31 Ιουλ 2014

Ο μήνας της Παναγίας

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερ. Επιτρόπου Ι. Μητροπόλεως
Πέτρας & Χερρονήσου

Συνηθίσαμε να ονομάζομε τον Αύγουστο, μήνα της Παναγίας, εξαιτίας του Δεκαπενταύγουστου και της μεγάλης εορτής της «Κοιμήσεωςτης Παναγίας». Κυρίως όμως, γιατί αυτό το μήνα γιορτάζουν πολλές εκκλησίες και μοναστήρια της Παναγίας και ολόκληρο το «Περιβόλι» της, το Άγιο Όρος.
Ο χριστιανικός κόσμος  και ιδιαίτερα οι ευλαβικές ψυχές, που αγαπούν την Παναγία, ως Μητέρα του Θεού, που «ενσάρκωσε» στα σπλάχνα της τον Υιό του Θεού κι έγινε ο «χερουβικός θρόνος» της ενανθρωπήσεως, χαίρονται ιδιαίτερα αυτό το μήνα, γιατί οι καθημερινές ακολουθίες, είναι αφιερωμένες στην Παναγία, τόσο οι λειτουργίες, όσο και οι  παρακλήσεις,  που ψάλλονται κάθε βράδυ στη χάρη της και συγκινούν τους χριστιανούς. Τους συγκινούν,  γιατί αισθάνονται, με την πνευματική αίσθηση της ψυχής τους, παρηγοριά και καταφύγιο στη χάρη της, τόσο στον πόνο τους, όσο και στη χαρά τους.
Η αγαπημένη μας πατρίδα, έχει στολισμένα τα βουνά και τις παραλίες  της, από την Κρήτη μέχρι τη Μακεδονία κι από τα Ιόνια νησιά μέχρι τα Αιγαιοπελαγίτικα ακρογιάλια,  με εκκλησάκια της Παναγίας, όπου ευωδιάζει το μοσχολίβανο και το αγνό κερί της μέλισσας. Σε όποια ορθόδοξη εκκλησία κι αν πάει κανείς, θα συναντήσει δίπλα από την εικόνα του Χριστού, εικονογραφημένη με ευλάβεια και αγάπη, την «Πλατυτέρα των ουρανών», την «σκέπη του κόσμου»,  «πλατυτέρα νεφέλης».
Δεν υπάρχει χωριό, που να μην έχει αφιερώσει μια εκκλησία  στην Παναγία. Δεν υπάρχει εκκλησία, που να μην έχει την εικόνα της Παναγίας. Δεν υπάρχει μονή και σκήτη του Αγίου όρους, που να μην έχει μια θαυματουργή εικόνα της Παναγίας. Από το «Άξιον εστί» του Πρωτάτου, μέχρι την «Πορταϊτισσα» των Ιβήρων  και τα φτωχικά προσκυνητάρια των μοναχών, που είναι εγκατεσπαρμένα σ’ ολόκληρη την έρημο της Αθωνικής πολιτείας. Δεν πιστεύω, ότι υπάρχει σπίτι ορθόδοξου χριστιανού στην πατρίδα μας,  που να μην έχει την εικόνα της Παναγίας.
Θεέ μου! Πόσο την αγαπούσα, από μικρό παιδί την Παναγία! Άκουγα τη μάνα μου, που  προσευχότανε συνέχεια στη χάρη της, για «να βλέπει τα παιδιά της» κι έμαθα απ’ αυτή την προσευχή, να εύχομαι στους ανθρώπους που αγαπώ, «να τους βλέπει η Παναγία». Στο μικρό μας εικονοστάσι,  είχε η  μητέρα μου μια εικόνα της Παναγίας της Γλυκοφιλούσας, μια εικόνα της Αγίας Μαρίνας  -επειδή γεννήθηκα εγώ εκείνη την ημέρα - και μια εικόνα του Αγίου Ελευθερίου, στο όνομα του αδελφού μου. Εκεί προσευχότανε για τα παιδιά της.
Σ’ αυτή την απλή εικόνα της Παναγίας, προσευχήθηκα πολλές φορές. Εκεί εύρισκα παρηγοριά, χαρά και ελπίδα, όταν σαν παιδί κι εγώ, ένιωθα τα βέλη του πόνου, να διαπερνούν την καρδιά μου. Ένιωθα τη χάρη της Παναγίας από ψηλά, να γαληνεύει την ψυχή μου, όταν ήταν τρικυμισμένη, όταν την χτυπούσαν αλύπητα, τα κύματα της ζωής και της κακίας.
Όταν μεγάλωσα λίγο, πήγαινα στο νεκροταφείο του χωριού μου. Στο ναό του Τιμίου Προδρόμου. Δεν φοβόμουνα τους νεκρούς, παρότι πίστευα στην αθανασία των ψυχών. Καταλάβαινα όμως, ότι οι ψυχές δεν κατοικούν στους τάφους. Έμπαινα μέσα στην Εκκλησία. Άκουγα τον αέρα, να δημιουργεί ένα παράξενο ήχο, στα φύλλα του «τεράστιου» πεύκου, που βρισκόταν στην αυλή κι αισθανόμουνα ψυχική ζεστασιά και θαλπωρή, μέσα στην εκκλησία.
Μα εκείνο, που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση, σαν παιδί, ήταν η μεγάλη εικόνα της Παναγίας στο τέμπλο, με τον μικρό Χριστό στην αγκαλιά και τα παράξενα, γεμάτα θεϊκό μεγαλείο και μητρική γλυκύτητα, αμυγδαλωτά μάτια. Σπάνιο έργο αγιογραφίας. Σήμερα, δεν βρίσκεται σ’ αυτό το ναό. Την έχουν μεταφέρει για ασφάλεια, στον καθεδρικό ναό του Τιμίου Σταυρού. Όποιο  πόνο κι όποια απογοήτευση κι αν είχα στην ψυχή μου, μπροστά σ’ αυτή την εικόνα, ένιωθα άλλος άνθρωπος. Ένιωθα να με διαπερνά, σαν άρρητη ευλογία, η χάρη της Παναγίας κι έπαιρνα δύναμη, στον πικρό ανήφορο της ζωής μου. Κανένα βιβλίο και κανένα πανεπιστήμιο, δεν μου έδωσε ποτέ, αυτή την πνευματική ειρήνη και χαρά, που μου δίνει μέχρι σήμερα, η χάρη της Παναγίας, όταν προσκυνώ την  εικόνα της. Δεν λατρεύω την εικόνα, αλλά αγαπώ την Παναγία που εικονίζει.
Γνωρίζω περιπτώσεις απλών χριστιανών, πονεμένων ανθρώπων, πικραμένων μανάδων,  άρρωστων παιδιών κι άλλων που βασανίζονται από δοκιμασίες και πειρασμούς και πολλών άλλων, που σηκώνουν  μεγάλους σταυρούς, που στο πρόσωπο της Παναγίας, στη χάρη της και στην εικόνα της,  βρίσκουν παρηγοριά και παίρνουν δύναμη,  να συνεχίσουν τον αγώνα  τους και να σηκώνουν το σταυρό τους.

Εύχομαι σε όλους, να βρουν στη χάρη της Παναγίας, της στοργικής Μητέρας, που γνωρίζει  τον ανθρώπινο πόνο και χαρίζει τη χαρά, την ευλογία του Θεού, την ψυχική γαλήνη και την αγάπη. 

30 Ιουλ 2014

Γερόντισσα Γαβριηλία: Για την αλλαγή των άλλων

Διαβάζουμε από το βιβλίο «Η Ασκητική της Αγάπης»

Μ.: Αδελφή μου, όταν βλέπουμε κάτι στραβό στον άλλον, πως μπορούμε να τον κάνουμε ν’ αλλάξει σ’αύτό το σημείο;
Γ.Γ.: Είναι μεγάλη πλάνη να νομίζεις ότι με την προσπάθειά σου μπορείς να αλλάξεις έναν άνθρωπο. Ποτέ. Με την ζωή σου, μπορεί.
Με την προσπάθεια, την ομιλία, την αντίθεση και με όλα αυτά, ποτέ, η πάρα πολύ σπάνια. Η αλλαγή, θα γίνει όταν έρθει η Ώρα του Θεού. Εάν έσυ αλλάξεις τον εαυτόν σου και γίνεις το ζωντανό παράδειγμα αυτού που θέλεις ν’ αλλάξεις, το ιδεώδες του, και σε δει ευτυχισμένη, τότε θ’άλλαξει. Όταν προσεύχεται κανείς για έναν άνθρωπο, αυτό είναι εντάξει.
Αλλά, όταν προσπαθεί να τον αλλάξει, όχι. Αυτό είναι μόνο στο Χέρι του Θεού. Ο Θεός έχει το Πρόγραμμά Του για την ζωή του καθενός μας. Για όλους. Εμείς είμεθα ελεύθεροι.
Δεν ξέρουμε όμως ότι Εκείνος ξέρει τι θα κάνουμε. Εκείνος τα ξέρει όλα. Ξέρει την πορεία μας μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής. Εμείς δεν την ξέρουμε. Κι αν Μ. μου, προσπαθήσουμε τον εαυτό μας, να ενώνουμε πέρισσοτερο με τον Θεό, τότε δεν θα έχουμε ανάγκη να κάνουμε τίποτε. Γιατί αυτομάτως θα γινόμαστε παράδειγμα σ’ αυτούς που θα θέλαμε να δούμε στο Δρόμο Του. Όμως, είναι φυσικό, τόσο με τα νειάτα σου, όσο και με την αγάπη που έβαλε ο Θεός μέσα στην καρδιά σου, να μην μπορείς στην αρχή τουλάχιστον, να το καταλάβεις και να απογοητεύεσαι και να λες: «Τι κατάστασις είναι αυτή; Τόση προσπάθεια, κι ακόμα αυτός εκεί;» Ξέρεις όμως;
Το ίδιο λέει και ο Θεός μαζύ μας: «Τόσες φορές συγχώρεσα. Τόσες φορές έκανα υπομονή. Ακόμα αυτός;» Και τότε, η συνέχεια θα είναι σε προσευχή. Όπως και η άρχη είναι στην προσευχή. Χωρίς να κρίνουμε τον άλλον. Μια φορά, όταν είχα καταλάβει πια ότι η προσευχή είναι το παν, είδα στον δρόμο δύο παιδάκια, στον θυμό τους πάνω, να σκοτώνονται στο ξύλο. Δεν πήγα να τα χωρίσω, όπως θα πήγαινα παληά, άλλα έβαλα αμέσως σε πράξη αυτό που πίστευα.
Γύρισα άπο την άλλη μεριά το κεφάλι και είπα: Κύριε, βάλε Εσύ την Ειρήνη Σου ανάμεσα στα δυό τους. Κι ώσπου να γυρίσω να τα δω, αυτά γελούσαν και παίζαν πάλι… Ήταν μια απάντηση του Θεού. Να το ξέρεις Μ. μου. Η ειρήνη και η γαλήνη μας, και το πως ζούμε είναι που δείχνουν το πόσο πιστεύουμε. Γι’ αυτό, μπορεί ένας άνθρωπος να μας λέει τα καλύτερα διδάγματα.Όμως, αν τον δούμε ταραγμένο, ανήσυχο και να παραπαίει ο ίδιος, δεν μπορούμε να πιστέψουμε αυτά που θα μας πει.
Αν θέλουμε λοιπόν να βοηθήσουμε τους άλλους, σκοπός της ζωής μας πρέπει να είναι να πλησιάζουμε όσο μπορούμε στο Πρότυπο, δηλαδή στον Κύριο.

Γέροντας Αμβρόσιος-Τη γλώσσα να προσέχετε

Πρέπει να προσπαθήσουμε, όσο μπορούμε, να βελτιώσουμε τις αδυναμίες που έχουμε. Τη γλώσσα να προσέχετε. Να μην κατηγορεί κανέναν άνθρωπο η γλώσσα σας.
Μα και να σου κάνει κάποιος κακό και να σε βρίσει και να σε μαλώνει και οτιδήποτε, εσύ να λες: «Κύριε, σκέπασε εμένα και σώσε αυτόν τον άνθρωπο, δωσ' του μετάνοια».
Αυτή είναι η μεγαλύτερη ευχή που θα μπορούσατε να κάνετε, και δεν αμαρτάνετε. Ακούτε; Δεν αμαρτάνετε, γιατί είναι δεκτό στον Κύριο, ότι «εμένα σώσε με, και σώσε τον αδελφό μου». Θα πει ότι δεν τον μισείς, ότι τον αγαπάς ακόμα δηλαδή. Και του λες: «Σώσε και τον αδελφό, φώτισε τον». Και ο Κύριος ξέρει τι κάνει. Φωτίζει και σένα, φωτίζει και τον άλλον.
Έτσι, που λες, πρέπει να σκεπτόμεθα. Με καλοσύνη στη ζωή πρέπει να περάσει ο Χριστιανός, γιατί δεν είναι εδώ εκείνο που ψάχνεις να βρεις. Εκείνο που ψάχνουμε να βρούμε είναι ο Ουρανός. Εκεί είναι η πατρίδα μας. Εκεί είναι η ανάπαυση της ψυχής. Εάν αξιωθεί να πάει λιγάκι ένας και να δει, ο Ουρανός είναι γεμάτος. Εκατομμύρια ψυχές. Πως
μπήκανε μέσα αυτές οι ψυχές;

- Για εμάς γιατί είναι δύσκολο να μπούμε;
- Γιατί δεν έχουμε σταθερή πίστη και δεν αγαπούμε. Δύο πράγματα λείπουν: πίστη και αγάπη στο Θεό. Μπλεκόμεθα κάτω, στα πράγματα της γης, και χάσαμε τον στόχο προς τον Ουρανό. Κι έτσι, γυρίζουμε εδώ, βολοδέρνουμε μέσα στης γης τα πράγματα και δεν μπορούμε να βρούμε άκρη. Γι' αυτό θέλει προπαντός πίστη να έχουμε.
- Δεν είναι πολύ δύσκολο να μπούμε στον Παράδεισο, Γέροντα;
- Το πιο εύκολο πράγμα είναι. Μη μισείτε κανέναν άνθρωπο εδώ στη γη, και είσαστε μέσα στον Ουρανό, όποιος δεν μισεί και έχει μια αγάπη. Γιατί μας το παραγγέλλει ο Κύριος:«μη μισήσεις τον συνάνθρωπο σου» και «αγαπάτε αλλήλους». Παραγγελία του Θεού, όμως η εποχή μας είναι δύσκολη γι' αυτά τα θέματα, δεν τα πιστεύουμε. Ξεφύγαμε από την ευθεία οδό του Θεού και τρέχουμε ολοταχώς μέσα στο σκοτάδι. Είναι ένας βόθυνος εκεί μέσα και πάμε και πέφτουμε, στην κακία. 

Ο Διάβολος φοβάται το κομποσχοίνι και την Ευχή

Διαβάζουμε από το Γεροντικό
Στην Σκήτη της Αγίας Αννας, στο Άγιο Όρος, ό Μοναχός Προκόπιος από την Καλύβα «Είσόδια της Θεοτόκου» είχε μεγάλη επιθυμία να μάθει μουσικά, για να δοξολογεί κι αυτός το Θεό, όπως και οι άλλοι αδελφοί. Επειδή όμως ήταν λίγο παράφωνος αποφεύγανε οι Πατέρες να τον μάθουν μουσικά.
 Ό αδελφός Προκόπιος είχε χάρισμα από το Θεό λάβει να λέει ακατάπαυστα την ευχή το «Κύριε Ίησοϋ Χριστέ υιέ του Θεού ελέησόν με τον αμαρτωλό» και στο αριστερό του χέρι κρατούσε πάντα το κομβοσχοίνι, το όποιο δεν αποχωριζόταν ποτέ.

