30 Μαρ 2015

Πρόγραμμα Ιερών Ακολουθιών της Ενορίας μας



Κυριακή Ε΄ της Αγίας Τεσσαρακοστής: Τι είναι θεάρεστη και αληθινή νηστεία;

Επιμέλεια: κ. Μιχαήλ Τσακιράκη
Θεολόγου - Εκπαιδευτικού

https://iliaxtida.files.wordpress.com/2014/03/56304-megali-sarakosti-na-min-ksexasw-riginiwtisc2abaenai-epanastasi7.jpg
Η Εκκλησία του Θεού έχει τους πνευματικούς δασκάλους για να διώχνουν με τη διδασκαλία τους τα νοητά θηρία, σαν τα κουδούνια που ράβονται στη στολή του Ααρών που ακούγονταν όταν λειτουργούσε –λέει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. Τώρα θηρία στη νηστεία μας επιτίθενται άγρια φανερά και αφανή: ενεδρεύοντας τα πρώτα, η κενοδοξία και η υπερηφάνεια, η υπεροψία και η υπόκριση και φανερά η γαστριμαργία και η μέθη με τα παρόμοια που φυγαδεύονται όλα από όσους ασκούν τη νηστεία. Νηστεία και ακρασία είναι αντίθετα μεταξύ τους όπως η ζωή με το θάνατο. Νηστεία είναι εντολή ζωής συνομήλικη της ανθρώπινης φύσεως που δόθηκε από το Θεό στον Αδάμ κατά την αρχή στον Παράδεισο για διαφύλαξη της ζωής και της θείας χάριτος που είχε δοθεί σ’ αυτόν από το Θεό κι αντίθετα συμβαίνει με την ακρασία που είναι συμβουλή ψυχοσωματικού θανάτου που δόθηκε δολίως από το Διάβολο στον Αδάμ δια της Εύας για έκπτωση ζωής και απαλλοτρίωση της από το Θεό δοθείσας θείας χάριτος. Ο Θεός θάνατο δε δημιούργησε ούτε ευχαριστιέται με την απώλεια των ζώντων. Ποιος άνθρωπος θέλει να βρει ζωή και χάρη στο Θεό από το Θεό; Ας αποφύγει τη θανατηφόρο ακρασία κι ας προστρέξει στη θεοποιό νηστεία κι εγκράτεια για να επανέλθει χαρούμενος στον παράδεισο.

Παραδείγματα για όλα αυτά υπάρχουν πολλά από την ΠΔ: Μωυσής και Ηλίας, Δανιήλ και Ησαύ, νηστείας και αντ’ αυτής μέθης των Εβραίων όταν λάμβαναν τις Εντολές που τους οδήγησε στην ασέβεια της ασωτίας και έπειτα της ειδωλολατρίας, νηστείας και μαζί της η θεοπτία, νηστείας και μαζί της η θεοπτία και οπτασία αρχαγγέλου, όπως και παράβασης νηστείας που αφαίρεσε τα πρωτοτόκια και την πατρική ευλογία. Παραδείγματα πολλά προς μίμηση και αποφυγή αναλόγως του αυτεξουσίου μας. Εάν λοιπόν επιδοθούμε στην αληθινή νηστεία θα σβήσουμε τη νοητή και την αισθητή κάμινο και θα διαβούμε άθικτοι όταν αναπόφευκτα του καθενός μας το έργο θα δοκιμάσει το πυρ. Αλλά κι ο Κύριός μας νήστεψε σε όλα και νίκησε τον πειρασμό κι ας κίνησε τα πάντα εναντίον Του και γι’ αυτό έλεγε στους μαθητές Του: αυτό το πνεύμα δεν εξέρχεται ει μη εν προσευχή και νηστεία.
Τι είναι θεάρεστη και αληθινή νηστεία; Δεν επαινούμε αυτήν καθαυτήν τη  σωματική νηστεία για την ενέργειά της σε άλλα ψυχοφελέστερα γιατί λίγο ωφελεί στη σωματική άσκηση. Δε δέχεται η πείρα της Εκκλησίας μας πολυήμερες νηστείες αλλά καλύτερα να τρώμε μετρίως καθημερινά και να μη παρασυρόμαστε από την κοιλιά και το λαιμό, ώστε με κατάλληλη ποιότητα και ποσότητα να συντηρείται η υγεία κατά το δυνατό περισσότερο επιζητώντας τροφή όχι τρυφή, πόση όχι μέθη, χρήση όχι κατάχρηση, κι αποφεύγοντας περιττά και ασύμφορα δεν αφαιρεί την αγιότητα. Αρχή λοιπόν αυτή είναι της αληθινής νηστείας. Σκοπός όμως ποιος είναι; Θεσμοθετήθηκε επομένως αυτή η ευλογημένη νηστεία για την κάθαρση της ψυχής των χριστιανών. Γιατί για σκεφτείτε ποια η ωφέλεια όταν απέχουμε σωματικής τροφής αλλά κυριαρχούμαστε από πάθη; Δεν τρώμε κρέας ζώων και κατατρώμε ο ένας τον άλλο! Απέχουμε οίνου και ελαίου και μεθάμε από οργή και θυμό και ταραχή ψυχική και βασκανία! Απέχουμε τραπεζών αλλά έχουμε αταπείνωτη την ψυχή! Απαλλαγήκαμε της ομίχλης των φαγητών και πνιγήκαμε από τις αναθυμιάσεις της ψυχής και του νου που σκοτίζεται με τις μέριμνες και μάταιους λογισμούς κι αχρειώνονται κι οι προσευχές μας!
Γι’ αυτό καλή νηστεία είναι αυτή: όταν μαραίνεται η επιθυμία, ταπεινώνεται η ψυχή μας, μεταποιείται το μίσος, σβήνει ο θυμός, απαλείφεται η μνησικακία, καθαρίζει η διάνοια, και οδηγούμαστε στην προσευχή. Είσαι εύπορος; Ό,  τι σου  περισσεύει ανήκει για την παρηγοριά απόρων. Εάν νηστεύεις έτσι όχι μόνο θα συμπάσχεις και θα συννεκρώνεσαι αλλά και θα συναναστηθείς και θα συμβασιλεύσεις με το Χριστό στους απέραντους αιώνες γιατί αφού γίνεις με τη νηστεία σύμφυτος του ομοιώματος του θανάτου Του και επομένως και κοινωνός της Αναστάσεώς Του και κληρονόμος της αιώνιας ζωής εν Χριστώ. Όποιος νηστεύει νικά τον πειρασμό εάν πειράζεται και εάν πάλι δεν πειράζεται τότε διατηρεί την ψυχοσωματική ειρήνη ταλαιπωρώντας λίγο και πάντως δουλαγωγώντας το σώμα και καθιστώντας την ψυχή δόκιμη. Ο μη εσθίων για το ζειν αλλά μάλλον ζων για να εσθίει σαν τα ζώα που ετοιμάζουμε για σφάξιμο και έρχεται στα απολύτως αναγκαία να προσθέσει περιττά για το σώμα ή και διεγείροντάς το σε κακές επιθυμίες ή απλώς για απόλαυση με αποτέλεσμα να ετοιμάζουμε τελικά τροφή για τα σκουλήκια.
Νηστεύεις; Χόρτασε αφού εγκρατευτείς και τον πεινασμένο. Κι αν πάλι δε θέλεις να δώσεις από τα δικά σου τουλάχιστον μη παίρνεις από τα ξένα. Και μη κοιτάς να κατακρατείς ξένα πράγματα και μάλιστα θησαυρίζοντας κι αρπάζοντας από φτωχότερους, μερικές φορές άδικα… κι οι δαίμονες νηστεύουν αλλά δε ταπεινώνονται. Κι ο Κύριος μας είπε να πάμε στα αριστερά του –αλίμονό μας – ως άρπαγες εάν δε μεταδίδουμε στους ενδεείς! Και τότε δε θα αναστηθούμε για κρίση αλλά για κατάκριση και καταδίκη μεγαλύτερη σαν τον πλούσιο του Ευαγγελίου που καρποφόρησαν οι αγροί άφθονα και τον άλλο πάλι που ντυνότανε με πορφύρα και βύσσο: κι οι δυο τους δίκαια καταδικάζονται όχι γιατί αδίκησαν κάποιον αλλά γιατί δε μετέδωσαν από όσα απέκτησαν οι ίδιοι αφού οι θησαυροί μας είναι κοινοί και τα ταμεία των κτισμάτων του Θεού ούτως ή άλλως κοινά! Δεν είμαστε λοιπόν πλεονέκτες κι άδικοι όταν οικειοποιούμαστε τα κοινά κι ας μη σφετεριζόμαστε τα ξένα; Κανένας όμως δε θα ξεφύγει από τη δικαιοκρισία του Θεού αν δεν προλάβει να δεξιωθεί φτωχούς και να διαχειριστεί καλά όσα του εμπιστεύτηκε ο Θεός και να σκορπίσει καλά όσα κακά σύναξε. Μας λείπει η φιλαδελφία κι αυτό που λέει ο Απόστολος στους Θεσσαλονικείς δεν έχετε ανάγκη να σας τα λέω γιατί είσαστε θεοδίδακτοι στο να αγαπάτε αλλήλους! Ο μη γένοιτο όμως αν ακούσουμε διαφορετικά και ανόμοια με αυτά τα σωτήρια λόγια! Ας αγαπήσουμε λοιπόν την εν Χριστώ φτώχια ή τουλάχιστον τους φτωχούς και την εγκράτεια περιφρονώντας δόξες και μεταβαλλόμενοι από ακροατές σε ποιητές των ευαγγελικών εντολών ώστε να είμαστε όλοι  Ένα μαζί Του. Ας μην έρθει η στιγμή να ακούσουμε από το στόμα Του: δε σας γνωρίζω ανοικτίρμονες ακόμα κι αν χρειαστεί να γίνουμε ξένοι κι οι κοντινοί συγγενείς μεταξύ μας λόγω των ανόμοιων τρόπων αρετής.
Θες να γίνεις παιδί του Θεού; Μιμήσου το Χριστό για να μείνεις αιώνια μαζί Του. Ας μην ακούγεται δικό μου και δικό σου ανάμεσά μας που προδίδει απουσία αγάπης και ότι ο Χριστός εκδιώχθηκε από κει εξαιτίας των αισχρών παθών της φιλαργυρίας, της φιλαυτίας, της μισαδελφίας και κάθε είδους κακίας. Ας φοβηθούμε γιατί όλα αυτά είναι φρικτά κι ας ρυθμίσουμε ανάλογα τη διαγωγή μας όπως αρέσει στο Θεό. Ας ελεήσουμε για να ελεηθούμε πολλαπλάσια! Αυτός πτώχευσε για χάρη μας τελευταία αναδεχόμενος την ελεημοσύνη και από μεγαλοδωρία πολλαπλασιάζει την αμοιβή. Άρα πρέπει κανείς να είναι ή κατά το παράδειγμα του Χριστού μας φτωχοί και φιλόπτωχοι για να ζήσουμε μαζί Του ή τουλάχιστον να έχει κοινά τα αγαθά με τους φτωχούς όσο γίνεται περισσότερο και μέσω αυτών πάλι μπορεί να σωθεί. Ας δώσουμε αυτοβούλως λοιπόν δείγμα αγάπης και προς τον κοινό μας Πατέρα αφοσιώσεως. Και καταλληλότερο καιρό από τώρα στη νηστεία δε θα βρούμε. Και ας συνάψουμε με τη νηστεία τη συμπάθεια θα απαλείψουμε κάθε αμαρτία θα και να προσκυνήσουμε με παρρησία τα σωτήρια πάθη και να συνευφρανθούμε με την Ανάσταση του Χριστού και να πετύχουμε την αιώνια λύτρωση από την αμαρτία. Γένοιτο, Κύριε.

