Του κ. Μιχαήλ Τσακιράκη
Θεολόγου - Εκπαιδευτικού
Η νηστεία και η προσευχή μάς προσφέρουν μεγάλα δώρα.
Ποια είναι αυτά; Είναι μεγάλα, τα μεγαλύτερα όλων. Πώς; Ακούστε: όταν οι μαθητές είπαν στον Κύριο ότι εμείς αδυνατούμε και δε μπορούμε Εκείνος τους απάντησε ότι αυτό το δαιμόνιο δεν εκδιώκεται παρά μόνο με προσευχή και νηστεία. Γι’ αυτό μετά την προσευχή πάνω στο όρος –ερχόταν από τη Μεταμόρφωση (Μάρκ. 9,2-9)!- και την εμφάνιση της θείας αυγής αλλά κατέβηκε αμέσως κι ήρθε στον τόπο αυτό ο δαιμονισμένος. Ποιοι ήταν αυτοί που εμφανίστηκαν και συνομίλησαν μαζί Του στο Θαβώρ; Εκείνοι οι άντρες που διακρίθηκαν για την άσκηση της προσευχής και νηστείας γιατί κι η νηστεία συνομιλεί με την προσευχή προς τον Κύριο. Μετά από αυτήν την προσευχή κατέρχεται από το όρος και ήρθε προς τον όχλο και τους μαθητές για να τους δώσει αυτό το έπαθλο και βραβείο της νηστείας και της προσευχής που έφερε θεία λαμπρότητα και ισχύ κατά των δαιμόνων...
Μόλις ήρθε στους μαθητές Του και τους παρευρισκόμενους ρώτησε –μάλλον ρητορικά- τι συζητούν και κάποιος Του είπε: Δάσκαλε Σού έφερα τον άρρωστο γιό μου…και αμέσως προσθέτει ότι είπε στους μαθητές να το εκβάλουν και να τον κάνουν καλά και δεν το κατόρθωσαν αλλά ο Κύριος αποτεινόμενος προς όλους κι όχι μόνο σ’ αυτόν είπε: ω γενεά άπιστη έως πότε θα είμαι με σας και έως πότε θα σας ανεχθώ. Οι παρόντες Ιουδαίοι ασφαλώς βλαστήμησαν κάπως… και τι δε θα’ λεγαν αφού βρήκαν αφορμή αυτοί που και όταν τελούνταν θαύματα δεν άφηναν τις βλασφημίες; Γνωρίζοντας λοιπόν ο κύριος τους γογγυσμούς και τους ονειδισμούς τους ελέγχει και τους καταισχύνει όχι μόνο με λόγια επιτιμητικά αλλά και με πράξεις και λόγια γεμάτα φιλανθρωπία. Και πράγματι προστάζει να τον φέρουν σ’ Εκείνον και Του τον έφεραν…
Και στη συνέχεια ο Κύριος ρωτά πάλι ρητορικά τον πατέρα από πόσο χρόνο του συνέβη αυτό το κακό στη ζωή του παιδιού του; Κι αυτό το κάνει για να τον οδηγήσει στην πίστη και την παράκληση με την πίστη. Τόσο μακριά ήταν αυτός ο άνθρωπος ώστε ούτε παρακαλεί καν για τη σωτηρία του παιδιού του… γι’ αυτό λέει: τους είπα να εκβάλουν το δαιμόνιο, ούτε γονάτισε, ούτε ικέτεψε, ούτε παρακάλεσε τους μαθητές κι όπως φαίνεται –λέει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς σα σήμερα- ούτε τον Κύριο παρακάλεσε. Γι’ αυτό κι ο Κύριος αφήνει το παιδί του ελεεινά ξαπλωμένο μπροστά Του και διαλέγεται με το πατέρα του προκαλώντας τον να παρακαλέσει… κι αφού απαντήσει από την παιδική του ηλικία το έχει αυτό το κακό προσθέτει επιτέλους την επόμενη λέξη: αν μπορείς (άκου θράσος!) λυπήσου μας και βοήθησέ μας.