Μια μέρα, ήταν πολύ λυπημένος, πού δεν μπορούσε να βρει κανένα για να τον μάθει μουσική και συλλογιζόμενος αυτό το πράγμα, από την πολύ του λύπη, είχε σταματήσει να λέει την ευχή.
Ξαφνικά παρουσιάζεται μπροστά του ένας σεβάσμιος, αλλά άγνωστος σ' αυτόν γέροντας ό όποιος του είπε: «Αδελφέ Προκόπιε, τι έχεις κι είσαι τόσο λυπημένος; τι σε απασχολεί; Ό Προκόπιος του απάντησε: «τι να έχω γέροντα, να, θέλω κι εγώ να μάθω λίγα μουσικά και δε βρίσκεται κανένας να με μάθει, γιατί μου λένε πώς είμαι λίγο φάλτσος». Ό ασπρογένης γέροντας τότε του είπε: «Γι' αυτό κάθεσαι και στενοχωριέσαι καημένε, εγώ θα σε μάθω μουσικά και θα σε κάνω να γίνεις ό καλύτερος ψάλτης του Αγίου Όρους, θα κελαηδάς σαν το καλύτερο αηδόνι, αλλά θέλω κι εσύ να μου κάνεις μια χάρι».

«Δηλαδή τι ζητάς από μένα, του είπε ό Προκόπιος, θέλεις να σε πληρώσω; Εγώ ότι θέλεις θα σου δώσω!». Τότε ό ασπρογένης του είπε: «Ή πληρωμή ή δική μου είναι να πετάξεις από τα χέρια σου αυτό πού λέτε κομποσχοίνι και να πάψεις να λες αυτό πού λέτε ευχή και θα σε μάθω 'γώ, ότι θέλεις».
 
Ό Μοναχός Προκόπιος άμα άκουσε αυτά κατάλαβε πώς ό φαινόμενος δεν ήταν Μοναχός, άλλα ό παμπόνηρος Δαίμονας, πού ήθελε νά τον κάνει να σταματήσει την προσευχή, και αμέσως έκαμε το σταυρό του και είπε: «Υπάγε οπίσω μου Σατανά παμπόνηρε, δε μου χρειάζονται τα μουσικά σου και οι πονηρές και οι καλοσύνες σου» κι ό Δαίμονας έγινε άφαντος.

Άπ' αυτό μαθαίναμε πόσο ό Διάβολος φοβάται το κομβοσχοίνι, για το οποίο καλά λένε οι Πατέρες ότι είναι το όπλο του χριστιανού κατά του Διαβόλου και την ευχή, ή οποία καίει τον Δαίμονα. Ενώ τους ψάλτες δεν τους φοβάται τόσο και δεν τους υπολογίζει, γιατί, εύκολα με το ψάλσιμο αφαιρούνται από την προσευχή και πέφτουν στον εγωισμό και την υπερηφάνεια!

29 Ιουλ 2014

Η Παναγία απαντά αμέσως στην προσευχή μας



– Γέροντα, γιατί η Παναγία άλλοτε µου δίνει αµέσως αυτό που της ζητώ και άλλοτε όχι;


– Η Παναγία, όποτε έχουµε ανάγκη, απαντά αµέσως στην προσευχή µας• όποτε δεν έχουµε, µας αφήνει, για να αποκτήσουµε λίγη παλληκαριά.


Όταν ήµουν στην Μονή Φιλοθέου, µια φορά, αµέσως µετά την αγρυπνία της Παναγίας µε έστειλε ένας Προιστάµενος να πάω ένα γραµµα στην Μονή Ιβήρων. Ύστερα έπρεπε να πάω κάτω στον αρσανά της µονής και να περιµένω ένα γεροντάκι που θα ερχόταν µε το καραβάκι, για να το συνοδεύσω στο µοναστήρι µας – απόσταση µιαµιση ώρα µε τα πόδια.


Ήµουν από νηστεία και από αγρυπνία. Τότε την νηστεία του Δεκαπενταυγούστου την χώριζα στα δύο• µέχρι της Μεταµορφώσεως δεν έτρωγα τίποτε, την ηµέρα της Μεταµορφώσεως έτρωγα, και µετά µέχρι της Παναγίας πάλι δεν έτρωγα τίποτε.


Έφυγα λοιπόν αµέσως µετά την αγρυπνία και ούτε σκέφθηκα να πάρω µαζί µου λίγο παξιµάδι. Έφθασα στην Μονή Ιβήρων, έδωσα το γραµµα και κατέβηκα στον αρσανά, για να περιµένω το καραβάκι. Θα ερχόταν κατά τις τέσσερις το απόγευµα, αλλά αργούσε να έρθη.


Άρχισα εν τω µεταξύ να ζαλίζωµαι. Πιό πέρα είχε µια στοίβα από κορµούς δένδρων, σαν τηλεγραφόξυλα, και είπα µε τον λογισµο µου: «Ας πάω να καθήσω εκεί που είναι λίγο απόµερα, για να µη µε δη κανείς και αρχίση να µε ρωτάη τι έπαθα». Όταν κάθησα, µου πέρασε ο λογισµος να κάνω κοµποσχοίνι στην Παναγία να µου οικονοµήση κάτι.


Αλλά αµέσως αντέδρασα στον λογισµο και είπα: «Ταλαίπωρε, για τέτοια τιποτένια πραγµατα θα ενοχλής την Παναγία;». Τότε βλέπω µπροστά µου έναν Μοναχό. Κρατούσε ένα στρογγυλό ψωµι, δύο σύκα και ένα µεγάλο τσαµπι σταφύλι. «Πάρε αυτά, µου είπε, εις δόξαν της Κυρίας Θεοτόκου», και χάθηκε. Ε, τότε διαλύθηκα• µε έπιασαν τα κλαµατα, ούτε ήθελα να φάω πιά … Πα, πα! Τι Μάνα είναι Αυτή! Να φροντίζη και για τις µικρότερες λεπτοµέρειες! Ξέρεις τι θα πει αυτό!

Η ταυτότητα του Αγίου στις μέρες μας…

Του Πρωτ. Γεωργίου Μεταλληνού


Ο σκοπός της Εκκλησίας ως σώματος Χριστού, είναι η θέωση του ανθρώπου. Οι έννοιες Άγιος και Αγιότητα στην εποχή μας διέρχονται κρίση: η αποκρούονται, η χλευάζονται, η παραποιούνται. Και μάλιστα όχι μόνο σε κοινωνικές ομάδες, που έχουν προσωρινά η μόνιμα διακόψει κάθε σχέση και σύνδεσμο με το εκκλησιαστικό σώμα, αλλά και μεταξύ των λεγομένων χριστιανών και μάλιστα των «Ορθοδόξων». 

Ιδανικό στον κόσμο μας είναι οι οικονομικές αξίες, η ευζωία, η υλική ευημερία. Ποιός, ακόμη και χριστιανός, έχει βάλει σκοπό της ζωής του να γίνει άγιος; Ποιός, ενδιαφερόμενος και μοχθών για την σταδιοδρομία του παιδιού του, δίνει προτεραιότητα στην αγιότητά του; Και όμως σε προηγούμενους καιρούς αυτός ήταν ο κύριος σκοπός του ορθοδόξου πιστού. «Χριστός και ψυχή σας χρειάζονται», δηλαδή η σωτηρία, έλεγε ο Πατροκοσμάς αναδιατυπώνοντας τον λόγο του Αποστόλου Παύλου, που ήταν το ιεραποστολικό πρότυπό του: «Πάντα ηγούμαι (τα θεωρώ) σκύβαλα (σκουπίδια), ίνα Χριστόν κερδήσω» (Φιλ. 3, 8).

Σήμερα, σχεδόν κατά κανόνα, η «αγιότητα» είναι ένα «λησμονημένο όραμα» και υποτιμημένη αξία. Και όμως! Ο σκοπός της Εκκλησίας ως σώματος Χριστού και εν Χριστώ κοινωνίας, είναι η θέωση του ανθρώπου, δηλαδή η αναγέννησή του μέσα στην άκτιστη θεϊκή Χάρη, ο αγιασμός του. «Άγιοι έσεσθε, ότι εγώ άγιος ειμι» (Λευιτ. 20, 26), που είναι αντίστοιχο με τον λόγο της Καινής Διαθήκης: «Έσεσθε ουν υμείς τέλειοι, ως ο Πατήρ υμών ο ουράνιος τέλειος εστιν» (Ματθ. 5, 48). Γι’ αυτό υπάρχει στον κόσμο η Εκκλησία και καλεί κάθε άνθρωπο να ενταχθεί ολόκληρος («ολοτελής», Α’ Θεσ. 5, 23) στην κοινωνία της, για να μπορέσει να πραγματοποιήσει τον σκοπό της υπάρξεώς του μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο. Διότι ο Θεός σ’ αυτό «προορίζει» κάθε άνθρωπο, εφ’ όσον «πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (Α’ Τιμ. 2, 4). «Επίγνωσις» είναι η πλήρης και τελεία γνώση του Χριστού (Εφ. 4, 13), που αποκτάται με την «θέωση», την υψίστη αγιοπνευματική εμπειρία του πιστού, στην οποία αποσκοπεί όλη η αγιοπνευματική πορεία του μέσα στο εκκλησιαστικό σώμα (κάθαρσις – φωτισμός – θέωσις). Γι’ αυτό η Εκκλησία χαρακτηρίζεται από Πατέρες, όπως ο Ιερός Χρυσόστομος, «Ιατρείον πνευματικόν» και «εργαστήριον αγιότητας», διότι σκοπό έχει να λειτουργεί ως πνευματικό νοσοκομείο, που θεραπεύει την αρρώστια του ανθρώπου, την νόσο της ψυχής του, την πτωτική κατάσταση, για να μπορεί να προχωρήσει προς την κάθαρση της καρδιάς του, τον φωτισμό και την θέωση. Η Εκκλησία είναι «εργαστήριον», ένα πνευματικό εργοστάσιο, που παράγει αγίους, διαφορετικά δεν θα είχε λόγο υπάρξεως.

Πως βιώνεται όμως η αγιότητα στην πράξη της καθημερινότητας; Όχι ασφαλώς ως έννοια ηθική, αλλά (άγιο)πνευματική (συνιστώ το πρόσφατο βιβλίο του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιεροθέου, Η Ιατρική εν πνεύματι Επιστήμη, Λειβαδειά 2009). Η Εκκλησία ως Ορθοδοξία δεν επιδιώκει να κάμει τον άνθρωπο «ηθικό» με την κοσμική σημασία του όρου. Ο μακαρίτης «λαϊκός», αλλά πατερικότατος, ιεροκήρυκας Δημήτριος Παναγόπουλος, έγραψε ένα βιβλίο, που το συνιστώ πάντοτε, με τον τίτλο: «Άλλο καλός άνθρωπος και άλλο χριστιανός». Ο ορθόδοξος χριστιανός αγωνίζεται για την τήρηση των εντολών του Θεού όχι όμως με την έννοια ενός κώδικα καλής συμπεριφοράς (sav·ir vivre), αλλά για να οδηγηθεί, με την συνεργεία της Χάριτος του Θεού, στο εν Χριστώ ήθος, που πηγάζει από την καρδιά του ως «καρπός του Πνεύματος» (Γαλ. 5, 22) και «ύδωρ αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον» (Ιω. 4, 14). Η τήρηση των θείων εντολών δεν είναι το «τέλος», ο σκοπός, όπως λέγει ο άγιος Μάρκος ο ερημίτης (5ος αι.) · «Αι εντολαί ουχί την αμαρτίαν εκκόπτουσιν, αλλά τους όρους της δοθείσης ημίν ελευθερίας φυλάττουσιν» (ΡG 65, 992). Άλλωστε είπε και ο Κύριος: «..Όταν ποιήσητε πάντα τα διαταχθέντα υμίν, λέγετε, ότι δούλοι αχρείοι εσμεν, ότι ο οφείλομεν ποιήσαι πεποιήκαμεν» (Λουκ. 17, 10).
Η τήρηση των εντολών του Θεού ανοίγει την πηγή της Χάριτος. Και ο Ορθόδοξος πιστός ζητεί συνεχώς Χάρη, δύναμη θεϊκή (πρβλ. τον λόγο του Παύλου: «πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ» (Φιλ. 4, 13). Οι αιρετικοί, που κυκλοφορούν ανάμεσά μας, βλέπουν τις εντολές του Θεού ηθικολογικά, θέλουν να γίνουν «καλοί άνθρωποι», όπως το επιδιώκουν άλλωστε και οι άθεοι και οι μη χριστιανοί, οπαδοί των θρησκειών (θρησκευμάτων) του κόσμου. Ο Ορθόδοξος πιστός όμως δεν επιδιώκει να γίνει απλά «καλός» και «ηθικός», αλλά Άγιος, να ενωθεί με τον Χριστό και μέσω αυτού με όλη την Αγία Τριάδα, να γίνει «ναός Θεού» (Α’ Κορ. 3, 16 κ.α.), διότι τότε θα είναι «αληθινός», όπως και ο Θεός μας (Α’ Ιω. 5, 20) και αληθινά συνάνθρωπος, «πλησίον» και αδελφός του άλλου· όταν η Χάρη του Θεού (η «βασιλεία» Του) θα ενοικεί στην καρδιά του και η αγάπη του δεν θα είναι «αγάπη αμαρτωλών» (Λουκ.6, 33), δηλ. υπολογιστική και συμφεροντολογική, αλλά ανιδιοτελής, όπως η αγάπη του Θεού, που «ου ζητεί τα εαυτής» (Ρωμ. 13, 5) και γι’ αυτό «ουδέποτε εκπίπτει» (13, 8).

Με τις προϋποθέσεις αυτές κατανοείται πόσο ανησυχητικό είναι το θλιβερό σύμπτωμα της αλλοιώσεως των κριτηρίων μας στο θέμα της αγιότητος. Αυτό φαίνεται από την ευκολία, με την οποία συνήθως χαρακτηρίζουμε κάποιον ως άγιο («άγιος άνθρωπος», λέμε) απλώς, διότι είναι «καλός», χωρίς να ξέρουμε το βάθος της καρδιάς του («τα φαινόμενα συχνά απατούν»). Αυτό οφείλεται στην αδρανοποίηση των ορθοδόξων κριτηρίων η και των προϋποθέσεων αναγνωρίσεως και διακρίσεως της αγιότητας. Σε τελευταία ανάλυση μόνον ο Άγιος, αυτός που έφθασε στην θέωση η στον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος και μπορεί να «δει» την καρδιά του άλλου και το περιεχόμενό της, γνωρίζει και μπορεί να διακηρύξει ποιός είναι Άγιος, «ναός δηλαδή και κατοικητήριο του Θεού». Αυτά λέγει μεταξύ άλλων ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος (Ομιλίαι Πνευματικαί, Θ’, 8. Φιλοκαλία των Νηπτικών και Ασκητικών), Θεσσαλονίκη 1985, σ. 166), στηριζόμενος και ερμηνεύοντας τον λόγο του Αποστόλου Παύλου (Α’ Κορ. 2, 15: «ο πνευματικός ανακρίνει μεν πάντα, αυτός δε υπ’ ουδενός ανακρινόμενος»). Γράφει ο άγιος Μακάριος: «Ο πνευματικός (σημ. αυτός δηλαδή που έχει ζωντανή την παρουσία του Αγίου Πνεύματος μέσα στην καρδιά του) πάντας ανθρώπους «ανακρίνει…, γινώσκει έκαστον πόθεν λαλεί και που έστηκε και εν ποίοις μετροις εστίν». (Σημ. Μπορεί δηλαδή να γνωρίζει τον απέναντί του, σε ποιά εσωτερική κατάσταση βρίσκεται, ποιές είναι οι προϋποθέσεις των λόγων και έργων του, αν είναι ειλικρινής και δεν προσποιείται, ως ο ηθικολόγος και φαρισαίος). Και συνεχίζει: «Αυτόν δε (τον «πνευματικόν» και Πνευματοφόρο) ουδείς ανθρώπων, των εχόντων το πνεύμα του κόσμου, γινώσκειν και ανακρίνειν δύναται, ει μη μόνον ο το όμοιον έχων επουράνιόν της θεότητος πνεύμα γινώσκει το όμοιον». Με λίγα λόγια: Μόνον οι άγιοι γνωρίζουν ποιός είναι άγιος και αυτών η γνώμη και άποψη έχει σημασία. Όταν λέμε συνεπώς, ότι ο «λαός του Θεού» αναγνωρίζει την αγιότητα, εννοούμε στην κυριολεξία τους Αγίους, αυτούς που έφθασαν στην αγιότητα, (φωτισμό του Αγίου Πνεύματος και θέωση) και όχι εκείνους, που δεν αγωνίζονται, βαδίζοντας «συν πάσι τοις Αγίοις» και ακολουθώντας τα ίχνη τους, να γίνουν άγιοι. Εμείς σκεπτόμεθα συνήθως «λαοκρατικά» και «λαϊκίστικα», όταν λέμε ότι ο «λαός» αναγνωρίζει τους Αγίους! Γιατί το ερώτημα είναι: ποιός λαός; Ποιά σχέση έχει, δηλαδή, με την Χάρη και σε ποιά κατάσταση είναι η «καρδιά» του; Διότι, διαφορετικά, τα κριτήριά μας θα είναι ηθικολογικά και κοσμικά.

