι.
  • Το καλύτερο μνημόσυνο για τους κεκοιμημένους
Το καλύτερο από όλα τα μνημόσυνα που μπορούμε να κάνουμε για τους κεκοιμημένους είναι η προσεκτική ζωή μας, ο αγώνας που θα κάνουμε, για να κόψουμε τα ελαττώματά μας και να λαμπικάρουμε την ψυχή μας. Γιατί η δική μας ελευθερία από τα υλικά πράγματα και από τα ψυχικά πάθη, εκτός από την δική μας ανακούφιση, έχει ως αποτέλεσμα και την ανακούφιση των κεκοιμημένων προπάππων όλης της γενιάς μας. Οι κεκοιμημένοι νιώθουν χαρά, όταν ένας απόγονός τους είναι κοντά στον Θεό.
Αν εμείς δεν είμαστε σε καλή πνευματική κατάσταση, τότε υποφέρουν οι κεκοιμημένοι γονείς μας, ο παππούς μας, ο προπάππος μας, όλες οι γενεές. «Δες τι απογόνους κάναμε!», λένε και στενοχωριούνται. Αν όμως είμαστε σε καλή πνευματική κατάσταση, ευφραίνονται, γιατί και αυτοί έγιναν συνεργοί να γεννηθούμε και ο Θεός κατά κάποιον τρόπο υποχρεώνεται να τους βοηθήση. Αυτό δηλαδή που θα δώση χαρά στους κεκοιμημένους είναι να αγωνισθούμε να ευαρεστήσουμε στον Θεό με την ζωή μας, ώστε να τους συναντήσουμε στον Παράδεισο και να ζήσουμε όλοι μαζί στην αιώνια ζωή.
Επομένως, αξίζει τον κόπο να χτυπήσουμε τον παλαιό μας άνθρωπο, για να γίνη καινός και να μη βλάπτη πια ούτε τον εαυτό του ούτε τους άλλους ανθρώπους, αλλά να βοηθάη και τον εαυτό του και τους άλλους, είτε ζώντες είναι είτε κεκοιμημένοι.
Από το βιβλίο: «Οι δοκιμασίες στη ζωή μας» 
Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος» 
Σουρωτή Θεσσαλονίκης 2002
2. Ο στάρετς Στέργιος για τους κεκοιμημένους
Πού θα βρίσκεται η ψυχή μέχρι την κοινή Ανάσταση. -Αέναη επΑνάστασηΠαράλληλα, σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, ο πατήρ Σέργιος ανέπτυξε έντονη δραστηριότητα προκείμενου να βοηθήσει το ποίμνιο που ο Θεός του εμπιστεύθηκε. Διέσχιζε ασταμάτητα το Παρίσι και τα προάστια με σκοπό να επισκεφθεί αρρώστους και ηλικιωμένους, να βοηθήσει απόκληρους, να παρηγορήσει θλιμμένους, να προπέμψει ετοιμοθάνατους. Ανταποκρινόταν πάντοτε σε εκείνους που, σε οποιαδήποτε περίσταση, επιζητούσαν την παρουσία του, ας συμβουλές του και την προσευχή του. Έκανε τα πάντα για όλους και ήταν εξ ολοκλήρου διαθέσιμος, αφιερώνοντας στους άλλους τον χρόνο του χωρίς ποτέ να τον υπολογίζει. Έμενε στο σπίτι του μόνο όταν έπρεπε να απαντήσει στα πολυάριθμα γράμματα που του έστελναν ή για να συνομιλήσει στο τηλέφωνο επί ώρες με όλους εκείνους που, απ’ τη Γαλλία και το εξωτερικό, ζητούσαν τη βοήθεια του.
Αυτή την αγάπη προς τον πλησίον ο πατήρ Σέργιος την εκδήλωνε και προς εκείνους που είχαν εγκαταλείψει τον παρόντα κόσμο: η προσευχή για τους κεκοιμημένους κατείχε ιδιαίτερη θέση τόσο μέσα στη ζωή του ως μοναχοί), όσο και στη δραστηριότητα του ως ιερωμένου. 0 μεγάλος αριθμός των κεκοιμημένων που ήθελε να μνημονεύει κατά τη Λειτουργία της Κυριακής, είχε ως αποτέλεσμα η Προσκομιδή να ξεκινά γύρω στις οκτώ και μισή, και η Λειτουργία μετά τις έντεκα.
Επιπλέον, κατά τις ημέρες που η Εκκλησία ιδιαίτερα μνημονεύει τους κεκοιμημένους, οι ακολουθίες διαρκούσαν πάντοτε περισσότερο στον ναό της Vanves, καθώς ο πατήρ Σέργιος συνήθιζε να διαβάζει από διάφορα φύλλα χαρτιού -κιτρινισμένα τα περισσότερα από την πολυκαιρία, και σχεδόν κατεστραμμένα από την πολυχρησία -ολόκληρες λίστες με ονόματα όχι μόνο οικείων του ή προσφάτως τεθνεώτων, αλλά και όλων των αποθανόντων ενοριτών από την αρχή ακόμη της συστάσεως της ενορίας, καθώς και ανθρώπων που γνώριζε από αλλού και οι οποίοι είχαν αποβιώσει. Έτσι, χιλιάδες ήταν αυτοί που μνημόνευε ο πατήρ Σέργιος και για τους οποίους επικαλούνταν τη λυτρωτική Χάρη του ελεήμονος Θεού. Πράγματι, για τον πατέρα Σέργιο οι νεκροί ήταν πάντοτε παρόντες, και δεν υπήρχε καμιά ασυνέχεια ανάμεσα στον κόσμο των ζώντων και τον κόσμο των κεκοιμημένων. Όλοι, ζώντες και τεθνεώτες, βρίσκονται ταυτόχρονα μέσα στην Εκκλησία, που υπερβαίνει τον χρόνο, γιατί αποτελούν ζωντανά μέλη του Σώματος Εκείνου που είναι η Αιώνια Ζωή. Όλοι τους αξίζουν την ίδια προσοχή και την ίδια αγάπη…
