Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γενικού Αρχιερατικού Επιτρόπου
Ι. Μητροπόλεως Πέτρας & Χερρονήσου
Γεννήθηκε
από ένα νέο ανδρόγυνο, ένα έξυπνο και
χαριτωμένο αγόρι. Με πολλά χαρίσματα.
Ήταν η χαρά των γονέων του. Το λάτρευαν. Μεγάλες επιδόσεις στο σχολείο. Πρώτο
στα μαθήματα. Αισιόδοξο και χαρούμενο. Δεν γνώριζε τι θα πει φτώχεια και πόνος.
Το «μεθούσε» η αγάπη των γονέων του.
Φοίτησε στο Γυμνάσιο. Άριστος Μαθητής. Οι γονείς του έκαναν γι’ αυτό, τα
ωραιότερα όνειρα.
Ήρθε
ο πειρασμός. Η μόδα της εποχής. Η θύελλα που δεν γνωρίζει εμπόδια. Το Διαζύγιο στους γονείς! Υποσχέσεις
στο παιδί, να μη φοβάται. Το παιδί δεν μιλούσε. Τα σκέπαζε όλα, κάτω από μια
απέραντη σιωπή. Τα είχε χαμένα. Όλα του φαίνονταν παράδοξα. Καταλάβαινε, ότι ο ήλιος της
οικογενειακής ευτυχίας, βασίλευε γι’ αυτό. Αισθανόταν ίλιγγο, μπροστά στη νέα
πραγματικότητα. Χωρίς γονείς! Αυτό
δεν το χωρούσε το μυαλό του. Από τώρα και πέρα, θα είχε ένα πατέρα, χωρίς
μητέρα και μια μητέρα, χωρίς πατέρα. Καμιά συγγένεια μεταξύ τους! Το είχε
διαβάσει στο Διαζύγιο: «Μηδεμίαν του λοιπού, συγγένειαν έχοντες
μετ’ αλλήλων». Αυτό το πλήγωσε απ’ όλα πιο πολύ.
Και οι δυο γονείς παντρεύτηκαν. Έκαμαν άλλα
παιδιά κι αυτό μπήκε στο περιθώριο. Κι ο πατέρας κι η μητέρα τ’ αγαπούσαν. Τα
πράγματα όμως δεν είναι εύκολα σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Μετά που τέλειωσε το
Γυμνάσιο, ζήτησε να πάει σ’ ένα Τεχνικό Λύκειο, μιας μεγάλης πολιτείας, που τα
παιδιά ζούσαν εσώκλειστα. Ήταν ο μοναδικός τρόπος να σπουδάσει. Αυτό έγινε
αιτία, να διακόψει κάθε σχέση και επικοινωνία με τους γονείς του.
Ο άριστος μαθητής του Γυμνασίου, δεν ήταν πια
καλός μαθητής. Δυσκολευόταν πολύ. Κάποια μέρα, το απομάκρυναν από το σχολείο,
γιατί ήταν κρατικό οικοτροφείο και δεν
μπορούσε να παραμείνει, αφού δεν
προχωρούσε στα μαθήματα. Βρέθηκε μόνο στους δρόμους της μεγάλης πολιτείας. Χρόνια
δύσκολα και πέτρινα. Για ένα κομμάτι
ψωμί, πουλούσες την ψυχή σου.
Αναζήτησε δουλειά
για να ζήσει και να μπορέσει να σπουδάσει. Το εκμεταλλεύτηκαν πολλοί. Σκληροί
οι άνθρωποι σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Η
μεγαλύτερη αμαρτία είναι, να εκμεταλλεύεσαι
τον άνθρωπο την ώρα του πόνου του. Παρακάλεσε, ταπεινώθηκε, έκλαψε, πείνασε.
Κάποια μέρα ένας
φίλος του, του είπε, ότι ζητούσαν ένα παιδί, σ’ ένα ξενοδοχείο. Το διόρισαν κηπουρό. Ήταν ευχαριστημένο. Δούλεψε με ευσυνειδησία
ένα μήνα. Στο μήνα πήγε να πληρωθεί. Στην απόδειξη που υπέγραψε, είδε ένα όνομα που το τάραξε. Το επίθετο
της Διευθύντριας, ήταν το ίδιο με το
δικό του. Δεν έκανε λάθος. Ήταν το επίθετο του πατέρα του, που είχε παντρευτεί την Διευθύντρια. Δεν ζήλεψε. Απλώς πόνεσε. Δεν
θέλησε να παραμείνει. Όχι από εγωισμό. Από αξιοπρέπεια.
Ποιος την καταλαβαίνει αλήθεια, αυτή την αξιοπρέπεια
των παιδιών! Που δεν θέλουν να ταπεινωθούν! Που δεν μιλούν εύκολα. Οι
περισσότεροι γονείς, αυτή τη σιωπή την ερμηνεύουν λάθος. Είναι εκπληκτικό, αυτό
που συμβαίνει στα παιδιά. Έχουν μεγαλύτερο φιλότιμο από τους γονείς! Δεν θέλουν
να τους πικράνουν! Το παιδί σ’ αυτή τη «σύμπτωση»,
είδε ένα κακό παιχνίδι της «Μοίρας».
Προσπάθησε
ξανά να βρει δουλειά. Αντιμετώπισε την
ίδια συμπεριφορά. Παραπονιότανε στη «μοίρα»
του, που δεν μπορούσε να συναντήσει καλούς ανθρώπους, να το βοηθήσουν. Πίστευε
ότι υπάρχουν και καλοί άνθρωποι. Ήτανε ήδη 25 χρονών και αντιμετώπιζε πρόβλημα
επιβίωσης σ’ ένα ξένο τόπο, με άγνωστους ανθρώπους.
Γνώρισε μια μέρα
μια πλούσια γυναίκα, ηλικιωμένη, που
ζητούσε ένα νέο παιδί, για τις επιχειρήσεις της. Πήγε κι ήταν ευχαριστημένο,
που επιτέλους μπορούσε κι αυτό, να κάμει κάτι στη ζωή του. Θεέ μου, πόσο απογοητεύτηκε! Όταν κατάλαβε, ότι η πλούσια γυναίκα,
τον είχε «διαλέξει», μόνο: «για
την ομορφιά του!». Σαν «ένα όργανο» των διαστροφών της!
Δεν υπέκυψε. Είχε
τη δύναμη να επιβάλλεται στον εαυτό του. Είχε μια «ηθική συνείδηση» μέσα του, που δεν ήξερε ποιος του την έδωσε, αλλά
δεν δεχότανε να την ευτελίσει, σε κανένα «ζωώδη
ευτυχισμό». Πίστευε στην αγάπη, στον αληθινό έρωτα, στο γάμο. Αλλά όχι
έτσι. Απομακρύνθηκε γρήγορα, σαν να εγκατέλειπε ένα Λεπροκομείο.
Εδώ
έκλεισε ένα άλλο κεφάλαιο της ζωής του: Οι άνθρωποι. Έπαψε να πιστεύει στους
ανθρώπους. Όλα ήταν ψέματα. Σκληρότητα, εκμετάλλευση, απανθρωπιά, συμφέρον,
ασυδοσία. Μέχρι τώρα χωρίς γονείς! Από
τώρα κι ύστερα χωρίς ανθρώπους! Κι
αν υπήρχαν άνθρωποι, αυτό δεν τους είχε γνωρίσει. Είχε μόνο συναντήσει αυτό το
πρόσωπο της ζωής. Το σκληρό και το
ανελέητο!
