31 Ιαν 2015

Τελώνης ή Φαρισαίος?

ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ

Του κ. Μιχαήλ Τσακιράκη
Θεολόγου - Εκπαιδευτικού

Έχουμε οπωσδήποτε να αντιμετωπίσουμε τον πολυμήχανο εχθρό μας που είναι ικανός να αφαιρέσει εξαρχής τα θεμέλια της αρετής που ήδη κατατίθενται στην ψυχή μας με την απιστία και την ελπίδα, όπως και με την αδιαφορία και τη ραθυμία στο υπόλοιπο πνευματικό οικοδόμημα της αρετής όπως αυτό εξελίσσεται, αλλά μπορεί ακόμα και να το γκρεμίσει ολόκληρο όταν υποβάλει τους λογισμούς υπερηφανείας και παραφροσύνης. Έχουμε επιμέλεια στο καλό και ισχυρότερο του κακού που διαθέτει άνωθεν δύναμη και συμμαχία από τον παντοδύναμο και χορηγό ενίσχυσης σε όποιον αγαπά την αρετή. Μόνο έτσι η αρετή μένει αδιάσειστη από κάθε επιβουλή ώστε να μπορεί και να επαναφέρει και όποιον έπεσε κι εύκολα να τον φέρει στο Θεό με τη μετάνοια και ταπείνωση. Απόδειξη διαρκής ο τελώνης σήμερα που ενώ ζει στο βυθό της αμαρτίας εύκολα ελαφρώνεται μονάχα με ένα λόγο -κι αυτόν σύντομο- ανυψώνεται και υπερβαίνει κάθε κακία και δικαιωμένος όντως από τον ίδιο τον αδέκαστο κριτή και συγκαταλέγεται πια στο χορό των δικαίων. Ενώ ο Φαρισαίος καταδικάζεται πάλι για το λόγο του γιατί μόνος του αυτοδικαιώνεται κι όχι γιατί είναι πράγματι δίκαιος, καταδικάζεται για τα αυθάδη του λόγια που παροργίζουν περισσότερο από κάθε άλλο το Θεό, όπως μας λέει κι ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς.
Κι αυτό συμβαίνει γιατί η ταπείνωση ανεβάζει έως τη δικαιοσύνη ενώ η υπεροψία κατεβάζει έως το βυθό της αμαρτίας. Πού οφείλεται αυτό; Όποιος νομίζει ότι είναι σπουδαίος και μάλιστα ενώπιον Θεού δικαίως εγκαταλείπεται από το Θεό επειδή νομίζει ότι δεν έχει ανάγκη το Θεό. Ενώ όποιος θεωρεί μηδαμινό τον εαυτό του κι αποβλέπει στη θεία ευσπλαχνία δικαίως πετυχαίνει τη θεϊκή συμπάθεια και αρωγή και χάρη αφού ο Κύριος υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν. Η σημερινή παραβολή το αποδεικνύει θεϊκά θέλοντας εναργώς να παραστήσει το κέρδος από την ταπείνωση και τη ζημιά από την υπερηφάνεια χώρισε στα δυο όποιους προσέρχονται –ή μάλλον ανέρχονται- στο ναό για προσευχή, επειδή αυτή είναι κι η φύση της προσευχής να μας ανεβάζει από τη γη στον ουρανό και ακόμα παραπέρα μπροστά στον ίδιο το Θεό του σύμπαντος, όπως κι ο παλιός εκείνος ναός που προξένησε σταματημό της φθοράς με την κατάλληλη θυσία ως προτύπωση της σωτηριώδους προσευχής και της ίδιας μας της Εκκλησίας μας, ως χώρος αγγελικός και ανώτερος και πρόξενο άφθονης αθανασίας, αναίμακτη μεγάλη και πραγματικά ευσπρόσδεκτη θυσία.
Δυο άνθρωποι λοιπόν ανέβηκαν για προσευχή στο ναό και δεν προσήλθαν, αν και υπάρχουν και μερικοί που εισερχόμενοι στην Εκκλησία δεν ανεβαίνουν εκεί όπου εικονίζεται ο ουρανός αλλά κατεβαίνουν. Ποιοι είναι αυτοί; Όσοι προσέρχονται για συναναστροφή και συνομιλία άσκοπη αναμεταξύ τους όπως όσοι πάνε για ψώνια, όπου ανταλλάσσονται ψώνια ή λόγια και όπως ο Κύριος άλλοτε τέτοιους ανθρώπους τους εξέβαλε από εκείνο το ναό έτσι κι αυτούς για τα λόγια τους αυτά θα πει ότι δεν ανεβαίνουν κι ας έρχονται καθημερινά στο ναό αφού τον οίκο της προσευχής κατέστησαν οίκο εμπορίου και σπήλαιο ληστών! Σήμερα πάντως κι  οι δυο ανέβηκαν για προσευχή, τελώνης και φαρισαίος όντως κι ας έριξε ο ένας ο φαρισαίος μετά την άνοδό του ανατρεπόμενος μόνος του από τον τρόπο. Σκοπός είναι ο ίδιος και για τους δυο, κι οι δυο θέλουν να ανέβουν και οι δυο θέλουν να προσευχηθούν αλλά ο τρόπος είναι διαφορετικός και μάλιστα αντίθετος: ο ένας ανέβηκε συντετριμμένος και ταπεινωμένος όπως διδάχτηκε ότι καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει και εταπεινώθην και έσωσέ με ο Κύριος ο οποίος ο ίδιος για χάρη μας ταπεινώθηκε γενόμενος σαν κι εμάς ενώ ο άλλος ανεβαίνει υπερβολικά φουσκωμένος και αλαζόνας νομίζοντας ότι θα αυτοδικαιωθεί και μάλιστα ενώπιον Θεού, όπου πάσα η δικαιοσύνη ημών ως ράκος αποκαθημένης… και ακάθαρτος πας υψηλοκάρδιος ενώπιον Κυρίου.. ουαί οι δικαιούντες εαυτούς...
Αλλά μαζί με το διαφορετικό τρόπο και ήθος προσευχής έρχεται και το διαφορετικό περιεχόμενο και είδος: δέηση και ευχαριστία είναι η προσευχή. Κι ο ένας ανεβαίνει και δοξάζει και ευχαριστεί το Θεό για όσα έλαβε από Αυτόν ενώ ο άλλος ζητά και όσα δεν έλαβε, όπως κι άφεση αμαρτιών, αφού κάθε ώρα και στιγμή. Διπλή και η αχρείωση για τους απρόσεκτους! Αποτελεσματική η μια προσευχή και δέηση και πίστη υπέρ αφέσεως αμαρτιών και κατάνυξη με αποχή κακού ενώ την άλλη καθιστά ανενεργό η απόγνωση και πώρωση. Ευπρόσδεκτη ευχαριστία για τις ευεργεσίες του Θεού και αποφυγή επάρσεως σε όσους στερούνται ενώ απαράδεκτη έπαρση για όσα αποκτήθηκαν, λες και αποκτήθηκαν με δική μας μόνο προσπάθεια και γνώση καθώς και κατάκριση για όσους στερούνται. Άρρωστος ο Φαρισαίος και στα δυο γιατί ελέγχεται κι από τα λόγια του και από τον εαυτό του, ενώ ανεβαίνει να ευχαριστήσει όχι να δεηθεί με την ευχαριστία στο Θεό ανακατεύει και άφρονα άθλια έπαρση και κατάκριση, λέγοντας σ’ ευχαριστώ Θεέ μου που δεν είμαι σαν τους άλλους, άρπαγας και άδικος και μοιχός!
