30 Ιαν 2014

Τα σημεία των βημάτων του Θεού (Α΄ μέρος)

Του πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου Ι. Μητροπόλεως
Πέτρας & Χερρονήσου

Υπάρχει στο διαδίκτυο, μια ιστορική  ομιλία,  του πολυσέβαστου καθηγητού μου  π. Μιχαήλ Καρδαμάκη, με θέμα: «Ο βιασμός της ανθρώπινης φύσεως, προοίμιο της βεβήλωσης της δημιουργίας και της καταστροφής του πολιτισμού».  Σ’ ένα σημείο λέει: «Ο Θεός και ο άνθρωπος, παύουν να είναι «παραδείγματα αλλήλων», κατά την έκφραση του Αγίου Μαξίμου.  Είναι η τραγωδία που εμφωλεύει στην καρδιά του ευρωπαίου ανθρώπου και επεκτείνεται στον παγκόσμιο άνθρωπο,   ο οποίος ακολουθεί τον άνθρωπο της πτώσεως, εξορισμένος στην έρημο του κόσμου, όπου δεν διακρίνονται πια εύκολα, τα σημεία των βημάτων του Θεού».
            Πιστεύω ότι, αυτή είναι η τραγωδία του  ανθρώπου που έχασε την εμπειρία  του Θεού. Που έπαψε να είναι ο «εν Χριστώ» άνθρωπος και επανήλθε στον «προ Χριστού» άνθρωπο. Γι’ αυτό δεν   διακρίνει πια «εύκολα»,  τα σημεία των βημάτων του Θεού.  Αυτό γίνεται αιτία, να διαμορφώνει ένα πολιτισμό χωρίς Θεό ή και ενάντια στο Θεό. Στο όνομα  δήθεν του ανθρώπου, αλλά χωρίς τον άνθρωπο,  αφού επικεντρώνει τη δύναμη του στα πολεμικά όπλα και στα μέσα καταστροφής και αγνοεί την καρδιά και την ψυχή του ανθρώπου, στα οποία εδράζεται ο αληθινός πολιτισμός.
            Ο κόσμος σήμερα δεν θεωρεί το Θεό και την εκκλησία, παράγοντες πολιτισμού. Αυτό είναι φυσικό, αφού δεν γνωρίζει τον αληθινό Θεό, παρά μόνο το επίπλαστο πρόσωπο του.  Μ’ αυτή την έννοια, ο Θεός δεν είναι  παράγων πολιτισμού, αλλά ούτε και η εκκλησία που τον ενσαρκώνει και τον διδάσκει.
            Ένας πολιτισμός όμως,  που δεν αγαπά και δεν σέβεται τον άνθρωπο, ως τη μεγαλύτερη αξία μέσα στον κόσμο, που θυσιάζει τον άνθρωπο χάριν άλλων σκοπών -επιστημονικών ή εγωιστικών- που αγνοεί τη μοναδικότητα του ανθρώπινου προσώπου  και δεν υπολογίζει τις αληθινές ανθρώπινες σχέσεις, το φιλότιμο και την ανθρωπιά, τα ήθη, τους πόνους  του ανθρώπου και τα προβλήματα του,   ασφαλώς δεν έχει στοιχεία πολιτισμού.
            Ο αληθινός πολιτισμός, διασώζεται και διαιωνίζεται στις καρδιές των ανθρώπων. Γι’ αυτό αν κάμει κανείς τον κόπο, να τους ρωτήσει, αν είναι ευχαριστημένοι από τον πολισμό των καιρών μας, θ’ ακούσει γνώμες που δεν έχουν τη δύναμη να  εκφράσουν, οι μεγαλύτεροι ανθρωπολόγοι και επιστήμονες. Το μόνο σίγουρο είναι  ότι, οι ταλαιπωρημένοι άνθρωποι του λαού μας, θα εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους σ’ ένα τομέα της επιστήμης, που αναμφισβήτητα αποτελεί το μεγαλύτερο κεφάλαιο του πολιτισμού και είναι η Ιατρική. Στην ευσυνειδησία των γιατρών απομένει, να γίνουν σύμβολα της παρουσίας  του  Θεού μέσα στον κόσμο και φωτεινά σημεία πολιτισμού.
