Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου
Ι. Μητροπόλεως Πέτρας & Χερρονήσου
Στην
εορτή των Εισοδίων της Παναγίας, γιορτάζομε το γεγονός, της αφιερώσεως της
Παναγίας στο Ναό. Οι γονείς της Παναγίας, ο Ιωακείμ και η Άννα, οδήγησαν το
παιδί τους στο Ναό, όταν ήταν τριών ετών, γιατί ως παιδί των προσευχών, το «επέστρεφαν»
στο Θεό, που τους το χάρισε. Στο ναό έμεινε η Παναγία 12 έτη και μετά οι ιερείς
την έδωσαν στον Ιωσήφ, για να την
προστατεύσουν από τις συνέπειες του Νόμου, για όλα τα θαυμαστά γεγονότα, που θα
συνέβαιναν στο πρόσωπο της, με το μυστήριο της Ενσαρκώσεως του Θεού, που θα
υπηρετούσε και θα την καθιστούσε «Θεοτόκον»,
«Αειπάρθενον» και «Τιμιωτέρα
των Χερουβείμ».
Ένας
Ύμνος που ψάλλεται την εορτή των
Εισοδίων, ερμηνεύει υμνολογικά το γεγονός και το μυστήριο, που με τα Εισόδια
στο Ναό, υπηρετούσε η Παναγία, από τα παρθενικά της ακόμη βήματα. Στην απαρχή των σημείων της ευδοκίας του
Θεού, για τη σωτηρία του κόσμου. Όταν τον ύμνο αυτό, τον διαβάσομε με ευλάβεια, μπορούμε να καταλάβομε, την θεολογική σημασία
αυτής της μεγάλης εορτής. Μεγάλης για την Παναγία μας, για την εκκλησία μας, για τους συμβολισμούς και τα μηνύματα, που
φέρνει στις ευλαβικές ψυχές.
Πρόσθεσε
Θεέ μου, στις καρδιές μας πίστη. Πρόσθεσε αγάπη. Πρόσθεσε ευλάβεια. Να πιστέψομε και να καταλάβομε, αυτά που
λέμε και δεν πιστεύομε. Αυτά που ψάλλομε και δεν καταλαβαίνομε. Αυτά που
πιστεύομε και δεν αγαπούμε. Για να
μην πούμε κι εμείς, στην επιθανάτια αγωνία μας, αυτό που είπε, ένας ολιγόπιστος
ιερέας, τις τελευταίες του στιγμές: «Τώρα
Χριστέ μου καταλαβαίνω, όσα τόσα χρόνια έλεγα και δεν καταλάβαινα. Όσα τόσα
χρόνια πίστευα και δεν αγαπούσα. Όσα
τόσα χρόνια κήρυττα, χωρίς να τα πιστεύω!»
Ψάλλατε, φαιδραί
παρθένοι, της Παρθένου και Αγνής
και Αγίας των Αγίων
Εισοδίων εορτής.
Ψάλατε, ως θείον
μάννα, θείον μύρον θαυμαστόν,
ουρανόθεν βαλσαμώνει,
τας καρδίας των πιστών.
Ψάλατε, ιδού ωραία, παριστάνεται
εικών,
εν τη σήμερον ημέρα,
εκ προσώπων θελκτικών.
Με μειδίαμα Αγγέλου,
καλοσύνης ορατής,
προς τα Άγια βαδίζει,
κόρη μόλις τριετής.
Πλήρης χάριτος
χωρούσα, προς τον άγιον Ναόν,
η Παρθένος των
παρθένων, προχαράττει την οδόν.
Στέμμα δόξης αιωνίου, φέρει επί κεφαλής,
και κηρύσσεται των
άνω και των κάτω βασιλίς.
Άνωθεν ωδαί Αγγέλων,
κάτω άσματα λαών
την Παρθένον ευφημούσιν, εις τον Άγιον Ναόν.
Βρώσις θεία καθ’
εκάστην, ουρανία, μυστική,
την Αγνήν Μαρίαν τρέφει, έτη δώδεκα εκεί.
Και αγνίζεται εν
αγνεία και φωτίζεται εν φωτί
και καθίσταται η
μήτηρ του Κυρίου, η Σεπτή.
Ω Βασίλισσα του κόσμου και Κυρία του παντός,
η αγάπη Σου μενέτω,
εν ημίν δια παντός.
Και η χάρις σου εφ
όλων, των τιμώντων Σε πιστών,
την Πανάμωμον
Παρθένον, την τεκούσαν τον Χριστόν.
Όταν διαβάζω
τέτοια κείμενα και τόσα άλλα, που υπάρχουν στα βιβλία της Εκκλησίας μας,
ειλικρινά λυπάμαι, κάποιους ανθρώπους,
που έχουν εμπλακεί στα δίχτυα του ορθολογισμού και της λογικοκρατίας και δεν συγκινούνται
απ’ αυτά τα πράγματα. Λυπάμαι τους ανθρώπους- όχι από οίκτο, αλλά από αληθινή
αγάπη- που είναι παγωμένες οι καρδιές τους. Λυπάμαι τους ανθρώπους, που
γνωρίζουν μόνο το σκληρό πρόσωπο της ζωής και δεν μπορούν να χαρούν.
Λυπάμαι τους
ανθρώπους, με την «ξηρά λογική» και το «ευκλείδειο πνεύμα», που
έχουν υποτάξει την καρδιά και το νου τους,
στις «λογικές» δυνάμεις της ψυχής. Κι όμως σ’ αυτές τις περιπτώσεις, είναι που ο γνωστικός
ορίζοντας του ανθρώπου, μικραίνει απελπιστικά. Μα πιο πολύ λυπάμαι τους
ανθρώπους, που δεν έχουν αγάπη. Που δεν μπορούν να αγαπήσουν. Που δεν γνωρίζουν,
την ομορφιά της συγγνώμης. Που δεν ξέρουν, ότι η αγάπη ομορφαίνει τη ζωή. Ότι
χωρίς την αγάπη, η ζωή είναι κόλαση.
Η αγάπη ελευθερώνει
τον άνθρωπο, από το «υπερτροφικό εγώ»
του, κάνει ευτυχισμένο το φτωχό και δυστυχή τον πλούσιο. Θυμάμαι τον μακαριστό
επίσκοπο Σεβαστιανό, που αφιέρωσε τη
ζωή του, για τους Έλληνες της Βορείου Ηπείρου, τι είπε σε ένα καθηγητή
Πανεπιστημίου, που του μιλούσε για το «εθνικό
δίκαιο»: «Αν κύριε καθηγητά, οι
Έλληνες του 1821, κοιτάζανε το Δίκαιο και τη δύναμη, της πανίσχυρης Οθωμανικής αυτοκρατορίας και δεν άκουγαν τη
φωνή της καρδιάς τους και της σκλαβωμένης τους συνείδησης, θα είμαστε ακόμη,
υπόδουλοι στους Τούρκους».
Σε τέτοια
θέματα, η λογική είναι μικρή. Η καρδιά είναι μεγάλη.