Απόσπασμα από το βιβλίο «Ο στάρετς Στέργιος»
του Jean- Claude Larchet, Εκδόσεις Ακρίτας
3. Η μνημόνευση των νεκρών, οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου
Πού θα βρίσκεται η ψυχή μέχρι την κοινή Ανάσταση. -Αέναη επΑνάσταση…Ρωτάτε, γιατί μνημονεύουμε τους «κεκοιμημένους». Γιατί έτσι διδαχθήκαμε από την αγία Εκκλησία μας. Γιατί έτσι παραλάβαμε από τους θεοφώτιστους και πνευματοφόρους πατέρες μας. Γιατί έτσι γινόταν και γίνεται σε όλους τους χριστιανικούς αιώνες, από την αποστολική εποχή μέχρι σήμερα.…
Όσο για κείνον τον φιλοτάραχο, που όλο τέτοια θέματα σκαλίζει, πέστε του θαρρετά: Άκου, ανόητε! Οι νεκροί ζουν! Και η επικοινωνίας μας μαζί τους δεν έχει διακοπεί! Δεν προσευχόμαστε αδιάκριτα για όλους τους ζωντανούς αδελφούς μας χριστιανούς, ανεξάρτητα από την αρετή ή την κακία τους; Ε, λοιπόν, έτσι προσευχόμαστε και για όλους τους «κεκοιμημένους», ανεξάρτητα από το αν συναριθμήθηκαν – ΚΑΤΙ ΑΓΝΩΣΤΟ ΣΕ ΕΜΑΣ -με τους δίκαιους ή τους άδικους. Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΑΣ ΓΙ’ ΑΥΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΑΓΑΠΗΣ. Πριν την τελική κρίση, όσο ακόμα δεν έχουν χωριστεί τα <πρόβατα> από τα <ερίφια> (Ματθ, 25:33), όλοι οι πιστοί, ζωντανοί και <κεκοιμημένοι> αποτελούμε ΜΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. Και όλοι, ως μέλη του Σώματος του Χριστού, επικοινωνούμε αγαπητικά. Ο θάνατος δεν μας χωρίζει!
Σε τι τους ωφελούν οι προσευχές μας, αφού έχει «ήδη αποφασιστεί» η κατάταξή τους είτε στον παράδεισο είτε στην κόλαση; αναρωτιέστε. Αλλά μέχρι τη γενική κρίση, ο κολασμός μιας ψυχής δεν είναι οριστικά αποφασισμένος. Ώσπου να αποφανθεί τότε ΤΕΛΕΣΙΔΙΚΑ ο μόνος Κριτής, κανέναν δεν μπορούμε να θεωρούμε τελειωτικά καταδικασμένο. Γι” αυτό, ΕΝΙΣΧΥΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΣΤΗΝ ΑΠΕΙΡΗ ΕΥΣΠΛΑΧΝΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΝΑ ΕΛΕΗΣΕΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΠΕΘΑΝΑΝ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΣΕΒΕΙΑ. Ρωτάτε: επιτρέπεται η μνημόνευση (στη Θεία Λειτουργία ή σε παρακλήσεις ή με τρισάγια και μνημόσυνα) των αλλοπίστων και των αιρετικών; Η απάντηση είναι: ΟΧΙ.Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν τους γνωρίζει, αφού δεν έγιναν ποτέ μέλη της (ή αρνήθηκαν την Ορθόδοξη πίστη και ξεβαπτίστηκαν, με το ενταχθούν ή να συμμετάσχουν σε αιρετικές ή παραθρησκευτικές ομάδες), και γι’αυτό δεν τους μνημονεύει.
Βέβαια, προσεύχεται γενικά για την επιστροφή εκείνων που είναι ακόμα ζωντανοί.
Μπορούμε, όμως, στην ατομική μας προσευχή, να παρακαλάμε το Θεό για τη σωτηρία επωνύμων, συγγενών και γνωστών, αλλοπίστων, ετεροδόξων, αθέων κλπ.
Χειραγωγία στην πνευματική ζωή, του Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου,
Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής, 2006, 
έκδοση έβδομη (7η) 
Η μνημόνευση των νεκρών, οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου, σελ 78-79