Αδιάντροπη υπεροψία αντίθετη με τον τελώνη που ούτε το βλέμμα του δε σηκώνει. Καθεαυτόν προσευχόμενος ο φαρισαίος έλεγε ευχαριστώ όχι επειδή με την ευσπλαχνία Σου ως ασθενή δωρεάν με απάλλαξες από τις παγίδες του εχθρού. Γενναίο όμως είναι όταν πιαστούμε να ξεφύγουμε με τη μετάνοια, όπως είναι η θεία πρόνοια να ξεφεύγουμε ή να μην πιανόμαστε στις παγίδες του εχθρού με τη θεία χάρη ως ασθενείς δωρεάν ταπεινούμενοι και χωρίς κομπασμούς. Δεν ευχαριστεί ο φαρισαίος για τη θεία χάρη αλλά για την υποτιθέμενη διαφορετικότητά του, χωρίς να προσέχει τον εαυτό του αλλά τους άλλους τους οποίους μάλιστα εξουδενώνει όλους παράφρονα θεωρώντας μόνο τον εαυτό του δίκαιο και σώφρονα. Αν όλοι είναι έτσι τότε ποιος υφίσταται την κακία τους άραγε; Παράλογα πράγματα! Κι αυτός ο τελώνης; Δεν ανήκει στους άλλους; Κοινή καταδίκη ή διπλή;
Τελώνης ήταν μοιχός όμως πού το γνώριζε ο φαρισαίος; Έπρεπε να τον προπηλακίζει; Όχι ασφαλώς. Και βλέπουμε τον τελώνη να υφίσταται ταπεινά την κατάκρισή του φαρισαίου και να προσφέρει στο Θεό ικετήρια αυτομεμψία κερδίζοντας άφεση αμαρτιών δικαίως ενώ ο άλλος καταδικάζεται δικαίως επειδή κατηγορεί υπεροπτικά τον άλλο και όλους τους ανθρώπους αυτοδικαιώνοντας μόνο τον εαυτό του. Τι ψευδολόγος συνείδηση! Μόνον αυτόν αξίωσε ο Θεός να είναι ενάρετος; Και πού βρήκε την περιουσία του ο φαρισαίος; Δεν του την άρπαξαν οι άρπαγες; Κακία και ψεύδος.
Μήπως είναι ελεήμων κι όχι άρπαγας επειδή δίνει το ένα δέκατο ή αγνός και σώφρονας νηστευτής επειδή νηστεύει; Αλλά κι έτσι να είναι γιατί άραγε πάει για προσευχή ευχαριστίας αφού τάχα μόνον του τα κατάφερε; Κι αν πάλι τα κατάφερε με τη βοήθεια του Θεού γιατί κομπάζει και δε βοηθά τους άλλους ώστε να δοξάζεται ο Θεός που του τα έδωσε; Πού η ταπείνωση; Ορατή η δαιμονική κατάσταση της υπερηφάνειας αλλά και η απουσία ανθρώπινης αρετής, ακόμα και της νηστείας που και γνήσια να ήταν θα αχρηστευόταν από τον εγωισμό πόσο μάλλον τώρα που είναι κίβδηλη.
Κι ο τελώνης; Στάθηκε απόμακρα και κοιτώντας στο έδαφος έλεγε χτυπώντας τον εαυτό του, Κύριε ελέησόν με τον αμαρτωλό με εξυψωτική ταπείνωση, ακατάκριτη αυτομεψία και ακαταίσχυντη πίστη ως εφόδια μεσιτευτικά στο Θεό για να του συγχωρεθούν οι αμαρτίες του. Προσευχή και προσευχή άριστη και επίμονη, εστώς κι όχι σταθείς με την μονολόγιστη δέηση που είναι κι  η αποτελεσματικότερη μορφή προσευχής. Απαλλαγμένος από αμαρτίες βρίσκεται ενώπιον Θεού αφού ακόμα δεν ενεργοποιήθηκε στο καλό ο τελώνης για να έχει και παρρησία αλλά ελπίζει να εγγίσει το Θεό με την αποχή του κακού και την αγαθή πρόθεση ως ανάξιος ουρανού και γης όπως φάνηκε κι από την όλη του στάση. Πίστεψε στο επιστράφητε προς Με και επιστραφήσομαι προς υμάς και εξαγορεύσω κατ’ εμού την ανομίαν μου τω Κυρίω και Συ αφήκας την ασέβειαν της καρδίας μου… Κατέβηκε δικαιωμένος γιατί η ταπείνωση ανεβάζει στο Θεό που συστήνεται με τη μετάνοια και φέρνει τα δάκρυα για να εξάγει τους αξίους από τα ανάξια και να τους ανεβάσει στο Θεό δικαιωμένους δωρεάν για την ευγνώμονα προαίρεση.
Ο τελώνης σφετεριζόμενος τα αλλότρια αλλά εγκαταλείποντας τη διαστροφή και αυτομεμφόμενος δικαιώθηκε. Ο φαρισαίος όμως αντίστροφα μη σφετεριζόμενος τα αλλότρια αλλά αυτοδικαιούμενος καταδικάστηκε. Εμείς οι πολλοί που ούτε τα αλλότρια αφήνουμε ανέγγιχτα ούτε αυτομεμφόμαστε τι να πούμε και τι θα πάθουμε; Το έχουμε σκεφτεί άραγε; Ακόμα και μετά την προσευχή ο τελώνης συνέχισε τον ίσιο δρόμο όπως κι εμείς πρέπει και να αφήσουμε την κακία και να αφήσουμε όσους την κατηγορούν και να καταδικάζουμε τον εαυτό μας καταφεύγοντας με κατάνυξη ικετευτικά στη θεία ευσπλαχνία για να γίνουμε λυτρωμένοι τελώνες! Πόρνες και τελώνες προάγουσι εις την βασιλείαν των ουρανών! Υπάρχει βεβαίως και η ταπείνωση αλλά κι η ταπεινολογία, ενώ η καταφρόνηση δοκιμάζει την καρδιά: απαιτείται λοιπόν και η μονολόγιστη ευχή και αποχή κακού και ψυχική διάθεση και κατάνυξη και υπομονή. Πόσα υποφέρουν οι άνθρωποι του Θεού, πόσους ονειδισμούς και ύβρεις και προπηλακισμούς και εκμεταλλεύσεις και δεν αντιδρούν για την αγάπη του Θεού; Αφήστε να δει ο Θεός την ταπείνωσή μας λένε και θα μας ανταποδώσει αγαθά κι ας μας καταριόνται!
Αν θέλουμε να γλιτώσουμε την αιώνια καταδίκη ας υπομείνουμε σ’ αυτή την πρόσκαιρη ζωή τις αναποδιές του βίου και τους πειρασμούς κερδίζοντας αιωνιότητα με την παροδική ή περιοδική έστω και πάντως όχι συνεχή και αδιάλειπτη κακοπάθεια και δυσπραγία υπομένοντας γενναία και μάλιστα ως ένοχοι και αμαρτωλοί και υπεύθυνοι κολάσεως αιωνίου. Αυτή η υπομονή μπορεί να μας χαρίσει κι από εδώ και τώρα λύτρωση από τα δεινά που μας βασανίζουν από τη θεία Του χρηστότητα αρχίζοντας από τώρα την απόλαυση των αιωνίων αγαθών για την υπομονή μας! Θα υποφέρουμε τη θεία παιδαγωγία ότι ήμαρτον και ημάρτομεν Αυτώ. Αυτήν την παιδαγωγία με ευσπλαχνία κι όχι οργή Θεού και θυμό Κυρίου αποδεχόμενοι ας μη καταβληθούμε αλλά να ανορθωθούμε θεία χάριτι και φιλανθρωπία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ώ πρέπει πάσα δόξα τιμή και προσκύνησις συν τω ανάρχω Αυτού Πατρί και τω ζωοποιώ Πνεύματι νυν και αεί και ει τους αιώνας των αιώνων.