Σάββατο του Ακαθίστου

Προσφέρει υπέρ εαυτού και των του λαού αγνοημάτων 
(Εβρ. 9, 1-7)

Επιμέλεια: κ. Μιχαήλ Τσακιράκη
Θεολόγου - Εκπαιδευτικού

C:\Documents and Settings\User\Τα έγγραφά μου\Ακαθιστος υμνος.jpg
Η ΠΔ είχε δικαιώματα λατρείας όπως άλλωστε και όλα τα τελετουργικά τους θα έχουν τέλος τα έθιμα των Ιουδαίων λχ με τη Σκηνή του μαρτυρίου που είχε 3 μέρη: έξω της Σκηνής και Άγιο και τα Άγια των Αγίων, έξω η αυλή για να στέκονται οι Ιουδαίοι κι οι προσήλυτοι και κατηχούμενοι ειδωλολάτρες και έπειτα καταπέτασμα υφαντό από το οποίο εισέρχονταν οι ιερείς και πήγαιναν στα Άγια στη μέση της Σκηνής και καθημερινά έκαναν τις λατρείες τους και τελετές με θυσίες και προσευχές κι όλα αυτά ήταν σε τύπο της ΠΔ ενώ τα Άγια των Αγίων ήταν ξεχωριστός τόπος και τύπος του μυστηρίου του Χριστού κι είχε επομένως η πρώτη δηλαδή η ΠΔ δικαιώματα και σημεία και όρους και νομοθεσίες λατρείας είχε και δεν έχει πια τώρα γιατί έπαψαν. Το Άγιο κοσμικό γιατί μπορούσαν να εισέλθουν όλοι και επιτρεπόταν.

Πρώτη όμως όπου υπήρχαν και πριν τα Άγια των Αγίων στη μέση ακριβώς το χάλκινο θυσιαστήριο και ήταν ξέσκεπο και το καταπέτασμα που σκέπαζε τη θύρα της Σκηνής και η λυχνία και η τράπεζα και η πρόθεση των άρτων. Έπειτα το δεύτερο καταπέτασμα και ακολουθούσαν τα Άγια των Αγίων όπου μόνο ο Αρχιερέας εισέρχονταν και μόνο μια φορά το χρόνο όπου δηλαδή κατοικούσε ο Θεός –όπως σε μας ο ι. ναός που αποτελείται από νάρθηκα και κυρίως ναό και ιερό… εκεί λοιπόν βρίσκονταν θυμιατήριο και η κιβωτός της Διαθήκης καλυμμένη χρυσό(ο χρυσός σύμβολο της υπέρλαμπρης θεότητας…) με τις 10 εντολές όλα ενθυμήματα της αχαριστίας των Ιουδαίων –εις σημείον οις υιοίς των ανηκόων!- όπως κι η στάμνα που υπήρχε εκεί και φύλαγε το μάννα για να το θυμούνται που έφαγαν με υπερφυσικό τρόπο και παράδοξο κι όμως γόγγυσαν στο Μωυσή στην έρημο και ταυτόχρονα για να θυμούνται και του Θεού τη χρηστότητα και τη σκληρότητά τους που είχαν διαδώσει και στα παιδιά τους… η ράβδος επίσης ήταν εκεί του Ααρών που του θύμιζε την αντιλογία που οδήγησε κάποιους από αυτούς να τους καταπιεί η γη και οι πλάκες πάλι θύμιζαν ότι από την ειδωλολατρία τους έθραυσε ο Μωυσής τις πρώτες τις αχειροποίητες που είχε κατασκευάσει ο Θεός!
Πάνω της τα ένδοξα Χερουβίμ τα λειτουργικά του Θεού και προς δόξαν Του που πολύ μεγαλύτερά τους είναι το ευαγγέλιο και τα μυστήριά του από εκείνα της ΠΔ και ιλαστήριο και σκέπασμα της κιβωτού που εικόνιζε πάλι τον Χριστό που έγινε δικό μας ιλαστήριο –(Ρωμ,3,25/Ιησούν Χριστόν ον προέθετο ο Θεός ιλαστήριον δια της πίστεως εν τω Αυτού αίματι: τα αίτια της δικαιώσεως 3 ο Θεός και ο Χριστός και το αίμα Του και αίτιο της κοινωνίας η πίστη κι όλα αυτά προξενούν άφεση αμαρτιών μας)- των αμαρτιών μας δηλαδή και επισφράγισε και ασφάλισε όλα της ΠΔ ο Χριστός μας όπως και αυτό της κιβωτού! Με τα σύμβολα αυτά της ΠΔ ορώμενα και αισθητά και αινίγματα και τύπος και εικόνες άλλων πνευματικών και νοητών και πρωτοτύπων που θέλουν πολύ καιρό να εξηγηθούν. Αυτά ήταν κατασκευασμένα στη σκηνή του μαρτυρίου αλλά δεν τα απολάμβαναν οι  Ιουδαίοι αφού το πρώτο καταπέτασμα σκέπαζε τα Άγια κι οι ιερείς εισέρχονταν και τελούσαν τις λατρείες τους τις θείες και το δεύτερο πάλι καταπέτασμα σκέπαζε τα Άγια για τον απλούστατο λόγο ότι ήταν προορισμένο να φυλαχτούν για να φανερωθούν σε μας τους χριστιανούς για τους οποίους άλλωστε και προτυπώνονταν! Κι εννοείται ότι πολλά αναφέρονται στο πρόσωπο της Θεοτόκου!! Άλλα πάλι αναφέρονται στις εποχές του έτους και στους μήνες και στο σύμπαν δηλαδή πάντοτε να ευλογείται από το Θεό και από την Παναγία μας ο ανθρώπινος βίος!!!

Το μυστήριο του Χριστού λοιπόν προτυπώνονταν στην ΠΔ με τη δεύτερη σκηνή και ο Χριστός μια φορά θυσιάστηκε αλλά όλους μας αγίασε και έτσι ήταν εξαρχής άνωθεν ορισμένο αφού κι η θυσία του Αρχιερέα μια φορά το χρόνο γίνονταν και ήταν αγιότερη όλων και φοβερότερη και μάλιστα με αίμα που ο παλιός Αρχιερέας πρόσφερε υπέρ εαυτού για τις αμαρτίες του που διέπραττε καθημερινά μικρά και μεγάλα σφάλματα όπως κι όλοι δηλαδή ενώ ο Χριστός μας για τις δικές μας αμαρτίες μια φορά θυσιάστηκε –πόσο μεγάλη η διαφορά του Χριστού από εκείνο τον Αρχιερέα! Και προσέξτε λέει των αγνοημάτων κι όχι αμαρτημάτων αφού αμαρτάνουμε από άγνοια πολλές φορές και ουδείς καθαρός και ελεύθερος από όλα αυτά κι ο Χριστός έρχεται να μας συγχωρήσει και αυτά και τα άλλα μας αμαρτήματα τα εν γνώσει εφόσον βέβαια μετανοήσουμε και εξομολογηθούμε στον πνευματικό μας Πατέρα.

26 Μαρ 2015

Ιησούς ο Ναζωραίος (Μέρος 3ο)

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γενικού Αρχιερατικού Επιτρόπου
Ιεράς Μητροπόλεως Πέτρας & Χερρονήσου