4. π. Μάξιμος (Απόσπασμα από το βιβλίο Δώρα της Ερήμου)
«Μία ερώτηση ακόμα, πάτερ Μάξιμε», είπε ο Γιάννης. «Όταν η ψυχή διαχωρίζεται από το σώμα, αυτή που θα βρίσκεται μέχρι την τελική Ανάσταση; Τι θα κάνει; Εξελίσσεται, ή παραμένει, ας πούμε, σε μια κατάσταση βαθέος ύπνου;»
«Άλλη μία λογική ερώτηση! Δυστυχώς, δεν μπορεί να απαντηθεί με τη λογική. Η έννοια του χώρου ανήκει στον υλικό κόσμο.
Έτσι το ερώτημα «πού θα βρίσκεται η ψυχή μέχρι την κοινή Ανάσταση» μπορεί να απαντηθεί μόνο με αυτό τον τρόπο: «Θα είναι στον κόσμο των πνευμάτων όπως και οι άγγελοι». Είναι ένας κόσμος πέρα από το χώρο και το χρόνο. Εδώ μιλάμε για έναν ριζικά διαφορετικό κόσμο, μία ριζικά διαφορετική διάσταση, που είναι πέρα από την ικανότητα μας να τη γνωρίσουμε -να μη γνωρίσουμε με τη λογική, δηλαδή. Κανείς δεν μπορεί να περιγράψει με Λόγια αυτό τον κόσμο που βρίσκεται πέρα από το χώρο και το χρόνο. Ταυτόχρονα, σ’ αυτή την περίοδο της αναμονής, υπάρχει, θα Λέγαμε, μία εξελικτική πορεία της ψυχής προς τον Θεό. Πρόκειται για μία δυναμική πορεία, καθώς η ψυχή προχωρεί προς το μεγαλείο του Θεού».
«Έτσι, η ψυχή συνεχίζει να αναπτύσσεται», είπα. «Δεν βρίσκεται εν υπνώσει, σε κάποια κατάσταση «συντήρησης»  περιμένοντας τη Δευτέρα Παρουσία».
«Σωστά. Αυτό λένε οι άγιοι πατέρες. Αν ήταν αλλιώς τα πράγματα, αν η ψυχή βρισκόταν σε κατάσταση αδράνειας ή στάσης, τότε σε κάποια φάση θα αισθανόταν κόπωση και ανία στην ενατένιση του Θεού, ανεξάρτητα από το πόσο καλός και ωραίος είναι ο Θεός. Όταν είμαστε συνεχώς συγκεντρωμένοι σε κάτι χωρίς αλλαγή, αναπόφευκτα δημιουργείται κόπωση και έλλειψη ενδιαφέροντος. Ο άνθρωπος όμως προχωρεί σε μία δυναμική πορεία προς έναν Θεό που είναι άπειρος. Η ζωή του ανθρώπου μέσα σ’ αυτό τον άπειρο «χώρο» του Θεού είναι μία συνεχής και αδιάλειπτη κίνηση που οδηγεί, για να το πούμε έτσι, από τη μία έκπληξη στην άλλη, καθώς της αποκαλύπτεται το μεγαλείο του Θεού. Γι” αυτό οι άγιοι, όπως και οι άγγελοι, δοξάζουν ακατάπαυστα τον Θεό, γιατί παρακολουθούν συνεχώς το μεγαλείο της αγάπης Του καθώς ξετυλίγεται μέσα στην καρδιά τους. Έτσι, και πάλι έχουμε να κάνουμε με μία εξελικτική κίνηση μέσα στο άπειρο μεγαλείο του Θεού. Δεν είναι μία στατική κατάσταση που προκαλεί ανία. Ταυτόχρονα, όμως, είναι μία στάση».
«Τι σημαίνει αυτό το παράδοξο;» ρώτησα.
«Είναι εξέλιξη και στάση ταυτόχρονα, Κυριάκο», απάντησε ο πατήρ Μάξιμος. «Ενώ στέκεσαι ενώπιον του Θεού κινείσαι προς τον Θεό• και αντίστροφα». «Δεν μπορούμε να πούμε ότι η ψυχή είναι τοποθετημένη σε ένα συγκεκριμένο σημείο, σε μία προκαθορισμένη και σταθερή τρόπον τινά θέση, γιατί, όπως ήδη ανέφερα, αυτό θα σήμαινε κορεσμό και ανία. Ταυτόχρονα, η ψυχή βρίσκεται σε μία συνεχή κατάσταση διαρκούς πορείας».
«Αν ισχύει αυτό για τον κόσμο, φανταστείτε σε ποσό μεγαλύτερο βαθμό ισχύει για την επιδίωξη της γνώσης του Θεού», πρόσθεσε ο πατήρ Μάξιμος. 
«Γι’ αυτό, ο Απόστολος Παύλος μας έδωσε αυτά τα λόγια, ότι ο δρόμος μας προς τον Θεό προχωρεί από δόξα σε δόξα και από έκπληξη σε έκπληξη, σε μία διαδικασία που δεν τελειώνει ποτέ. Επομένως, ο άνθρωπος μετά το θάνατο συνεχίζει να διατηρεί τις δυνάμεις της συνειδητότητάς του, και μπορεί να συνεχίσει να επικοινωνεί με τον Θεό. Δεν εννοώ ότι η ψυχή θα προσεύχεται στον Θεό ζητώντας αυτό ή εκείνο το αντικείμενο, ή αυτή ή εκείνη τη χάρη. Όταν λέω προσευχή, εννοώ την ενέργεια που ενώνει τους ανθρώπους με τον Θεό. Με αυτό το είδος προσευχής, οι νεκροί μπορούν να επικοινωνούν με ολόκληρη την ανθρώπινη φυλή, με τον ίδιο τρόπο που επικοινωνούμε και προσευχόμαστε για τις ψυχές των νεκρών. Γι’ αυτό έχουμε τα μνημόσυνα. Είναι ο τρόπος που χρησιμοποιούμε για να επικοινωνούμε, με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, με εκείνους που έχουν φύγει ήδη για το μεγάλο ταξίδι».