            Το παράδοξο είναι, ότι κάποιοι θεολόγοι, δεν δέχονται να κατατάσσεται η εκκλησία  στους παράγοντες πολιτισμού, γιατί το  έργο της  είναι αγιαστικό και σωτηριολογικό, δηλ.   σώζει από την αμαρτία και το κακό τον άνθρωπο, τον αγιάζει και  τον θεώνει.  Όμως  ο άνθρωπος δεν  έχει μόνο ψυχή, αλλά και σώμα. Σώμα και ψυχή,  σε άρρηκτη ενότητα είναι ο άνθρωπος. Η ψυχή του ανθρώπου, έχει δύο ενέργειες. Την λογική με την οποία επικοινωνεί με τον κόσμο και τη νοερά δηλ. το νου, με την οποία επικοινωνεί με το Θεό.
Γι’ αυτό  ο άνθρωπος είναι «πρόσωπο»,  που σημαίνει σχέση. Ζει σε προσωπική σχέση με το Θεό, με τους συνανθρώπους του και μ’ ολόκληρη τη κτίση. Σχέση είναι η αγάπη του με τα ζώα και τα φυτά και με τη γη που καλλιεργεί, αλλά και με το επάγγελμα που κάνει. Όταν ο άνθρωπος ζει ως πρόσωπο, «ανοίγεται» στους συνανθρώπους του και στην κοινωνία, συμμετέχει στις χαρές και τους πόνους των άλλων και δημιουργεί πολιτισμό.  Όταν είναι άτομο, κλείνεται στο εγώ του, στην οικογένεια του, στον «εαυτούλη» του και «γαία πυρί μιχθήτω»
            Αυτός ο ατομισμός, είναι το «μελανότερο σημείο» του σημερινού πολιτισμού. Μας ενδιαφέρει ο εαυτός μας,   το οποιοδήποτε συμφέρον μας και τίποτε άλλο. Αυτό το βλέπει κανείς καθαρά στις μεγάλες πολιτείες. Σε μια πολυκατοικία μένουν άνθρωποι, «άγνωστοι μεταξύ αγνώστων». Ποτέ δεν γνωρίζεις το γείτονα σου  κι ούτε αισθάνεσαι την ανάγκη να τον γνωρίσεις. Πόσο δίκιο είχε ο Σαρτρ όταν έλεγε: «Οι άλλοι άνθρωποι είναι η κόλαση μας!» «Τα μάτια των άλλων ανθρώπων, δεσμεύουν την ελευθερία μας!».
 Αυτό σημαίνει: Να ελευθερωθείς από την παρουσία των άλλων. Να μην τους λογαριάζεις πως υπάρχουν. Να μη σε ενδιαφέρουν  τα προβλήματα τους, οι ασθένειες τους,  οι  πόνοι τους, οι θάνατοι τους, αλλά και ούτε οι αγάπες και οι χαρές τους. Έτσι δεν θα  χάσεις την ευτυχία σου, τη γαλήνη  και τη μακαριότητα σου! Αδιαφορία λοιπόν:  το σύγχρονο δόγμα της ζωής! Για την εκκλησία, αυτό  είναι, η  μεγαλύτερη μορφή απανθρωπίας!  
            Ο άνθρωπος διαμορφώνει μια  εγωκεντρική συνείδηση, που αποτελεί τη μεγαλύτερη αλλοτρίωση του και την έκπτωση του από τη χριστιανική του ταυτότητα. Αυτός ο τύπος ανθρώπου, δεν είναι ελληνικός. Δεν έχει σχέση,  με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, ούτε με τον ορθόδοξο χριστιανικό πολιτισμό, ούτε με τον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό της Ευρώπης. Είναι ο πολιτισμός των Φράγκων, που κατέλυσε στην Ευρώπη τη Ρωμιοσύνη.
συνεχίζεται...