                                  Επίσκεψη της Παναγίας στην Ελισάβετ
Μετά τον Ευαγγελισμό η Παναγία πήγε στην Ορεινή, στην πόλη που έμενε η συγγενής της η Ελισάβετ, η γυναίκα του Ιερέα Ζαχαρία, που όπως την πληροφόρησε ο άγγελος, ήταν έγκυος στον Ιωάννη τον Πρόδρομο. Μπήκε λοιπόν στο σπίτι του Ζαχαρία και χαιρέτησε την Ελισάβετ. Μόλις η Ελισάβετ άκουσε το χαιρετισμό της Παναγίας, το βρέφος που ήταν μέσα στην κοιλιά της,  σκίρτησε από χαρά. Η Ελισάβετ τότε πλημμύρισε με το Άγιο Πνεύμα και φώναξε με δυνατή φωνή: «Ευλογημένη συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου». «Πώς μού έγινε αυτή η τιμή, να με επισκεφθεί η μητέρα του Κυρίου μου; Μόλις έφτασε στα αυτιά μου η φωνή του χαιρετισμού σου, σκίρτησε το παιδί στα σπλάχνα μου από αγαλλίαση».
Μετά τον Ευαγγελισμό η Παναγία, άρχισε να ζει μια σειρά από θεοφάνειες και θεοσημείες. Μια αλυσίδα από θαυμαστά και παράδοξα γεγονότα, μυστικές φανερώσεις του Θεού, θα είναι από δω και πέρα η ζωή της. Όλα τα βιώνει με ευλάβεια και σιωπή, γιατί γνωρίζει το υπερφυσικό μυστήριο, που τη διάλεξε ο Θεός να υπηρετήσει. Καταλαβαίνει την αντίδραση και τη χαρά της Ελισάβετ και το χαρούμενο σκίρτημα του Προδρόμου, μπροστά στην παρουσία του Χριστού, που κυοφορούσε στα σπλάχνα της.
Η Ελισάβετ κατάλαβε ότι το σκίρτημα του παιδιού, δεν ήταν φυσικό. Ήταν διαφορετικό και χαρούμενο και με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, που επιτελεί ολόκληρο το Μυστήριο της Ενανθρωπήσεως, καταλαβαίνει ότι η Μαριάμ, η νεαρή παιδούλα της Ναζαρέτ, είναι εκείνη που επέλεξε ο Θεός για να γεννήσει τον Σωτήρα του κόσμου. Με τη βεβαιότητα αυτή, την ονομάζει ευλογημένη και ευλογημένο το παιδί που κυοφορούσε. Ενώ η Παναγία είναι μικρή στην ηλικία και η Ελισάβετ γριά, την ονομάζει «μητέρα του Κυρίου μου».
                                           Ο ύμνος της Παναγίας
Τότε η Παναγία είπε τα παρακάτω θεόπνευστα και προφητικά λόγια:
«Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον  και ηγαλλίασε το πνεύμα μου επί τω Θεώ τω σωτήρι μου. Ότι επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν της δούλης αυτού. Ιδού γαρ από του νυν μακαριούσι με πάσαι αι γενεαί». «Η ψυχή μου δοξάζει τον Κύριο και το πνεύμα μου νιώθει αγαλλίαση, για το Θεό το σωτήρα μου, γιατί έδειξε την ευμένεια του στην ταπεινή του δούλη.  Από τώρα και πέρα θα με μακαρίζουν όλες οι  γενιές των ανθρώπων».
Υμνολογικά τα λόγια της Παναγίας, αλλά και προφητικά. Δοξάζει το Θεό για την ιδιαίτερη χάρη που δείχνει στο πρόσωπο της, ενώ είναι ταπεινή δούλη. Τονίζει ότι η χαρά της είναι ο Θεός και με την έμπνευση του Αγίου Πνεύματος προβλέπει, ότι θα τη μακαρίζουν σε όλους τους αιώνες, οι γενιές των ανθρώπων. Η Παναγία είναι και παραμένει το μεγαλύτερο θαύμα του Θεού.
                                            Η γέννηση του Προδρόμου
Όταν συμπληρώθηκε ο καιρός να γεννήσει η Ελισάβετ έκανε γιο. Όταν το παιδί έγινε οκτώ ημερών, ήρθαν να του κάμουν περιτομή και ήθελαν να του δώσουν το όνομα Ζαχαρίας, όπως λεγόταν ο πατέρας του. Η μητέρα του όμως επέμενε να ονομαστεί Ιωάννης, αλλά κανείς από τους συγγενείς του δεν είχε το όνομα αυτό.  Τότε ρώτησαν με νοήματα τον πατέρα του παιδιού, τον ιερέα Ζαχαρία, που είχε μείνει άλαλος -επειδή δεν πίστεψε στα λόγια του αγγέλου- τι όνομα να δώσουν. Και ο Ζαχαρίας τους ζήτησε μια πλάκα και έγραψε: «Ιωάννης είναι το όνομα του».  Αμέσως λύθηκε η γλώσσα του και άρχισε να μιλά δοξάζοντας το Θεό. Όλους τους κατέλαβε δέος γι’ αυτό το θαύμα Διαδόθηκε σε όλη την περιοχή της Ορεινής και όλοι σκέφτονταν, τι θα γίνει το παιδί αυτό, έτσι που το προστατεύει  ο Θεός.
Ο Ζαχαρίας τότε, ο πατέρας του παιδιού, πλημμύρισε από Άγιο Πνεύμα και μίλησε προφητικά για το παιδί: «Εσύ παιδί μου θα ονομαστείς προφήτης του Ύψιστου Θεού, γιατί θα προπορευτείς πριν από τον Χριστό, για να ετοιμάσεις το δρόμο του, κάνοντας γνωστή στο λαό τη σωτηρία, με τη συγχώρηση των αμαρτιών τους.  Ο Θεός είναι γεμάτος ευσπλαχνία. Έκαμε να ανατείλει για μας ένα φως από ψηλά, για να φωτίσει αυτούς που ζούνε στο σκοτάδι και κάτω από τη σκιά του θανάτου. Να οδηγήσει τα βήματα μας στο δρόμο της ειρήνης.
Το παιδί μεγάλωνε και το πνεύμα του δυνάμωνε. Ζούσε στις ερημιές, ως την ημέρα που εμφανίστηκε στο λαό, στην περιοχή του Ιορδάνη ποταμού.




Ιησούς ο Ναζωραίος (Μέρος 2ο)

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γενικού Αρχιερατικού Επιτρόπου
Ιεράς Μητροπόλεως Πέτρας & Χερρονήσου

                                     Ο ευαγγελισμός της Παναγίας
Τον έκτο μήνα από την εγκυμοσύνη της Ελισάβετ, της μητέρας του Προδρόμου, έστειλε ο Θεός τον Αρχάγγελο Γαβριήλ, στην πόλη της Γαλιλαίας Ναζαρέτ, σε μια παρθένα που το όνομα της ήταν Μαριάμ. Παρουσιάστηκε σ’ αυτήν ο άγγελος και της είπε: «Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου. Ευλογημένη συ εν γυναιξίν». «Χαίρε εσύ που είσαι χαριτωμένη από το Θεό. Είσαι ευλογημένη περισσότερο από όλες τις γυναίκες».  Εκείνη μόλις τον είδε ταράχτηκε με τα λόγια του και προσπαθούσε να καταλάβει, τι σήμαινε αυτός ο χαιρετισμός.
Ο άγγελος της είπε: «Μη φοβάσαι Μαριάμ. Ο Θεός σου έδωσε τη χάρη Του. Θα μείνεις έγκυος. Θα γεννήσεις γιό και θα τον ονομάσεις Ιησού. Θα γίνει μέγας και θα ονομαστεί «Υιός του Υψίστου».Θα βασιλεύσει για πάντα και η βασιλεία του δεν θα έχει τέλος».
Η Μαριάμ τότε ρώτησε τον άγγελο: «Πώς θα συμβεί αυτό, αφού εγώ δεν γνωρίζω  άνδρα και δεν έχω συζυγικές σχέσεις;» Ο αρχάγγελος της απάντησε: «Το Άγιο Πνεύμα θα έρθει επάνω σου και θα σε καλύψει η δύναμη του Θεού.  Γι’ αυτό και το άγιο παιδί που θα γεννηθεί, θα ονομασθεί «Υιός Θεού». Η συγγενής σου η Ελισάβετ που ήταν στείρα έμεινε έγκυος και θα αποκτήσει γιό στα γηρατειά της. Για το Θεό, τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο». Η Μαριάμ τότε είπε: «Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτο μοι κατά το ρήμα σου». «Είμαι μια δούλη του Κυρίου. Ας γίνει το θέλημα του σ’ εμένα όπως μου το είπες».
Αυτό  το άγγελμα του Ευαγγελισμού που έφερε ο Γαβριήλ στην Αγνή Παρθένα της Ναζαρέτ, είναι το ωραιότερο  μήνυμα του Θεού στον κόσμο. Από αυτή την ώρα, η ταπεινή Μαριάμ, θα ονομαστεί Παναγία και με το όνομα αυτό θα την δοξάζουν οι ουράνιες αγγελικές δυνάμεις στον ουρανό και όλες οι γενεές των ανθρώπων επί της γης.
Σταματούμε με δέος μπροστά στο μεγαλύτερο γεγονός της ιστορίας και το μεγαλύτερο μυστήριο: «Ο Υιός του Θεού, Υιός της Παρθένου γίνεται». Από τώρα κι ύστερα θα ονομάζεται «Υιός του ανθρώπου», ο «Υιός του Θεού». Σταματούμε με ευγνωμοσύνη μπροστά στο Θεό μας, για την μυστηριώδη Του συγκατάβαση, για την προαιώνια βουλή Του να γίνει άνθρωπος, για να μας κάμει εμάς θεούς, εμάς αγίους. Για να μας υψώσει στα ύψη των αγγέλων. Για να μας κάμει ευλογημένα παιδιά της βασιλείας Του.
Η Εκκλησία με την υμνολογία της πανηγυρίζει: «Σήμερον χαράς Ευαγγέλια».  «Η Θεοτόκος δεξαμένη τον ασπασμόν, συνέλαβε σε τον προαιώνιον Θεόν». «Ο τρόπος της κενώσεως άγνωστος, ο τρόπος της συλλήψεως άφραστος». Μόνο με τη γλώσσα της υμνογραφίας, μπορούν να αποδοθούν αυτά τα θεϊκά Μυστήρια.
Σταματούμε με θαυμασμό και αγάπη στο πρόσωπο της Παναγίας, στην αγία ψυχή της, στο αγνό πνεύμα της, στην καθαρά της συνείδηση. Καταλαβαίνει ότι εκείνος που της μιλεί είναι άγγελος κι αντί να υπερηφανευθεί που ακούει να την ονομάζει Χαριτωμένη, ταράσσεται από ευλάβεια και ταπείνωση  κι όταν ο άγγελος της εξηγεί τι θα συμβεί, με την αγνότητα της και με την ελεύθερη σκέψη που της χάρισε ο Θεός, ερωτά: «Πώς θα γίνει αυτό, αφού δεν γνωρίζω άνδρα;»
Το σημείο όμως που φέρνει συγκλονισμό αγάπης προς την Παναγία μας, είναι μια λέξη, που δεν ειπώθηκε ωραιότερη  από τη γη στον ουρανό, από τον άνθρωπο στο Θεό, από ένα πλάσμα  στον Πλάστη του. Η λέξη αυτή είναι το «Γένοιτο». Ας γίνει το θέλημα του Θεού. Αυτή η λέξη ήταν η φωνή της ανθρωπότητας, η φωνή που διόρθωσε την άρνηση της Εύας και του Αδάμ, να ακολουθήσουν το Θεό.
Αν αυτό το «γένοιτο» δεν το έλεγε η Παναγία, δεν μπορούσε να γεννηθεί ως Θεάνθρωπος ο Χριστός. Αυτό το «γένοιτο» ήταν η απάντηση του ανθρώπου στο κάλεσμα του Θεού. Το «ναι» του ανθρώπου στο Θεό. Αυτή η υπακοή της Παναγίας στο θέλημα του Θεού, θεράπευσε την παρακοή της Εύας. Αυτό φανερώνει το μεγαλύτερο χάρισμα που έδωσε στον άνθρωπο ο Θεός, την ελευθερία. Τη δυνατότητα να λέει ναι ή όχι, ακόμη και στο Θεό.
Η ίδια η Παναγία στον ύμνο της, που μας διέσωσε ο ευαγγελιστής Λουκάς, θα ερμηνεύσει αυτό το μυστήριο: «Μεγαλύνει η ψυχή μου τον κύριον…ότι επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν της δούλης αυτού. Ότι εποίησε μοι μεγαλεία ο δυνατός και άγιον το όνομα αυτού». «Η ψυχή μου δοξάζει τον Κύριο, γιατί έδειξε την ευμένεια του, στην ταπεινή του δούλη. Γιατί ο δυνατός Θεός έκαμε σε μένα έργα θαυμαστά. Άγιο είναι το όνομα Του».