Απόσπασμα από το βιβλίο Δώρα της Ερήμου, Gifts of the Desert,
Κυριάκου Μαρκίδη, καθηγητή Κοινωνιολογίας του Μέιν, εκδόσεις Διόπτρα



21 Σεπ 2015

Ιησούς ο Ναζωραίος (Μέρος 26ο)

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου
Ι. Μητροπόλεως Πέτρας & Χερρονήσου

Ανάσταση της κόρης του Ιαείρου
Θεραπεία της αιμορροούσας
    «Όταν πέρασε ο Ιησούς με το πλοιάριο στην απέναντι όχθη της λίμνης Γενησαρέτ,  συγκεντρώθηκε πολύς κόσμος γύρω του. Έρχεται τότε ένας από τους άρχοντες της  συναγωγής (η συναγωγή ήταν ναός   των Ιουδαίων), που λεγόταν Ιάειρος. Μόλις βλέπει τον Ιησού, έπεσε στα πόδια του και τον παρακαλούσε θερμά λέγοντας: «Η κορούλα μου βρίσκεται στα τελευταία της. Έλα να βάλεις τα χέρια σου πάνω της για να γιατρευτεί και να ζήσει». Ο Ιησούς έφυγε μαζί του.
    Τον ακολουθούσε πολύς κόσμος που τον περιέβαλλε ασφυκτικά. Ανάμεσα τους ήταν και μια γυναίκα που υπέφερε από αιμορραγία 12 χρόνια. Είχε ξοδέψει όλη την περιουσία της σε θεραπείες, σε πολλούς γιατρούς, χωρίς να δει καμιά βελτίωση. Αντίθετα είχε γίνει πολύ χειρότερα. Όταν άκουσε για τον Ιησού, ήρθε μέσα στον κόσμο  πίσω του κι άγγιξε το ρούχο του. «Και μόνο να αγγίξω τα ρούχα του» έλεγε μέσα της, «θα σωθώ». Η αιμορραγία της σταμάτησε αμέσως κι αισθάνθηκε ότι θεραπεύτηκε από την ασθένεια που τη βασάνιζε.
    Ταυτόχρονα ο Ιησούς στράφηκε στον κόσμο και είπε: «Ποιος άγγιξε τα ρούχα μου;» Οι μαθητές του έλεγαν: «Δεν βλέπεις τον κόσμο που σε περιβάλλει ασφυκτικά και ρωτάς ποιος σε άγγιξε;» Η γυναίκα τότε φοβισμένη και τρομαγμένη, ξέροντας αυτό που της συνέβη, ήρθε και έπεσε στα πόδια του Ιησού και του είπε όλη την αλήθεια. Ο Ιησούς της είπε: «Κόρη μου, η πίστη σου σε έσωσε. Πήγαινε στο καλό. Είσαι θεραπευμένη από την αρρώστια σου».
    Ενώ ακόμα ο Χριστός μιλούσε, έρχονται άνθρωποι του άρχοντα της Συναγωγής και του λένε: «Η κόρη σου πέθανε. Μην ενοχλείς τον δάσκαλο». Ο Ιησούς είπε στον άρχοντα της συναγωγής: «Εσύ μη φοβάσαι. Μόνο πίστευε». Έρχονται στο σπίτι του άρχοντα και βλέπουν τους ανθρώπους να κλαίνε και να οδύρονται δυνατά. Ο Ιησούς τους έβγαλε έξω και πήρε μαζί του τους 3 μαθητές, τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη και τον πατέρα με τη μητέρα του παιδιού. Μπαίνει εκεί που ήταν το παιδί ξαπλωμένο. Το πιάνει από το χέρι και του λέει: «Κορίτσι, σήκω». Το πνεύμα της επέστρεψε και  σηκώθηκε αμέσως και περπατούσε. Ήταν δώδεκα χρονών. Όλοι τότε κυριεύτηκαν από μεγάλη κατάπληξη. Ο Ιησούς διέταξε να της δώσουν να φάει».  
    Η πίστη της αιμορροούσας είναι τόσο δυνατή, που μόνο με το άγγισμα στα ρούχα του Ιησού θεραπεύεται.  Ο Ιησούς αισθάνεται τη δύναμη που εξέρχεται από πάνω του. Τη βεβαιώνει, ότι η θεραπεία της ήταν αποτέλεσμα της πίστεως της.
    Ο θάνατος  της κόρης του Ιαείρου,  είναι σωματικός, φυσικός ή όπως θα λέγαμε σήμερα βιολογικός. Δεν είναι πνευματικός θάνατος, από τον οποίο θα λυτρώσει ο Χριστός με τη Σταύρωση και την Ανάσταση του τον άνθρωπο. Στην προκειμένη περίπτωση, ως κύριος της ζωής και του θανάτου, επαναφέρει με το λόγο του το πνεύμα του παιδιού και του χαρίζει τη ζωή, αφού ο ίδιος είναι η ζωή και η πηγή της ζωής.
     
                                 Η αποστολή των 12 μαθητών
    «Ο Ιησούς κάλεσε τους 12 μαθητές του και τους έδωσε την εξουσία πάνω στα δαιμονικά πνεύματα, για να μπορούν να τα διώχνουν και να θεραπεύουν κάθε ασθένεια και κάθε αδυναμία. Αυτούς τους 12 τους έστειλε ο Ιησούς να κηρύξουν και τους έδωσε τις εξής παραγγελίες: «Όπου πάτε να κηρύσσετε, να λέτε,  πως έφτασε η βασιλεία του Θεού. Να θεραπεύετε τους αρρώστους, να γιατρεύετε τους λεπρούς, να ανασταίνετε τους νεκρούς, να κάνετε καλά τους δαιμονισμένους. Δωρεάν λάβατε αυτά τα χαρίσματα, δωρεάν να τα δίνετε.
    Μην πάρετε μαζί σας χρήματα, ούτε τρόφιμα, ούτε άλλα εφόδια. Σ’ όποια πόλη ή χωριό μπαίνετε να εξετάζετε ποιος μπορεί να σας δεχτεί και να μένετε εκεί. Όταν μπαίνετε σ’ ένα σπίτι να χαιρετάτε και να λέτε:  «ειρήνη σ’ αυτό το σπίτι». Κι αν το σπίτι το αξίζει, η ειρήνη θα πάει σ’ αυτούς που το κατοικούν.  Αν δεν το αξίζουν, η ειρήνη που θα πείτε, θα επιστρέψει σ’ εσάς.
    Όποιος δεν σας δεχτεί και δεν ακούσει τα λόγια σας, όταν βγείτε έξω απ’ αυτό το σπίτι ή από κείνη την πόλη, τινάξετε και τη σκόνη ακόμη από τα πόδια σας. Σας βεβαιώνω πως την ημέρα της κρίσεως, ο Θεός θα δείξει μεγαλύτερη επιείκεια για τα Σόδομα, παρά για την πόλη εκείνη, που δεν δέχτηκε το λόγο του Θεού».