Ποιός λοιπόν, με βάση τα ορθοδοξοπατερικά κριτήρια, είναι ο Άγιος; Οι έχοντες την εμπειρία της θεώσεως, οι Αγιοί μας δηλαδή, χαρακτηρίζουν ως Αγίους τα πρόσωπα εκείνα, που έχουν φθάσει στον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος και στην θέωση, συνιστώντας τους μάρτυρές της μέσα στην ιστορία. Κατά τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό, (8ος αι.) τιμούμε ως αγίους «τους ενωθέντας Θεώ κατά προαίρεσιν και τούτον δεξαμένους ένοικον, και τη τούτου μεθέξει γεγονότος χάριτι, όπερ αυτός εστι φύσει». Άγιοι είναι, έτσι, «οι έμψυχοι ναοί του Θεού, τα έμψυχά του Θεού σκηνώματα», διότι «δια του νου τοις σώμασιν αυτών ενώκησεν ο Θεός» (Έκθεσις ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως, Δ(15)88. ΡG 94, 1164 Β επ.). Δηλαδή: «όσους ενώθηκαν με τον Θεό, σύμφωνα με την προαίρεσή τους, την ελεύθερη βούλησή τους, και Τον δέχθηκαν να κατοικήση μέσα τους και έγιναν με την μέθεξή Του, την ένωσή τους μαζί Του, κατά χάριν, αυτό που ο ίδιος ο Θεός είναι από τη φύση Του).

Κατά τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή (7ος αι.): «η υπερώνυμος θέωσις» καθιστά τους μετέχοντες σ’ αυτήν «ακτίστους, ανάρχους και απεριγράπτους… καίτοι δια την οικείαν φύσιν εξ ουκ όντων γεγονότος» (ΡG. 91,1144 ΑΒ). Μολονότι, δηλαδή, και ο Άγιος είναι άνθρωπος κατά την φύση του, έχει ψυχή και σώμα, όπως όλοι μας, και είναι κτίσμα του Θεού, με την θεία Χάρη γίνεται ο,τι είναι και ο Θεός: άκτιστος, άναρχος, απερίγραπτος και αιώνιος, αλλά «κατά χάριν». Αυτός είναι ο πνευματικός «καταλύτης» στο γεγονός της ενώσεως του ανθρώπου με τον Θεό. Δεν αλλάζει η φύση του ανθρώπου. Δεν παύει ο Άγιος να είναι άνθρωπος και κτίσμα, αλλά «κατά χάριν Θεού» γίνεται άκτιστος και όλα τα άλλα, μεταμορφούμενος μέσα στο φως του Θεού. Μεταμόρφωση, συνεπώς, ζει ο Άγιος και όχι μεταβολή της φύσεώς του. Πρέπει δε εδώ να λεχθεί, ότι όσοι διέπονται από «ευσεβιστικές» τάσεις, μιλούν προτεσταντικά για «ηθική θέωση», διότι θεωρούν βλασφημία να δεχθούν, ότι ο θεούμενος φθάνει να γίνει «άκτιστος» και «άναρχος», όπως ο Θεός είναι από τη φύση Του. Η θέωση όμως μεταμορφώνει την φύση του ανθρώπου και δεν «βελτιώνει» απλά τον χαρακτήρα του. Και αυτό συμβαίνει, διότι κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά: «Όλος μεν όλοις τοις αξίοις ο Θεός περιχωρεί, όλω δε όλοι περιχωρούσιν ολικώς οι Άγιοι τω Θεώ, όλον αντιλαβόντες εαυτών τον Θεόν» (Υπέρ των Ιερώς Ησυχαζόντων 3, 1, 27). Δηλαδή: «Όλος ο Θεός περιχωρεί εις όλους τους αξίους, εις όλον δε τον Θεόν περιχωρούν όλοι οι Άγιοι ολικά, έχοντας προσλάβει αντί τον εαυτό τους τον Θεόν».

Η απώλεια η αδρανοποίηση των ορθοδόξων κριτηρίων οδήγησε στην αντικατάσταση της πνευματικότητας με την ηθικολογία και της αγιότητας με την ουμανιστική αρετολογία. Όταν γνωστοί κανονολόγοι αποφαίνονται, ότι η αγιοκατάταξη (και όχι: αγιοποίηση, που μόνο στον Παπισμό υπάρχει) γίνεται «υπό της γενικής εκκλησιαστικής συνειδήσεως ποιμένων και ποιμαινομένων», αυτό σημαίνει ότι πρόκειται για αυθεντικούς ποιμένες και ποιμαινόμενους δηλαδή αυθεντικά μέλη του σώματος του Χριστού, φορείς της Χάριτος και όχι απλώς κατ’ όνομα χριστιανούς, λόγω ενός τυπικού βαπτίσματος η μίας εξωτερικής χειροτονίας. Μη ξεχνάμε: οι Άγιοι αναγνωρίζουν τους Αγίους! Η ιστορία της Εκκλησίας μας διδάσκει, ότι η αναγνώριση της αγιότητας δεν υπήρξε ποτέ αυθαίρετη και συναισθηματική, ούτε στηρίχθηκε ποτέ στην καλή φήμη, την ηθικότητα, έστω και στις αγαθοεργίες κάποιου, αλλά σε απτά και τεκμηριωμένα, δηλαδή εκ του Θεού προερχόμενα, δείγματα της πραγματικότητας της θεώσεως. Ο Θεός μαρτυρεί την αγιότητα ενός προσώπου.

Οι Ορθόδοξοι μιλούμε για «αγιότητα μαρτυρουμένη» άνωθεν, εκ του Θεού. Ο μέγας θεολόγος των νεωτέρων χρόνων, αρχιεπίσκοπος Ευγένιος ο Βούλγαρης (1716-1806), λέγει χαρακτηριστικά για την αναγνώριση των Αγίων: «Ευλογητός ο Θεός, ος ουκ αμάρτυρον επί γης αφίησιν την αλήθειαν αυτού» (Πρβλ. Πραξ. 14, 17. Ευγ. Βούλγαρη, Επιστολή προς Κλαίρκιον, Αθήνα 1844, σ. 6). Σύμφωνα με την μακραίωνη ορθόδοξο-εκκλησιαστική πράξη οι Άγιοι δεν «αναγνωρίζονται» η «διακηρύσσονται» με ηθικολογικά, κοινωνικά και ενδοκοσμικά κριτήρια, αλλά μετά από την φανέρωση της αγιότητάς τους από τον ίδιο τον Θεό, με σημεία αδιαμφισβήτητα, που αντέχουν σε κάθε κριτική και αποσείουν κάθε αμφιβολία. Και τέτοια σημεία είναι: η κατάσταση του λειψάνου (άφθαρτο η οστά, που υπερβαίνουν την συνέπεια της φθοράς/σήψεως και γι’ αυτό εκπέμπουν ευωδία υπερκόσμια και όχι δυσοσμία, και κυρίως θαύματα). Υπάρχει μάλιστα μία παγκόσμια ισχύουσα, γνωστή από τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες, παροιμία: «ο άγιος εάν δεν θαυματουργήσει, δεν δοξολογιέται», δεν τιμάται δηλαδή ως Άγιος. Η παροιμία αυτή σε διάφορες παραλλαγές, όπως η έρευνα έχει αποδείξει, είναι γνωστή ευρύτατα και στην Δύση. Ακόμη δε και στην περίπτωση του μαρτυρίου, τα θαυμαστά σημεία δεν λείπουν, όπως διαπιστώνεται από την μελέτη των συναξαριών και της υμνογραφίας μας.

Η πορεία προς την αγιότητα και ο πνευματικός αγώνας δεν χάνει την αξία του και αυτό ισχύει για κάθε αγωνιζόμενο πιστό. Περιμένουμε όμως ο Θεός να βεβαιώσει («μαρτυρήσει») την αγιότητα (την θέωση) του συγκεκριμένου προσώπου, για να δικαιούμεθα και εμείς αναντίρρητα και χωρίς δισταγμούς, να το τιμάμε ως Άγιο. Μη ξεχνάμε, ότι οι άγιοι παρακαλούν τον Θεό για μας, διότι έχουν «παρρησία». Για τους άλλους ευσεβείς πιστούς, που δεν έφθασαν όμως στον φωτισμό η την θέωση, προσευχόμεθα εμείς (πρβλ. τα μνημόσυνα).

Το Μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως

Πρέπει να εξομολογηθώ ; 

(8 Ερωτήσεις – 8 Απαντήσεις)

1. Μα πως είναι δυνατόν να συγχωρούνται όλες οι αμαρτίες; Εγώ δεν τα πιστεύω αυτά!!
 
Η εξομολόγηση είναι θέμα πίστεως. Όποιος δεν πιστεύει στον Ιατρό Ιησού Χριστό, ασφαλώς δεν δέχεται και το φάρμακο Του. Όποιος όμως, έχει απόλυτη εμπιστοσύνη και στην αγάπη και τη δύναμη του Ιατρού, αυτός ανεπιφύλακτα δέχεται και το φάρμακο, που Εκείνος χαρίζει, δηλαδή την εξομολόγηση. Όχι μόνο το δέχεται, αλλά και ευγνωμονεί για τη μεγάλη δωρεά που λέγεται εξομολόγηση. Είναι όμως απορίας άξιο. Όσον αφορά ανίατες σωματικές ασθένειες είμαστε διατεθειμένοι να δοκιμάσουμε τα πάντα πιστεύοντας σε αυτά λέγοντας μάλιστα ότι δεν έχουμε να χάσουμε και τίποτα (π.χ νερό Καματερού, δηλητήριο μπλε σκορπιού κ.λ.π). Για την ανίατη όμως ασθένεια της ψυχής μας, δεν εμπιστευόμαστε τον ίδιο το Χριστό, δεν εμπιστευόμαστε τους συνανθρώπους μας που πέρασαν ταπεινά από το εξομολογητήριο και άλλαξε η ζωή τους και μας δίνουν τη μαρτυρία τους. Εκεί θέλουμε και άλλες αποδείξεις!!! Περνώντας άραγε από το εξομολογητήριο ΤΙ έχουμε να χάσουμε;
 
2. Πιστεύω στη δύναμη της εξομολόγησης, αλλά τα αμαρτήματα μου είναι βαριά και αμέτρητα. Πως είναι δυνατόν να συγχωρεθώ;
 
Ο Ιησούς Χριστός μας βεβαιώνει ότι δεν ήλθε για τους δικαίους αλλά για τους αμαρτωλούς. Μήπως είμαστε πιο αμαρτωλοί από τον τελώνη Ματθαίο; Αξιώθηκε να γίνει Απόστολος και Ευαγγελιστής. Μήπως είμαστε πιο αμαρτωλοί από τον Παύλο, που κυνήγησε την Εκκλησία, που έσυρε Χριστιανούς σε βασανιστήρια, που συμμετείχε και ο ίδιος στη δολοφονία του πρωτομάρτυρα Στεφάνου; Μήπως είμαστε πιο αμαρτωλοί από το ληστή που σταυρώθηκε μαζί με το Χριστό; Αυτός σίγουρα λήστεψε και κατά πάσα πιθανότητα και σκότωσε. Κι όμως, ένα «ήμαρτον» είπε και έγινε ο πρώτος άνθρωπος που μπήκε στον Παράδεισο.
 
3. Να εξομολογηθώ; Μα δεν έχω κάνει τίποτα. Δεν έκλεψα, δεν σκότωσα, δεν αδίκησα, είμαι ήρεμος κι έχω ήσυχη τη συνείδηση μου.
 
Άρα ψέματα πρέπει να είπε ο Ιησούς Χριστός όταν έλεγε στο Ματθ. 19,17 ότι «Ουδείς αγαθός, ει μη εις, ο Θεός»; Μήπως όμως ξεχνάμε ότι δεν βρισκόμαστε πια στην εποχή της Παλαιάς Διαθήκης όπου εκεί ισχύει το όχι και το μη. Μη κλέψεις, μη φονεύσεις κ.λ.π. Βρισκόμαστε πια στην εποχή της Καινής Διαθήκης όπου είμαστε υπεύθυνοι, δηλαδή αμαρτωλοί, εάν δεν φερθούμε στον συνάνθρωπο μας όπως θα θέλαμε να μας φερθεί και αυτός. Μπορεί λοιπόν να μην έχουμε κλέψει από το συνάνθρωπο μας, αλλά είμαστε ένοχοι, γιατί δεν ελεήσαμε το φτωχό, ή γιατί δεν επισκεφτήκαμε τον ασθενή, ή γιατί δεν χαρήκαμε μαζί του στη χαρά του ή γιατί δεν κλάψαμε μαζί του στη στενοχώρια του.
 
4. Αισθάνομαι βέβαια πως είμαι αμαρτωλός. Γονατίζω λοιπόν μπροστά στις εικόνες και τα λέω τα αμαρτήματα μου. Έτσι κι αλλιώς ο Θεός δεν είναι πανταχού παρών;
 
Όταν αρρωστήσουμε αυτό κάνουμε; Πηγαίνουμε μπροστά στη φωτογραφία κάποιου σπουδαίου γιατρού και λέμε εκεί τον πόνο μας; Όχι φυσικά, αλλά πηγαίνουμε στο γιατρό το συντομότερο δυνατό. Έτσι και για την υγεία της ψυχής μας. Πρέπει να πάμε στον κατάλληλο άνθρωπο, ο οποίος δεν είναι άλλος από τον εξομολόγο. Ο ίδιος ο Χριστός απευθυνόμενος στους Αποστόλους, τους έδωσε την εξουσία της αφέσεως των αμαρτιών. «Σε όποιον εσείς δίνετε συγχώρεση, θα είναι συγχωρημένος. Και σε όποιον δεν θα δίνετε την άφεση δεν θα είναι συγχωρημένος» (Ιωάν. 20,23).
 