Ιησούς ο Ναζωραίος (Μέρος 1ο)

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γενικού Αρχιερατικού Επιτρόπου
Ιεράς Μητροπόλεως Πέτρας & Χερρονήσου

Η σειρά αυτών των άρθρων,  βασίζεται στους 4 ευαγγελιστές κι έχει σκοπό να μιλήσει στις καρδιές μας, για την αγάπη του Θεού. Να φωτίσει το μεγαλύτερο μυστήριο της ιστορίας: Ότι ο Υιός του Θεού, το Δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, έγινε άνθρωπος. Υιός του ανθρώπου. Θεάνθρωπος.  Γεννήθηκε στο σπήλαιο της Βηθλεέμ. Βαπτίστηκε στον Ιορδάνη. Κήρυξε  την αλήθεια Θεράπευσε ασθένειες. Νίκησε τον κόσμο.  Σταυρώθηκε στο Γολγοθά. Τάφηκε  και Αναστήθηκε.  Χάρισε στον άνθρωπο την αθανασία. Υψώθηκε στον ουρανό  ως Θεός. Είναι ο Νυμφίος της Εκκλησίας. Ο βασιλεύς της Δόξης.
                                     Η γέννηση της Παναγίας
Απέναντι από το ναό του Σολομώντος,  στα Ιεροσόλυμα, σ’ ένα ταπεινό σπιτάκι,  ζούσαν  δυο ευσεβείς άνθρωποι. Ο Ιωακείμ και η Άννα. Είχαν στο νου  τους το φόβο του Θεού και στην καρδιά τους την αγάπη. Δεν είχαν παιδιά. Αυτό ήταν όνειδος, για ένα  λαό που τον είχε εκλέξει ο Θεός, από τους χρόνους του Αβραάμ, για να προέλθει από αυτόν  ο Χριστός.
Μέρα νύχτα προσεύχονταν να τους χαρίσει ένα παιδάκι ο Θεός. Ο Θεός εισάκουσε την προσευχή τους και τους χάρισε ένα κοριτσάκι, που έμελλε να γίνει η «Υψηλοτέρα των ουρανών». Η «Πλατυτέρα του κόσμου».
Με αγάπη και προσευχή, με στοργή και ευλάβεια, οι γονείς μεγάλωναν το παιδί τους και δοξολογούσαν το Θεό. Το ονόμασαν Μαριάμ. Είχε πολλά χαρίσματα.. Το επισκίαζε η χάρη του Θεού. Ήταν η χαρά και η αγαλλίαση των γονέων του. Όταν έγινε τριών χρονών, οι γονείς το πήγαν  στο Ναό του Σολομώντος και το αφιέρωσαν στο Θεό. Στο Θεό της ιστορίας. Στο Θεό της ζωής. Στο Θεό του Αβραάμ, του Ισαάκ,  του Ιακώβ. Στο Θεό που φανερώθηκε στο Σινά και μίλησε στο Μωυσή. Στο Θεό που μίλησε με θεοφάνειες, με θεοσημείες  και με στόματα προφητών.
Το παιδί  το πήρε ο Ιερέας, το έβαλε στο ναό και στα «Άγια των Αγίων». Εκεί  υπήρχαν οι πλάκες με τις Δέκα Εντολές, η Ράβδος του Ααρών που βλάστησε  και η στάμνα με το Μάνα που έτρεφε στην έρημο το λαό του ο Θεός. Όλα σύμβολα της ιστορίας,  που ένωσαν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, σε ένα άλλο χρόνο, στο χρόνο της σωτηρίας.  Υπηρετούσε κι ο ιερέας  εκείνη την ώρα, χωρίς να το γνωρίζει, «της ευδοκίας  Θεού το προοίμιον».
Η Μαριάμ έμεινε στο Ναό 12 χρόνια. Ύστερα οι Ιερείς την μνήστευσαν με τον Ιωσήφ, άνθρωπο ευσεβή, του οποίου είχε πεθάνει η γυναίκα, από την οποία είχε αποκτήσει 4 παιδιά.  Ο Ιωσήφ την πήρε υπό την προστασία του και ήρθαν και κατοίκησαν στην πόλη Ναζαρέτ.  Το επάγγελμα του Ιωσήφ ήταν ξυλουργός. Η Μαριάμ ασχολούνταν με τις δουλειές του σπιτιού, προσευχόταν πολύ στο Θεό και μελετούσε την Παλαιά Διαθήκη.
                                  Η προαγγελία της γεννήσεως
                                              του Προδρόμου
Την εποχή που βασιλιάς στην Ιουδαία ήταν ο Ηρώδης, ζούσε κάποιος ιερέας που τον έλεγαν Ζαχαρία και τη γυναίκα του την έλεγαν Ελισάβετ. Δεν είχαν παιδιά και παρακαλούσαν με θερμές προσευχές το Θεό να τους χαρίσει ένα παιδί. Τον καιρό της εφημερίας του Ζαχαρία,  του ανατέθηκε με κλήρο να μπει στο ναό του Κυρίου και να προσφέρει θυμίαμα.
Τότε εμφανίστηκε  στον Ζαχαρία ο αρχάγγελος Γαβριήλ και στάθηκε στο δεξιό μέρος του θυσιαστηρίου του θυμιάματος. Ο Ζαχαρίας ταράχτηκε όταν τον είδε και τον κυρίεψε φόβος. Ο άγγελος του είπε: «Μη φοβάσαι Ζαχαρία, γιατί η προσευχή σου εισακούστηκε από το Θεό και η γυναίκα σου η Ελισάβετ θα σου γεννήσει γιο και θα του δώσεις το όνομα Ιωάννης. Θα νιώσεις χαρά και αγαλλίαση και θα χαρούν πολλοί  στη γέννηση του. Θα προπορευτεί στο έργο του Κυρίου, θα ετοιμάσει το δρόμο  να περάσει ο Χριστός  και θα έχει το πνεύμα και τη δύναμη του προφήτη Ηλία».
Ο Ζαχαρίας  είπε στον άγγελο: «Πώς μπορεί να συμβεί αυτό;  Εγώ είμαι πια γέρος  και η γυναίκα μου περασμένης ηλικίας». Ο άγγελος του αποκρίθηκε: «Εγώ είμαι ο Γαβριήλ, που βρίσκομαι δίπλα στο Θεό. Με έστειλε να σου αναγγείλω αυτή την  είδηση. Επειδή όμως δεν πίστεψες στα λόγια μου, θα χάσεις τη φωνή σου. Δεν θα μπορείς να μιλήσεις μέχρι την ημέρα που θα γίνει αυτό».
Όταν βγήκε έξω ο Ζαχαρίας δεν μπορούσε να μιλήσει στο λαό και κατάλαβαν ότι κάποιο όραμα είχε δει μέσα στο ναό. Εκείνος τους έκανε νοήματα και παρέμεινε άλαλος.  Η Ελισάβετ έμεινε έγκυος.

25 Μαρ 2015

Ομιλία στον Ευαγγελισμό της Πανυπεράγνου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας

ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Επιμέλεια: κ. Μιχαήλ Τσακιράκη
Θεολόγου - Εκπαιδευτικού