30 Ιαν 2015

Αγαπώ άρα υπάρχω (Μέρος Δ΄)

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου Ι. Μ. Πέτρας & Χερρονήσου

Απάνθισμα από τα 400 κεφάλαια «περί αγάπης» του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού:

107. Εκείνο που αγαπά κανείς, σ’ αυτό και είναι προσηλωμένος και καταφρονεί όλα όσα τον εμποδίζουν από αυτό, για να μην το στερηθεί.
109. Για τους εξής πέντε  λόγους οι άνθρωποι αγαπούν ο ένας τον άλλο με τρόπο είτε αξιέπαινο, είτε αξιοκατάκριτο. Δηλαδή ή για το Θεό ή για φυσικούς λόγους. Φυσικός λόγος είναι αυτός που  οι γονείς αγαπούν τα παιδιά τους και  τα παιδιά τους γονείς. Άλλος λόγος είναι από κενοδοξία, όπως εκείνος που δοξάζεται αγαπά εκείνον που τον δοξάζει. Άλλος λόγος είναι από φιλαργυρία, όπως εκείνος που αγαπά τον πλούσιο, επειδή έλαβε κάτι απ’ αυτόν. Άλλος λόγος από φιληδονία, όταν κάποιος αγαπά αυτόν που του ικανοποιεί τις σαρκικές επιθυμίες. Ο πρώτος λόγος  της αγάπης είναι αξιέπαινος. Ο δεύτερος ούτε αξιέπαινος ούτε αξιοκατάκριτος. Οι υπόλοιποι λόγοι είναι εμπαθείς.
123. Άλλοι άνθρωποι απέχουν από τα πάθη εξαιτίας ανθρώπινου φόβου.  Άλλοι από κενοδοξία. Άλλοι για λόγους εγκράτειας. Άλλοι ελευθερώνονται από τα πάθη με τη βοήθεια του Θεού.
130. Ο τέλειος στην αγάπη, που έφτασε στα όρια της απάθειας δεν γνωρίζει διαφορά δικού του και ξένου ή πιστού και απίστου ή αρσενικού και θηλυκού, αλλά επειδή έχει νικήσει την τυραννία των παθών, τους θεωρεί όλους ίσους  και έχει την ίδια διάθεση απέναντι σε όλους.
135. Υπάρχουν πολλά εκ φύσεως καλά που κάνουν οι άνθρωποι αλλά όταν γίνονται από κενοδοξία δεν είναι καλά. Γιατί όλα όσα κάνομε, ο Θεός εξετάζει το σκοπό που τα κάνομε.
149. Εκείνος που δεν φθονεί, μήτε οργίζεται, μήτε μνησικακεί εναντίον αυτού που τον λύπησε, δεν σημαίνει ότι έχει και αγάπη προς αυτόν. Γιατί μπορεί και χωρίς να αγαπά να μην ανταποδίδει κακό στο κακό. Δεν μπορεί όμως να ανταποδώσει καλό στο κακό, χωρίς βία και πολύ κόπο. Γιατί το να ευεργετεί κανείς με όλη του την καρδιά όσους τον μισούν, είναι ιδίωμα μόνο εκείνου που έχει την τέλεια πνευματική αγάπη.
150. Εκείνος που δεν αγαπά κάποιον, δεν σημαίνει ότι οπωσδήποτε τον μισεί Ούτε πάλι εκείνος που δεν μισεί, οπωσδήποτε αγαπά, αλλά μπορεί να είναι σε μια μέση κατάσταση. Ούτε να μισεί, ούτε να αγαπά.  
217. Τρία είναι τα αίτια της αγάπης των χρημάτων: Η φιληδονία, η κενοδοξία και η απιστία. Η απιστία είναι χειρότερη από τα άλλα δύο.
275. Το πάθος της φιλαργυρίας αποδεικνύεται από το ότι χαίρεται κανείς όταν παίρνει και λυπάται όταν δίνει.
290. Τη λύπη εκείνου που σε φθονεί, με κόπο θα την σταματήσεις, γιατί θεωρεί συμφορά του αυτό πού φθονεί σ’ εσένα.
319. Πρόσεχε τον εαυτό σου, μήπως η κακία που σε χωρίζει από τον αδελφό σου, δεν βρίσκεται στον αδελφό σου αλλά σε σένα.
321. Εκείνα που χωρίζουν από την αγάπη των φίλων είναι τα εξής: Το να φθονεί κανείς ή να φθονείται. Το να ζημιώνει ή να ζημιώνεται. Το να προσβάλλει ή να προσβάλλεται. Το να έχει λογισμούς καχυποψίας.
326. Τον αδελφό που τον είχες μέχρι χθες πνευματικό και ενάρετο, μην τον κρίνεις σήμερα επειδή ο διάβολος σ’ έβαλε να τον μισήσεις ως κακό.
327. Εκείνον που ως χθες τον επαινούσες ως καλό και τον εγκωμίαζες ως ενάρετο, μην τον κακολογήσεις σήμερα ως κακό, επειδή για κάποιο λόγο μετέβαλες την αγάπη σου σε μίσος.
331. Μη νομίζεις ότι σε αγαπούν εκείνοι που σου μεταφέρουν λόγια τα οποία σου προξενούν λύπη και μίσος εναντίον του αδελφού σου, ακόμα κι αν σου φαίνονται ότι λένε την αλήθεια. Αυτούς να τους αποστρέφεσαι σαν θανατηφόρα φίδια, ώστε κι αυτούς να σταματήσεις να κατηγορούν και τη δική σου ψυχή να απαλλάξεις από την κακία.
334. Την ώρα που έχεις ειρήνη στην ψυχή σου, μη θυμάσαι εκείνα που σου είπε ο αδελφός τον καιρό που σε στενοχώρησε. Είτε σε σένα κατά πρόσωπο, είτε σε άλλον και σου τα είπε, για να μην ξαναγυρίσεις στο μίσος εναντίον του, με το να ανέχεσαι τους λογισμούς της μνησικακίας.
Όταν δεν έχεις παράλογη και υπερβολική αγάπη  για τον εαυτό σου, δηλ. μεγάλο εγωισμό, δεν θα μισείς εύκολα τον αδελφό σου. Όταν δεν είσαι φίλαυτος, θα γίνεις φιλόθεος και φιλάνθρωπος.   
                            συνεχίζεται...




24 Ιαν 2015

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ΄ΛΟΥΚΑ (Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου)

Της σκηνής της αληθινής ην έπηξεν ο Κύριος, και ουκ άνθρωπος. 
Εβρ.7,26-8,2

Του κ. Μιχαήλ Τσακιράκη
Θεολόγου - Εκπαιδευτικού

  Για την ανθρωπότητα του Χριστού προηγήθηκαν λόγια του αποστόλου αλλά εδώ ομιλεί περί του Χριστού λέει όσιος άκακος Αρχιερεύς όποιος δηλαδή δεν αφήνει ατέλειωτο κανένα έργο από όσα χρωστούνται σ’  Αυτόν άκακος και άδολος και απονήρευτος δηλαδή ο ίδιος ο Χριστός όπως ήταν όπως και αμίαντος απείρως ανώτερος ως φυσικό ιδίωμα έχοντας για την ανθρωπότητά Του και ολότελα χωρισμένος από αμαρτίες και αμαρτωλούς και υψηλότερος ουρανών έγινε ως Αρχιερέας που κανείς άλλος δεν ανέβηκε εκεί πάνω κι αυτό γιατί ήταν μόνον Αυτός πλήρης και υπερπλήρης κάθε αρετής και αγιότητος και χωρισμένος από αμαρτωλούς –Πέτρ.1,2,22/μαρτίαν ουκ εποίησεν ουδέευρέθη δόλος εν τω στόματι Αυτού κι αυτό για να μας δείξει και πώς να ζούμε κι εμείς όσο μπορούμε περισσότερο τη μακροθυμία και αναξικακία Του μιμούμενοι ελεύθεροι πια από προπατορική αμαρτία μηδένα σαίνεσθαι εν ταις θλίψεσι γιατί οίδατε ότι εις τούτο κείμεθα/Θεσσαλ.1,3,3- και έγινε και υψληότερος ουρανών καθίζοντας στον πατρικό θρόνο πάντα κατά την ανθρωπότητα.

  Δεν έχει Αυτός ανάγκη καθημερινή όπως οι λοιποί αρχιερείς να κάνουν την αναφορά για τις αμαρτίες τους και έπειτα του λαού τους επειδή είναι χωρισμένος από αμαρτία και αμαρτωλούς και ελεύθερος τόσο πολύ ώστε και το σώμα Του πρόσφερε στο Θεό και Πατέρα όχι για τον εαυτό Του βέβαια ως αναμάρτητος αλλά για μας και τις αμαρτίες μας και καθημερινά εκείνοι ας προόσφεραν ό,  τι μπορούσαν κι όμως δεν αρκούσε κι έπρεπε να το επαναλαμβάνουν ενώ ο Κύριος τέτοια θυσία πρόσφερε στο Θεό ώστε και λόγω της μεγάλης της δυνάμεως και μόλο που μια μόνο φορά καθάρισε διαμέσου αυτής όλον τον κόσμο και κατά τούτο υπερέχει ο δικός μας Αρχιερέας Χριστός από της ΠΔ!