Ιησούς ο Ναζωραίος (Μέρος 25ο)

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου
Ι. Μητροπόλεως Πέτρας & Χερρονήσου

      Διάφορες θεραπείες
    Ο Ιησούς ήρθε κοντά στη λίμνη της Γαλιλαίας. Ανέβηκε σ’ ένα βουνό και καθόταν εκεί. Πήγε και τον βρήκε πολύς κόσμος, έχοντας μαζί τους  κουτσούς, τυφλούς, κωφάλαλους, κουλούς και άλλους πολλούς και τους έβαλαν μπρος στα πόδια του και τους θεράπευσε. Έτσι το πλήθος θαύμαζε που έβλεπε κουφούς να ακούνε, άλαλους να μιλούν, κουλούς να γίνονται καλά, κουτσούς να περπατούν και τυφλούς να βλέπουν και να δοξάζουν  το Θεό.
                           Η θεραπεία δύο τυφλών στην Ιεριχώ
    Όταν ο Ιησούς έβγαινε από την Ιεριχώ, τον ακολούθησε πολύς κόσμος. Δυο τυφλοί που κάθονταν στην άκρη του δρόμου, όταν  άκουσαν πως περνάει ο Ιησούς, άρχισαν να φωνάζουν: «Κύριε, Υιέ του Δαβίδ, σπλαχνίσου μας!» Ο κόσμος τους μάλωνε να σωπάσουν. Αυτοί όμως φώναζαν ακόμη πιο δυνατά. Ο Ιησούς τους φώναξε και τους είπε: «Τι θέλετε να σας κάνω;» «Κύριε» του λένε, «να ανοίξουν τα μάτια μας». Ο Χριστός τους σπλαχνίστηκε. Άγγιξε τα μάτια τους κι αμέσως απέκτησαν το φως τους και τον ακολούθησαν.
                                          Ποιος είναι ανώτερος
    Ο Ιησούς όταν ήρθε στην Καπερναούμ  ρώτησε τους μαθητές του: «Τι συζητούσατε μεταξύ σας στο δρόμο;» Αυτοί όμως σιωπούσαν, γιατί στο δρόμο  συζητούσαν μεταξύ τους, ποιος είναι ανώτερος ανάμεσα τους. Ο Ιησούς φώναξε τότε ένα παιδάκι  και είπε: «Σας βεβαιώνω πως, αν δεν αλλάξετε κι αν δεν γίνετε σαν τα παιδιά, δεν θα μπείτε στη βασιλεία του Θεού. Όποιος δεχτεί ένα τέτοιο παιδί στο όνομα μου, δέχεται εμένα τον ίδιο. Κι όποιος δεχτεί εμένα, δέχεται τον Πατέρα μου, που με έστειλε στον κόσμο. Εκείνος που είναι ο πιο ταπεινός μεταξύ όλων σας, αυτός είναι ο ανώτερος».
    «Οι βασιλιάδες των λαών καταδυναστεύουν τους λαούς τους και οι δυνάστες τους, τιτλοφορούνται ευεργέτες. Εσείς όμως δεν πρέπει να κάνετε το ίδιο, αλλά ο ανώτερος ανάμεσα σας, πρέπει να γίνει σαν τον κατώτερο και ο αρχηγός σαν τον υπηρέτη. Ποιος είναι ανώτερος, αυτός που κάθεται στο τραπέζι ή αυτός που τον υπηρετεί; Αυτός που κάθεται στο τραπέζι. Κι όμως εγώ  είμαι σαν τον υπηρέτη ανάμεσα σας».
                                     Ο Ιησούς ευλογεί τα παιδιά
    Έφεραν τότε στον Ιησού παιδιά για να τα ευλογήσει. Οι μαθητές όμως μάλωναν τις μανάδες που τα είχαν φέρει. Ο Ιησούς αγανάκτησε και τους είπε: «Αφήστε τα παιδιά να έρχονται σ’ εμένα. Μην τα εμποδίζετε. Γιατί η βασιλεία του Θεού, ανήκει σε ανθρώπους, που είναι σαν αυτά». Τότε πήρε τα παιδιά στην αγκαλιά του και τα ευλόγησε, βάζοντας τα χέρια του πάνω τους.
    Η αθωότητα των παιδιών που τονίζει ο Ιησούς,  αφορά την ανεξικακία τους.  Το παιδί εύκολα ξεχνά το κακό, συγχωράει γρήγορα και ρίχνεται με δάκρυα χαράς στην αγκαλιά της μητέρας του, που πριν λίγα λεπτά το είχε κάμει να κλάψει. Δεν ριζώνει η κακία στην ψυχή του. Δεν δηλητηριάζεται η καρδιά του. Δεν σκοτίζεται με εμπάθεια ο νους του.  
                           Η παραβολή του Τελώνη και του Φαρισαίου
    Σε μερικούς που ήταν «σίγουροι» για την ευσέβεια τους και περιφρονούσαν τους άλλους, είπε την παρακάτω παραβολή: «Δυο άνθρωποι ανέβηκαν στο ναό για να προσευχηθούν. Ο ένας ήταν Φαρισαίος κι ο άλλος τελώνης. Ο Φαρισαίος στάθηκε επιδεικτικά κι έκανε την εξής προσευχή σχετικά με τον εαυτό του: «Θεέ μου σ’ ευχαριστώ, που εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους ανθρώπους, κλέφτης, άδικος, μοιχός ή σαν αυτόν εδώ τον τελώνη. Εγώ νηστεύω δυο φορές τη βδομάδα. Δίνω στο ναό το  δέκατο απ’ όλα τα εισοδήματα μου». Ο τελώνης αντίθετα στεκόταν πολύ πίσω και δεν τολμούσε, ούτε τα μάτια του να σηκώσει στον ουρανό. Χτυπούσε το στήθος του και έλεγε: «Θεέ μου, σπλαχνίσου με, τον αμαρτωλό». Σας βεβαιώνω πως αυτός έφυγε για το σπίτι του αθώος και συμφιλιωμένος με το Θεό, κι όχι ο Φαρισαίος. Γιατί όποιος υψώνει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί κι όποιος τον ταπεινώνει θα υψωθεί».
    Ο Φαρισαίος καταδικάζεται για την αλαζονεία του, για τον εγωκεντρισμό του, για την απόρριψη των συνανθρώπων του,  για την έλλειψη αγάπης, για την υποκρισία του. Θεός  είναι ο εαυτός του. Οι άλλοι άνθρωποι γι’ αυτόν, είναι κατώτερα όντα, άξια μόνο για κατάκριση και  κόλαση. Ούτε εικόνες του Θεού είναι,  ούτε αδέλφια, ούτε συνάνθρωποι. Για  το Χριστό, ο Φαρισαίος είναι η χειρότερη περίπτωση διαστροφής  του ανθρώπινου προσώπου. Κι όμως! Νήστευε δυο μέρες τη βδομάδα. Έδινε το 1/10 από τα εισοδήματα του στους φτωχούς.  Προσευχόταν καθημερινά, αλλά στην καρδιά του δεν είχε ευσπλαχνία. Μόνο σκληρότητα και υπερηφάνεια.
    Ο εγωισμός είναι η μεγαλύτερη ψυχική και πνευματική αρρώστια του ανθρώπου. Είναι ο θάνατος της αγάπης. Η βόμβα στα θεμέλια μιας κοινωνίας. Η ενσάρκωση της υποκρισίας, της διπροσωπίας και της σκληρότητας. Οι εγωιστές δεν έχουν  θέση στο Ευαγγέλιο. Δεν  είναι παιδιά  της Εκκλησίας.