http://zekiosicons.gr/wp-content/uploads/2013/03/Zekios071-04.jpg
Ως εμεγαλύνθη τα έργα Σου, πάντα εν σοφία εποίησας! Ποια λόγια θα εξαρκέσουν να εξυμνήσουμε τώρα που επιχειρούμε να εξαγγείλουμε κατά δύναμη τη σαρκική Επιφάνεια του Λόγου του τα πάντα κτίσαντος; Αναρωτάται ο Άγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς σα σήμερα! Το ακατανόητο μυστήριο στους ανθρώπους και τους αγγέλους και αρχαγγέλους αποδεικνύεται εύκολα: ο αρχάγγελος ευαγγελίστηκε στην Παρθένο τη σύλληψη. Κι όταν Εκείνη ζητούσε να μάθει τον τρόπο και Του είπε: πώς έσται Μοι τούτο επεί άνδρα ού γινώσκω; Μη μπορώντας ο αρχάγγελος να ερμηνεύσει τον τρόπο με κανένα τρόπο κατέφυγε κι Αυτός στο Θεό λέγοντας: Πνεύμα άγιον επελεύσεται επί Σέ και δύναμις Υψίστου επισκιάσει Σοι…
Σαν το Μωυσή που αν τον ρωτούσε κάποιος πώς έγινε ο άνθρωπος από πηλό κοκ θα του έλεγε απλούστατα όχι πώς αλλά ποιος ο ποιήσας! Έτσι κι ο Γαβριήλ είπε τον τόκο ποιος θα εργάσεται αλλά πώς δεν είπε. Για την Ελισάβετ είπε ότι για το Θεό τίποτε δεν είναι αδύνατο κι ας ήταν στείρα και σε γηρατειά αλλά τώρα πώς να πει για την παρθενική σύλληψη και γέννηση της Θεοτόκου; Προσέξτε όμως και μια λεπτομέρεια: λέει ο αρχάγγελος θα έρθει άγιο Πνεύμα σε Σένα και θα Σε επισκιάσει δύναμις Υψίστου κι όλα αυτά γιατί; Γιατί το γεννώμενο θα ονομαστεί υιός του Υψίστου, Σωτήρας και Λυτρωτής των ανθρώπων όλων και Βασιλεύς αιώνιος κι όχι κάποιος άνθρωπος απλός ή έστω προφήτης! Πολλά δεινά μας βρήκαν διαδοχικά μετά την πτώση του πρωτοπλάστου έως τον Άδη που ξεπέσαμε όλοι μας, η γη που έβγαλε αγκάθια κατά την κατάρα αλλά και η διαδοχή μας που έφερε και τη λύπη της γέννας όπως κι όλος μας ο  βίος κατάντησε με λύπη και οδύνη!
Ο Θεός όμως που μας έπλασε από ευσπλαχνία επέβλεψε προς εμάς φιλανθρώπως κι έκλινε τους ουρανούς και κατέβηκε και πήρε από την αγία Παρθένο τη φύση μας και την ανακαίνισε και την επανέφερε ή μάλλον την ανέβασε σε θείο ουράνιο ύψος. Θέλοντας λοιπόν αυτό να πραγματοποιήσει και να φέρει σε πέρας την προαιώνια βουλή Του σήμερα στέλλει τον αρχάγγελο Γαβριήλ προς Παρθένο και την καθιστά Μητέρα Του με μόνη προσφώνηση μένουσαν παρθένον γιατί αν ήταν όπως οι άλλοι άνθρωποι δε θα ήταν καινός άνθρωπος κι αναμάρτητος και Σωτήρ των αμαρτωλών! Γι αυτό ουκ άγγελος ουκ άνθρωπος αλλ’αυτός ο Κύριος ήρθε και έσωσε ημάς συλληφθείς και σαρκωθείς εν μήτρα Παρθένου και μείνας αναλλοίωτος Θεός! Και μάρτυρας τούτων όλων ο Ιωσήφ.
Το όνομα τώρα της Παρθένου ήταν Μαριάμ, που ερμηνεύεται Κυρία, που δείχνει και το αξίωμα της Παρθένου και το βέβαιο της παρθενίας και το διαφορετικό και παναμώμητο του βίου Της αφού είχε πλήρη κατοχή της αγνείας, παρθένος και στο σώμα και στην ψυχή, υπεράνω κάθε μολυσμού έχοντας ψυχικές δυνάμεις και όλες τις αισθήσεις, όπως η κεκλεισμένη πύλη που διατηρεί τους θησαυρούς και το σφραγισμένο βιβλίο τα γραπτά ανέγγιχτα «τούτο το εσφραγισμένον βιβλίον και αύτη η πύλη η κεκλεισμένη και ουδείς ου μη διέλθη δι’Αυτής».
Κυρία είναι και με άλλο τρόπο η Παρθένος κατά την αξία ως δεσπόζουσα πάντων επειδή συνέλαβε εν παρθενία και έτεκε θεϊκώς τον κατά φύση Δεσπότη του παντός. Επίσης, είναι Κυρία όχι μόνο ως ελεύθερη δουλείας και μέτοχος θεϊκής κυριότητας αλλά και ως πηγή και ρίζα της ελευθερίας του γένους και μάλιστα μετά την απόρρητη και χαρμόσυνη γέννα. Για να ελευθερώσει λοιπόν από την κατάρα το ανθρώπινο γένος η παρθενομήτωρ λαμβάνει τη χαρά και ευλογία δια του αγγέλου, Χαίρε κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά Σού, ευλογημένη Σύ εν γυναιξίν!  Κι αυτό δεν είναι προφητεία αλλά ό, τι έβλεπε εκείνη τη στιγμή ο αρχάγγελος αοράτως να τελείται. Αυτή η κυριολεκτικά κεχαριτωμένη τόπος θείων και ανθρωπίνων χαρισμάτων κεκοσμημένη χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος ακούσει από τον Γαβριήλ το χαίρε γιατί είδε ότι ήδη έλαβε ένοικο Αυτόν που είναι απάντων θησαυρός και προκαθορά την άλυπη κυοφορία και άνευ ωδίνων τοκετό, ως η μόνη ευλογημένη και δεδοξασμένη εν γυναιξί ευλόγως! Κι αυτό γιατί κι αν δοξάστηκε δεν υπάρχει άλλη δοξασμένη κατά την υπερβολή της δόξας της Θεομήτορος Παρθένου.
Ανεξέταστα το χαιρετισμό δε δέχτηκε η Παναγία φοβούμενη την πλάνη κατά το παράδειγμα της Εύας και ταράχτηκε κι διαλογιζόταν ποταπός ο ασπασμός είη; Γι’αυτό ο αρχάγγελος της διαλύει αμέσως το φόβο: μη φοβάσαι Μαρία γιατί εύρες χάρη παρά τω Θεώ. Ποια χάρη; Αυτή που είναι δυνατή μόνο σ αυτόν που δύναται τα αδύνατα και φυλάχτηκε προ αιώνων μόνη σε Σένα: θα συλλάβεις εν γαστρί τέκνο έχοντας ως συνοδοιπόρο με την παρθενία τη σύλληψη. Ιδού! Δηλαδή παραμένοντας όπως είσαι σήμερα και διατηρώντας την παρθενία Σου θα συλλάβεις έμβρυο και θα γεννήσεις τον Υιό του Υψίστου, πβ. Ησαία: ιδού η Παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν και προσήλθα στην προφήτι! Πώς είναι προφήτις η Παναγία το δείχνει με την ωδή στο ευαγγέλιο(Λουκ.1,46-55).
Θα γεννήσεις υιό και θα τον ονομάσεις Ιησού, δηλαδή Σωτήρα και έσται Μέγας! Θαυμαστός σύμβουλος, Θεός ισχυρός, εξουσιαστής, άρχων ειρήνης, Πατήρ του μέλλοντος αιώνος… ούτος έσται Μέγας και κληθήσεται Υιός του Υψίστου… έστι και έσται λέει γιατί μας μιλάει για το ανθρώπινο πρόσλημμα του Χριστού και συγχρόνως δηλώνει ότι γνωσθήσεται τοις πάσι και έτσι θα κηρυχθεί από όλους και της βασιλείας Αυτού ουκ έσται τέλος γιατί είναι ο Θεός! Θεός και άνθρωπος, υιός Θεού και υιός ανθρώπου.
Πνεύμα άγιον επελεύσεται επί Σε και δύναμις Υψίστου επισκιάσει Σοι. Διο και το γεννόμενον άγιον κληθήσεται Υιός Θεού! Κι η απαράμιλλη και θείς κατά τη σύνεση πάλι τρέχει προς το Θεό και απευθύνεται προς Αυτόν με προσευχή λέγοντας: ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό Μοι κατά το ρήμα Σου. Κι έφυγε απ’   Αυτήν ο άγγελος αφήνοντας στη γαστέρα Της ποιον; Τον ποιητή του σύμπαντος συνημμένο με σώμα προξενώντας στον κόσμο τη σωτηρία του, όπως προεικονίστηκε τόσο ωραία στην ΠΔ! Αυτή είναι επομένως η μόνη μεθόριο κτιστής και άκτιστης φύσεως κι όσοι γνωρίζουν το Θεό θα την αναγνωρίσουν κι Αυτή ως χώρα του αχωρήτου κι Αυτή θα υμνήσουν μετά το Θεό όσοι υμνούν το Θεό. Αυτή είναι η αιτία των πριν από Αυτήν και προστάτις των μετά από Αυτήν και πρόξενος αιωνίων αγαθών. Αυτή είναι η αρχή των Αποστόλων, το εδραίωμα των Μαρτύρων, η κρηπίδα των Διδασκάλων. Αυτή είναι η επί γης δόξα η τερπνότης των ουρανίων, το εγκαλλώπισμα πάσης κτίσεως. Αυτή είναι η αρχή και πηγή και ρίζα της αποθησαυρισμένης για μας ελπίδας στους ουρανούς! Αυτήν την ελπίδα να αποκτήσουμε όλοι μας με τις πρεσβείες Της υπέρ ημών εις δόξαν του προ αιώνων εκ Πατρός γεννηθέντος και επ’εσχάτων αιώνων εξ Αυτής σαρκωθέντος Ιησού Χριστού του Κυρίου μας.


21 Μαρ 2015

Κυριακή Δ΄ της Αγίας Τεσσαρακοστής: Ποια μεγάλα δώρα μας προσφέρουν η νηστεία και η προσευχή;

Του κ. Μιχαήλ Τσακιράκη
Θεολόγου - Εκπαιδευτικού
Η νηστεία και η προσευχή μάς προσφέρουν μεγάλα δώρα. 
C:\Documents and Settings\User\Τα έγγραφά μου\Οι εικόνες μου\foto\klimaka.jpg
Ποια είναι αυτά; Είναι μεγάλα, τα μεγαλύτερα όλων. Πώς; Ακούστε: όταν οι μαθητές είπαν στον Κύριο ότι εμείς αδυνατούμε και δε μπορούμε Εκείνος τους απάντησε ότι αυτό το δαιμόνιο δεν εκδιώκεται παρά μόνο με προσευχή και νηστεία. Γι’ αυτό μετά την προσευχή πάνω στο όρος –ερχόταν από τη Μεταμόρφωση (Μάρκ. 9,2-9)!- και την εμφάνιση της θείας αυγής αλλά κατέβηκε αμέσως κι ήρθε στον τόπο αυτό ο δαιμονισμένος. Ποιοι ήταν αυτοί που εμφανίστηκαν και συνομίλησαν μαζί Του στο Θαβώρ; Εκείνοι οι άντρες που διακρίθηκαν για την άσκηση της προσευχής και νηστείας γιατί κι η νηστεία συνομιλεί με την προσευχή προς τον Κύριο. Μετά από αυτήν την προσευχή κατέρχεται από το όρος και ήρθε προς τον όχλο και τους μαθητές για να τους δώσει αυτό το έπαθλο και βραβείο της νηστείας και της προσευχής που έφερε θεία λαμπρότητα και ισχύ κατά των δαιμόνων...