27 Ιαν 2014

Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΥΠΑΠΑΝΤΗΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ


Την Κυριακή  2 Φεβρουαρίου εορτή της Υπαπαντής του Κυρίου, πανηγυρίζει το ομώνυμο παρεκκλήσιο του Ιερού Ναού του Αγίου Αντωνίου.
Ο Εσπερινός θα αρχίσει στις 5.00 μ.μ.
Ο Όρθρος στις 7.00 π.μ. και εν συνεχεία η πανηγυρική Θεία Λειτουργία.

ΙΕΡΑ ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΑΝΤΩΝΙΟ

Την Παρασκευή το βράδυ 31 Ιανουαρίου και ώρα 8.00 μ.μ. θα τελεσθεί στο παρεκκλήσιο της Υπαπαντής του Κυρίου του Ιερού Ναού του Αγίου Αντωνίου, Ιερά Αγρυπνία επί τη εορτή του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Τρύφωνος. Θα τελεσθεί Αγιασμός και θα αναγνωσθούν οι ευχές του Αγίου Τρύφωνος. Των Ιερών Ακολουθιών θα προεξάρχει ο Σεβ. Μητροπολίτης Πέτρας & Χερρονήσου κ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ.

Υπαπαντή και Σαραντισμός

του κ. Μιχαήλ Παπαθεοχάρους
Φοιτητού Θεολογίας

«Κόλπους Πατρός τυπούσι του σου, Χριστέ μου, του Συμεών αι χείρες, αι φέρουσί σε.» Τους κόλπους του ουρανίου Πατέρα συμβολίζουν, Χριστέ μου, τα χέρια του Συμεών που Σε κράτησαν στην αγκαλιά του.

Μόλις πέρασαν σαράντα ημέρες από την γέννηση του Θεανθρώπου, προσεφέρθη ο Κύριος στο ιερό υπό Μητρός Παρθένου, και υπεδέχθη Αυτόν ο πρεσβύτης Συμεών. Κατά τη διάταξη του Μωσαϊκού νόμου «παν άρσεν πρωτότοκον έσται αφιερωμένον τω Θεώ, και την εις τούτον νενομισμένην θυσίαν προσενέγκη, ζεύγος τρυγόνων, ή δύο νεοσσούς περιστερών». Δηλαδή, κάθε πρωτότοκο αρσενικό παιδί ήταν αφιερωμένο στο Θεό, και προς τούτο γινόταν μία συγκεκριμένη τελετή στο ναό, περιλαμβάνουσα και προσφορά δύο τρυγόνων ή περιστεριών.
Λαβών δε ο πρεσβύτης Συμεών τον Κύριο της δόξης στα χέρια του είπε το «Νυν απολύεις τον δούλον σου Δέσποτα κατά το ρήμα σου εν ειρήνη…». Τώρα, δηλαδή, Κύριε, ας πεθάνω, αφού είδα το Σωτήρα του κόσμου. Διότι αυτό περίμενε χρόνια ο δίκαιος Συμεών˙ να δει με τους οφθαλμούς του τον Κύριο και Θεό του. Και πλέον ευτυχισμένος μπορούσε να υπάγει εις τα αγκάλας του Θεού.