5. Σιγά, μην πάω και πω ότι έχω κάνει, στους παπάδες, που είναι χειρότεροι από εμένα, που το μυαλό τους είναι μόνο στο πώς θα τα αρπάξουνε, που οι περισσότεροι είναι ανήθικοι.
 
Αλήθεια, όταν ασθενήσουμε και ο γιατρός μας εξετάσει και μας δώσει κάποια φάρμακα, θα εξετάσουμε το χαρακτήρα του φαρμακοποιού όταν του ζητήσουμε να αγοράσουμε τα φάρμακα; Γνωρίζουμε ότι, το φάρμακο είναι σφραγισμένο και με εγγύηση καλής ποιότητας από την κατασκευάστρια εταιρία, και σίγουρα δεν θα είναι αλλοιωμένη η ποιότητα του αν π.χ ο φαρμακοποιός απατά την γυναίκα του. Έτσι και εδώ. Ο φαρμακοποιός είναι ο κληρικός-εξομολόγος. Ιατρός είναι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός. Σε αυτόν δείχνουμε εμπιστοσύνη για την θεραπεία της ψυχής μας. Βέβαια, θα πρέπει να διαλέξουμε προσεκτικά τον εξομολόγο που θα πάμε γιατί εκτός από την άφεση των αμαρτιών που μας τη δίνει ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός διαμέσου του κληρικού, θα χρειαστεί να μας συμβουλεύσει ως νεοσύλλεκτους στον πνευματικό αγώνα. Και αν ακόμα δεν βρούμε κληρικούς με ενάρετο βίο, σίγουρα θα βρούμε κάποιους που συμβουλεύουν σωστά και ας μην τα τηρούν οι ίδιοι. Να κάνουμε αυτό που μας είπε ο Χριστός, « Όσα σας πουν οι Φαρισαίοι να τηρήσετε, τηρήστε τα. Μην ενεργείτε όμως όπως ενεργούν αυτοί» (Ματθ. 23,3).
 
6. Θέλω να πάω να εξομολογηθώ. Αισθάνομαι την ανάγκη αλλά ντρέπομαι. Θα εξευτελιστώ. Δεν πάω!
 
Καλά, όταν αμαρτάναμε δεν ντρεπόμασταν, και τώρα που πάμε να καθαριστούμε τώρα ντρεπόμαστε; Μα ο Θεός ήδη ξέρει το τι έχουμε κάνει. Δεν περιμένει εμάς να πάμε να εξομολογηθούμε για να τα μάθει. Από εμάς περιμένει μόνο να πούμε το «ήμαρτον» και να παρακαλέσουμε για συγχώρεση, να ζητήσουμε το φάρμακο από το φαρμακείο του Θεού. Αν τώρα ντρεπόμαστε τον εξομολόγο, ας έχουμε υπόψη μας ότι και αυτός άνθρωπος αμαρτωλός σαν και εμάς είναι, ομοιοπαθής. Δεν είναι πρωτάκουστα για αυτόν αυτά που θα του πούμε. Και εν πάσει περιπτώσει δεν είναι προτιμότερο να εξευτελιστούμε σε αυτή τη ζωή παρά στη μέλλουσα;
 
7. Μα αφού θα ξανακάνω τα ίδια. Ποιο το όφελος να πηγαίνω να λέω τα ίδια και τα ίδια;
 
Όταν αρρωστήσουμε και πάρουμε κάποιο φάρμακο, δεν θα ξαναπάρουμε το ίδιο φάρμακο όταν ξαναρρωστήσουμε; Όχι μόνο θα το ξαναπάρουμε αλλά θα πληρώσουμε και για αυτό. Και μάλιστα θα το πάρουμε και σε πολλές δόσεις προκειμένου να θεραπευθούμε. Γιατί λοιπόν για την πνευματική μας θεραπεία έχουμε την απαίτηση ότι θα γίνουμε με την πρώτη δόση, το φάρμακο της μετανοίας, εντελώς καλά και για πάντα;
 
8. Έχω καιρό. Κάποτε θα εξομολογηθώ. Ας γεράσω και βλέπουμε…
 
Η εξομολόγηση δεν είναι για τους μελλοθάνατους. Είναι για όσους θέλουν να ζήσουν. Άραγε, αν κάποιο παιδί αρρωστήσει, θα πει η μητέρα του «Έχει καιρό το παιδί μου. Θα το πάω όταν γεράσει στο γιατρό! Αν το πάω τώρα θα τρομάξει. Θα νομίσει ότι θα πεθάνει;» Και εκτός των άλλων, είμαστε σίγουροι ότι ξέρουμε πότε θα πεθάνουμε;
 
Βιβλιογραφία «Πότε και πώς να εξομολογείσαι» Αρχιμ. Δανιήλ Αεράκη

ΠΗΓΗ ΑΓΙΟΝ ΛΟΓΟΙ

Πρέπει να εξομολογηθώ ;
(8 Ερωτήσεις – 8 Απαντήσεις)
1. Μα πως είναι δυνατόν να συγχωρούνται όλες οι αμαρτίες; Εγώ δεν τα πιστεύω αυτά!!
Η εξομολόγηση είναι θέμα πίστεως. Όποιος δεν πιστεύει στον Ιατρό Ιησού Χριστό, ασφαλώς δεν δέχεται και το φάρμακο Του. Όποιος όμως, έχει απόλυτη εμπιστοσύνη και στην αγάπη και τη δύναμη του Ιατρού, αυτός ανεπιφύλακτα δέχεται και το φάρμακο, που Εκείνος χαρίζει, δηλαδή την εξομολόγηση. Όχι μόνο το δέχεται, αλλά και ευγνωμονεί για τη μεγάλη δωρεά που λέγεται εξομολόγηση. Είναι όμως απορίας άξιο. Όσον αφορά ανίατες σωματικές ασθένειες είμαστε διατεθειμένοι να δοκιμάσουμε τα πάντα πιστεύοντας σε αυτά λέγοντας μάλιστα ότι δεν έχουμε να χάσουμε και τίποτα (π.χ νερό Καματερού, δηλητήριο μπλε σκορπιού κ.λ.π). Για την ανίατη όμως ασθένεια της ψυχής μας, δεν εμπιστευόμαστε τον ίδιο το Χριστό, δεν εμπιστευόμαστε τους συνανθρώπους μας που πέρασαν ταπεινά από το εξομολογητήριο και άλλαξε η ζωή τους και μας δίνουν τη μαρτυρία τους. Εκεί θέλουμε και άλλες αποδείξεις!!! Περνώντας άραγε από το εξομολογητήριο ΤΙ έχουμε να χάσουμε;
2. Πιστεύω στη δύναμη της εξομολόγησης, αλλά τα αμαρτήματα μου είναι βαριά και αμέτρητα. Πως είναι δυνατόν να συγχωρεθώ;
Ο Ιησούς Χριστός μας βεβαιώνει ότι δεν ήλθε για τους δικαίους αλλά για τους αμαρτωλούς. Μήπως είμαστε πιο αμαρτωλοί από τον τελώνη Ματθαίο; Αξιώθηκε να γίνει Απόστολος και Ευαγγελιστής. Μήπως είμαστε πιο αμαρτωλοί από τον Παύλο, που κυνήγησε την Εκκλησία, που έσυρε Χριστιανούς σε βασανιστήρια, που συμμετείχε και ο ίδιος στη δολοφονία του πρωτομάρτυρα Στεφάνου; Μήπως είμαστε πιο αμαρτωλοί από το ληστή που σταυρώθηκε μαζί με το Χριστό; Αυτός σίγουρα λήστεψε και κατά πάσα πιθανότητα και σκότωσε. Κι όμως, ένα «ήμαρτον» είπε και έγινε ο πρώτος άνθρωπος που μπήκε στον Παράδεισο.
3. Να εξομολογηθώ; Μα δεν έχω κάνει τίποτα. Δεν έκλεψα, δεν σκότωσα, δεν αδίκησα, είμαι ήρεμος κι έχω ήσυχη τη συνείδηση μου.
Άρα ψέματα πρέπει να είπε ο Ιησούς Χριστός όταν έλεγε στο Ματθ. 19,17 ότι «Ουδείς αγαθός, ει μη εις, ο Θεός»; Μήπως όμως ξεχνάμε ότι δεν βρισκόμαστε πια στην εποχή της Παλαιάς Διαθήκης όπου εκεί ισχύει το όχι και το μη. Μη κλέψεις, μη φονεύσεις κ.λ.π. Βρισκόμαστε πια στην εποχή της Καινής Διαθήκης όπου είμαστε υπεύθυνοι, δηλαδή αμαρτωλοί, εάν δεν φερθούμε στον συνάνθρωπο μας όπως θα θέλαμε να μας φερθεί και αυτός. Μπορεί λοιπόν να μην έχουμε κλέψει από το συνάνθρωπο μας, αλλά είμαστε ένοχοι, γιατί δεν ελεήσαμε το φτωχό, ή γιατί δεν επισκεφτήκαμε τον ασθενή, ή γιατί δεν χαρήκαμε μαζί του στη χαρά του ή γιατί δεν κλάψαμε μαζί του στη στενοχώρια του.
4. Αισθάνομαι βέβαια πως είμαι αμαρτωλός. Γονατίζω λοιπόν μπροστά στις εικόνες και τα λέω τα αμαρτήματα μου. Έτσι κι αλλιώς ο Θεός δεν είναι πανταχού παρών;
Όταν αρρωστήσουμε αυτό κάνουμε; Πηγαίνουμε μπροστά στη φωτογραφία κάποιου σπουδαίου γιατρού και λέμε εκεί τον πόνο μας; Όχι φυσικά, αλλά πηγαίνουμε στο γιατρό το συντομότερο δυνατό. Έτσι και για την υγεία της ψυχής μας. Πρέπει να πάμε στον κατάλληλο άνθρωπο, ο οποίος δεν είναι άλλος από τον εξομολόγο. Ο ίδιος ο Χριστός απευθυνόμενος στους Αποστόλους, τους έδωσε την εξουσία της αφέσεως των αμαρτιών. «Σε όποιον εσείς δίνετε συγχώρεση, θα είναι συγχωρημένος. Και σε όποιον δεν θα δίνετε την άφεση δεν θα είναι συγχωρημένος» (Ιωάν. 20,23).
5. Σιγά, μην πάω και πω ότι έχω κάνει, στους παπάδες, που είναι χειρότεροι από εμένα, που το μυαλό τους είναι μόνο στο πώς θα τα αρπάξουνε, που οι περισσότεροι είναι ανήθικοι.
Αλήθεια, όταν ασθενήσουμε και ο γιατρός μας εξετάσει και μας δώσει κάποια φάρμακα, θα εξετάσουμε το χαρακτήρα του φαρμακοποιού όταν του ζητήσουμε να αγοράσουμε τα φάρμακα; Γνωρίζουμε ότι, το φάρμακο είναι σφραγισμένο και με εγγύηση καλής ποιότητας από την κατασκευάστρια εταιρία, και σίγουρα δεν θα είναι αλλοιωμένη η ποιότητα του αν π.χ ο φαρμακοποιός απατά την γυναίκα του. Έτσι και εδώ. Ο φαρμακοποιός είναι ο κληρικός-εξομολόγος. Ιατρός είναι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός. Σε αυτόν δείχνουμε εμπιστοσύνη για την θεραπεία της ψυχής μας. Βέβαια, θα πρέπει να διαλέξουμε προσεκτικά τον εξομολόγο που θα πάμε γιατί εκτός από την άφεση των αμαρτιών που μας τη δίνει ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός διαμέσου του κληρικού, θα χρειαστεί να μας συμβουλεύσει ως νεοσύλλεκτους στον πνευματικό αγώνα. Και αν ακόμα δεν βρούμε κληρικούς με ενάρετο βίο, σίγουρα θα βρούμε κάποιους που συμβουλεύουν σωστά και ας μην τα τηρούν οι ίδιοι. Να κάνουμε αυτό που μας είπε ο Χριστός, « Όσα σας πουν οι Φαρισαίοι να τηρήσετε, τηρήστε τα. Μην ενεργείτε όμως όπως ενεργούν αυτοί» (Ματθ. 23,3).
6. Θέλω να πάω να εξομολογηθώ. Αισθάνομαι την ανάγκη αλλά ντρέπομαι. Θα εξευτελιστώ. Δεν πάω!
Καλά, όταν αμαρτάναμε δεν ντρεπόμασταν, και τώρα που πάμε να καθαριστούμε τώρα ντρεπόμαστε; Μα ο Θεός ήδη ξέρει το τι έχουμε κάνει. Δεν περιμένει εμάς να πάμε να εξομολογηθούμε για να τα μάθει. Από εμάς περιμένει μόνο να πούμε το «ήμαρτον» και να παρακαλέσουμε για συγχώρεση, να ζητήσουμε το φάρμακο από το φαρμακείο του Θεού. Αν τώρα ντρεπόμαστε τον εξομολόγο, ας έχουμε υπόψη μας ότι και αυτός άνθρωπος αμαρτωλός σαν και εμάς είναι, ομοιοπαθής. Δεν είναι πρωτάκουστα για αυτόν αυτά που θα του πούμε. Και εν πάσει περιπτώσει δεν είναι προτιμότερο να εξευτελιστούμε σε αυτή τη ζωή παρά στη μέλλουσα;
7. Μα αφού θα ξανακάνω τα ίδια. Ποιο το όφελος να πηγαίνω να λέω τα ίδια και τα ίδια;
Όταν αρρωστήσουμε και πάρουμε κάποιο φάρμακο, δεν θα ξαναπάρουμε το ίδιο φάρμακο όταν ξαναρρωστήσουμε; Όχι μόνο θα το ξαναπάρουμε αλλά θα πληρώσουμε και για αυτό. Και μάλιστα θα το πάρουμε και σε πολλές δόσεις προκειμένου να θεραπευθούμε. Γιατί λοιπόν για την πνευματική μας θεραπεία έχουμε την απαίτηση ότι θα γίνουμε με την πρώτη δόση, το φάρμακο της μετανοίας, εντελώς καλά και για πάντα;
8. Έχω καιρό. Κάποτε θα εξομολογηθώ. Ας γεράσω και βλέπουμε…
Η εξομολόγηση δεν είναι για τους μελλοθάνατους. Είναι για όσους θέλουν να ζήσουν. Άραγε, αν κάποιο παιδί αρρωστήσει, θα πει η μητέρα του «Έχει καιρό το παιδί μου. Θα το πάω όταν γεράσει στο γιατρό! Αν το πάω τώρα θα τρομάξει. Θα νομίσει ότι θα πεθάνει;» Και εκτός των άλλων, είμαστε σίγουροι ότι ξέρουμε πότε θα πεθάνουμε;
Βιβλιογραφία «Πότε και πώς να εξομολογείσαι» Αρχιμ. Δανιήλ Αεράκη
ΠΗΓΗ ΑΓΙΟΝ ΛΟΓΟΙ

27 Ιουλ 2014

Κυριακή Ζ΄ Ματθαίου

Εάν και αθλή τις ου στεφανούται εάν μη νομίμως αθλήση
(Τιμ.2,2,1-10)

Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου

Επιμέλεια: κ. Μιχαήλ Τσακιράκη
Θεολόγου - Εκπαιδευτικού

      Πάλι αντίθεση χρησιμοποιεί κι εδώ ο απόστολος εφόσον πιο πάνω μας λέει ότι είναι στα δεσμά με αλυσίδες και όλοι τον αποστρέφονται ενώ εδώ λέει πράγματα ούτε φοβερά ούτε δεινά όπως είναι φυσικό αλλά όλως αντιθέτως στον Τιμόθεο λέει να ενδυναμώνεσαι παιδί μου…πράγματι τώρα περισσότερο πρέπει ο Τιμόθεος να ενδυναμώνεται που βλέπει ως πνευματικό τέκνο τον απόστολο στα δεσμά. Αν ο δάσκαλος δεν έπασχε τέτοια φοβερά ίσως έπρεπε εσύ ο μαθητής να λυπάσαι και να φοβάσαι όντας νέος και άπειρος κι όμως μπήκες στους κινδύνους αλλά τώρα έχεις παρηγοριά υπερβολική να υποφέρεις πειρασμούς που θα ακολουθήσουν έχοντας δει κι εμένα να πάσχω και να υποφέρω τους πειρασμούς…πρώτον ενδυναμώσου γιατί έτσι είναι η φύση των πραγμάτων και όταν είσαι απόστολος και κηρύττεις και είτε είσαι απλώς και μόνο χριστιανός γιατί οπωσδήποτε θα σε ακολουθήσουν πειρασμοί κι όχι επειδή είσαι νέος κι άπειρος…και δεύτερον κάθε μικρότερος και κατώτερος παρηγοριέται όταν βλέπει να πάσχει τα ίδια με αυτόν και άλλος μεγαλύτερος και ανώτερός του…πόση πατρική φιλοστοργία και αγάπη κρύβουν οι συμβουλές του αποστόλου κι εδώ στο παιδί του όπως τον αποκαλεί μάλιστα ο απόστολος κι είναι σα να του λέει παιδί μου μοιάσε στον πατέρα σου. Κι επιπλέον ενδυναμώσου από τη θ.χάρη τη χάρη του Χριστού μας και αυτήν έχοντας συμβοηθό και συναγωνιστή αντιμετώπισε όλους τους πειρασμούς και κινδύνους στη ζωή σου. Κι εμείς μ’  αυτήν λάβαμε εξουσία να πατάμε πάνω σε φίδια και σκορπιούς και σε κάθε εχθρική δύναμη και να μην αδικούμαστε από κανένα τους κι ανάλογα να περνάμε από μικρά και μεγάλα αμαρτήματα άτρωτοι…

   Η πίστη εξ ακοής και επομένως όσα άκουσες από μένα κι όχι από φιλονικίες και λογομαχίες έμαθες και άκουσες κι όχι μάλιστα κρυφά αλλά φανερά και με παρρησία κι ενώπιον πολλών μαρτύρων και με μαρτυρίες ΠΔ βεβαιωμένα δώσε τα ως παρακαταθήκη ως πολύτιμο θησαυρό με ασφάλεια και βεβαιότητα να τα φυλάξουν και να είσαι έτσι προσεκτικότερος –αλλιώς σε άλλους αν δώσεις την πίστη θα αρχίσουν να λογομαχούν κλπ κλπ προδίδοντας την παρακαταθήκη των λόγων…δώσε την παρακαταθήκη αυτήν την πολύτιμη σε όσους μπορούν να διδάξουν κι άλλους γιατί τι το όφελος εάν κανείς εν είναι μεταδοτικός; Κι ας μην προδίδει αυτός την πίστη του οφείλει να τη μεταδίδει και σε άλλους όσα διδάχτηκε. Και κάθε δάσκαλος δυο τινά πρέπει να διαθέτει: πιστότητα και να φυλάει όσα άκουσε και να μην τα προδίδει και μεταδοτικότητα στη διδασκαλία του όπως εδώ οφείλουν δηλαδή να είναι όσοι αξιώνονται το μέγιστο λειτούργημα της ιεροσύνης. Κι ακόμα παραπάνω και κάποια μυστικά που έπρεπε ο Τιμόθεος θησαυρό αληθινό σε έμπιστους και δυνάμενους να μεταδώσουν και με τη διδασκαλία τους όπου έπρεπε υπαινίσσεται εδώ ο απόστολος(τα άγια τοις αγίοις και ιεροίς κι όχι τοις κυσί και τοις βεβήλοις).

   Καλός στρατιώτης είναι όποιος κακοπαθεί για τον Ιησού Χριστό και επομένως ας μη λυπούμαστε αν κακοπαθούμε κι εμείς ως στρατιώτες Χριστού του επουράνιου Βασιλέα μας Χριστού και αφθάρτου…και προσέξτε όλοι οι χριστιανοί ότι με βιοτικές φροντίδες και μέριμνες που σαν τα φίδια και δεσμά δένουν και περιπλέκουν τον κάθε στρατιώτη του Χριστού και δεν τον αφήνουν ελεύθερο παρά του δίνουν ταραχές και δυσκολίες και ενοχλήσεις στη ζωή και πράγματα ενώ πρέπει μόνο να κοιτάμε πώς να αρέσουμε στο Χριστό που μας διάλεξε κι όχι να ανακατευόμαστε με πάθη και χρήματα που φέρνουν προβλήματα αβάστακτα…και ασφαλώς δεν αρκεί να αγωνιστούμε και να παλαίψουμε για το Χριστό και τις εντολές του και να αλειφθούμε με έλαιο όπως έκαναν οι παλαιστές για να γλιστράνε από τον αντίπαλό τους και εδώ από το διάβολο αλλά χρειάζεται να φυλάξουμε και τους νόμους της πάλης να είμαστε δηλαδή σώφρονες και καλά φυλαγμένοι από σαρκικά πάθη και πώς να τρώμε και να πίνουμε με εγκράτεια ώστε να ρίξουμε κάτω και να νικήσουμε τον εχθρό μας και μάλιστα ενώπιον Κυρίου. Έτσι μόνο και θα νικήσουμε και νόμιμα σύμφωνα με τους κανόνες της πάλης…και ακολούθως και στεφανωνόμαστε…στρατιώτης Χριστού είσαι;

   Ετοιμάσου να αγωνιστείς έως θανάτου για τον ουράνιο Βασιλέα Χριστό και εάν είσαι αθλητής και παλαιστής πρέπει να υπομένεις και να εγκρατεύεσαι σε όλα και να γυμνάζεσαι σε όλα και να μην αμελείς ποτέ όπου και όπως πρέπει ώστε να είσαι έτοιμος όταν σου ζητηθεί από το Θεό κι όχι όπως έτυχε αλλά όπως αρμόζει να ζει ο χριστιανός προσδοκώντας τον Κύριό του και η ζωή μας όλη άλλωστε δεν είναι παρά ένα μεγάλο Γυμνάσιο κι ένα γυμναστήριο και πόλεμος και πειρασμός(Εφ.6,19/πρέπει να προσευχόμαστε όχι μόνο για μας αλλά και για τους άλλους αδελφούς μας και μάλιστα τελευταία για μας τους ίδιους και όπως λέει κι ο απόστολος εδώ χρειαζόμαστε την προσευχή των άλλων όπως κι εδώ που «έπιασε» η προσευχή όλων και ελευθερώθηκε και όλα αυτά με τη θ.χάρη και λόγια και έργα) !

   (*Κορ.1,9,25/πας ο αγωνιζόμενος πάντα εγκρατεύεται: στα ΑΕ αγωνίσματα οι χριστιανοί αντιπαραθέτουν τον κόσμο, τη σάρκα και το διάβολο με βραβείο και στέφανο την ατελεύτητη μακαριότητα και αγωνιζόμενοι κατά το σώμα κι αν αποθάνουν οι χριστιανοί κι όμως νικούν και κερδίζουν άφθαρτη και αιώνια ζωή –πβ.τον Επαμεινώνδα που πέθανε χαρούμενος νικώντας τον εχθρό έτσι κι οι χριστιανοί λέει ο Άγ.Νικόδημος ο Αγιορείτης πεθαίνουν χαρούμενοι νικώντας τον εχθρό κόσμο και διάβολο και θανατώνοντας κακές επιθυμίες σαρκικές που συμβοηθούν τον εχθρό μας κάθε δαίμονα για να μας θανατώσουν και επομένως κατά τον Ι.Χρυσόστ. χωρίς πόλεμο δε νικάμε και άρα κι εδώ να χαιρόμαστε και εκεί κι οφείλουμε για τη νίκη να εγκρατευόμαστε από όλα που μας στερούν τη δύναμη στον πόλεμο αυτό κι ας έχουμε το θ.έλεος και τη βοήθειά Του…κι αλλού στάδιο ο βίος και αντίπαλος η κακία πολυτρόπως τοις δολεροίς παλαίσμασι καταγωνιζομένη τους προσπαλαίοντας…ενταύθα άθλα μετά ταύτα έπαθλα…μη ζητείτω εν καιρώ αγώνος στεφάνους εκεί γέρα και τιμαί…μη προδώμεν την ευκαιρίαν των πραγμάτων ίνα μη μεταμεληθώμεν εκεί ανόητα…στάδιον τα παρόντα πρόκεινται αόρατον εν ω θηρίοις ουκ αισθητοίς αλλά νοητοίς προσπαλαίομεν μέχρι σώματος ιστώσι κίνδυνον αλλά τη ψυχή θάνατον φέρουσαι…μεγάλου αθλητού δέρεσθαι και νικάν ένεκεν Θεού υπομένειν ίνα ημάς αναμείνη Αυτός εις την βασιλείαν δράμε συντονότερον…όσο είσαι εδώ νίκησον ώδε το στάδιον εκεί οι στέφανοι και νικάμε πάντα εάν μετανοούμε πάντα για ό,  τι κακό κάνουμε και καθαρίζουμε εαυτόν από πάθη παρασκευή κατά εχθρού νίκης και άρα αδιαλείπτου πάλης προς τον κοσμοκράτορα του κόσμου τούτου και μεις μόνον πάλαισμα κατά πάσης του πειρατηρίου προσβολής έχομεν την μετάνοιαν και όποιος την κατόρθωσε και την κατορθώνει διαρκώς διαπαντός νικητής γίνεται κατά του αεί προσπαλαίοντος!)

   Κι ενώ όσα αναφέρθηκαν ως εδώ ταιριάζουν σε κάθε χριστιανό εδώ και πέρα αναφέρεται και ειδικότερα στους ποιμένες και ιερείς ως γεωργούς που πρέπει να είναι και στρατιώτες και παλαιστές αλλά και γεωργοί γιατί ποιμένες και δάσκαλοι των χριστιανών δεν κοιτάνε μόνο τον εαυτό τους όπως πρέπει να είναι αλλά γεωργούν και άλλους και πολλή ανταπόδοση λαμβάνουν από τη γεωργηθείσα γη και την καρποφορία της και μισθό! Πρώτος τρώει από τον καρπό γιατί ο ιερέας ανταμείβεται πρώτος από το Θεό με τις αρετές των μαθητών του –πρώτος αυτός εφαρμόζει λόγω και έργω όσα διδάσκει στους μαθητές του-  που διδάχτηκαν από αυτόν: όχι μόνο στην αιωνιότητα αλλά κι εδώ απολαμβάνεις τον κόπο σου και λαμβάνεις το μισθό σου αφού μέσα στον κόπο σου είναι η αντιμισθία σου κι αν εσύ δεν κερδίζεις όπως νομίζεις κάτι παραπάνω όμως κερδίζουν οι άλλοι στην ψυχή τους με τη διδασκαλία σου κι αυτό είναι μέγιστο κέρδος στην εδώ ζωή σου…ακόμα πν.χαρά νιώθεις μεγάλη από τη διόρθωση του αδελφού σου στη συνείδησή σου με τη διδασκαλία σου κι αυτή η χαρά είναι μέγα αγαθό. Δεν εννοεί εδώ τιμές και περιποιήσεις από μαθητές σε δάσκαλο όχι ούτε τροφές όχι δεν είναι έτσι η αλήθεια φωνάζει εδώ ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης…και προσέξτε δεν λέει κάθε γεωργός αλλά όποιος γεωργός κοπιάζει απολαμβάνει όσα αναφέρθηκαν πιο πάνω…τους πόνους των καρπών σου φάγεσαι και τους καρπούς των πόνων σου φάγεσαι…

   Σκοτεινά και αινιγματικά όλα αυτά για να οξύνεις περισσότερο το νου σου κι εύχομαι να σου δώσει ο Θεός σύνεση –εντρέχεια διανοίας ευπαρακολουθήτως το εκάστω πράγματι οικείον και πρέπον εξευρίσκουσα όπως λχ ο συνετός Δανιήλ έλυε ενύπνια και αινίγματα…- να καταλαβαίνεις κι όσα σου είπα και άλλα απόρρητα και αινιγματικά και δυσκολοδιάκριτα και με ένα από τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος τη σύνεση(Κολ.1,10/περιπατήσαι υμάς αξίως του Κυρίου εις πάσαν αρέσκειαν εν παντί έργω αγαθώ καρποφορούντες και αυξανόμενοι εις την επίγνωσιν του Θεού: εσείς σωθήκατε μέσω του Μονογενούς Υιού του Θεού για να πολιτευτείτε ενάρετα γιατί όποιος μάθει τη θ.φιλανθρωπία κι ότι ο Θεός έδωσε τον Υιό Του για να σωθούμε πώς είναι δυνατόν να μη δώσει κι αυτός τον εαυτό του στους κόπους της αρετής; Ή πώς δε θα προσπαθούσε όσο μπορούσε να σηκώσει το Σταυρό του Κυρίου; Πίστη είναι ενωμένη με την ανάλογη πολιτεία την ενάρετη δηλαδή και επομένως και την καλή ζωή. Και γι’  αυτό κι εμείς προσευχόμαστε όχι μόνο να μάθετε την επίγνωση του θ.θελήματος αλλά και να εκτελείτε τα έργα και με αυτά το θ.θέλημα αφού όποιος ξέρει αλλά δεν εκτελεί κιόλας αυτός οπωσδήποτε θα κολαστεί. Και για όλα αυτά παρακαλώ το Θεό για σας να ζείτε έτσι ώστε με όλα να αρέσκετε στο Θεό με κάθε έργο αγαθό όπου βρίσκεται και η θ.ευαρέσκεια και εννοείται ότι υστερούν ακόμα σε τελειότητα…επειδή πάλι γνωρίσατε καλύτερα το Θεό από τους παλαιούς εκείνους και σαφέστερα χρωστάτε επομένως να αυξάνετε την ενάρετη ζωή κατά το μέτρο της επιγνώσεως του Θεού. Εφόσον βαπτιστήκατε έχετε μεγάλη και υπερβολική αρετή ως υιός του Θεού δια του αγ.βαπτίσματος…πράξεις αγαθές καρποφορείτε και επίγνωση Θεού καθώς πρέπει κι όχι όπως νομίζετε ότι έχετε. Έχετε καλή ζωή και πολιτεία και ασφαλώς σωθήκατε δια Ιησού Χριστού γιατί αυτή είναι η επίγνωση του θ.θελήματος η οικονομία του Θεού Λόγου ώστε να πολιτεύονται οι χριστιανοί αξίως του Κυρίου και να αυξάνουν σε έργα αγαθά και να γνωρίζουν ταυτόχρονα και το Θεό, γνώση και πίστη και καλή πολιτεία και έργα είναι αχώριστα και συστατικά το ένα του άλλου…)

   Για τους αιρετικούς πρόσεχε πάλι στο λέω παρηγορητικά κι Αυτός ο Διδάσκαλός μας Χριστός –μόνο και μόνο με τη μνήμη Του η ψυχή μας ευφραίνεται και παρηγορείται καθότι εμνήσθην του Θεού και ηυφράνθην από το ευπόριστον της ιατρείας και τάχος αυτής και μεγέθους της δωρεάς της: Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με λέμε ακαταπαύστως όπως έκανε κι ο απόστολος Πέτρος λχ όταν οδηγούσαν τη γυναίκα του στο θάνατο και της έλεγε να θυμάται το Χριστό- με όσα έπαθε νίκησε το θάνατο και με το θάνατο απέλαβε ζωή κι επομένως μη μικροψυχείς και βαρεθείς σε παθήματα και πειρασμούς που θα έρθουν…