 Τούτο έκανε μια φορά μόνο και πρόσφερε για τις αμαρτίες μας ενήργησε τα της ιεροσύνης προσφέροντας τον εαυτό Του και μετά ταύτα κάθισε στο θρόνο του Πατρός και κατοικονομίαν μια φορά έγινε ιερέας και αφού τελείωσε η οικονομία πάλι ανέλαβε το δικό Του ύψος και αξίωμα γιατί του λειτουργού και ιερέα είναι ίδιο να στέκεται και να λειτουργεί ενώ ο Χριστός κάθεται στον πατρικό Του θρόνο και λειτουργείται υπό των αγγέλων των ασωμάτων δυνάμεων! Ο παλαιός νόμος καθιστούσε απλούς ανθρώπους αρχιερείς ασθενείς –όπου ασθένεια η αμαρτία και ο θάνατος- που δε μπορούν δηλαδή να αντισταθούν στην αμαρτία και να τη νικήσουν αλλά κι αυτοί ως ασθενείς πέφτουν σε αμαρτήματα και άρα έχουν ανάγκη να προσφέρουν θυσίες και για τις δικές τους αμαρτίες κάτι που ασφαλώς δεν ισχύει για το Χριστό μας που είναι δυνατός ως Υιός Θεού αναμάρτητος άρα και για άλλους πρόσφερε θυσία με το να είναι δυνατός τελειώνοντας το παν και ενταυτώ καθαρίζοντας όλους τους ανθρώπους –μπορεί Αυτός να συμπαθεί και να συγχωρεί στους εξαγνοίας αμαρτάνοντας μετανοούντας αφού δεν έχουμε Αρχιερέα μη δυνάμενο συμπαθήσαι ταις ασθενείαις ημών- ενώ οι άλλοι ούτε αναμάρτητοι ούτε ισχυροί ούτε καθαροί σε πλήρη αντίθεση με το Χριστό που και αθάνατος είναι και αναμάρτητος και δυνατός άρα με μια μόνο προσφορά να καθαρίσει όλους κι όπου εκεί νόμος εδώ λόγος ορκωμοσίας βεβαιότατος και αληθέστατος εκεί άνθρωποι και κτίσματα εδώ ο Υιός Θεός δηλαδή και Δεσπότης και όπου εκεί ασθενείς δηλαδή σφάλλοντες και αμαρτία έχοντας και σε θάνατο υποκείμενοιεδώ όμως ο Χριστός στον αιώνα τετελειωμένος αιώνιος και δυνατός και πάντα αναμάρτητος εις αιώνα αιώνος μία μόνη θυσία πρόσφερε και μια φορά έχοντας τελειότητα τέλειος γεγεννηκώς κατά το ανθρώπινο νοητέον γιατί τέλειο τον αθάνατο λέει και εννοεί εδώ…

  Και πάνω από όλα το μεγαλύτερο όλων και μέγιστο και περιεκτικότερο όλων εμείς οι εν χάριτι χριστιανοί έχουμε Θεό Αρχιερέα καθήμενο σταδιακά ανεβαίνοντας κι εμείς με το νου σε όλα αυτά που ακούμε και διαβάζουμε για το Θεό και τον Πατέρα και τη μεγαλοσύνη Του δηλαδή το Χριστό και το θρόνο μεγαλοσύνης δηλαδή τον πατρικό θρόνο και μεγαλοσύνη του Υιού ο Πατήρ ο μέγιστος θρόνος! λειτουργός των Αγίων και της σκηνής της αληθινής ης έπηξεν ο Κύριος και ουκ άνθρωπος που σημαίνει ότι όπως εκείνοι έμπαιναν στα άγια και λειτουργούσαν κι ο Χριστός εισήλθε στα αληθινά άγια και άδυτα δηλαδή στα επουράνια καθήμενος ως Θεός στον πατρικό θρόνο και λειτουργούμενος υπό κτισμάτων όπου ως λειτουργός δείχνει και την πρόνοιά Του για μας και την ανθρωπότητα και λειτουργός άρα των υπ’  Αυτού αγιασμένων πιστών Του ο Αρχιερεύς Χριστός! Και ας ξεκαθαρίσουμε και το ότι εκείνη η σκηνή ήταν προτύπωση κι αυτή της άλλης του ουρανού μεγαλύτερης εκείνης και αληθινής με κατασκευαστή όχι άνθρωπο λχ το Μωυσή ή κάποιον άλλο παρά τον ίδιο τον Κύριο δημιουργό και του ουρανού και με λειτουργία τη σωτηρία μας που δεσποτικώς πραγματεύεται!

22 Ιαν 2015

Αγαπώ άρα υπάρχω (Μέρος Γ΄)

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου Ι. Μ. Πέτρας & Χερρονήσου


Θα δούμε από το Γεροντικό γνώμες  και περιστατικά των Πατέρων σχετικά με την Αγάπη:
«Δεν φοβούμαι τον Θεό», έλεγε στους μαθητές του ο Μέγας Αντώνιος, «γιατί τον αγαπώ. Η τέλεια αγάπη διώχνει το φόβο».
Ο αββάς Αμμούν ο Νιτριώτης επισκέφθηκε κάποτε τον Άγιο Αντώνιο κι επειδή είχε μαζί του φιλική οικειότητα τον ρώτησε: «πώς συμβαίνει πάτερ Αντώνιε, εγώ να κοπιάζω περισσότερο από σένα κι εσένα να σε αγαπούν περισσότερο οι άνθρωποι.  «Φαίνεται ότι θα αγαπώ το Θεό περισσότερο από σένα» του αποκρίθηκε με καλοκάγαθο μειδίαμα ο Άγιος Αντώνιος.
Ο Αββάς Αγάθων έλεγε: «Αγάπη είναι να βρω ένα λεπρό και να του δώσω ευχαρίστως το σώμα μου το υγιές και να πάρω το δικό του το άρρωστο»  Κάποτε κατέβηκε στην πόλη για να πουλήσει τα πανέρια του και σκόνταψε πάνω σ’ ένα δυστυχισμένο άνθρωπο, ξένο και άρρωστο, που δεν είχα κανένα δικό του. Τον σήκωσε τον περιποιήθηκε και με τα χρήματα που πήρε από τα πανέρια του, ενοικίασε δωμάτιο και τον έβαλε μέσα. Έμεινε αρκετό καιρό κοντά του και τον φρόντιζε, ενώ συγχρόνως εργαζόταν για να βγάλει τα έξοδα του. Όταν πια ο ξένος έγινε καλά και ήταν σε θέση να γυρίσει στην πατρίδα του, επέστρεψε και ο Αββάς Αγάθων στο μοναστήρι του.
Επιλέγομε ένα μικρό απάνθισμα από τα 400 κεφάλαια «περί αγάπης» του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού: (Οι αριθμοί δηλώνουν τη σειρά των κεφαλαίων στη Φιλοκαλία».
1. Αφού ο Θεός είναι αγάπη, εκείνος που έχει την αγάπη, έχει το Θεό μέσα του. Όταν απουσιάζει η αγάπη, δεν μπορούμε να πούμε, ότι αγαπούμε το Θεό.
13.. Όποιος αγαπά το Θεό, δεν μπορεί να μην αγαπήσει και κάθε άνθρωπο σαν τον εαυτό του.
15. Εκείνος που βλέπει και ίχνος μόνο μίσους μέσα στην καρδιά του, προς οποιονδήποτε άνθρωπο, για οποιοδήποτε φταίξιμο του, είναι εντελώς ξένος από την αγάπη προς το Θεό.  Γιατί η αγάπη προς το Θεό δεν ανέχεται καθόλου το μίσος κατά του ανθρώπου.
16.  Όποιος με αγαπά –λέει ο Χριστός-θα τηρήσει τις εντολές μου. Και η δική μου εντολή είναι να αγαπάτε ο ένας τον άλλο. Άρα λοιπόν εκείνος που δεν αγαπά τον πλησίον του, δεν τηρεί την εντολή του Χριστού. Επομένως ούτε τον Χριστό μπορεί να αγαπήσει.
17. Μακάριος ο άνθρωπος που  μπορεί να αγαπήσει κάθε άνθρωπο στον ίδιο βαθμό.
29. Όταν σε προσβάλλει  κανείς ή σ’ εξευτελίσει σε κάτι, τότε φυλάξου από τους λογισμούς της οργής, μήπως με τη λύπη σε χωρίσουν από την αγάπη και σε μεταφέρουν στη χώρα του μίσους.
30.Όταν αισθανθείς πόνο επειδή κάποιος σε πρόσβαλε ή σε ντρόπιασε, να ξέρεις ότι ωφελήθηκες πολύ, γιατί βγήκε από μέσα σου η κενοδοξία.
42. Εκείνος που αγαπά το Θεό, σκέφτεται πάντοτε καλά για κάθε άνθρωπο.
53. Αν θέλεις να μην ξεπέσεις από την αγάπη του Θεού, να μην αφήσεις κανένα άνθρωπο να κοιμηθεί στενοχωρημένος από σένα, μήτε συ να κοιμηθείς στενοχωρημένος εναντίον του.
59. Μη δέχεσαι κατηγορίες κατά του πνευματικού σου πατέρα, μήτε να διευκολύνεις εκείνον που τον προσβάλλει, για να μην οργισθεί ο Κύριος για τα έργα σου.
61. Ο Χριστός μας λέει «να αγαπούμε τους εχθρούς μας, να ευεργετούμε όσους μας μισούν και να προσευχόμαστε για όσους μας βλάπτουν». Τα διέταξε αυτά, για να μας ελευθερώσει από το μίσος, τη λύπη, την οργή και τη μνησικακία και να μας αξιώσει να λάβομε την τέλεια αγάπη, την οποία όποιος έχει, είναι αδύνατον να μην αγαπά εξίσου όλους τους ανθρώπους.
63. Των πραγμάτων με τα οποία κάποτε μας έδενε κάποιο πάθος, έχομε μέσα μας τις εμπαθείς φαντασίες. Όποιος λοιπόν νικά τις εμπαθείς φαντασίες, καταφρονεί και τα πράγματα που αυτές απεικονίζουν. Γιατί ο πόλεμος εναντίον των ενθυμήσεων είναι τόσο χειρότερος, από τον πόλεμο εναντίον των πραγμάτων, όσο είναι πιο εύκολο να αμαρτάνει κανείς με τη διάνοια από το να αμαρτάνει με έργα.
70. Δεν έχει τέλεια αγάπη εκείνος που αλλάζει διάθεση προς τους ανθρώπους ανάλογα με το χαρακτήρα τους. Τον ένα π.χ. τον αγαπά και τον άλλο τον μισεί. Ή τον ίδιο άνθρωπο άλλοτε τον αγαπά και άλλοτε τον μισεί για τις ίδιες αιτίες.