Έπειτα από αυτή τη γενική αναφορά, γίνεται κατανοητό ότι ο σαραντισμός έχει τις ρίζες του στην εποχή του Μωυσή (καθώς αυτό το στοιχείο το αντλούμε μέσα από τον Μωσαϊκό νόμο). Λέγοντας «σαραντισμό», εννοούμε ότι η μητέρα προσφέρει το νεογέννητο στο ναό και αυτό προς δόξαν του τριαδικού Θεού.
Η γυναίκα, έπειτα από την κύηση χρειάζεται ένα διάστημα ώστε να επανέλθει και πάλι στην προ του τοκετού κατάσταση. Αυτό το διάστημα ίσως είναι λιγότερο από της σαράντα ημέρες, αλλά από τη στιγμή την οποίαν οι πατέρες της εκκλησίας θέσπισαν αυτό τον συμβολικό αριθμό, οφείλουμε κι εμείς να τον υπακούμε.. Σίγουρα αυτοί κάτι παραπάνω θα γνώριζαν για να εισάγουν αυτό το διάστημα των σαράντα ημερών. Ας μη μας διαφεύγει άλλωστε ότι την εποχή διαμορφώσεως των τελετουργικών της Εκκλησίας μας, τόσες ημέρες εχρειάζοντο.
Η γυναίκα λοιπόν, κατά το πρότυπο της  Παναγίας, έπειτα από σαράντα ημέρες πηγαίνει το βρέφος στο ναό για δυο λόγους. Πρώτον, για να εισάγει το βρέφος στο ναό, ώστε αυτό να μπορεί στη συνέχεια να βαπτισθεί και να συμμετάσχει στην εν Χριστώ λατρευτική ζωή, και δεύτερον για να καθαρισθεί και αυτή (καθώς οι ευχές του σαραντισμού αναφέρονται και στον καθαρισμό της γυναικός).
Παρατηρούμε ότι, όταν η γυναίκα έρχεται στο ναό για να λάβει υπο του ιερέως την ευχή του σαραντισμού, ο ιερεύς δεν την αφήνει να μπει στον κυρίως ναό, διότι θεωρείται ακόμα ακάθαρτη. Ακάθαρτη και όχι αμαρτωλή, όπως το συγχέουν πολλοί άνθρωποι στις ημέρες μας. Η γυναίκα δεν διέπραξε καμία αμαρτία, αντιθέτως έφερε στον κόσμο έναν άνθρωπο. Ακαθαρσία θεωρείται ό,τι αποβάλλεται από τον ανθρώπινο οργανισμό, δια τούτο και παραμένει η γυναίκα έπειτα από την κύηση στον οίκο της για σαράντα ημέρες, ώσπου να καθαριστεί πλήρως και να μπορεί να συμμετάσχει και πάλι στη λατρευτική ζωή της εκκλησίας.  Γι΄αυτό το λόγο και διαβάζει ο ιερεύς την ευχή στον πρόναο του ναού και έπειτα καθώς λαμβάνει στα χέρια του το βρέφος και το εισάγει στον κυρίως ναό, τότε και η γυναίκα, αφού έχει καθαρισθεί από τις ευχές, ασπάζεται μετ’ ευλαβείας τις εικόνες. Όλα αυτά γίνονται προς μίμηση του σαραντισμού του Κυρίου.