Μόλις ήρθε στους μαθητές Του και τους παρευρισκόμενους ρώτησε –μάλλον ρητορικά- τι συζητούν και κάποιος Του είπε: Δάσκαλε Σού έφερα τον άρρωστο γιό μου…και αμέσως προσθέτει ότι είπε στους μαθητές να το εκβάλουν και να τον κάνουν καλά και δεν το κατόρθωσαν αλλά ο Κύριος αποτεινόμενος προς όλους κι όχι μόνο σ’ αυτόν είπε: ω γενεά άπιστη έως πότε θα είμαι με σας και έως πότε θα σας ανεχθώ. Οι παρόντες Ιουδαίοι ασφαλώς βλαστήμησαν κάπως… και τι δε θα’ λεγαν αφού βρήκαν αφορμή αυτοί που και όταν τελούνταν θαύματα δεν άφηναν τις βλασφημίες; Γνωρίζοντας λοιπόν ο κύριος τους γογγυσμούς και τους ονειδισμούς τους ελέγχει και τους καταισχύνει όχι μόνο με λόγια επιτιμητικά αλλά και με πράξεις και λόγια γεμάτα φιλανθρωπία. Και πράγματι προστάζει να τον φέρουν σ’ Εκείνον και Του τον έφεραν…
Και στη συνέχεια ο Κύριος ρωτά πάλι ρητορικά τον πατέρα από πόσο χρόνο του συνέβη αυτό το κακό στη ζωή του παιδιού του; Κι αυτό το κάνει για να τον οδηγήσει στην πίστη και την παράκληση με την πίστη. Τόσο μακριά ήταν αυτός ο άνθρωπος ώστε ούτε παρακαλεί καν για τη σωτηρία του παιδιού του… γι’ αυτό λέει: τους είπα να εκβάλουν το δαιμόνιο, ούτε γονάτισε, ούτε ικέτεψε, ούτε παρακάλεσε τους μαθητές κι όπως φαίνεται –λέει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς σα σήμερα- ούτε τον Κύριο παρακάλεσε. Γι’ αυτό κι ο Κύριος αφήνει το παιδί του ελεεινά ξαπλωμένο μπροστά Του και διαλέγεται με το πατέρα του προκαλώντας τον να παρακαλέσει… κι αφού απαντήσει από την παιδική του ηλικία το έχει αυτό το κακό προσθέτει επιτέλους την επόμενη λέξη: αν μπορείς (άκου θράσος!) λυπήσου μας και βοήθησέ μας.
Βλέπετε πόση ήταν η απιστία του ανθρώπου αυτού; Διδακτικότατη και για την δική μας απιστία ή τουλάχιστον ολιγοπιστία… αφού λέει αν μπορείς αυτό σημαίνει ότι δεν πιστεύει ότι ο Άλλος μπορεί! Και τότε επιτέλους ο Κύριος όταν ήταν ο συνομιλητής του ολότελα έτοιμος του υποβάλει την πρόταση: αν κι εσύ μπορείς να πιστέψεις όλα είναι δυνατά σε όποιον πιστεύει. Και το λέει όχι αγνοώντας την απιστία του πατέρα αλλά προβιβάζοντάς τον βαθμιαία στην πίστη και συγχρόνως δείχνοντας ότι αιτία που απέτυχαν οι μαθητές Του ήταν η απιστία του πατέρα. Πάντα ο Κύριος απαιτεί πίστη σε όσους Του ζητάνε θεραπεία. Αφού είναι δεσπότης και κηδεμόνας και των ψυχών φρόντιζε να θεραπευτούν κι αυτέ αλλά με την πίστη. Κι ο πατέρας μόλις άκουσε ότι η πίστη του ακολουθείται από την ίαση έλεγε πλέον με δάκρυα στα μάτια: πιστεύω Κύριε, βοήθα μου την απιστία μου… βλέπετε πόση πρόοδο έκανε με τη βοήθεια του Θεού; Άριστα πήρε λέει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς… κι αυτό γιατί όχι μόνο πίστεψε ότι έρχεται η θεραπεία του παιδιού αλλά ότι ο Κύριος μπορεί να κατανικήσει και την απιστία του, αν το θελήσει. Κι ενώ συνέρρεε το πλήθος και ο όχλος τότε ακριβώς ο Κύριος λέει σε διατάζω βγες και μη μπεις ποτέ πάλι σ’ αυτόν!
Φοβερότατο και θρασύτατο ήταν το δαιμόνιο αυτό και γι’ αυτό το επετίμησε σφοδρά και του είπε να μην ξαναγυρίσει… κάτι που ασφαλώς θα συνέβαινε πάλι… κι αφήνεται να σπαράξει για να φανερωθεί όλη του η κακία. Κι ο ιατρός των ψυχών και των σωμάτων και των παιδιών μας πιάνοντας από το χέρι το νέο άνθρωπο τον ανασηκώνει και τους δείχνει και την κτιστή και την άκτιστη και θεία και ζωαρχική Του ενέργεια… κι όταν έπειτα οι μαθητές Τον ρώτησαν γιατί δε μπορούσαν κι αυτοί να κάνουν το ίδιο τους απάντησε πώς επιτυγχάνεται… όχι από τον πάσχοντα προσευχή και νηστεία αλλά η ωφέλεια θα προκύψει αν κάποιος άλλος γι’ αυτόν προσευχηθεί και νηστέψει, όπως και σήμερα έγινε με το δαιμόνιο της ακολασίας –λέει ο Άγιος Γρηγόριος… φωτιά είναι οι «έρωτες» αλλόκοτοι κι αναίσθητοι και φωτιά παίρνει ο παθών… κι άλλοτε με πολυφαγίες και συμπόσια τον ρίχνει στην πορνεία και τα συναφή… κωφό και άλαλο γιατί δεν θέλει να ακούσει εύκολα ή και καθόλου στις θείες εντολές αλλά με το αυτεξούσιο σωστά χρησιμοποιημένο και με προσευχή και νηστεία χαλιναγωγεί το σώμα και αδρανοποιεί και στη συνέχεια κατευθύνει τους λογισμούς και την όλη ψυχή μακριά από το πάθος… αν όμως ο ίδιος όχι απλώς ενεργείται αλλά κατοικείται από το δαιμόνιο τότε δεν αρκεί μόνο αυτό αλλά χρειάζεται να τον  βοηθήσουν ανάλογα άλλοι και μάλιστα αν κατέχουν το Άγιο Πνεύμα –πβ. τον ΄Αγιο Νεκτάριο που τιμώρησε τον εαυτό του με τριήμερη ασιτία για τις αταξίες δυο μαθητών του… αλλά και τον π. Παϊσιο που δίδασκε με πόνο να πλησιάζουμε τα προβλήματα των άλλων γιατί μόνο έτσι κινείται το έλεος του Θεού…   Σήμερα βεβαίως δε μας ζητάνε να απελαύνουμε δαίμονες αλλά κι αυτό να το πετύχουμε δεν ωφελούμαστε αν ζούμε ακατάστατα… καλύτερα να απομακρύνουμε το κακό από τη ζωή μας… πράξεις, λόγια και λογισμούς κακούς με μνήμη θανάτου και προσευχή και προσοχή και πολλή χαρμολύπη ώστε η κάθε εργασία μας να είναι σύμφωνη με το θέλημα του Θεού… γένοιτο, Κύριε.

14 Μαρ 2015

Γ΄ Κυριακή των Νηστειών (Σταυροπροσκυνήσεως)

Του κ. Μιχαήλ Τσακιράκη
Θεολόγου - Εκπαιδευτικού

Και πάλι όστις θέλει οπίσω Μου ελθείν απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθήτω Μοι.
http://www.egolpion.net/dat/2D6E0E98/image1.jpg?635549995914050718
Ο Σταυρός του Χριστού προτυπώνονταν και προαναγγέλλονταν από τα πολύ παλιά χρόνια με μυστικό τρόπο: από τότε που έγινε η παράβαση των προπατόρων μας στον παράδεισο του Θεού με το ξύλο της γνώσεως και εξής η αμαρτία αναπτύχτηκε και εμείς θανατωθήκαμε αφού ο ψυχικός θάνατος προηγήθηκε του σωματικού και αυτό ακριβώς συνέβη όταν χωρίστηκε η ψυχή μας από το Θεό κι όσο πλέον ζούσαμε ζούσαμε στην αμαρτία… ο Σταυρός του Χριστού λοιπόν αυτό είναι: η κατάργηση της αμαρτίας. Γι’ αυτό όταν ένας από τους θεοφόρους Πατέρες μας όταν ρωτήθηκε από κάποιο άπιστο αν πιστεύει στον Εσταυρωμένο του απάντησε, ναι, σ΄ Αυτόν που σταύρωσε την αμαρτία. Ας έρθουμε στον Αβραάμ που έγινε Πατριάρχης και πατέρας πολλών εθνών όπως και ημών κατά την πίστη, ο κατά πνεύμα Πατέρας μας, και την πρώτη κλήση από το Θεό, που δεν είναι άλλη από την υπέροχη ρήση: έξελθε εκ της γης σου και εκ της συγγενείας σου και δεύρο εις την γην ην αν σοι δείξω. Αυτός ο λόγος φέρει μέσα του το μυστήριο του Σταυρού. Γιατί όπως λέει κι ο απόστολος εμοί ο κόσμος εσταύρωται… γι’αυτόν επομένως που έφυγε αγύριστα από την πατρίδα ή τον κόσμο η κατά σάρκα πατρίδα κι ο κόσμος νεκρώθηκε και καταργήθηκε κι αυτό είναι Σταυρός. Θα σου δείξω λοιπόν κι όχι θα σου δώσω του λέει ο Κύριος και πριν φύγει από τη συμβίωση με του αθέους όπως και στο Μωυσή είπε λύσε και το υπόδημα εκ των ποδών σου, δηλαδή δεν αρκεί να έχεις φύγει από την Αίγυπτο και τη υπηρεσία του Φαραώ και τις τιμές που του απέδιδαν αλλά χρειάζεται να προσθέσει και κάτι ακόμα: να αποθέσει τους δερμάτινους χιτώνες όπου εκεί μέσα ενεργεί η αμαρτία και σε αποσπά από την αγία γη. Μη ζεις πια στην αμαρτία αλλά να καταργηθεί και να νεκρωθεί η ζωή που αντίκειται στο Θεό κι αυτό είναι Σταυρός, όπως φάνηκε ολότελα με την έλευση του Μεσσία και Λυτρωτή μας Ιησού Χριστού και τη Σταύρωσή Του και την επιφάνειά Του. Ο κόσμος εμοί εσταύρωται αλλά κι εγώ τω κόσμω… μη ανεβαίνουμε στο Σταυρό πριν το Σταυρό γιατί δυο είναι οι λόγοι και τα μυστήρια του Σταυρού.
Πρώτον η φυγή από τον κόσμο και η διάζευξη από τους συγγενείς να αυτοί μας εμποδίζουν στην ευσέβεια και τον ευσεβή βίο και η σωματική άσκηση που λίγο ωφελεί. Δεύτερον αφού σταυρώνεται για μας ο κόσμος κι η αμαρτία όταν φύγουμε εμείς από τον κόσμο εμείς σταυρωνόμαστε για τον κόσμο και τα πάθη που φεύγουν από μας όχι ολότελα αν δε φτάσουμε στη θεωρία του Θεού. Όταν με τη πρακτική φτάσουμε στη θεωρία και καλλιεργούμε και καθαρίζουμε τον έσω άνθρωπο αναζητώντας τον μέσα μας κρυμμένο θείο θησαυρό κι εξετάζοντας την εντός ημών βασιλεία του Θεού και τότε κι εμείς σταυρωνόμαστε για τον κόσμο και τα πάθη. Με τη μελέτη αυτή δημιουργείται μια καρδιακή θέρμη που καταπνίγει τους πονηρούς λογισμούς και φέρνει ειρήνη πνευματική και παράκληση και αγιασμό στο σώμα γιατί αν φροντίσουμε να είναι η εσωτερική μας εργασία σύμφωνη με το θέλημα του Θεού τότε θα νικήσουμε και τα εξωτερικά πάθη.
Όποιος υποτάσσεται στους κατά πνεύμα και σώμα πατέρες αυτός αγαπάται από το Θεό. Υιός υπάκουος θα ζήσει ενώ ο παρήκοος θα απωλεσθεί. Πρόσωπο Θεού βλέπουμε όταν ενεργείται η χάρη Του και με το μυστήριο του Σταυρού έγιναν και γίνονται σημεία και τέρατα. Πώς; Με την πίστη. Η πίστη είναι δύναμη για σωτηρία. Όλα δυνατά τω πιστεύοντι. Ο Σταυρός είναι για τους πιστούς αυτό ακριβώς. Ο λόγος του Σταυρού τοις απολλυμένοις μωρία και τοις σωζομένοις δύναμις Θεού εστι. Έτσικ ι ο Κύριος έλεγε πριν το Σταυρό ακόμα ότι όποιος δεν αίρει τον σταυρό του και Τον ακολουθεί δεν είναι άξιός Του. Και πάλι όστις θέλει οπίσω Μου ελθείν απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθήτω Μοι. Ος γαρ αν θέλη την ψυχήν αυτού σώσαι απολέσει αυτήν ος δ’αν απολέση την ψυχήν αυτού ένεκεν Εμού και του ευαγγελίου ούτος σώσει αυτήν. Κι όταν αυτά τα ζητά ο Κύριος από τους όχλους κι όχι μόνο από τους μαθητές Του μας δείχνει ότι ακριβώς όλοι μπορούν να το πετύχουν οι πιστοί Του. Το να ζούμε κατά Χριστόν είναι το να ακολουθούμε το Χριστό με κάθε αρετή και ευσέβεια. Απάρνηση εαυτού είναι όταν δε λυπόμαστε να θυσιαστούμε όταν ο καιρός απαιτήσει για την αλήθεια των θείων δογμάτων. Κι αν για κάποιο επίγειο άρχοντα προσφέρουμε τον εαυτό μας τότε τι πρέπει να κάνουμε για το βασιλέα του σύμπαντος που μας ζητά να αντιμετωπίσουμε μαζί Του τους κοινούς εχθρούς του γένους μας ως πραγματικοί ακόλουθοί Του; Κι αν οι επίγειοι άρχοντες δεν μπορούν ούτε να μας αναζωοποιήσουν ούτε να μας τιμήσουν  επαρκώς τι θα κερδίσουμε άραγε κοντά τους; Ενώ ο Κύριος ανταποδίδει ζωή αιώνια και ο θάνατος είναι ζωή κοντά Του. Οι επίγειοι άρχοντες μας ζητάνε να θυσιαστούμε γι’αυτούς ενώ ο Κύριος για μας. Κι όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του να τη χάσει για Μένα και το ευαγγέλιο. Και αυτά συμβαίνουν γιατί ο άνθρωπος είναι διπλός σώμα-ψυχή, έξω-έσω. Όταν παραδοθούμε εξωτερικά στο θάνατο έτσι θα σώσει την ψυχή του και θα την κερδίσει προξενώντας ζωή αιώνια και ουράνια και στο σώμα. Και αντίστροφα. Γιατί τι θα ωφελήσει τον άνθρωπο να κερδίσει όλο τον κόσμο και να ζημιωθεί την ψυχή του; Ή τι μπορεί να δώσει κανείς αντάλλαγμα για την ψυχή του; Σταυρός είναι να σταυρώνουμε μαζί με τα πάθη και τις επιθυμίες το σώμα. Κι αυτό σημαίνει στα πάντα, σώμα είναι όχι μόνο ό, τι βλέπουμε αλλά και οι όποιες μορφές κακού γι’αυτό αδρανείς μόνο αν γίνουμε στο κακό και αντίθετο του Θεού τότε Τον ακολουθεί πραγματικά. Γιατί ο Χριστός έπαθε υπέρ ημών ημίν υπολιμπάνων υπογραμμόν ίνα εξακολουθήσωμεν τοις ίχνεσι Αυτού…σ’Αυτόν οφείλουμε τα πάντα, αλλά κι αν δε μπορούμε να Του δώσουμε τα πάντα ας Του δώσουμε όσο μπορούμε και ταπεινούμενοι ας κερδίσουμε τα πάντα, λχ. Αν απέχουμε από φιλαργυρίες-φιληδονίες-φιλοδοξίες βιώνουμε το μυστήριο του Σταυρού.