                          Συνεχίζεται ...

15 Ιαν 2015

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ΛΟΥΚΑ (Αγίου Νικοδήμου Αγιορεἰτου)

Του κ. Μιχαήλ Τσακιράκη
Θεολόγου - Εκπαιδευτικού

Ιησούς Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας…
(Εβρ.13,7-16)


   Δε θέλει ρώτημα σας ερωτώμεν λέει προς Θεσσαλονικείς ο απόστολος να τιμούν τους κοπιώντες και τους διδάσκοντές τους και προϊσταμένους σας εν Κυρίω και νουθετούντες σας και να τους θεωρείτε όπως πρέπει υπερεκπερισσού εν αγάπη για το έργο τους –Θεσσαλ.1,5,12/κι αυτό χρέος είναι για κάθε ιερέα που μας βοηθά στα πνευματικά και στον οποίο γι’  αυτό χρωστάμε αφού εύχονται για μας και γιατί μας αναγέννησαν με το βάπτισμα και μας επισκέπτονται και μας διδάσκουν και νουθετούν κι έιναι ιατροί των ψυχών μας και κάθε ώρα έτοιοι να σας βοηθήσουν στα πνευματικά και άρα τιμή και περιποίηση τους χρωστάμε κι ιδίως στους διδασκάλους εξ αυτών και κήρυκες του θ.λόγου λέει εδώ ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης. Ενθυμείσθε τους ηγουμένους διδασκάλους σας που σας ελάλησαν το θ.λόγο; και όπως σας Τον μετέδωσαν έτσι κι εσείς βρείτε τρόπο να τους βοηθάτε στις σωμ.ανάγκες τους και οπωσδήποτε να τους μιμείσθε σε έργα και τη θεάρεστη πολιτεία ακριβέστερα θεωρώντας και εξετάζοντας γιατί όπως οι μαθητές των ζωγράφων βλέποντας με προσοχή στην αρχέτυπη εικόνα τη μιμούνται έτσι κι εσείς χριστιανοί βλέποντας στο θεάρεστο τέλος της αναστροφής και πολιτείας των δασκάλων κι προεστώτων σας κοιτάξτε να μιμείστε κι εσείς την πίστη τους γιατί από την πίστη γεννάται κι η καθαρή ζωή αφού εκείνοι αν απιστούσαν και δεν πίστευαν στη μέλλουσα ζωή και αγαθά της παρά δίσταζοαν δε θα έδειχναν και ζωή ακατηγόρητη και ενάρετη ώστε σεις λέει μιμούμενοι την πίστη τους μιμείστε και την ενάρετη ζωή των διδασκάλων σας αυτών κι έτσι θεραπεύει ο απόστολος εδώ τηνν μικροψυχία και ολιγοπιστία τους αλλά και τα δόγματα για τα οποία λέει ακολούθως: Ιησούς Χριστός και χθες και σήμερον και εις τους αιώνας ο Αυτός –έχει κατά τη θεότητα τηντριμέρεια του χρόνου- και άρα δεν άφησε αβοήθητους τους ηγουμένους και διδασκάλους σας παλαιότερα όπως δε θα αφήσει και σας τώρα και γι’  αυτό μην ολιγοπιστείτε ο ίδιος είναι ο Χριστός!

  Και κάτι άλλο ποικίλαις και ξέναις διδαχαίς μη περιφέρεσθε...άλλ’ αντ’  άλλων που διδάσκουν κατά καιρούς και ξένες προς την ορθοδοξία μας και την αλήθεια της πίστεως να φυλάγεστε από όλα αυτά αφού η αλήθεια είναι απλή και αποβλέπει σε ένα σκοπό ενώ το ψεύδος πολυσχιδές και πολυποίκιλο και μοιράζει το νου σε πολλά όπως δηλώνει και το ρ.περιφέρεσθαι που χρησιμοποιεί εδώ ο απόστολος και που σημαίνει απλώς άνθρωπο κούφο και ελαφρό που πηγαινοέρχεται όπως τα φρύγανα στον άνεμο και τα ελαφρά χόρτα ενώ κι αλλού μας συμβουλεύει να μη γίνουμε έτσι νήπιοι κλυδωνιζόμενοι και περιφερόμενοι παντί ανέμω της διδασκαλίας –Εφ.4,14...όπου φουρτούνες πολλές φέρνουν οι ψευτοδιδασκαλίες και πλάνες σαν τους ανέμους που καθιστούν την ορθοδοξη πίστη σε κίνδυνο και ταραχή εφόσον απαγή και αστήρικτη η κατάσταση της ψυχής και σε όσες βρίσκονται έτσι διακείμενες!

  Καλό χάριτι βεβαιούσθαι την καρδίαν όχι βέβαια βρώμασι στα οποία οι περιπατήσαντες δεν ωφελήθηκαν που σημαίνει ότι νομοθεσίες για παρατηρήσεις φαγητών δεν ωφελούν ενώ οι χριστιανικές διδασκαλίες βεβαιώνονται με τη θ.χάρη και με την πίστη του Ευαγγελίου και πληροφορούμαστε πως δεν υπάρχει φαγητό ακάθαρτο αφού όλ είναι καθαρά σε κείνον που πιστεύει στο Χριστό και πίστη μας χρειάζεται κι όχι παρατηρήσεις φαγητών γιατί όποιοι περπάτησαν στα φαγητά και καολούθησαν τέτοιες παρατηρήσεις ψυχική ωφέλεια δεν αποκόμισαν κι έμειναν έξω από τη χρ.πίστη υπόδουλοι στον αφελή τους νόμο και μάλιστα όταν έχετε και σχετικο πχ που πρόσεχαν όλοι αυτοί στην ΠΔ τα φαγητά μην είναι ακάθαρτα και ακάθαρτοι ήταν τελικά οι ίδιοι και γι’  αυτό δε μπορούσαν να μετέχουν των θυσιών που πρόσφεραν οι ιερείς τους για αμαρτίες και πλημμελήματα ου διέπραξαν.