Ας δούμε όμως τώρα λίγο αναλυτικότερα την ακολουθία του σαραντισμού.
Σήμερα, ως γνωστόν, η ακολουθία του σαραντισμού αποτελείται από τέσσερις ευχές. Θέμα και των τεσσάρων ευχών είναι η προσαγωγή του βρέφους στο ναό κατά το πρότυπο του Κυρίου (σύμφωνα με τις διατάξεις του Μωσαϊκού νόμου). Οι ευχές αποτελούν ευλογίες του βρέφους και δεήσεις υπέρ αυτού, που κατά «μίμησιν» του Κυρίου προσάγεται στο ναό και αφιερούται στο Θεό. Αυτός είναι και ο εμφανείς σκοπός της ακολουθίας. Το παιδί εισέρχεται στην εκκλησία και αυτό σαραντίζει και όχι η μητέρα του. Η μητέρα συνοδεύει το βρέφος και ευλογείται μαζί με αυτό. Αναφέροντας ότι, η ευλογία περιλαμβάνει και τους δυο γονείς μαζί, και όχι μόνο την μητέρα, όπως συνήθως γίνεται.
Πρέπει επίσης να επισημανθεί το γεγονός, ότι το βρέφος είναι χωρίς αμφιβολία αβάπτιστο, διότι προϋποθέτουν και οι δυο ευχές ότι η είσοδός του στο ναό γίνεται για πρώτη φορά, καθώς ζητούν να αξιωθεί «εν καιρώ ευθέτω» του αγίου βαπτίσματος. Εξ άλλου οι ευχές της πρώτης ημέρας, της ογδόης, και της τεσσαρακοστής παρουσιάζουν προοδευτικό χαρακτήρα και εντάσσονται ουσιαστικά στις προβαπτισματικές πράξεις. Η κλιμάκωσις είναι φανερή. Την πρώτη ημέρα ευλογείται το βρέφος και χαιρετίζεται η έλευσή του στο κόσμο. Την όγδοη λαμβάνει το όνομα και χαρακτηρίζεται πια «δούλος Χριστού» και «χριστιανός». Την τεσσαρακοστή ημέρα εισέρχεται στο ναό του Θεού και «προσφέρεται» σε Αυτόν. Έπονται δε, η κατήχησις, το βάπτισμα, το χρίσμα και η θεία κοινωνία.
Επίσης, κατά την παράδοση αλλά και κατά τις τυπικές διατάξεις της ακολουθίας, έπειτα από την ανάγνωση των ευχών, ο ιερεύς κρατώντας στα χέρια του το βρέφος το εισάγει στο ιερό βήμα αδιακρίτως φύλου. Σύμφωνα με τον καθηγητή κ. Ι. Φουντούλη, ούτε οι ευχές, ούτε οι τυπικές διατάξεις της ακολουθίας κάνουν διαχωρισμό μεταξύ φύλου, αλλά εισάγονται στο ιερό βήμα και προσκομίζονται στο Θεό (καθώς ο ιερεύς τα ανυψώνει με τα χέρια του στον ουρανό), ως «δώρον» και «ανάθημα». Πού αλλού θα προσφερθεί το δώρο στο Θεό, παρά στο θυσιαστήριό του; Αυτό ακριβώς ερμηνεύει και την είσοδο όλων των βρεφών αδιακρίτου φύλου στο Άγιο βήμα. Δεν έχει καμία σχέση με την ιερωσύνη που επιφυλάσσεται στους άνδρες. Πρόκειται περί πράξεως προσφοράς του νέου ανθρώπου στο Θεό και για τον χριστιανισμό δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ άρρενος και θηλαίου.
Συνελοντ’ ειπείν,  ο σαραντισμός είναι μια πανάρχαια λειτουργική πράξη της εκκλησίας μας, η οποία έχει τις ρίζες της στον Μωσαϊκό νόμο, καθώς αυτός γίνεται σήμερα ως προτύπωση της υπαπαντής του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και οι γυναίκες συμβολίζουν την Παναγία, η οποία έφερε στις αγκάλες της τον Υιόν της και τον πρόσφερε στον ναό ως θυσίαν «ευπρόσδεκτη».     
       
Αναδημοσίευση: www.apostoliki-diakonia.gr

Πώς μπορούμε να διορθώσουμε ένα σφάλμα μας και να σωθούμε;