Αλλά γιατί είναι μυστήριο; Φαινομενικά η Σταύρωση προκαλεί ταπείνωση αλλά εκεί βρίσκεται ο βασιλεύς της δόξης. Ιουδαίοις σκάνδαλον και στους ειδωλολάτρες μωρία. Ο Χριστός κι ο χριστιανός νικά με την ασθένεια αποκτώντας δύναμη, με την ταπείνωση δόξα, με την πτωχεία πλούτο. Σφραγίδα ιερή πράγματι και σημείο προκαταγγέλλον τη μέλλουσα Παρουσία. Σήμερα λοιπόν κι εμείς ας κλίνουμε γόνυ καρδίας και κι ας προσκυνήσουμε τον τόπο όπου έστησαν οι πόδες Αυτού, όπου εξαπλώθηκαν τα χέρια Του που συνέχουν το σύμπαν και όπου εξετάθη για μας το ζωοαρχικό σώμα και προσκυνώντας ασπαζόμενοι Αυτόν με πίστη ας λάβουμε πλούσιο τον αγιασμό να τον διαφυλάξουμε έως τη Β΄Παρουσία βλέποντάς Τον να προηγείται με κάθε λαμπρότητα και να μας γεμίζει με κάθε χαρά και αγαλλίαση γιατί θα έχουμε πετύχει την εκ δεξιών θέση όπως μας έχει υποσχεθεί ο ίδιος ο Θεός εις δόξαν του κατά σάρκα δι’ημάς σταυρωθέντος Υιού του Θεού.

5 Μαρ 2015

Β΄ Κυριακή της Αγίας Τεσσαρακοστής: Του παραλύτου

Του κ. Μιχαήλ Τσακιράκη
Θεολόγου - Εκπαιδευτικού

Από το Κυριακοδρόμιο του Αγ. Γρηγορίου του Παλαμά
Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης


Ποιοι είναι αυτοί οι τέσσερις που μπορούν να μας φέρουν κοντά στα πόδια του Θεού να τον προσκυνήσουμε κι εμείς και να ιαθούμε επιτέλους και να ειρηνεύσουμε;
https://lh6.googleusercontent.com/rKQl1tF2D9ok5IBXZ6JYn1xmVxlkyrIug9W0A__WZiCQP-BfsqA6sXy-eUhnjPFUPBny2sdbjf3nhHu4IeNqSOJ2K4FvL4BqaKa6IBx8AnLcWr0t9VzC_H8fNYTscV5dwg