   Κοίτα μόνο όσα σου ευαγγελίστηκα –οι αιρετικοί πόσα ψευδή «ευαγγέλια» έγραψαν τάχα του αποστόλου τάδε ή δείνα(Ρωμ.14,24,πολλοί λοιπόν αιρετικοί έγραψαν ήδη από τότε πολλά ψευδεπίγραφα και χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή από όλα αυτά: καλύτερα να μην τα αναφέρουμε εδώ για να μη μπερδευτούν οι χριστιανοί αδελφοί μας και πάντως οφείλουμε και να ρωτάμε πριν διαβάζουμε ένα έντυπο κάποιον απλανή…γιατί κινδυνεύουμε θανάσιμα…καλή η συνήθεια όπως και όταν είναι να φάμε κάτι να ρωτάμε για την ποιότητα του φαγητού…πόσο μάλλον όταν είναι να φάμε πνευματική τροφή γιατί αν δηλητηριαστούμε και πεθάνουμε αιωνίως θα κολαζόμαστε και δεν είναι τυχαίο ότι και μέχρι σήμερα αναμασούν οι αιρετικοί τέτοια δήθεν «ευαγγέλια» και άλλα νόθα και ξένα προς την Ιερά μας Παράδοση για να πλανήσουν τους αφελείς και μάλιστα σε περιόδους νηστείας –έχουμε όλοι σχετική πείρα πρόσφατη) -και κήρυξα και έπαθα κι εγώ πειραζόμενος κακοπαθώντας αλυσοδεμένος σα ληστής και κακοποιός για το Ευαγγέλιο του Χριστού και αδοξία και κακή υπόληψη από ανθρώπους έλαβα για το κήρυγμα του Ευαγγελίου…κι όμως κέρδισα με τα δεσμά μου πράγμα θαυμαστό πράγματι να μη δένεται ο λόγος μου και η διδασκαλία μου παρά με τα δεσμά μου περισσότερο να πετυχαίνω από ό,  τι πριν και να βλέπω να εξαπλώνεται και να κηρύττεται σε όλους τώρα περισσότερο από ό,  τι πριν…τι είναι ο λόγος του Θεού κάτι αισθητό να δένεται και να εμποδίζεται όπως το σώμα; Όχι βέβαια ο θ.λόγος είναι ελεύθερος και ακράτητος και όταν εμείς είμαστε δέσμιοι και κηρύττουμε ο θ.λόγος είναι πάλι ελεύθερος και τρέχει ελεύθερα χωρίς εμπόδια που αποτελεί και ισχυρή απόδειξη ότι η γλώσσα μου είναι λυμένη κι ας είμαι δεμένος και μπορώ και κηρύττω και γράφω επιστολές σε σένα και σε άλλους πράγμα πράγματι θαυμαστό! Τι όφελος από τα δεσμά!


   Παρηγορήσου κι εσύ παιδί μου και υπόμεινε πειρασμούς. Εγώ δεν πάσχω για μένα αλλά για τη σωτηρία σου και για τη σωτηρία των άλλων χριστιανών και όχι για τη δόξα μου αλλά για τη δόξα των άλλων δηλαδή για τη δόξα των εκλεκτών του Θεού όσων διαλέχτηκαν από το Θεό να κληρονομήσουν ζωή αιώνιο κι επομένως αφού Εκείνος τους εξέλεξε εμείς οφείλουμε να πάσχουμε για τη σωτηρία τους ως αληθινοί απόστολοι και κήρυκες του Ευαγγελίου…και για να πετύχουν αυτοί τη σωτηρία τους κι εμείς πρέπει να υπομείνουμε πειρασμούς γι’  αυτούς. Έπαθε ο Χριστός για μας; Κι εμείς πρέπει να πάθουμε για τους εκλεκτούς του Θεού. Κι αυτό δεν είναι δικό μας κατόρθωμα να υποφέρουμε και χάρη και ευεργεσία αλλά ανταπόδοση που κάνουμε στο Χριστό τον υπέρ ημών παθόντα…καλά στα δεσμά έτοιμος να πεθάνεις πώς θα σώσεις άλλους; Θα σώσεις άλλους με την εν Χριστώ σωτηρία την ψυχική την αληθινή και ένδοξη αφού το σώμα αργά ή γρήγορα θα διαλυθεί…κι όχι μόνο θα σωθούν με τους πειρασμούς και το  θάνατό μου άλλοι αλλά κι αιώνια θα δοξαστούν μαζί μας με τους αποστόλους: Εγώ ήλθον ίνα ζωήν έχωσιν και περισσόν έχωσιν…όπου περισσόν είναι βέβαια να έχουν όχι μόνο ζωή αλλά ζωή ένδοξη και αιώνια οι εκλεκτοί του Θεού. Κι όλα αυτά προξενούν οι αλυσίδες και τα δεσμά και οι πειρασμοί και η ντροπή και οι πόνοι δόξα αιώνια και δόξα στους εκλεκτούς και πόσο μάλλον δόξα αιώνια και σε μένα που κακοπαθώ και γι’  αυτό παιδί μου μην αδημονείς!

23 Ιουλ 2014

Ο Ζηλωτής Προφήτης

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου
Ι. Μητροπόλεως Πέτρας & Χερρονήσου

            Σε ένα από τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, περιγράφεται ο βίος και η πολιτεία,  του προφήτη Ηλία. Η λέξη ζηλωτής, σε μια ώρα που ο λαός εγκατέλειπε τον αληθινό Θεό και προσχωρούσε στην ειδωλολατρία, εκφράζει τον χαρακτήρα και τη φλογερή πίστη, του προφήτη Ηλία. Τον πόνο του, για την απιστία του λαού.  Την αγωνία του, για την υπεράσπιση των προφητών, που θανατώνονταν από τις «αντίθεες» δυνάμεις του κόσμου. 
            Ο Θεός χαριτώνει τον προφήτη Ηλία, με μεγάλη θαυματουργική δύναμη, ώστε να επιτελεί θαυμαστά γεγονότα, μέχρι το σημείο να τιμωρεί για την απιστία του το λαό και να στερεί τη γη,  τρία χρόνια και έξι μήνες, από τη βροχή. Οι πράξεις του είναι «σκληρές», για τους ανθρώπους, σε βαθμό που του το τονίζει ο ίδιος  ο Θεός, που όμως «υποχωρεί», σε ό, τι θέλει, γιατί θαυμάζει τον ζήλο του και την αφοσίωση του.
            Σε μια εποχή σαν τη δική μας, της χλιαρότητας της πίστεως, των ηθικών συμβιβασμών και της αμφισβητήσεως των πνευματικών αληθειών, ακόμη και της   αποκαλύψεως του Θεού, ο Ηλίας στέκει, ως πύρινη ρομφαία, δίπλα στο γένος των ανθρώπων και τους υπενθυμίζει, με τρόπο απόλυτο και καθοριστικό, την ύπαρξη του Θεού, τη δύναμη της πίστεως,  τη δικαιοσύνη της ζωής, που δεν γνωρίζει ανθρωπαρέσκειες και εγωκεντρισμούς, τη θυσία του «εγώ» χάριν του «εμείς», τη ζωή που με το Θεό γίνεται ευλογία, τη ζωή που χωρίς το Θεό γίνεται κατάρα.
            Ο Ηλίας είναι ο άνθρωπος, που γίνεται ηφαίστειο, για την αλήθεια του Θεού, που δεν δέχεται συμβιβασμούς, στα μεγάλα θέματα της ζωής,  που τεντώνει το σκοινί, μέχρι να σπάσει, που ανάβει φλόγες στις καρδιές, που κατακαίει τη μικροψυχία και την παγωνιά και βγάζει τον άνθρωπο, από τα όρια του. «Στο Θεό ή όλα ή τίποτε».  Υπενθυμίζει στον άνθρωπο  κάθε στιγμή, με τρόπο συγκλονιστικό, όχι τι είναι, αλλά τι πρέπει να είναι, όχι που βρίσκεται, αλλά που πρέπει να φτάσει, όχι τι πιστεύει, αλλά τι πρέπει να πιστεύει, όχι τι αγαπά, αλλά τι πρέπει να αγαπά,  όχι να έχει τη μορφή του ανθρώπου, αλλά να είναι άνθρωπος.
            Είναι χαρακτηριστική η παρρησία του και ο ζήλος του, ενάντια στην αδικία και στο έγκλημα. Όταν  βασιλιάς ήταν ο Αχαάβ,  η γυναίκα του  Ιεζάβελ, έβαλε να σκοτώσουν ένα άνθρωπο, για να του πάρουν  την περιουσία. Ο Ηλίας τους ελέγχει φανερά και τους λέει:   «Σ’ αυτή την κοιλάδα, που χύσατε  το αίμα αυτού του αθώου ανθρώπου, μια μέρα θα γλείψουν, το αίμα σας τα σκυλιά». Η βασίλισσα τον καταδιώκει να τον σκοτώσει και φεύγει  στην έρημο του Σινά, για να γλιτώσει από την οργή της.  Ο βασιλιάς όμως μετανοεί, ζητά με δάκρυα και νηστεία το έλεος του Θεού και ο Θεός τον συγχωρεί.  Την αμαρτία όμως αυτή, θα πληρώσει αργότερα,  με τη ζωή του, ο νέος βασιλιάς Οχοζίας, ασεβής γιος του Αχαάβ και της Ιεζάβελ.  
            Για να καταλάβομε τον προφήτη Ηλία, που τόσο πολύ τον έχομε ανάγκη, ως πρότυπο πίστεως και ζωής,  πρέπει να διαβάσομε προσεκτικά, την Αποκάλυψη του Ιωάννου. Ο Χριστός δίνει εντολή, στον ευαγγελιστή Ιωάννη, όταν βρίσκεται εξόριστος στο νησί της Πάτμου, να γράψει εφτά  επιστολές, στους επισκόπους των εφτά εκκλησιών, της Μικράς Ασίας.
            Θα αναφέρω  δύο απ’ αυτές: Στην εκκλησία της Εφέσου και στην εκκλησία της Λαοδίκειας:  Στον επίσκοπο της εκκλησίας της Εφέσου γράφει: Αυτά λέει ο Χριστός: «Ξέρω καλά τα έργα σου, πόσο κοπιάζεις και πόση υπομονή δείχνεις. Ξέρω πως δεν μπορείς, να ανεχθείς τους κακούς. Αυτούς που λένε, πως είναι τάχα πιστοί, χωρίς να είναι. Τους δοκίμασες και τους βρήκες ψεύτικους. Έχεις υπομονή για χάρη μου και υπέμεινες βάσανα και δεν απελπίστηκες. Έχω όμως κάτι εναντίον σου: Την αγάπην σου την πρώτην, αφήκας. Η αγάπη σου δεν είναι, όπως την αρχή».        
             Στον επίσκοπο, της εκκλησίας της Λαοδίκειας,  γράφει:  Ο Χριστός λέει:  «Ξέρω καλά τα έργα σου. Δεν είσαι ούτε κρύος, ούτε ζεστός. Μακάρι να ήσουνα κρύος ή ζεστός. Επειδή όμως, δεν είσαι ούτε κρύος, ούτε ζεστός, αλλά χλιαρός, γι’ αυτό, θα σε «εμέσω», (θα σε ξεράσω) από το στόμα μου».
            Ο πρώτος επίσκοπος είναι καλός. Ο Χριστός όμως τον ελέγχει,  γιατί  η αγάπη του, δεν είναι, όπως την αρχή. Θεέ μου, πόσες φορές το νιώθω αυτό, για τον εαυτό μου, αλλά και πόσο συχνά το βλέπω, στη ζωή πολλών αγαπημένων μας χριστιανών! Εγκαταλείπουν την πρώτη αγάπη στο Χριστό, που  για κάποιο λόγο,  την αρχή ήταν δυνατή. Μετά ξεχνούν και παγώνει η ψυχή τους! 
            Ο δεύτερος τύπος του επισκόπου, ο χλιαρός,   προκαλεί εμετό στο Θεό. Κάνομε εμετό, ένα πράγμα που το αηδιάζομε και δεν μπορούμε να το χωνέψομε. Ο χειρότερος τύπος, είναι ο χλιαρός και δυστυχώς, ο πιο συνηθισμένος. Και την πρώτη και την δεύτερη περίπτωση, αναιρεί με τον θεϊκό ζήλο του, ο προφήτης Ηλίας.

Το ζήλο του ακολούθησαν, όλοι οι προφήτες, όλοι οι απόστολοι, όλοι οι μάρτυρες, όλοι οι όσιοι, όλοι όσοι πιστεύουν και αγαπούν, αληθινά το Θεό. Στο τροπάριο, του Αγίου Αντωνίου λέμε: «Τον ζηλωτήν Ηλίαν, τοις τρόποις μιμούμενος…»

21 Ιουλ 2014

Ο Μητροπολίτης Πέτρας & Χερρονήσου κ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ για τον π. Γεώργιο Ατσαλάκη