  Έχουμε λοιπόν εμείς θυσιαστήριο να φάμε στην ΚΔ και όχι στα φαγητά προσέχοντας αλλά στο θυσιαστήριο και στην ανίμακτη θυσία του ζωοποιού Σώματος του Κυρίου μας κι από αυτήν δεν επιτρέπεται να μεταλάβουν ούτε οι παλαιοί κείνοι ιερείς που λάτρευαν τους τύπους του νόμου τους περαστικούς στη σκηνή εκείνη και μάλιστα τύπους που καταλύονται και δεν αποτελούν την αλήθεια όπως άλλωστε άλλο πράγμα ο κόσμος τούτος που μπορεί κάποιοι κάποιοι να λατρεύουν και ναπροσκυνούν για θεό τους με τα πάθη τους αλλά οι ίδιοι δε μπορου΄ν και μεταλάβουν την αναίμακτη Θυσία του Σώματος του Κυρίου μας ως ανάξιοι...εκεί λοιπόν σεμνά και τίμια ήταν όλα τύποι της καινής χάριτος της ΚΔ ήδη από εκείνη την ΠΔ και δε μπορούσαν οι λαϊκοί να μετέχουν εδώ όμως ανάλογα ο Χριστός παθών για τις αμαρτίες μας όλου του κόσμου το αίμα Του πρόσφερε ως Αρχιερέα μέσα στα Άγια των Αγίων στον ουρανό προς τον Πατέρα και το σώμα Του σταυρώθηκε έξω από την πόλη...και οι αρχιερείς κάονοντας ανάμνηση αυτών σε κάθε λειτουργία βάζουν το Αίμα Του μέσα στα δικά μας Άγια μέσα στο Άγιο Βήμα λαμβάνοντας αντίτυπο του αίματος οίνο από την Πρόθεση και εισοδεύοντες φέρουν στο θυσιαστήριο και πάνω δηλαδή στην Αγία Τράπεζα σαν μέσα στον ουρανό και τι διαφορά ενώ εκείνοι οι παλαιοί αρχιερείς δεν μπορούν να φάνε από αυτό το θυσιαστήριο ως κοσμόφρονες εμείς μπορούμε οι χριστιανοί.

  Κι έπειτα εξερχόμαστε προς αυτόν έξω της παρεμβολής πάσαν την βιωτικήν αποθώμεθα μέριμναν...φέροντες τον ονειδισμό του που σημαίνει επειδή ο Χριστός σταυρώθηκε έξω από την αγία πόλη κι εμείς οι χριστιανοί μαθητές και ακόλουθοι του Χριστού ας Τον ακολουθούμε και ας βγαίνουμε κι εμείς έξω από την πύλη της πόλεως δηλαδή από τον κόσμο τούτο κι από σχετικές επιθυμίες και πάθη κοσμικά για να φέρουμε τον ονειδισμό κι τηνατιμία του Διδασκάλου και Δεσπότη μας και έτσι συμπάσχοντας και συνατιμαζόμενοι μαζί Του από ανθρώπους κοσμικούς και γήιφρονες ως εναντιούμενους στα έργα και τα φρονήματά τους κι ο Κύριος σταυρώθηκε ως κατάδικος και ληστής στο σταυρό έξω της πόλεως κι εμείς ας μη ντρεπόμαστε να βγαίνουμε έξω του κόσμου και των λαμπρών του και πλούτου δόξης και τιμής και άλλων ηδονών κι ας πρόκειται να μας ακολουθήσουν ατιμίες από όσους φρονούν τα κοσμικά κι άρα σας παρακινώ να υποφέρετε τις συμφορές των απίστων εβραίων είτε ύβρεις είτε αρπαγές υπαρχόντων είναι...

  Κι ακολουθεί το περίφημο χωρίο: δεν έχουμεω εδώ άλλωστε μένουσα πόλη αλλά την μέλλουσα επιζητούμε! Δε χρειάζεται σχόλιο το παρόν! πώς πρέπει λέει ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης  να βγαίνουμε οι χριστιανοί έξω από τηνπ ύλη και έξω από τον κόσμο τούτο και τα πάθη του και τα φρονήματά του γιατί εμείς οι μαθητές του Χριστού δεν έχουμε καμιά μετοχή με τούτο τον κόσμο αφού και φθαρτός είναι και μάταιος και προσωρινός και μεις αθάνατοι και ατελεύτητοι και γι’ αυτό χρωστάμε να φεύγουμε από τούτον τον κόσμο τον προσωρινό και μάταιο και μεις ως αθάνατοι ατελεύτητοι τρέχουμε στη μέλλουσα πόλη και την άφθαρτη πατρίδα μας δηλαδή τον ουρανό και γι’  αυτό κι αλλού μας λέει ο απόστολος ημών το πολίτευμα εν ουρανοίς υπάρχει...Φιλιπ.3,20/και για τούτο σωτήρα απεκδεχόμεθα τον Κύριο Ιησού Χριστό που είναι ο βασιλιάς μας και μεις πλαστήκαμε να ζήσουμε μαζί Του εκεί ψηλά στους ουρανούς και από κει Τον προσμένουμε και πάλι να έρθει με δόξα τη δόξα του Πατρός δηλαδή θεϊκή με τους αγγέλους και τους αγίους Του και άρα ας ντρεπόμαστε οι χριστιανοί για τον τόπο και τον ουρανό που έιναι πατρίδα μας και για το βασιλιά μας που προσμένουμε να έρθει από τους ουρανούς ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός...περιπατούντες επί της γης ως εν ουρανώ ποιώμεθα το πολίτευμα διαζήν σπουδάζοντες σαρκικώς ουκέτι αγιοπρεπώς μάλλον και πνευματικώς...

  Διαμέσου Του του Χριστού όπως μέσω Αρχιερέως κατά το ανθρώπινο αναφέρουμε στον Πατέρα εμείς οι χριστιανοί θυσία αινέσεως δηλαδή δοξολογία και ευχαριστία γιατί εμείς ευχαριστούμε στον Πατέρα γιατί έδωσε τον Υιό Του να μας αγιάσει και τούτο πάλι για την ασθένεια του νοός τους είπε...ήταν χάρη και του Υιού που μας αγίασε και τούτο είναι φανερό από την ίση τιμή που έχει ο Υιός με τον Πατέρα όπως έλεγε ο Υιός ίνα πάντες τιμώσι τον Υιόν καθώς τιμώσι τον Πατέρα και ο μη τιμών τον Υιόν ου τιμά τον Πατέρα τον πέμψαντα Αυτόν και αυτή η ευχαριστία και δοξολογία στον Πατέρα και Θεό είναι καρπός ομολογούντων και εξομολογουμένων –εξομολόγηση η ΑΓ πολλές φορές λέει τη δοξολογία και την αίνεση και εξομολογούμαι αντί δοξολογώ όπως λχ εξομολόγησιν και μεγαλοπρέπειαν ενεδύσω όπως εξομολόγησιν εννοεί αίνεση και δόξα όπως και εξπμολογείσθε τω Κυρίω δηλαδή δοξολογείτε ότι αγαθός κλπ- και δοξολογούντων και σ’  αυτήν τη δοξολογία και ευχαριστία και αίνεση μπορούν να μετέχουν οι παλαιοί αρχιερείς κι όχι για το αίμα του Υιού Του αφού δεν αγιάστηκαν μ’  αυτό κι έμειναν στην απίστία και γι’ αυτό παρακινούνται τώρα να ευχαριστούν το Θεό και να μη γογγύζουν για τις θλίψεις τους όσες πάσχουν κι ούτε να λένε κανένα λόγο θρασύ και σκληρό από ολιγοπιστία και μικροψυχία.