Του κ. Μιχαήλ Τσακιράκη
Θεολόγου - Εκπαιδευτικού
Κυριακή του Ζακχαίου

Από τους τυφλούς και λεπρούς μπορούμε να μιλήσουμε στο Ευαγγέλιο για τη σωτηρία μας από σωματικές νόσους όπως λχ για την ίαση της λέπρας και την αποκατάσταση της οράσεως μιλώντας πάντοτε πνευματικά. Σήμερα όμως το ευαγγέλιο μας δίνει τη δυνατότητα να μιλήσουμε για ένα ψυχικά τυφλό το Ζακχαίο που κάποτε κατοικούσε στην Ιεριχώ και ανέβλεψε και έγινε και άγιος της Εκκλησίας –δες Συναξαριστή Απριλίου 20, απόστολος μάλιστα κατέστη! Μεγάλο κι αυτό το θαύμα όχι μικρότερο από την ανάβλεψη των τυφλών του ευαγγελίου γιατί ο Ζακχαίος είχε σκοτεινούς τους οφθαλμούς του μέσα στην καρδιά του όπως κι εκείνοι είχαν σκοτεινούς τους οφθαλμούς της μορφής τους εξωτερικά δηλαδή. Κι αυτός δεν μπορούσε να δει κατά τον ευαγγελιστή τον Ιησού κι απαλλάχτηκε από το σκότος του νου του μόνο με το λόγο Του κι αυτός όπως άλλωστε κι όλοι μας δημιουργηθήκαμε εκ του μηδενός από τον Πλάστη μας όπως βλέπουμε καθαρά στην ΠΔ και στη Γένεση…γενηθήτω φως! Και εγένετο φως! Σκότος πάνω στην άβυσσο τότε όπως και εδώ στο Ζακχαίο και γι’ αυτό του είπε σήμερα δει Με μείναι εν τω οίκω σου…αφού το δεινό σκότος της φιλαργυρίας καθόταν αναπαυτικά πάνω στην σκοτεινή γι’ αυτό ψυχή του κι η διάνοιά του ολοσκότεινη κι αυτή μαζί με το χρυσό εκεί κάτω κλεισμένη και αμπαρωμένη σε σκοτεινούς και ανήλιαγους τόπους όπου φυλάσσεται ο επίγειος χρυσός…

Τω καιρώ εκείνω λέει ο ευαγγελιστής. Ποιον καιρό; Όταν καθάρισε τους 10 λεπρούς και φώτισε τους τυφλούς και με τη φήμη Του προσείλκυσε και το Ζακχαίο στο να ποθήσει να Τον δει! Όλη τη γη διήλθε ο Ιησούς και διέρχεται γιατί δεν ήρθε για να μείνει κάπου εδώ σωματικώς κι ας έλαβε σώμα σαν και το δικό μας υπέρ ημών όπως ευδόκησε αλλά για να διέλθει στους ουρανούς από όπου και κατήλθε ανεβάζοντας το σώμα μας και τοποθετώντας το πάνω από κάθε αρχή και εξουσία…όπως κι ο ήλιος δημιουργήθηκε από το Θεό όχι να στέκεται αλλά τρόπον τινά να περιπολεί πάνω στη γη απεργαζόμενος κι Αυτός τη μόνιμη σωτηρία μας και αδιάκοπη εν μέσω της γης συνεχώς εργάστηκε και εργάζεται ορατά και αόρατα επίγεια και επουράνια για μας…αυτή τη σωτηρία μας επετέλεσε περιερχόμενος ο Κύριός μας επί της γης ως ο Ήλιος της δικαιοσύνης Χριστός και ιδού σήμερα αρχιτελώνης ο Ζακχαίος μικρός στο σώμα δεν μπορεί να Τον δει. Μικρός ήταν αλλά και μακριά Του αλλά η χρηστότητα του τρόπου και η ψυχή του η κατάλληλη για αρετή του δημιουργεί και την επιθυμία να δει τον Ιησού…από τελώνια και πλούτη όμως αιχμάλωτος εμποδίζεται από τη θ.δύναμή Του κι αποκλείεται πιασμένος στα δίχτυα της κακίας του αρχιτελώνη και πλούσιου κάθε εποχής…ήταν όμως άνδρας δηλαδή ξεχωριστός άνθρωπος δηλαδή διακεκριμένος στην κακία…ο πόθος του όμως τον οδηγεί στο να προπορευτεί και να ανέβει και πάνω στο δέντρο από κει που θα πέρναγε σε λίγο ο Ιησούς!