Διάβαζα, με συγκίνηση, τον τελευταίο καιρό στην έγκριτη εφημερίδα ΑΝΑΤΟΛΗ «Το κύκνειο άσμα» του αιδεσιμολ. Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Ατσαλάκη.
Ωραία άρθρα! Τα διάβασε πολύς κόσμος. Πολλοί δάκρυζαν. Όταν γράφεις καρδιακά, ανυστερόβουλα, ανεπιτήδευτα, εξομολογούμενος, συγκινείς τους ανθρώπους. Ακόμη και ο Θεός δακρύζει, αφού μας άφησε «τύπον ενδιαθέτου στοργής». Καμάρωνα αυτήν την προσωπική, τη δημόσια εξομολόγηση του π. Γεωργίου.
Έχοντας τον π. Γεώργιο πολύτιμο συνεργάτη μου τόσα χρόνια, ομολογώ ότι περισσότερο καμαρώνω τη λεβεντιά, την αξιοπρέπεια, την υποδειγματική αφοσίωση, την συνέπειά του στο επίταγμα της Ιερωσύνης, τις πολλές υπομονές στις πυκνές ασθένειές του, την εμπιστοσύνη του στην Πρόνοια του Θεού.
Θέλω μέσα από αυτό το κείμενό μου να απαντήσω στις αγωνίες των ανθρώπων και να τους πω ότι ο π. Γεώργιος θα συνεχίσει τη διακονία του στην ενορία του και στην Ιερά Μητρόπολη Πέτρας και Χερρονήσου και αυτό όχι γιατί το θέλει μόνο ο Επίσκοπος του Τόπου, αλλά γιατί το ποθείτε και όλοι εσείς.
Δεν συνταξιοδοτείται, παρότι συμπλήρωσε το εβδομηκοστό έτος της ηλικίας του. Για τους κληρικούς δεν ισχύει ο δημοσιοϋπαλληλικός κώδικας. Κάθε κληρικός μπορεί να ιερουργεί μέχρι βαθέος γήρατος. Η Ιερωσύνη δεν είναι επάγγελμα. Στην Ιερά Μητρόπολή μας έχουμε αρκετούς κληρικούς που συνεχίζουν με αφοσίωση να διακονούν Ενορίες, παρά τα προβλήματα της υγείας που αντιμετωπίζουν. Αυτό μάλιστα ευκαίρως, ακαίρως τονίζω στους κληρικούς, να μην καταθέτουν τη σκυτάλη της Ιερωσύνης, παρασυρόμενοι από το ρεύμα του κόσμου. Έτσι ο Θεός τους χαρίζει και μακρότητα αγαθών ημερών.
Εξάλλου σήμερα είναι δύσκολο να διοριστεί ένας νέος κληρικός. Έχει και η Εκκλησία τις συνέπειες της μνημονιακής κρίσεως. Κάθε χρόνο η Πολιτεία δίδει μία θέση εφημερίου σε κάθε Ιερά Μητρόπολη της Ελληνικής Επικράτειας. Διαισθάνεσθε την αγωνία μας εάν αρχίσουν να αποχωρούν οι ιερείς και στερούνται τα χωριά εφημερίων. Τι θα γίνει στο μέλλον;
Πρέπει πάση θυσία να κρατήσουμε αυτούς τους ιερείς που έχουν λευκανθεί στη διακονία της Εκκλησίας στην ενεργό υπηρεσία. Δεν πρέπει να τους παρεμβάλουμε προβλήματα. Αξίζουν το σεβασμό, της αγάπης, της τιμής, της ευγνωμοσύνης μας για όσα έχουν προσφέρει και συνεχίζουν αφειδώλευτα να προσφέρουν. Είναι ευεργέτες του Τόπου μας, του Γένους μας.
Ο π. Γεώργιος, λοιπόν, δεν μελώδησε το κύκνειο άσμα του ακόμη. Μπορεί να το στιχούργησε ωραία, μπορεί τη ζωή του να την έκανε συναξάρι, τη βιοτή του εορτή, μπορεί να μας κατέγραψε τις περιπέτειές του, μπορεί να ιχνηλατήσαμε τον αγώνα και την υπομονή του, τον οδυρμό του,  μπορεί να ατενίσαμε το εικονοστάσι της ζωής του στην αγαπημένη του Εκκλησία, αλλά έχει ακόμα αρκετή πορεία να διανύσει. Έχεις κι άλλες σελίδες το βιβλίο της ζωής του. Το βιβλίο είναι του Θεού. Αυτός το ανοίγει και το κλείνει.
Αυτό το θέμα δεν είναι δικό μας. Η ζωή μας είναι στα χέρια του Θεού, όπως λέγει ο ίδιος. Ο Θεός μας χαρίζει χρόνους και καιρούς και παρατείνει φιλάνθρωπα το έλεός Του σε μας. Αυτός έχει το θέλειν, το δύνασθαι και το ενεργείν υπέρ της ευδοκίας.
Γνωρίζω ότι πολλοί άνθρωποι θα χαρούν γι’ αυτό που γράφω, περισσότερο όμως χαίρονται τα πνευματικά του παιδιά, οι καλοί συνεργάτες του και όλοι εμείς που τον έχουμε πολύτιμο συμπάρεδρο στα Γραφεία της Ιεράς Μητροπόλεως.
Ίσως είναι ώρα να εξαγορεύσω και εγώ ταπεινά το λογισμό μου, μακριά από κάθε είδους ανθρωπαρέσκεια. Πολλοί Επίσκοποι θα ήθελαν να είχαν κοντά τους ένα κληρικό όπως τον π. Γεώργιο. Ο τίμιος, ο καλοκάγαθος κληρικός δεν έχει πρόβλημα με τον Επίσκοπό του, όποιος και να είναι αυτός, όπως και να ονομάζεται.
Ο π. Γεώργιος υπηρέτησε σεμνά και αφοσιωμένα τον αοίδιμο Προκάτοχό μου και συνεχίζει να διακονεί κοντά μου, με πιστότητα την Εκκλησία. Η Εκκλησία έχει συνέχεια. Ούτε από εμάς άρχισε ούτε σε εμάς θα τελειώσει. Όλοι οι συνεργάτες του αοιδίμου Μητροπολίτου Δημητρίου παρέμειναν κοντά μου, παρότι μερικοί θα ήθελαν να τους είχα απομακρύνει, όπως έκαναν άλλοι σε άλλες Επαρχίες. Τους κράτησα όλους, όχι γιατί εγώ είμαι καλός, αλλά γιατί ο αοίδιμος Δημήτριος αξιοκρατικά τους είχε επιλέξει να είναι δίπλα του και γιατί όλοι άξιζαν και ήσαν έντιμοι.
Πολλές φορές ο π. Γεώργιος αναφερόμενος στον Μητροπολίτη Δημήτριο αναφέρει ότι του έλεγε δακρυσμένα: «Νομίζεις πως δεν γνωρίζω, π. Γεώργιε, ποιοι κληρικοί αγαπούν την Εκκλησία και αγαπούν κι εμένα;» Και το έλεγε αυτό με πόνο ο Δημήτριος, γιατί είχε υποστεί πολλά από ευεργετηθέντες αχάριστους.
Το τονίζω αυτό γιατί υπάρχουν δυστυχώς και κάποιοι, που η ορθόδοξη εκκλησιολογία τους έχει ένα μόνο κεφάλαιο: το πώς να υπονομεύουν και να κατηγορούν τον Επίσκοπό τους. Καιροσκόποι, που πάνω από την Εκκλησία βάζουν τον εγωισμό, την προβολή, τη μοχθηρία τους, γι’ αυτό και έχουν πρόβλημα με όλους τους Επισκόπους του Τόπου.
Ο π. Γεώργιος είναι πολύ αγαπητός στον εφημεριακό κλήρο της Ιεράς Μητροπόλεώς μας. Εδώ φαίνεται η αξία ενός κληρικού και ενός Επισκόπου, αν τον εκτιμούν οι συνεργάτες του. Πολλοί κληρικοί μας εμπιστεύονται στον π. Γεώργιο τα προβλήματα, τις οικογενειακές μεριμνές τους γιατί είναι φιλάδελφος.
Είναι ιδιαίτερα αγαπητός στους υπαλλήλους της Ιεράς Μητροπόλεως. Έχει σοφία, πείρα, διάκριση, φόβο Θεού. Έχει μεγάλες ευαισθησίες στον πόνο και στα προβλήματα του κόσμου. Για όλους αυτούς τους λόγους και για πολλούς άλλους, που δεν πρέπει τώρα να τους απαριθμήσω ο π. Γεώργιος ίσταται στην κορυφή του ιερού Καταλόγου της Ιεράς Μητροπόλεώς μας.
Είναι κληρικός με ήθος και φρόνημα Εκκλησίας. Κληρικός με εσταυρωμένη ζωή, γι’ αυτό ζει καθημερινά και τη χαρά της Αναστάσεως. Ως Επίσκοπος, ως  Τοπική Εκκλησία, στηρίξαμε την προσπάθειά του να ολοκληρώσει το έργο του στον Ιερό Ναό του Αγίου Αντωνίου. Ήθελα να πάρει αυτή την ολοκληρωμένη χαρά, ως καλός γεωργός και τον αξίωσε η χάρη του Θεού αυτής της συγκίνησης, που είναι η μεγαλύτερη χαρά στη ζωή ενός ιερέως.
Θέλω να ευχαριστήσω την εφημερίδα ΑΝΑΤΟΛΗ που φιλοξενεί τα άρθρα του και θέλω να γνωρίζει ότι τα διαβάζει πολύς κόσμος. Τα φυλάσσει ως κείμενα παρακαταθήκης, ανέγκλητης ιερατικής διακονίας.

Όλοι μας να κάνουμε προσευχή ο π. Γεώργιος να είναι κοντά μας για πολλά χρόνια, να τον έχουμε ειλικρινή αδελφό και πατέρα, ελπίδα και παρηγοριά του λαού μας. Ίσως αργότερα θα πρέπει, αν συγκατατεθεί, να γίνει μία τιμητική εκδήλωση γι’ αυτόν τον σπουδαίο, τον ιεροπρεπή και χαρισματικό κληρικό, που απολαμβάνει της μεγαλύτερης, της ύψιστης εμπιστοσύνης του ιερού κλήρου, του λαού, της Εκκλησίας μας.

20 Ιουλ 2014

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη (Ιακ.5,10-20)