Το σπουδαιότερο στη ζωή μας είναι να εννοήσουμε ότι πρέπει να εφαρμόσουμε το «μετανοείτε» γιατί «ήγγικε η βασιλεία των ουρανών» όπως βλέπουμε και στο σημερινό ευαγγέλιο. Ναι, ήγγισε αλλά και είναι μέσα μας λέει ο Κύριος «η βασιλεία των ουρανών εντός υμών εστι». Ναι, ήγγισε και εντός ημών εστι αλλά και πρόκειται σύντομα πολύ νωρίτερα από ό, τι φανταζόμαστε να ξαναέρθει περιφανέστατα όχι για άλλο λόγο αλλά για να καταργήσει κάθε αρχή και εξουσία και δύναμη και να μας προσφέρει την ακαταμάχητη ισχύ και αδαπάνητο πλούτο και αναλλοίωτη κι άφθαρτη και ατελεύτητη τρυφή και δόξα και εξουσία και δύναμη εφόσον έχουμε ζήσει εδώ στη γη όπως θέλει και ευαρεστείται ο Θεός.
Πώς έγινε η θαυμαστή ίαση του παραλυτικού από τον Κύριό μας όχι στα Ιεροσόλυμα αλλά στην Καπερναούμ σήμερα άραγε; Και τι εννοεί ο Κύριος με την ιστορία αυτή σήμερα; Τι μπορούμε να ωφεληθούμε απ’ αυτήν; Ακούστε: ο Κύριος εξερχόταν για προσευχή στις ερήμους και στις κωμοπόλεις για να κηρύττει και πάλι επέστρεφε στην Αγία πόλη. Ακούγοντας λοιπόν ότι ο Κύριος ήρθε στην ιδιαιτέρα Του πόλη για μέρες και βρίσκεται σ’ ένα σπίτι αμέσως συγκεντρώθηκαν πολλοί γιατί από τα πολλά θαύματα και τα υπερφυή Του λόγια έγινε ποθητός από όλους και τόσοι πολλοί συνωστίστηκαν ώστε να μη χωράνε έως έξω την θύρα και μάλιστα από κάθε πόλη και ανάμεσά τους κι Γραμματείς και Φαρισαίοι και νομοδιδάσκαλοι. Αυτό ήταν και το κυριότερό Του έργο «εξήλθε ο σπείρων τον σπόρον Αυτού» δηλαδή να κηρύττει και να διδάσκει να καλέσει τους αμαρτωλούς σε μετάνοια με διδακτικό τρόπο. Η πίστη γεννάται εξ ακοής και η ακοή δια του λόγου του Θεού.
Προσέξτε εδώ μια σημαντική παρατήρηση που ισχύει για όλους μας: όλοι έχουμε αυτιά και καούμε αλλά πόσοι από μας και υπακούμε στα λόγια του Θεού; Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω. Γιατί σήμερα το ευαγγέλιο μας δείχνει όλες τις κατηγορίες και τάξεις των ανθρώπων ενώπιον Θεού: φιλήκοοι και φιλοθεάμονες είναι όλοι οι άνθρωποι αλλά φιλάρετοι είναι όσοι μόνο προσπαθήσουν να βιώσουν το ευαγγελικό κήρυγμα, γιατί ο έμφυτος πόθος μας για σωτηρία και πώς θα σωθούμε επηρεάζεται από τη σύνεση ή άγνοια που έχουμε γύρω από αυτά τα θέματα. Πώς θα κάνουμε τα λόγια έργα; Προσέξτε τη συνέχεια του λόγου: αν έχουμε ευγνωμοσύνη και καλή προαίρεση όλα θα γίνουν. Αλλά είναι εύκολη να βρεθεί τέτοια διάθεση και μάλιστα ανάμεσα σε όποιους δικαιώνουν εαυτούς και αλλήλους από μόνοι τους και αυτοπραγματώνονται όπως νομίζουν χωρίς Θεό στη ζωή τους κι ας είναι ειδήμονες επί του θέματος;  Ας δούμε τι ακολούθησε και θα εννοήσουμε τα πάντα.
Οι Γραμματείς και οι όμοιοί τους έβλεπαν τα θαύματα αλλά αντί να δοξάζουν το Θεό βλαστημούσαν κι έτσι αντί να επαινούν τον ευεργέτη τους που με λόγια και έργα τους ευεργετούσε αυτοί αντιδρούσαν λόγω της ανθρώπινης δόξας και απομακρύνονταν από την πίστη και γι’ αυτό τους έλεγε ο Κύριος: πώς μπορείτε εσείς να πιστεύετε στο Θεό όταν δέχεστε δόξες και τιμές αναμεταξύ σας και δεν ζητάτε να βρείτε τη δόξα από το μόνο Θεό; Φοβερός ο λόγος... άλλοι πάλι εμποδίζονται  από χωράφια και γάμους και φροντίδες βιωτικές αλλά βλέπουμε εδώ και τον παραλυτικό στο σώμα να είναι ολότελα απαλλαγμένος από αυτά τα εμπόδια στην πνευματική του ζωή και είναι παρατηρημένο ότι στους αμαρτωλούς η αρρώστια καμιά φορά είναι ανώτερη από την υγεία γιατί ασφαλώς θα τους οδηγήσει στη σωτηρία τους αμβλύνοντας τις όποιες κακίες τους και εξοφλώντας τις αμαρτίες με την κακοπάθεια ώστε να καθίστανται δεκτικοί θεραπείας πρώτα ψυχικής κι έπειτα σωματικής και ιδίως όταν ο ίδιος ο άρρωστος κατανοεί ότι η αρρώστια είναι θεραπεία της ψυχής και βαστάζοντάς την γενναία προσπέφτει στο Θεό με πίστη κι επικαλείται ιλασμό με έργα με όση δύναμη έχει όπως και ο παραλυτικός σήμερα.  Αυτός ο άνθρωπος αν τον εξετάσουμε θα πούμε ότι και κύριος του λογικού του ήταν αν και παράλυτος στο σώμα αι από την πολλή του ελπίδα και πίστη δέχτηκαν οι συνοδοί του να τον φέρουν στον Κύριο. Μάλιστα λόγω της κοσμοσυρροής τον ανέβασαν πάνω στη στέγη και τον κατέβασαν από κει μπροστά στον Κύριο. Όλα έγιναν με τη θέλησή του αυτού του αρρώστου στο σώμα και υγιούς στην ψυχή γιατί είχε σώας τας φρένας αλλά και είχε νικήσει όλα τα εμπόδια και προσκόμματα στην πίστη.
Τι ευλογημένη στιγμή ήταν αυτή όταν τον είδε ο Κύριος και τον αποκάλεσε παιδί Του και του χάρισε την άφεση των αμαρτιών του. Έτσι συμβαίνει και με όλους μας. Όταν δηλαδή γινόμαστε τέκνα Θεού από τον Πατέρα μας τον επουράνιο και προσκολλώμαστε στον μόνο αναμάρτητο Θεό γινόμενοι κι εμείς αναμάρτητοι με τη σωστή εξομολόγηση και την ακόλουθη άφεση των αμαρτιών μας. Για να έρθει όμως η ανακαίνιση του σώματος προηγείται η ψυχική γιατί από αμαρτίες ποικίλες συνήθως επακολουθούν και νόσοι και θάνατοι κατά τη δικαία κρίση του Θεού. Υπάρχει όμως μια κατηγορία ανθρώπων πωρωμένων και σκληροκάρδιων και ολιγόπιστων και βλάσφημων όπως των γραμματέων και των ομοίων τους που σήμερα ακριβώς διαπράττουν και υποπίπτουν στο ίδιο λάθος: βλασφημούν απέναντι στον Κύριο ώστε να τους επαναφέρει  κι Αυτός συνεχίζοντας από την ίαση της ψυχής σ’ εκείνην του σώματος:  γιατί διαλογίζεστε πονηρά τους λέει και τι νομίζετε ότι είναι ευκολότερο να πω στον άρρωστο σου συγχωρούνται οι αμαρτίες σου ή σήκω πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα;
Τι νόμιζαν όπως και πολλοί νομίζουν σήμερα άλλο από το ότι επειδή δεν μπορεί ο Κύριος να πραγματοποιήσει την φανερή ευεργεσία και να θεραπεύσει τη σωματική αρρώστια προχωρά στην αφανή τη συγχώρεση αμαρτιών με λόγια που μπορεί να τα πει οποιοσδήποτε και μάλιστα με τόση δύναμη και αυθεντία που ακούγεται εύκολο και στην ευχέρεια καθενός κι ας είναι βλάσφημο! Είναι έτσι όμως τα πράγματα; Ασφαλώς όχι αφού η συνέχεια διαψεύδει τραγικά όλους αυτούς τους δυστυχείς: για να δείτε και μόνοι σας ότι έχω εξουσία λέει ο Κύριος και ο λόγος μου δεν είναι ανίσχυρος αλλά έχω θεϊκή εξουσία πάνω στη γη ως Υιός ομοούσιος τω Πατρί και αν και όμοιός σας με τους αχάριστους κατά σάρκα γενόμενος όμοιος σού λέω: λέει στον παραλυτικό σήκω πάρε το κρεβάτι και περπάτα να πας σπίτι σου… όπως κι έγινε αμέσως!
Ας εξετάσουμε τι έσφαλαν και σε τι είχαν δίκιο οι γραμματείς κι οι όμοιοί τους: πράγματι επομένως δε μπορεί κάθε άνθρωπος να συγχωρέσει αμαρτίες από μόνος του. Έκαναν οικτρό λάθος όμως όταν νόμισαν ότι ο Κύριος είναι ένας απλός άνθρωπος σαν κι εμάς και γι’ αυτό όλοι θαύμασαν επειδή Αυτός ο Θεός και άνθρωπος με τη διπλή φύση και ενέργεια μας μιλά ως άνθρωπος και πραγματοποιεί ως Θεός ό, τι θέλει μόνο με τα λόγια Του και ην προσταγή Του ως Θεός γιατί Αυτός είπε και εγενήθησαν και Αυτός ενετείλατο και εκτίσθησαν… αμέσως με το λόγο Του έρχεται και το έργο Του. Ποτέ έως τώρα δεν είδαμε κάτι τέτοιο…
Σήμερα εν έτει 2013 μ.Χ. που έχουμε δει κι έχουμε δει μάλιστα μεγαλύτερα από όλα αυτά θαύματα κι από το Θεό αλλά και από τους αγίους Του μόνο και μόνο με τη επίκληση του ονόματός Του τι άλλο μπορούμε να κάνουμε από το να Τον δοξάσουμε και με έργα έχοντας το θαύμα ως υπόδειγμα και κίνητρο αρετής. Γιατί η σημερινή ευαγγελική περικοπή θέλει να μας πει ακριβώς αυτό: όλοι μας είμαστε λιγότερο ή περισσότερο παραλυτικοί και άρρωστοι στην ψυχή όπως λέει κι η υμνογραφία μας σήμερα: κι είμαστε κατάκοιτοι πάνω στην αμαρτία και τη φιανομενική της άνεση…αλλά μη φοβάστε έχουμε την εξομολόγηση και μπορούμε να ιαθούμε: φτάνει να βρούμε 4 να μας φέρουν κοντά στο Θεό όπως και τον παραλυτικό 4 τον βάστασαν. Ποιοι είναι αυτοί οι 4που μπορούν να μας φέρουν κοντά στα πόδια του Θεού να τον προσκυνήσουμε κι εμείς και να ιαθούμε επιτέλους και να ειρηνεύσουμε; Αυτοκριτική-εξομολόγηση –αποχή –δέηση. Όροφος που πρέπει να χαλάσουμε για να έρθουμε στο Θεό είναι οι λογισμοί μας οι περήφανοι που πρέπει να τους χαλάσουμε και να τους γκρεμίσουμε για να κατεβούμε δηλαδή να ταπεινωθούμε αληθινά και να προσπέσουμε για να προσεγγίσουμε τον Κύριο και να ζητήσουμε να λάβουμε τη θεραπεία μας.
Πώς και πότε έγιναν όλα τα έργα μετανοίας; Όταν ήρθε ο Ιησούς στην πόλη του δηλαδή ως θεάνθρωπος επί γης εδώ που είναι ο κόσμος Του αφού Αυτός είναι κι ο Δημιουργός του ήρθε στα δικά Του λοιπόν σήμερα αλλά οι δικοί Του δεν Τον δέχτηκαν ούτε Τον υποδέχτηκαν αλλά όσοι κατόρθωσαν να Τον υποδεχτούν παρά τα εμπόδια που βάζει ο πειρασμός αυτοί έλαβαν εξουσία να γίνουν παιδιά Του και όποιοι λοιπόν Τον πίστεψαν σώθηκαν. Όπως ακριβώς κι ο παραλυτικός που κρεβάτι ήταν το σώμα που μας δένει στην αμαρτία και δε μας αφήνει να σωθούμε. Μετά τη θεραπεία όμως ο νους οδηγεί το σώμα με άξιους καρπούς μετανοίας ώστε όλοι να βλέπουν και να δοξάζουν το Θεό πότε; Όταν βλέπουν λχ τον χτεσινό τελώνη ευαγγελιστή και τον διώκτη απόστολο των εθνών μάλιστα και το ληστή θεολόγο γιο του ουράνιου Πατέρα τον ζώντα με τους χοίρους μέχρι προχτές κι αν θέλουμε να πορευόμαστε από δόξα σε δόξα του Θεού με την καθημερινή προκοπή προς τα ανώτερα.
Ας λάμψει το φως σας ενώπιον των ανθρώπων όχι επιδεικτικά αλλά θεοφιλώς να πολιτευόμαστε ώστε να βλέπουν τα καλά μας έργα κα να δοξάζουν το Θεό…όπως το φως μας ελκύει τα μάτια έτσι και η διαγωγή αυτή τη διάνοια και όπως η λαμπρότητα του ήλιου της δικαιοσύνης με έργα αρετής φαίνεται έτσι μας ελκύει προς τον ουρανό στον Πατέρα του ήλιου της δικαιοσύνης. Επομένως ας πούμε το υμνογραφικό εκ βάθους καρδίας: την ψυχήν μου Κύριε εν αμαρτίαις παντοίαις και ατόποις πράξεσι δεινώς παραλελυμένην έγειρον τη θεϊκή Σου επιστασία ώσπερ και τον παράλυτον ήγειρας πάλαι ίνα κράζω σεσωσμένος οικτίρμον δόξα Χριστέ τω κράτει Σου!

ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ

Ορθόδοξος Συναξαριστής






ΠΩΣ ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙΤΕ (Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ, ΣΤΡ. ΚΟΡΑΚΑ 2)

ΧΑΡΤΗΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΩΝ ΑΠ' ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΩΡΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ

ΠΡΟΓΝΩΣΗ ΚΑΙΡΟΥ

Επιστροφή στην Αρχική Σελίδα