Ο Άγιος Νεκτάριος

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου
Ι. Μητροπόλεως Πέτρας & Χερρονήσου

Τον περασμένο αιώνα, η ορθόδοξη Εκκλησία μας ανέδειξε ένα μεγάλο Άγιο, τον Άγιο Νεκτάριο.  Η αγιότητα του απλώθηκε σ’ όλη τη χριστιανική οικουμένη, από το μοναστήρι του στην Αίγινα, μέχρι τις καλύβες των μαύρων παιδιών της Αφρικής. Σήμερα γιορτάζομε την Ανακομιδή των ιερών του Λειψάνων. Το σώμα του διαλύθηκε μετά από 20 χρόνια και τα λείψανα του διανεμήθηκαν ευλογία για τους πιστούς, σε όλες τις ορθόδοξες Εκκλησίες. Χτίστηκαν πολλοί ναοί στη χάρη του και γιορτάζεται με πολλή ευλάβεια η μνήμη του.
Ο Άγιος Νεκτάριος καθιερώθηκε γρήγορα στις συνειδήσεις των χριστιανών και πήρε στο εορτολόγιο της Εκκλησίας   ξεχωριστή θέση, εξαιτίας των πολλών θαυμάτων που επιτελεί σε ανθρώπους που υποφέρουν. Έτσι καταξιώθηκε πολύ γρήγορα, ως αγαπημένος Άγιος του λαού μας.
Πιστεύω  ότι όλοι τον γνωρίζομε τον Άγιο Νεκτάριο. Έζησε στην εποχή μας. Γνωρίζομε την αγία ζωή  του από αυθεντικές πηγές. Γνωρίζομε τα θαύματα του από τα τόσα βιβλία που κυκλοφορούν. Προσωπικά τον γνωρίζουν όσοι τον αγαπούν, όσοι έχουν προσκυνήσει τον τάφο του και τα λείψανα του κι όσοι έχουν αισθανθεί τη θαυματουργική του δύναμη.
Τους Αγίους τους κατατάσσομε σε διάφορες κατηγορίες ανάλογα με τη ζωή τους, π.χ. σε Οσίους, σε Αναργύρους, ανάλογα με το τέλος τους, π.χ. σε μάρτυρες, σε ομολογητές και ανάλογα με τα χαρίσματα που τους έχει δώσει ο Θεός, σε θαυματουργούς, σε διδασκάλους κ.λ.π.  
Οι άνθρωποι ανάλογα με τα επαγγέλματα τους , με τη ζωή τους, με τα προβλήματα τους, έχουν προστάτες και βοηθούς τους Αγίους, όπως τον Άγιο Νικόλαο οι θαλασσινοί, την Αγία Παρασκευή για τις ασθένειες των ματιών, τον Άγιο Παντελεήμονα και τους Αγίους Αναργύρους για την υγεία και ούτω καθεξής.
Διερωτόμαστε: Σε ποιους είναι προστάτης ο Άγιος Νεκτάριος; Δεν εννοώ, ποιοι χριστιανοί τον έχουν προσωπικό τους προστάτη, αλλά ποιες κατηγορίες ανθρώπων μπορούν να τον θεωρούν ιδιαίτερο προστάτη τους.
Πιστεύω ότι όλοι οι χριστιανοί, μπορούν να επικαλούνται όλους τους Αγίους να τους βοηθήσουν. Όλοι έχουν χάρη από το Θεό. Σε όλες τις περιπτώσεις ο Θεός είναι που βοηθά και αγιάζει τον άνθρωπο,  με την μεσιτεία και την προσευχή των Αγίων.
Για τον Άγιο Νεκτάριο, πιστεύω ότι μπορούν να τον έχουν πρότυπο και προστάτη οι Αρχιερείς. Είναι ο Άγιος Επίσκοπος, ο γαλήνιος, ο φλογερός, ο πιστός, ο ανεξίκακος, ο ευλαβής, ο ταπεινός.
Πρέπει να τον έχομε πρότυπο οι Ιερείς  για την ευλάβεια και την κατάνυξη που λειτουργούσε, για το φόβο του Θεού που είχε στην καρδιά του, για την αγάπη του στο Χριστό και στους ανθρώπους. Να έχομε όταν λειτουργούμε οι ιερείς μπροστά μας την εικόνα του, που λειτουργούσε πάντα με χαρά και δακρυσμένα μάτια.
Παράδειγμα να τον έχουν οι Μοναχοί για την αγία ζωή του.
Παράδειγμα οι Θεολόγοι για την ορθόδοξη πίστη του. Για την αγάπη του στο Χριστό, στην Παναγία και στην Αγία του Εκκλησία.
Παράδειγμα τα ορφανά παιδιά, γιατί ήταν ορφανός και σπούδασε με μεγάλη φτώχεια.
Παράδειγμα εκείνοι που δεν έχουν εργασία, γιατί όταν ήρθε στην Ελλάδα από την Αλεξάνδρεια, δεν του έδωσαν θέση Επισκόπου. Δεν μπορούσε να ζήσει μέχρι που τον διόρισε το Υπουργείο Παιδείας Διευθυντή στη Ριζάρειο Σχολή.