Του κ. Μιχαήλ Τσακιράκη
Θεολόγου - Εκπαιδευτικού

   Η υπομονή μας χριστιανοί μοιάζει όπως προαναφέραμε με το έργο του γεωργού και της εργασίας του στη γη και ακολούθως ζωντανότερο παράδειγμα έρχεται ενώπιόν μας αυτό τω προφητών ως σχολείο πραγματικό αρετής. Ο χορός των αγίων προφητών μάλιστα πέρασε όλη του τη ζωή με κακοπάθεια και υπομονή και δοκιμασίες πολλών θλίψεων και πειρασμών και κινδύνων-(Εβρ.11,33-38/από την πίστη τους στο Θεό και τι δεν πέτυχαν στη ζωή τους; Κατηγωνίσαντο και κατατρόπωσαν βασιλείς-ειργάσαντο δικαιοσύνην αποδώσαντες στον καθένα κατά τα έργα του-πέτυχαν τις θ.επαγγελίες-έφραξαν στόματα λεόντων-έσβησαν δύναμιν πυρός-έφυγον στόματα μαχαίρας-ενεδυναμώθησαν από ασθενείας-εγενήθησαν ισχυροί εν πολέμω και παρεμβολάς έκλιναν αλλοτρίων-έλαβον γυναίκες εξ αναστάσεως τους νεκρούς αυτών-άλλοι αποκεφαλίστηκαν ή χτυπήθηκαν με όπλα έως θανάτου…άλλοι ενεπαίχθησαν και μαστιγώθηκαν-και φυλακίστηκαν-και λιθοβολήθηκαν-πριονίστηκαν-μπήακν σε πειρασμούς-πέθαναν με μάχαιρες-έζησαν με δέρματα ζώων-υστερήθηκαν-εθλίβησαν-ήρθαν σε κακουχίες-για την αρετή τους περιπλανήθηκαν στην έρημο και σε σπηλιές…). Αυτούς τώρα μακαρίζουμε όμως γιατί με την καλή τους υπομονή νίκησαν το διάβολο και αναδείχτηκαν τροπαιοφόροι. Αν λοιπόν κι εμείς οι χριστιανοί αγαπάμε να γίνουμε κι εμείς μακάριοι όπως κι εκείνοι και πανευτυχείς ας μιμηθούμε την υπομονή και όλη τους την άλλη αρετή όλων αυτών που κι εμείς οι ίδιοι μακαρίζουμε είτε είναι άγιοι προφήτες είτε δίκαιοι όπως ο Ιώβ που είναι σα να μας λέει αυτός ο περιβόητος αθλητής και μέγας εργάτης της υπομονής και άριστος και δίκαιος ευσεβής πολλοί όσοι αγωνίστηκαν με καρτερία και υπομονή στον καλό αγώνα και τελείωσαν και το δρόμο και την πίστη τους φύλαξαν στο Θεό αναρίθμητοι αλλά εσείς οι χριστιανοί αυτόν το ξακουστό σε όλους και περίφημο τώρα να θυμόσαστε γιατί με κάθε υπομονή πολέμησε και νίκησε το διάβολο κι όλη του την παράταξη και αποβλέποντας σ’  αυτόν σαν αρχέτυπη εικόνα μιμηθείτε την άσειστη πίστη του στο Θεό και την στέρεη ανδρεία του ζηλώσαντες ώστε να νικήσετε όλες τις μηχανές και τα τεχνάσματα του εχθρού μας του νοητού και μαζί με τον Ιώβ θα στεφανωθείτε!
   Κι ο Ιώβ τέλειωσε τον αγώνα του κατά του εχθρού και τον πόλεμο μαζί του κι ο αθλοθέτης και πολυεύσπλαχνος Θεός του χάρισε και υγεία σωματική και πάλι και του πρόσθεσε διπλά χρόνια ζωής κι όλα του τα ξαναέδωσε διπλά αλλά και τον ανακήρυξε στεφανίτη και νικητή λέγοντάς του: για να δημοσιεύσω τη δικαιοσύνη σου προς δόξα και ωφέλεια της οικουμένης αφού με κάθε ακρίβεια άσκησες τη δικαιοσύνη μπορείς επομένως και τους άλλους να ασκήσεις και να εκπαιδεύσεις εφόσον πήρες άριστα στους πειρασμούς που σου άφησα να έρθουν. Ανάλογα κι εμείς τελειώνοντας τον καλό αγώνα των πειρασμών με υπομονή κι ευχαριστία θα δούμε να μας στεφανώνει ο αγωνοθέτης Χριστός και να μας ανακηρύσσει δίκαιους και νικητές όπως είπε και στον Ιώβ γιατί ο Κύριος δεν εγκαταλείπει όσους Τον αγαπούν κι εάν αργήσει κάποτε κάποτε ο Θεός να μας βοηθήσει υπόμεινέ Τον γιατί βεβαιότατα θα μας βοηθήσει…κι οι υπομένοντες το Θεό θα αλλάξουν δύναμη σαν το αετό θα ξαναβγάλουν φτερά κι ούτε θα πεινάσουν και θα κουραστούν στο δρόμο τους…υπομονή χρειαζόμαστε λοιπόν για να απολαύσουμε και τη θ.βοήθεια που καθημερινά ψάλλουμε υπομένων υπέμεινα τον Κύριον και προσέσχε μοι και εισήκουσε της δεήσεώς μου και ανήγαγέ με εκ λάκκου ταλαιπωρίας και από πηλού ιλύος…από πειρασμών και αμαρτίας…
   Κι αφού ελευθερώθηκαν τότε οι χριστιανοί από τα πάθη τους με τη διδασκαλία του αποστόλου τώρα κοιτάζει να τους απελευθερώσει κι από τον όρκο το βαρύτερο αμάρτημα…και μεγαλύτερο…λέει λοιπόν τώρα ενσυνεχεία προπάντων φυλαχτείτε αδελφοί μου χριστιανοί μην ορκίζεστε με κανένα τρόπο ούτε στον ουρανό ούτε στη γη ούτε πουθενά γιατί όποιοι ορκίζονται ορκίζονται στο μεγαλύτερο(Εβρ.6,16) και ονομάζουν τον Θεό για να γίνουν πιστευτοί σε ό,  τι λένε. Όλοι αυτοί αμαρτάνουν διπλά γιατί ορκίζονται σε μεγαλύτερά τους και όμως ο άνθρωπος είναι πολύ ανώτερος από όλη τη φύση καταξίαν και τιμή Θεού και επομένως σφάλλουν…κι έπειτα αντί για το Θεό φέρνουν το όνομα των κτισμάτων κι όχι του Κτίστη τους! Ασεβέστατο να ανεβάζουν τα κτίσματα στο ύψος του Κτίστη και Θεού τους(*). Κι ο Κύριος ανάλογα δεν εμποδίζει μόνον το φόνο αλλά και την οργή που οδηγεί πολλές φορές στο φόνο…κι ανάλογα για τη μοιχεία και τα πορνικά βλέμματα και πάλι την επιορκία και την παράβαση αληθινού όρκου ή ψεύτικο όρκο αλλά τον όρκο ολότελα…κι εκείνα που εμποδίζει η ΠΔ(τότε επιτρέπονταν ο όρκος επειδή ήθελε ο θεός να τους εμποδίσει να ορκίζονται σε είδωλα και ακολούθως να προσκυνάνε αυτά τα είδωλα όπως συνέβη και με τις ανάλογες θυσίες στην ΠΔ και όλα αυτά έπαυσαν στην ΚΔ επειδή πια γυμνάστηκαν στην θεοσέβεια του αληθινού Θεού-κι εννοείται ότι αμαρτάνουν όσοι ορκίζονται κι όσοι πιέζουν άλλους να αμαρτάνουν επειδή τάχα δεν πιστεύουν μόνο στα λόγια τους –δες και Αγ.Νεκταρίου, Θησαυρό Λογίων πολλά ) ως ατελής που ήταν αυτά εμποδίζει κι η ΚΔ ως εντελής και τέλεια. Η πρώτη εμπόδιζε τη διάπραξη και τα αποτελέσματα της αμαρτίας ενώ η άλλη εμποδίζει ακόμα και την αρχή της αμαρτίας δηλαδή τους πονηρούς λογισμούς και την εσ. επιθυμία της καρδιάς…
   Όποιος δε φυλάγεται απαρχής από κακούς λογισμούς και λόγους αμαρτωλούς αυτός εύκολα γκρεμίζεται και στη διάπραξη της αμαρτίας…και γι’  αυτό εμπόδισε εδώ κι ο Κύριος να ορκίζονται ολότελα και συνηθίσουν όπως λέει και ισχύει και στην επιορκία και την παράβαση των όρκων που είναι ολοφάνερα κι άρνηση του Θεού…αρνείται βλέπετε ο επίορκος και παραβάτης των όρκων το Θεό που επιόρκησε στα λόγια…άρνηση του Θεού ψευδορκία…ενώ κοιτάξτε όποιον δεν ορκίζεται ολότελα αυτός δεν κινδυνεύει ποτέ να γκρεμιστεί στην επιορκία…που φέρνει μαζί της άρνηση Θεού! Αλίμονο. Κι όποιος φεύ αρνείται το Θεό τον ποιητή μας τι μπορεί περισσότερο να κάνει για να αξιωθεί σωτηρίας; Έτσι μόνο δε θα πέσετε υπό κρίσιν που πέμπει στην ατελεύτητη κόλαση…άλλωστε όποιος ορκίζεται πέφτει και σε υπόκριση. Πιστεύεται πως είναι αληθινός με τους εξωτερικούς όρκους του αλλά ψεύτικα ποιώντας κι υποκριτικά από μέσα πέφτει στην αμαρτία αυτή της υποκρίσεως άλλα να φαίνονται έξω κι άλλα να είναι μέσα (*). Κι αν δεν πρέπει να ορκιζόμαστε στα κτίσματα πόσο μάλλον στο Θεό; Του φονεύειν το ορκίζειν χείρον και καλύτερα γι’  αυτό να συνηθίζουμε να λέμε στο λόγο μας αντί για όρκο το: πίστεψέ με…εφόσον βέβαια τα όντα φάσκειν ως έχει αψευδία ως δ’ ουκ έχει ψεύδος και μάχη λόγου…
   Κι άλλη παρηγοριά των ταλαίπωρων χριστιανών σε κάθε θλίψη και πειρασμό τους αφού κακοπάθεια γενικά κάθε θλίψη στο σώμα που έρχεται και στην ψυχή. Και όλα αυτά μπορεί να τα αποδιώκει με την προσευχή εκτενή και θερμή στο Θεό κι έτσι να παρηγορείται πολύ εμνήσθην του Θεού και ευφράνθην…κι ακολούθως: ευθυμεί τις ψαλέτωκι επομένως όποιος πάλι υγιαίνει κι είναι και κατά τα δυο εύρωστος κι ευτυχής ανθρωπίνως έστω κατά το φαινόμενο αυτός ας μη μακρύνει όπως κι ο άλλος του Θεού ούτε της αγάπης κι οικειότητάς Του παρά να ψάλλει κι αυτός πν.άσματα στο Θεό και θ.ψαλμούς και ι.δοξολογίες ευλογήσω τον Κύριον εν παντί καιρώ διαπαντός η αίνεσις Αυτού εν τω στόματί μου…έτσι μόνο και το Θεό ευχαριστείς και γιατί σε λύτρωσε από κάθε θλίψη και ασθένεια σωματική αλλά και Τον παρακαλείς θερμά να σε φυλάει στο εξής με υγεία και άνεση όπως και φυλάς την ψυχή σου από λύπη ιλαρή και χαρούμενη άλυπη και ευφραινόμενη με πν.χαρά κι ευφροσύνη που γεννάται από τέτοια άσματα κι υμνωδίες ιερές. Χαρίζονται αι των ύμνων παρηγορίαι το ιλαρόν και άλυπον της ψυχής κατάστημα…και πρόσεξε καλά μην πέσεις στην αμαρτία και αρχίσεις και χορεύεις και παίζεις και τραγουδάς διαβολικά άσματα με τα οποία απομακρύνεσαι από το Θεό και Τού φαίνεσαι αχάριστος και μάλιστα στον ευεργέτη σου και χάνεις ευτυχία και υγεία που σου χάρισε…
   Κι ασθενής να είσαι εξάλλου και κλινήρης και δε μπορείς να προσευχηθείς και να ψάλλεις στο Θεό τον φιλάνθρωπο όποτε πρέπει νύχτα μέρα ας συμμετέχει με τους μεσίτες και πρεσβευτές στο Θεό ως βοηθούς στη θ.αγαθότητα μέσα στην αρρώστια του ιερείς κι αρχιερείς για το μυστήριο του ευχελαίου αλειφόμενοι από αυτούς στο όνομα του Θεού –έστω κι από ένα ιερέα εφόσον ένας μόνος ιερέας εκτελεί σχεδόν όλα τα άλλα μυστήρια και μείζονα του θ.ευχελαίου, λέει ο άγ.Νικόδημος ο Αγιορείτης εδώ- γιατί η θ.χάρη Του είναι που προξενεί κι ίαση στον ασθενή μέσω του ελαίου(*). Κι ασφαλώς πάλι η ευχή της πίστεως σώσει τον κάμνοντα αφού πολλοί ασθενείς μεταβάλλονται ύστερα από την τέλεση του ι.μυστηρίου του ευχελαίου στο καλύτερο ή και θεραπεύονται ολότελα δια της επικλήσεως του ονόματος του Κυρίου και της θ.και παντοδυνάμου χάριτός Του και με την αλοιφή του πν.ελαίου και τα θερμής πίστεως και προσευχής των ιεροτάτων ανδρών όπως και οι αμαρτίες του ασθενούς συγχωρούνται παρά Κυρίου δια της δεήσεως των αγίων ιερέων αφού την αισθητή υγεία του σώματος ακολουθεί κι η ψυχική η νοητή υγεία της ψυχής κι από τα πρόδηλα και φανερά γνωρίζουμε και τα άδηλα κι αφανή. Και εννοείται ότι η Εκκλησία μας επειδή κι εδώ έτσι έχουν τα πράγματα συνηθίζει να τελεί το μυστήριο του θ.ευχελαίου κι ας προηγουμένως διορίστηκε να ιεροτελείται στους σωματικά ασθενείς κατά την αποστολική παραγγελία και διάταξη επειδή εδώ ο άγιος προσθέτει ότι και οι αμαρτίες μας συγχωρούνται δι’  αυτού που είναι ασθένεια ψυχής συνηθίζει η εκκλησία μας λοιπόν να τελεί τούτο και να ενεργεί και σε υγιείς στο σώμα αλλά ασθενείς στην ψυχή ώστε να τους συγχωρεθούν οι αμαρτίες οι ψυχικές ασθένειες. Κι εμείς πιστεύουμε ότι προηγείται η ψυχική υγεία κι ακολουθεί έπειτα κι η σωματική όταν τελείται τούτο το μυστήριο κι η ψυχή πολύ τιμιοτέρα του σώματος κι ανωτέρα ίδε υγιής γέγονας μηκέτι αμάρτανε…κι υπάρχουν κι ορισμένοι που δεν θεραπεύονται λόγω των κριμάτων Του των ακατάληπτων της θ.Του σοφίας και της απερινοήτου Του θ.προνοίας και δικαιοκρισίας του Θεού και κανείς δε θα έφευγε από δω χριστιανός ενώ γη ει και εις γην απελεύση...
   Εξομολογείσθε(σε ιερείς -όπως και σε γιατρούς που μπορούν σοφά να θεραπεύουν-- έμπειρους και ενάρετους και εχέμυθους και μυστικούς που έχουν και τη σχετική αρχιερατική άδεια γιατί κανονικά μόνον αυτοί είναι πνευματικοί)…τα παραπτώματα και εύχεσθε υπέρ αλλήλων όπως ιαθήτε…να εξομολογείσθε λοιπόν και να λαμβάνετε από τον Θεό τον ιατρό των ψυχών και των σωμάτων μας και την ίαση των πληγών και τραυμάτων μας από τις αμαρτίες μας και βεβαίως ουδείς αναμάρτητος έστω και σε συγγνωστά κι ανθρώπινα. Εφόσον όλες οι αμαρτίες μας φανερωθούν στον πνευματικό που είναι κι επιστήμων και τέλειος στη διάκριση κι αρετή τότε όλες οι πληγές μας θα θεραπευτούν νοερά με συμβουλές και επιτίμια αγαθόν το ακούσαι επιτίμησιν σοφού υπέρ άνδρα ακούοντα άσμα αφρόνων…παιδεύσει με δίκαιος και ελέγξει με έλαιον δε αμαρτωλού μη λιπανάτω την κεφαλήν μου…καλύτερη η πν.μάστιγα των δικαίων και εναρέτων και την ωφέλιμη παιδεία τους από τους επαίνους των κακών και βλαβερών στην ψυχή μας. Πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη! Κι αυτό το κατορθώνει η δέηση των πνευματικών μας πατέρων η προσευχή των εναρέτων αυτών ανδρών που μας εξομολογούν. Ποιων χριστιανών όμως; Όσων κατηγορούν τον εαυτό τους με καθαρή και άδολη διάθεση καρδιάς για όσα αμαρτήματα έπραξαν έως τότε και μίσησαν την αμαρτία τους ώστε τώρα να θριαμβεύσουν πάνω της και να την καταντροπιάσουν με την εξομολόγηση. Κι ακόμα όσων δεν έχουν πια σκοπό να ξαναγυρίσουν στο ίδιο αποτρόπαιο αμάρτημά τους αλλά δείχνουν και άξιους καρπούς μετανοίας. Σε αυτούς τους χριστιανούς ωφελεί η δέηση του πνευματικού τους. Ενεργείται σε αυτούς πολύ η προσευχή κι η εκτενής των πνευματικών και δεν εμποδίζεται από κάποια αμαρτία τους πια ή κακή αιτία παρά μάλλον συνεργείται και από την ταπείνωσή τους και από τα καλά τους έργα. Όσοι όμως κι εξομολογούμενοι έχουν σκολιούς και πονηρούς ακόμα λογισμούς να ξαναγυρίσουν στην παλιά τους αμαρτία και αγκαλιάζουν ακόμα και τώρα κάθε αμαρτωλή σκέψη και αγαπούν το κακό εξακολουθητικά όποιος και να προσευχηθεί γι’  αυτούς δεν ωφελούνται(Ιω,1,5,16). Αλλά πάντως οφείλουμε όλοι μας να προσευχόμαστε και για τους αμελείς ώστε ο Θεός να τους κινήσει και να τους ξυπνήσει στην εργασία του καλού…
   Για θυμηθείτε λέει ο απόστολος τον προφήτη Ηλία που προσευχήθηκε στο Θεό και ενώ είχε κλείσει ο ουρανός και δεν έβρεχε 3 χρόνια και 6 μήνες ολότελα από τη δίκαιη οργή του Θεού και με τη φοβερή πείνα αφού αφαίρεσαν από τη ζωή τους την αιτία του κακού και κάθε ειδωλολατρία μετανιωμένοι και ώ του θαύματος έβρεξε κι άνοιξε πάλι ο ουρανός και βλάστησε ξανά η γη τους καρπούς της. Η δέησή του βέβαια εισακούστηκε και γιατί έλαβε συνεργό της και ενεργό τη μετάνοιά τους και την επιστροφή των παρανόμων κι από αυτό το πχ ας θαρρήσουμε όλοι οι χριστιανοί και να παρακαλάμε στην προσευχή μας το Θεό για όσους αδελφούς μας θέλουμε αλλά έχοντας μαζί μας και τη δική τους συγκατάθεση για μεταβολή στο καλό και μετάνοιά τους. Βλέπουμε μάλιστα ότι είτε με υπερβολή είτε με έλλειψη νερού πώς διορθώνονται οι άνθρωποι με κατακλυσμούς ή ανυδρία κι έτσι έστω επιτυγχάνεται ο σκοπός της επιστροφής στο Θεό και της σωτηρίας τους. Έτσι κι εμείς εάν καταφέρουμε και επιστρέψουμε κάποιον πλανημένο αδελφό μας που πιάστηκε στα δίχτυα της πλάνης και δυσσεβείας και γκρεμίστηκε στην αμαρτία και το κατορθώσουμε με καλό λόγο και γλυκές νουθεσίες και συμβουλές ή με μέτριες επιπλήξεις και πρέποντες ελεγμούς από κακία στην αρετή μεταστρέφοντας κάποιον να ξέρεις ότι και συ θα στεφανωθείς από το Θεό και όπως έγινε με τον προφήτη γιατί κι εσύ έσωσες από μέλλουσα κόλαση ψυχή αδελφού που είναι αιώνιος θάνατος και κάλυψες και πλήθος αμαρτιών του ματαιώνοντάς τις κι αφήνοντάς τις άπρακτες και ανενεργείς και τις αφάνισες στο μη ον διαλύοντάς τις…

   Εάν επιστρέψης αμαρτωλούς αποκαταστήσω σε και προ προσώπου Μου στήση…και εάν εξάγης τίμιον από αναξίου ως το στόμα Μου έση…και αναστρέψουσιν αυτοί προς σε και συ ουκ αναστρέψεις προς αυτούς…στόμα Θεού γίνεσαι εάν αναγγείλεις και κηρύξεις σε άλλους τα θ.λόγια. ουχ υμείς εστε οι λαλούντες αλλά το Πνεύμα του Πατρός υμών το λαλούν εν υμίν…κι έτσι και τη δική του ψυχή ωφελεί και του άλλου κι ο άλλος σώζεται κι αυτός ο ίδιος και πλήθος αμαρτιών μας σκεπάζουμε εξαιτίας της ωφελείας του άλλου που επέστρεψε και σώθηκε. Κι έτσι κι ο δάσκαλος ας πούμε που δεν έχει άλλες αρετές –μπορεί να διδάσκει και από τα δικά του παθήματα αλλά αρχηγός δε γίνεται- αλλά πάντως  πετυχαίνει να επιστρέφουν οι άλλοι αναπληρώνει την έλλειψη αρετών του με τη σωτηρία των άλλων κι ας αμελεί στα πρώτα…στο δια ταύτα: ας ζούμε καλή ζωή κι ενάρετη φυλάγοντας εντολές του Θεού όλες –αλλιώς ελάχιστος κληθήσεται δηλαδή κατά τον ι.Χρυσόστομο έκπτωτος βασιλείας ουρανών!- κι έπειτα να επιμελούμαστε για τη διόρθωση των άλλων με ταπεινές συμβουλές και αδελφικές από αγάπη ώστε κι αν αμαρτήσουν να επιστρέψουν και να μετανοήσουν και με τη δική τους διόρθωση κι εμείς θα λάβουμε συγχώρηση των δικών μας αμαρτιών από τον Κύριο εάν σε ακούση εκέρδησας τον αδελφόν σου και των επηγγελμένων αγαθών θα λάβουμε στην βασιλεία των ουρανών πρεσβείαις του αγ.Ιακώβου του αδελφοθέου και πρώτου ιεράρχου Ιεροσολύμων χάριτι και φιλανθρωπία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ω πρέπει πάσα δόξα τιμή και προσκύνησις συν τω ανάρχω Αυτού Πατρί και τω ομοουσίω Αυτού Πνεύματι νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων αμήν.      

ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ

Ορθόδοξος Συναξαριστής






ΠΩΣ ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙΤΕ (Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ, ΣΤΡ. ΚΟΡΑΚΑ 2)

ΧΑΡΤΗΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΩΝ ΑΠ' ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΩΡΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ

ΠΡΟΓΝΩΣΗ ΚΑΙΡΟΥ

Επιστροφή στην Αρχική Σελίδα