Σοφές ενέργειες και φιλόθεες από πόθο φτερωμένος κι ανυψωμένος πια κι ανεβασμένος πάνω στο δέντρο. Κι ο Ιησούς η ενυπόστατος σοφία του ανάρχου Πατρός που αγαπά όσους Τον αγαπούν και σε όσους αγαπούν το Θεό δίνει και τη θ.Του χάρη φτάνοντας εκεί πρώτον τον βλέπει και φιλικότατα τον προσφωνεί και του υπόσχεται και επίσκεψη και διαμονή και στον οίκο του αφού είδε ουράνιο καρπό στο δέντρο το Ζακχαίο από τον ουράνιο πόθο του κατέβα γρήγορα γιατί σήμερα σπίτι σου θα μείνω…πώς να αναγνωρίσει κανείς ένα περαστικό με λιτή εμφάνιση και χωρίς κάποιο διακριτικό στοιχείο πάνω Του παρά μόνο από Εκείνον που γνωρίζει και τα μύχια της καρδιάς μας αναγνωρίζεται και προσφωνείται ονομαστικά κι ας Του ήταν άγνωστος όπως πίστευε αφού κατόψη δεν τον είχε δει πριν ποτέ του αλλά δείχνοντάς του συνάμα ότι φιλάνθρωπα κινούμενος και φιλοφρόνως ποθών τους ποθούντας Τον θεοφιλώς μας παρέχει όφελος υπερβολικό σε σχέση με ό, τι Του ζητάμε ή σκεφτόμαστε θεοφιλώς…ολόχαρος κατέβηκε τώρα ο Ζακχαίος έχοντας την πηγή της χάριτος κοντά του σκανδαλίζει τους άλλους αλλά αυτός αμιλλάται τον Κύριο σταθερά Του λέει και ταπεινά αποστομώνοντας τους άλλους που τον ήξεραν για αμαρτωλό ότι τα μισά δίνει στους φτωχούς κι όποιον τυχόν αδίκησα τετραπλάσια…τι αποστομωτική παρρησία για τους κατήγορούς του!

Απομακρύνθηκε από κάθε κακό και έπραξε και το καλό ο Ζακχαίος σήμερα έτσι φερόμενος και καθαρμένος ώστε να ακούσει επάξια: σήμερα σωτηρία έγινε μέσα σ’ αυτό το σπίτι…τι φιλόξενος και φιλόπτωχος και δίκαιος άνθρωπος! Αυτό ήρθε να σώσει ο Χριστός αναζητώντας το το απολωλός…ναι εισήλθε σπίτι αμαρτωλού για να τον μετασκευάσει κι από αμαρτωλό να τον μετατρέψει σε και να τον σώσει από φιλάργυρο καθιστώντας τον φιλόθεο και από άδικο δίκαιο από μισόξενο φιλόξενο και από ασυμπαθή ελεήμονα όπως και έγινε όντως με τη θ.χάρη…και την αγαθή του προαίρεση. Όποιος λοιπόν πάσχει όπως κι ο Ζακχαίος εύκολο είναι να τον μιμηθεί και σ’ αυτό: ας σωθεί όπως κι εκείνος εφόσον κακώς έχει πλουτήσει και συνάξει αδίκως κι ας μιμηθεί την οδό του στη σωτηρία αποδίδοντας και σκορπώντας πριν κλείσει τα μάτια οριστικά ας κοιτάξει να σκορπίσει καλώς όσα κακώς θησαύρισε. Όποιος πάλι είναι φτωχός ή θύμα πλούσιου ή από άλλο λόγο ας ευχαριστεί το Θεό για τη σωτήρια φτώχια του ή μάλλον με την ευχαριστία του ας την κάνει σωτήρια όπως έκανε και σήμερα ο τελώνης που φτώχυνε για να σωθεί…