  Κι ας μην προφασίζονται ότι δεν έχουν να ελεούν –το υμών περίσσευμα εις το εκείνων υστέρημα ίνα γένηται και το εκέινων περίσσευμα εις το υμών υστέρημα όπως γένηται ισότης/Κορ.2,8,14περίσσευμα των φτωχών η παρρησία στο Θεό που στερούνται οι πλούσιοι όπου ισότης όχι βέβαια υλικοπνευματική ασύγκριτα είναι τα μεγέθη όπως καταλαβαίνουμε αλλά η εναλλαγή παρόντων και μελλόντων ανάμεσά τους και κοινωνια αγιων ονομάζεται η μετάδοση! Αλλά και στη μοναστική ζωή ισχύει το ανάλογο ανάμεσα σε ησυχάζοντες και διακονούντες- αφού κι αυτοί που έχουν ήδη στερηθεί τα υπάρχοντά τους παροτρύνονται από τον απόστολο κι ας είναι πτωχότατοι και έχουν δει τα υπάρχοντά τους διαρπαγμάνα να μη λησμονούν την ελεημοσύνη παρά να την θυμούνται πάντα να την ενεργούν –Φιλιπ.1,5/...κι αφού με τέτοιου είδους θυσίες τόσο δοξολογίας στο Θεό και ευχαριστία όσο και ελεημοσύνη στους φτωχούς έτσι ευαρεστείται και χαίρει και αναπαύεται ο Θεός γιατί όποιος είναι στο Θεό ευάρεστος και ευχάριστος είναι φανερό ότι και ελεήμων είναι γιατί γνωρίζει ποιες ευεργεσίες και ποιο έλεος έλαβε από τον Κύριο!


Αγαπώ άρα υπάρχω (Μέρος Β΄)

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου Ι. Μ. Πέτρας & Χερρονήσου

            Ο «Ύμνος της αγάπης» του αποστόλου Παύλου. (Α Κορινθίους κεφ. 13)
            Αν υποθέσομε ότι μιλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων και γνωρίζω τον τρόπο που συνεννοούνται οι άγγελοι, δεν έχω όμως αγάπη, έγινα όμοιος με τον άψυχο χαλκό που βουϊζει  όταν τον χτυπούνε ή με κύμβαλο που κάνει θόρυβο και βγάζει ήχο, χωρίς σημασία.
            Και αν έχω το χάρισμα να προφητεύω κι αν γνωρίζω τα μυστικά σχέδια των βουλών του Θεού και έχω  όλη τη γνώση που μπορεί να αποχτήσει ο άνθρωπος κι αν έχω τόση δυνατή πίστη που να μπορώ να μετακινώ και βουνά ακόμη, δεν έχω όμως αγάπη δεν είμαι τίποτε.
            Κι αν διαθέσω όλα τα υπάρχοντα μου, όλη μου την περιουσία, για να θρέψω με ψωμιά τους φτωχούς κι αν παραδώσω το σώμα μου για την πίστη μου στη φωτιά να καώ, δεν έχω όμως αγάπη, δεν ωφελούμαι σε τίποτε, από τις θυσίες αυτές. Εκείνος που έχει την αγάπη είναι μεγαλόψυχος, ανεκτικός και με πλατιά καρδιά. Γίνεται ευεργετικός και ωφέλιμος.
            Όποιος έχει την αγάπη, δεν φθονεί τους άλλους ανθρώπους. Δεν ξιπάζεται και δεν φέρεται με αλαζονεία και προπέτεια. Δεν φουσκώνει από οίηση και υπερηφάνεια. Δεν πράττει τίποτε το άσχημο. Δεν ζητά μόνο τα δικά του συμφέροντα. Δεν ερεθίζεται από θυμό και οργή. Δεν σκέφτεται ποτέ κακό εναντίον του ανθρώπου που βρίσκεται δίπλα του, ούτε λογαριάζει, ούτε θυμάται το κακό που έπαθε από αυτόν.
            Δεν χαίρεται όταν βλέπει να γίνεται κάτι άδικο, αλλά χαίρεται όταν βλέπει να επικρατεί η αλήθεια. Σκεπάζει όλες τις ελλείψεις και τα σφάλματα του πλησίον του και δεν τον εκθέτει, ούτε τον διαπομπεύει γι’ αυτά. Σχηματίζει  καλή γνώμη για τον άνθρωπο που αγαπά και όταν βρίσκεται μπροστά σε παρεκτροπές του, ελπίζει ότι μπορεί να διορθωθεί. Σε όλα τα θέματα δείχνει υπομονή για τον συνάνθρωπο του.
            Η αγάπη δεν ξεπέφτει ποτέ αλλά μένει πάντοτε βέβαιη και ισχυρή, ακόμη και μετά το θάνατο μας δηλ. στη μέλλουσα ζωή. Γιατί οι προφητείες που υπάρχουν σήμερα, ως χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, τότε θα καταργηθούν. Τα χαρίσματα των γλωσσών που έχουν μερικοί χριστιανοί κι αυτά θα πάψουν. Η γνώση που υπάρχει σήμερα θα καταργηθεί κι αυτή. Όλα θα καταργηθούν στη μέλλουσα ζωή. Θα μείνει μόνο η αγάπη.
            Τώρα στην παρούσα ζωή, τα μεγαλύτερα χαρίσματα είναι η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη. Μεγαλύτερη  από όλα αυτά, είναι η αγάπη».
            Για την αγάπη στο Θεό και στον άνθρωπο μίλησαν όλοι οι Απόστολοι. Όλοι οι Όσιοι και οι Ιεράρχες της Εκκλησίας. Όλοι οι Νηπτικοί Πατέρες, δηλ. όσοι ασχοληθήκαν περισσότερο με τη «νήψη», τη «νοερά προσευχή» και την άσκηση. Όλοι είδαν στην αγάπη την αγιότητα και την τελειότερη έκφραση της χριστιανικής ζωής.
            Αυτό το νέο είδος της αγάπης που εγκαινίασε ο Χριστός στον κόσμο, με τη σταυρική του Θυσία, ακολούθησαν εκατομμύρια μάρτυρες, που θυσίασαν τη ζωή τους για να μην αρνηθούν το Θεό τους, από «υπερβολή αγάπης» και «ανεξικακίας», απέναντι στους δημίους τους. Δεν μισούσαν εκείνους που τους οδηγούσαν στα μαρτύρια. Τους συγχωρούσαν κι αυτή ήταν η «ειδοποιός διαφορά» που έκανε μοναδικό το μαρτύριο τους.
            Ενδεικτικά θα αναφέρομε  γνώμες για την αγάπη ορισμένων Αγίων της Εκκλησίας μας. Πρώτα από τον Άγιο Ιωάννη τον  Χρυσόστομο: «Ο ευαγγελιστής Ιωάννης λέει ότι «τόσο αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έστειλε τον Υιό του τον μονογενή να γεννηθεί από την Παρθένο για να σωθεί ο κόσμος». «Ω Πανάγιε Ιωάννη!» αναφωνεί ο Χρυσόστομος.  «Πες μας τι σημαίνει αυτό το «τόσο». Πες μας το μέτρο, το μέγεθος. Δίδαξε μας την υπερβολή της αγάπης του Θεού!» Σε άλλο σημείο σημειώνει: «Τίποτε δεν κάνει το Θεό τόσο ευσπλαχνικό απέναντι στους αμαρτωλούς, όσο όταν τους βλέπει να αγαπούνε τους εχθρούς τους».  «Αν όλοι έδιναν αγάπη και εισέπρατταν αγάπη, κανένας δεν θα αδικούσε κανέναν σε τίποτε. Οι φόνοι, οι φιλονικίες, οι πόλεμοι, οι επαναστάσεις, οι κλοπές, οι πλεονεξίες και όλα τα κακά θα εξαφανίζονταν». «Τίποτε άλλο δεν φανερώνει ότι είμαστε χριστιανοί, όσο το να αγαπιόμαστε μεταξύ μας».
            «Όποιος αγαπά δεν μπορεί να μισήσει, ό,τι κι αν γίνει. Η αγάπη μπορεί να αλλάξει τη ζωή μας. Μπορεί να μαλακώσει τις πέτρες και να τις κάμει ανθρώπους». «Η πνευματική αγάπη, είναι ανώτερη από όλες τις αγάπες. Κατεβάζει  το Θεό στη γη». «Οι πρώτοι χριστιανοί αγαπούσαν πολύ τον απόστολο Παύλο σαν πνευματικό τους πατέρα και τον φοβόνταν σαν πνευματικό ηγέτη. Ούτε όμως ο φόβος επισκίαζε την αγάπη, ούτε η αγάπη εξαφάνιζε το φόβο».