Βλέπετε πόση ήταν η απιστία του ανθρώπου αυτού; Διδακτικότατη και για την δική μας απιστία ή τουλάχιστον ολιγοπιστία… αφού λέει αν μπορείς αυτό σημαίνει ότι δεν πιστεύει ότι ο Άλλος μπορεί! Και τότε επιτέλους ο Κύριος όταν ήταν ο συνομιλητής του ολότελα έτοιμος του υποβάλει την πρόταση: αν κι εσύ μπορείς να πιστέψεις όλα είναι δυνατά σε όποιον πιστεύει. Και το λέει όχι αγνοώντας την απιστία του πατέρα αλλά προβιβάζοντάς τον βαθμιαία στην πίστη και συγχρόνως δείχνοντας ότι αιτία που απέτυχαν οι μαθητές Του ήταν η απιστία του πατέρα. Πάντα ο Κύριος απαιτεί πίστη σε όσους Του ζητάνε θεραπεία. Αφού είναι δεσπότης και κηδεμόνας και των ψυχών φρόντιζε να θεραπευτούν κι αυτέ αλλά με την πίστη. Κι ο πατέρας μόλις άκουσε ότι η πίστη του ακολουθείται από την ίαση έλεγε πλέον με δάκρυα στα μάτια: πιστεύω Κύριε, βοήθα μου την απιστία μου… βλέπετε πόση πρόοδο έκανε με τη βοήθεια του Θεού; Άριστα πήρε λέει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς… κι αυτό γιατί όχι μόνο πίστεψε ότι έρχεται η θεραπεία του παιδιού αλλά ότι ο Κύριος μπορεί να κατανικήσει και την απιστία του, αν το θελήσει. Κι ενώ συνέρρεε το πλήθος και ο όχλος τότε ακριβώς ο Κύριος λέει σε διατάζω βγες και μη μπεις ποτέ πάλι σ’ αυτόν!
Φοβερότατο και θρασύτατο ήταν το δαιμόνιο αυτό και γι’ αυτό το επετίμησε σφοδρά και του είπε να μην ξαναγυρίσει… κάτι που ασφαλώς θα συνέβαινε πάλι… κι αφήνεται να σπαράξει για να φανερωθεί όλη του η κακία. Κι ο ιατρός των ψυχών και των σωμάτων και των παιδιών μας πιάνοντας από το χέρι το νέο άνθρωπο τον ανασηκώνει και τους δείχνει και την κτιστή και την άκτιστη και θεία και ζωαρχική Του ενέργεια… κι όταν έπειτα οι μαθητές Τον ρώτησαν γιατί δε μπορούσαν κι αυτοί να κάνουν το ίδιο τους απάντησε πώς επιτυγχάνεται… όχι από τον πάσχοντα προσευχή και νηστεία αλλά η ωφέλεια θα προκύψει αν κάποιος άλλος γι’ αυτόν προσευχηθεί και νηστέψει, όπως και σήμερα έγινε με το δαιμόνιο της ακολασίας –λέει ο Άγιος Γρηγόριος… φωτιά είναι οι «έρωτες» αλλόκοτοι κι αναίσθητοι και φωτιά παίρνει ο παθών… κι άλλοτε με πολυφαγίες και συμπόσια τον ρίχνει στην πορνεία και τα συναφή… κωφό και άλαλο γιατί δεν θέλει να ακούσει εύκολα ή και καθόλου στις θείες εντολές αλλά με το αυτεξούσιο σωστά χρησιμοποιημένο και με προσευχή και νηστεία χαλιναγωγεί το σώμα και αδρανοποιεί και στη συνέχεια κατευθύνει τους λογισμούς και την όλη ψυχή μακριά από το πάθος… αν όμως ο ίδιος όχι απλώς ενεργείται αλλά κατοικείται από το δαιμόνιο τότε δεν αρκεί μόνο αυτό αλλά χρειάζεται να τον βοηθήσουν ανάλογα άλλοι και μάλιστα αν κατέχουν το Άγιο Πνεύμα –πβ. τον ΄Αγιο Νεκτάριο που τιμώρησε τον εαυτό του με τριήμερη ασιτία για τις αταξίες δυο μαθητών του… αλλά και τον π. Παϊσιο που δίδασκε με πόνο να πλησιάζουμε τα προβλήματα των άλλων γιατί μόνο έτσι κινείται το έλεος του Θεού… Σήμερα βεβαίως δε μας ζητάνε να απελαύνουμε δαίμονες αλλά κι αυτό να το πετύχουμε δεν ωφελούμαστε αν ζούμε ακατάστατα… καλύτερα να απομακρύνουμε το κακό από τη ζωή μας… πράξεις, λόγια και λογισμούς κακούς με μνήμη θανάτου και προσευχή και προσοχή και πολλή χαρμολύπη ώστε η κάθε εργασία μας να είναι σύμφωνη με το θέλημα του Θεού… γένοιτο, Κύριε.