Παράδειγμα εκείνοι που διώκονται άδικα και χάνουν τη θέση τους, γιατί κι εκείνος διώχτηκε αναπολόγητος από τον Πατριάρχη της Αλεξάνδρειας, επειδή κάποιοι τον ζήλευαν και τον φθονούσαν.
Παράδειγμα εκείνοι που δεν μπορούν να συχωρήσουν αυτούς που τους κάνουν κακό, αφού   εκείνος συγχωρούσε τους εχθρούς του και τους αγαπούσε πολύ.
Παράδειγμα εκείνοι που συκοφαντούνται, αφού εκείνος υπέμενε με ελπίδα στο Θεό και υπομονή τις συκοφαντίες.
Παράδειγμα οι Εκπαιδευτικοί, αφού υπήρξε  δάσκαλος σε δημοτικό σχολείο και καθηγητής.
Παράδειγμα οι ιεροκήρυκες αφού υπήρξε δεινός Ιεροκήρυκας,  που όμως πολλές φορές η Εκκλησιαστική Ηγεσία  του είχε απαγορεύσει το κήρυγμα.
Και κάτι τελευταίο: Παράδειγμα  πρέπει να τον έχομε όλοι στην αγάπη, στην ταπείνωση και στην καλοσύνη, από το γεγονός που αναφέρουν οι βιογράφοι του. Μια φτωχειά γυναίκα ήταν καθαρίστρια στη Ριζάρειο Σχολή. Αρρώστησε κι ο Σύλλογος των καθηγητών σκεφτόταν να την απολύσει. Ο Άγιος Νεκτάριος Επίσκοπος και Διευθυντής πήγαινε κρυφά τη νύχτα και σκούπιζε τη σχολή για να μη διώξουν τη φτωχή και άρρωστη υπηρέτρια. Αυτά πρέπει να τα βλέπομε όλοι μας, όσοι έχομε σκληρές και ανελέητες καρδιές.
Πριν λίγα χρόνια, ήρθε στην Αίγινα ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας με όλους τους Μητροπολίτες της Συνόδου και γονατίσανε στον τάφο του Αγίου Νεκταρίου και του ζήτησαν συγγνώμη που τον αδίκησαν,  τον συκοφάντησαν, και τον έδιωξαν από την Αλεξάνδρεια. Για μια αιτία: Γιατί τον αγαπούσε πολύ ο λαός κι αυτή τη λατρεία τη ζήλευε και τη φοβόταν ο Πατριάρχης και η ακολουθία του.  Ο Θεός να μας φυλάει από τέτοιες αδικίες.
Πέρυσι στον εσπερινό του Αγίου Νεκταρίου,  ήταν  στο ναό του Αγίου Γεωργίου στην πόλη μας,   ο πολυσέβαστος Επίσκοπος μας κ. Νεκτάριος και μας μίλησε.  Ήταν το ωραιότερο κήρυγμα που έχω ακούσει για τον Άγιο Νεκτάριο.
Φέτος βιώνει μια δοκιμασία της υγείας του, με πολλή υπομονή και μεγάλη πίστη.  Παρακαλούμε τον Άγιο Νεκτάριο- που επάξια φέρει το όνομα του- να συντάμει τον χρόνο της δοκιμασίας του και να μας τον χαρίσει στην Εκκλησία   με υγεία, να συνεχίσει να ορθοτομεί τον λόγο της Αληθείας του Χριστού.

16 Σεπ 2015

ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΣΥΧΝΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΝΑ ΤΣΕΚ-ΑΠ

Του κ. Αντωνίου Λιοπυράκη
Ιατρού - Παθολόγου

Δεν υπάρχει συγκεκριμένη ηλικία από την οποία πρέπει να ξεκινάει ένα τσεκ-απ .
Συνηθίζουμε  να υποδεικνύουμε την έναρξη του τσεκ-απ  από την ηλικία των 40 χρόνων, χωρίς αυτό να είναι απόλυτο.
Για άτομα με προδιάθεση για κάποια νόσο ή με οικογενειακό ιστορικό για κάποια νόσο  το τσεκ – απ πρέπει να αρχίζει πολύ νωρίτερα
 Η συχνότητα με την οποία πρέπει να γίνονται οι περιοδικές προληπτικές εξετάσεις είναι συνάρτηση των αρχικών ευρημάτων, αλλά και του βαθμού επικινδυνότητας ή της κληρονομικής προδιάθεσης που κάθε άτομο διαθέτει. Γενικά μετά τα 40 κι εφόσον οι αρχικές αιματολογικές εξετάσεις είναι φυσιολογικές συνιστάται η επανάληψη κάθε 3-5 χρόνια. Αν όμως κάποιες εξετάσεις βρεθούν παθολογικές η συχνότητα επανάληψης πρέπει να καθορίζεται από τον θεράποντα γιατρό, ο οποίος συνεκτιμά όλους τους παράγοντες και τη γενική κατάσταση του ατόμου.

ΕΠΙΦΥΛΑΞΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΤΣΕΚ-ΑΠ
Το τσεκ-απ και ιδιαίτερα μερικές εξετάσεις όπως π.χ  οι αιματολογικές έχει υποστεί έντονη κριτική τα τελευταία χρόνια με την έννοια ότι κατασκευάζουμε και καλλιεργούμε στα άτομα την αίσθηση της ασθένειας.
Η ανεύρεση π.χ αυξημένης χοληστερίνης σημαίνει ότι το άτομο αυτό έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να παρουσιάσει κάποιο καρδιαγγειακό πρόβλημα από ένα άλλο με χαμηλές τιμές χοληστερίνης. Εν τούτοις το άτομο που έχει αυξημένη χοληστερίνη θεωρεί τον εαυτό του άρρωστο, τρέχει στους γιατρούς παίρνει φάρμακα και γενικά αποκτά ψυχολογία ασθενούς, κάτι που του δημιουργεί άγχος, το οποίο μπορεί να τον ακολουθεί σε όλη του τη ζωή.
Η ανεύρεση αυξημένου  PSA  στους άνδρες έχει αυξήσει δραματικά τον αριθμό των χειρουργικών επεμβάσεων για αφαίρεση του προστάτου  χωρίς αυτό να είναι απαραίτητο σε πολύ μεγάλο αριθμό περιπτώσεων. Έτσι η σκοπιμότητα της εξέτασης αυτής σήμερα αμφισβητείται έντονα. 

ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ  ΕΩΣ 18 ΕΤΩΝ
*Πλήρης καρδιολογικός έλεγχος  (ειδικά για όσα παιδιά πρόκειται να    ασχοληθούν με τον αθλητισμό ή ακόμα και να γυμνασθούν)
 *Επί θετικού οικογενειακού ιστορικού για κάποιες παθήσεις ειδικές εξετάσεις  π.χ χοληστερίνη, σάκχαρο, ουρία κλπ. 


ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΑΠΟ 18 ΕΩΣ 30 ΕΤΩΝ
           
*Γενική εξέταση αίματος και ούρων
*Για τις γυναίκες: ψηλάφηση μαστού και  υπερηχογράφημα μαστού,  Τεστ ΡΑΡ
(πρέπει να επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο)

ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ  ΑΠΟ 30 ΕΩΣ 40 ΕΤΩΝ

*Γενικές εξετάσεις αίματος και ούρων
*Καρδιογράφημα
*Τεστ κοπώσεως
Για τις γυναίκες: υπερηχογράφημα μαστών και/ή μαστογραφία – Τεστ ΡΑΡ  (τεστ Παπανικολάου)

ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΑΠΟ 40 ΕΩΣ 50 ΕΤΩΝ
 
*Γενικές εξετάσεις  αίματος και ούρων
*Καρδιογράφημα 
*Τεστ κοπώσεως
Για τις γυναίκες: υπερηχογράφημα μαστών και/ή μαστογραφία – Τεστ PAP
Για τους άνδρες: έλεγχος προστάτη (PSA)

ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΑΠΟ 50 ΕΤΩΝ ΚΑΙ ΠΑΝΩ

Ο έλεγχος οφείλει να γίνει τακτικός δηλ κάθε χρόνο ή και τακτικότερα εάν υπάρχουν ιδιαίτερα προβλήματα και εξειδικευμένος εφ’ όσον τούτο απαιτείται.
*Γενικές εξετάσεις αίματος και ούρων
*Καρδιογράφημα
*Έλεγχος του παχέος εντέρου με κολονοσκόπηση (αποκτά μεγαλύτερη σημασία αν υπάρχει οικογενειακό ιστορικό καρκίνου του παχέος εντέρου).
*Μέτρηση οστικής πυκνότητας για τις γυναίκες
*Μέτρηση  PSA  για τους άνδρες

ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΑΙΜΑΤΟΣ-ΟΥΡΩΝ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ  ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ 
ΕΝΑ ΤΥΠΙΚΟ  CHECK UP
Γενική εξέταση αίματος     
-Τ.Κ.Ε                                     
-Γενική εξέταση ούρων        
-Σάκχαρο                               
-Ουρία                                   
-Κρεατινίνη
-Ουρικό οξύ                          
-Χοληστερίνη ολική     
- Τριγλυκερίδια
 –Ολικά λιπίδια  
- H.D.L χοληστερίνη
-L.D.L χοληστερίνη
- Τρανσαμινάσες (SGOT – SGPT)
- γGT (γ- γλουταμινική τρανσφεράση)
- Αλκαλική φωσφατάση
-Λευκώματα ολικά
-Λευκωματίνη- σφαιρίνες                                                    
- Σίδηρο και Φεριτίνη (στις γυναίκες σε αναπαραγωγική φάση)

ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ

Ορθόδοξος Συναξαριστής






ΠΩΣ ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙΤΕ (Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ, ΣΤΡ. ΚΟΡΑΚΑ 2)

ΧΑΡΤΗΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΩΝ ΑΠ' ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΩΡΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ

ΠΡΟΓΝΩΣΗ ΚΑΙΡΟΥ

Επιστροφή στην Αρχική Σελίδα