    Συνεχίζεται...  

9 Ιαν 2015

Πρόγραμμα εορτής του Αγίου Αντωνίου

Στον Εσπερινό θα γίνει και η χειροθεσία εις Αναγνώστην 
του εκλεκτού συνεργάτου μας 
και μαθητού της Α΄ Λυκείου, Αλεξάνδρου Αποστολάκη.

«Αγαπώ άρα υπάρχω»

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου Ι. Μ. Πέτρας & Χερρονήσου

Αγαπώ άρα υπάρχω, είναι το κεντρικό νόημα του Ευαγγελίου και ολόκληρης της Καινής Διαθήκης. Υπερτονίζεται από  τον Ευαγγελιστή Ιωάννη και τον Απόστολο Παύλο.  Αρκεί να μελετήσει  κανείς τις Καθολικές Επιστολές του Ιωάννου και το 13ο  κεφάλαιο της Α προς Κορινθίους Επιστολής του Αποστόλου Παύλου. Θα επικεντρώσομε την προσοχή μας σε μερικά σημεία των Επιστολών του Ιωάννου και θα δούμε σε σύντομη ερμηνεία τον Ύμνο της Αγάπης, του Αποστόλου Παύλου. Στη συνέχεια μπορούμε να δούμε να κυριαρχεί ως ιδέα και τρόπος ζωής,   το παραπάνω απόφθεγμα στη διδασκαλία  της Εκκλησίας, στη Θεολογία των Πατέρων, στους Νηπτικούς Πατέρες της Ορθοδόξου Ανατολής,  ακόμη και σε πολλούς συγγραφείς, όπως στον Ντοστογιέφσκυ και τον Παπαδιαμάντη.
Σε όλες βέβαια τις περιπτώσεις που θα αναφέρομε, η αγάπη προϋποθέτει τις δυο της εκφάνσεις: Αγάπη στο Θεό και αγάπη στον άνθρωπο. Το «αγαπάτε αλλήλους» ως βασική διδασκαλία του Χριστού και η Σταύρωση Του, ως η μεγαλύτερη φανέρωση της αγάπης Του, είναι ο πυρήνας που στηρίζεται ολόκληρη η Καινή Διαθήκη κι απ’ αυτήν αντλούν δύναμη, όλοι όσοι μιλούν από αγάπη στην Εκκλησία.
Αρχίζομε από την Α επιστολή του Ιωάννου, όπου βλέπομε την υπαρξιακή έννοια που δίνει ο Ιωάννης στην αγάπη: «Αγαπητοί μου, ας αγαπάμε ο ένας τον άλλο, γιατί η αγάπη προέρχεται από το Θεό. Όποιος αγαπάει, δείχνει ότι έχει αναγεννηθεί από το Θεό κι ότι γνωρίζει το Θεό. Όποιος δεν αγαπάει δεν γνώρισε το Θεό, γιατί ο Θεός είναι αγάπη. Έτσι αποδείχτηκε η αγάπη του Θεού για μας: Απέστειλε τον Υιό του τον Μονογενή στον κόσμο, για να μας χαρίσει τη νέα ζωή. Αυτό είναι το χαρακτηριστικό της αγάπης του Θεού. Όχι ότι εμείς τον αγαπήσαμε, αλλά ότι αυτός μας αγάπησε και έστειλε τον Υιό του να σταυρωθεί, για να μας ελευθερώσει από τις αμαρτίες μας. Αν ο Θεός έτσι μας αγάπησε, οφείλομε κι εμείς να αγαπάμε ο ένας τον άλλο».   
«Ο Θεός είναι αγάπη κι όποιος ζει μέσα στην αγάπη, ζει μέσα στο Θεό κι ο Θεός μέσα σ’ αυτόν. Όποιος αγαπάει δεν φοβάται. Η τέλεια αγάπη διώχνει το φόβο, γιατί ο φόβος σχετίζεται, με την τιμωρία κι όποιος φοβάται την τιμωρία, δείχνει πως δεν έχει φτάσει στην τέλεια αγάπη. Εμείς αγαπάμε το Θεό, γιατί εκείνος πρώτος μας αγάπησε. Αν κάποιος πει «αγαπώ το Θεό», μισεί όμως τον αδελφό του, είναι ψεύτης. Γιατί πραγματικά, αυτός που δεν αγαπάει τον αδελφό του, τον οποίο βλέπει, πώς μπορεί να αγαπάει το Θεό, τον οποίο δεν βλέπει. Όποιος αγαπάει το Θεό πρέπει να αγαπάει και τον αδελφό του».  
«Ο Θεός είναι φως  και δεν υπάρχει σ’ αυτόν καθόλου σκοτάδι. Αν λοιπόν ισχυριστούμε πως έχομε κοινωνία με το Θεό, ενώ ζούμε στο σκοτάδι και τα έργα μας είναι σκοτεινά, λέμε ψέματα. Όποιος λέει ότι βρίσκεται στο φως αλλά μισεί τον αδελφό του, αυτός βρίσκεται ακόμη μέσα στο σκοτάδι. Όποιος αγαπάει τον αδελφό του, αυτός μένει σταθερά μέσα στο φως. Όποιος όμως μισεί τον αδελφό του, βρίσκεται στο σκοτάδι και δεν ξέρει πού πάει, γιατί το σκοτάδι έχει τυφλώσει τα μάτια του».
Θα δούμε τώρα σε ερμηνεία  τον «Ύμνο της Αγάπης» του Αποστόλου Παύλου: «Ο Θεός τοποθέτησε στην Εκκλησία, πρώτον αποστόλους. Δεύτερον προφήτες. Τρίτον διδασκάλους. Έπειτα όρισε άλλους  να κάνουν κάθε είδους θαύματα. Άλλους να έχουν το χάρισμα  να θεραπεύουν αρρώστιες. Σε άλλους έδωσε χαρίσματα προστασίας των ορφανών, των χηρών, των πτωχών, των κάθε  είδους ασθενών.  Σε άλλους έδωσε χαρίσματα  κυβερνήσεως και διοικήσεως  των υποθέσεων της Εκκλησίας.  Σε άλλους χαρίσματα να μιλούν διάφορες γλώσσες, για το κήρυγμα του ευαγγελίου στα έθνη.  Στον καθένα έδωσε ο Θεός το δικό του χάρισμα.
Μήπως είναι όλοι απόστολοι; Μήπως είναι όλοι προφήτες;  Μήπως είναι όλοι διδάσκαλοι; Μήπως έχουν όλοι χαρίσματα θαυματουργικά; Μήπως έχουν όλοι χαρίσματα να θεραπεύουν; Μήπως όλοι μιλούν γλώσσες; Μήπως όλοι έχουν το χάρισμα να διερμηνεύουν τις γλώσσες; Να επιδιώκετε με ζήλο τα χαρίσματα που φέρνουν μεγαλύτερη ωφέλεια, γιατί είναι τα ανώτερα χαρίσματα. Και σας δείχνω το δρόμο και το μέσον με το οποίο αποκτώνται τα καλύτερα χαρίσματα. Το μέσο αυτό είναι η αγάπη. Το μεγαλύτερο χάρισμα είναι η αγάπη.

                    συνεχίζεται...

ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ

Ορθόδοξος Συναξαριστής






ΠΩΣ ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙΤΕ (Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ, ΣΤΡ. ΚΟΡΑΚΑ 2)

ΧΑΡΤΗΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΩΝ ΑΠ' ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΩΡΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ

ΠΡΟΓΝΩΣΗ ΚΑΙΡΟΥ

Επιστροφή στην Αρχική Σελίδα