Ζακχαίος πάει να πει δικαιούμενος ενώ οι Φαρισαίοι κατέτρωγαν τα σπίτια από τις χήρες και απλώς επιδεικτικά προσευχόντουσαν πολλή ώρα και αυτό δε σώζει ούτε αλήθεια είναι γιατί δεν είναι ο τύπος του νόμου και τα ήθη τους που επιτυγχάνουν και την αλήθεια στην πράξη και τη γνώση αλλά μόνο ο Θεός μας που είναι η οδός της αληθείας και μας αποκαλύπτεται μας καλεί να κατέβουμε από τον παλιό νόμο που άκαρπος μένει εν πολλοίς και τίποτε σπουδαίο δε δίνει αλλά να σπεύσουμε στη θ.Του χάρη και την ευαγγελική διαγωγή για να έχουμε ένοικό μας το Θεό και να καρπωθούμε και τη σωτηρία μας…όποιος λοιπόν ακούσει κι υπακούσει στο Λόγο του Θεού και Θεό που μας προσκαλεί και μας διδάσκει γίνεται όπως κι ο Ζακχαίος ακριβώς στους φτωχούς στο νου δίνει τα μισά του νόμου και –ζωοθυσίες και περιτομές κά- και παραλαμβάνοντας το Λόγο τον μονογενή Υιό του Θεού αποκαθιστώντας κάθε κακό προηγούμενο δηλαδή αλληγορικά: ο Ζακχαίος ήταν φιλάργυρος αναμφίβολα σύναζε άδικα χρυσό και τον κρατούσε αλλά έπειτα γίνεται φιλόπτωχος και φτωχός και ακτήμονας εκούσια οδηγώντας μας να επαινέσουμε την αρετή του και να κατηγορήσουμε την προηγούμενη κακία του.

Εκούσια φτωχοί αν είμαστε δεν ξέρω αλλά φιλάργυροι βέβαια θα είμαστε όλοι μας. Αλλά γιατί άραγε είναι κακό πράγμα η φιλαργυρία; Είναι αιτία όλων των κακών που λέει κι η ΚΔ αισχροκέρδιας, τσιγγουνιάς αστοργίας, απιστίας, μισανθρωπίας, αρπαγής, αδικίας, πλεονεξίας, τόκου, δόλου, ψεύδους, ιεροσυλίας, λωποδυσίας, τυμβωρυχίας, φόνων, πολέμων επιθετικών, ληστειών, άδικων μέτρων και σταθμών και νόμων ανθρωπίνων, και παραχαράξεις και άρνηση της πίστεως, και ανταγωνισμοί και διαζύγια και προδοσίες πίστεως και πατρίδος και χρηματισμού δικαστών και επιορκίας, και κάθε οδύνης από τη ρίζα αυτή του κακού…αλλά προσέξτε όχι από τον πλούτο αυτόν καθαυτό αλλά από την επιθυμία του που μας ρίχνει κατά το ΑΓφικό σε πειρασμούς και παγίδες πολλές…μπορεί να μην είμαστε Μίδες και Κροίσοι αλλά την επιθυμία να προσέξουμε του πλούτου μήπως και μας αρρωστήσει την ψυχή μας και τότε θα ακούσουμε και τα φρικτά λόγια του Κυρίου ότι δύσκολα πλούσιος θα εισέλθει στη βασιλεία των ουρανών αλλά κι ο Αβραάμ πλούσιος ήταν και σώθηκε και έγινε και τόπος σωτηρίας ως φιλόξενος και φιλόπτωχος κι όχι φιλάργυρος και πάντως και πτωχοί και πλούσιοι κινδυνεύουν εξίσου από την επιθυμία του πλούτου που σήμερα μας θεραπεύει το ευαγγέλιο με το παράδειγμα του Ζακχαίου αλλά και την Ι.μας Παράδοση αφού όλοι οι άγιοί μας που ήταν πλούσιοι όπως λχ ο Άγιος Αντώνιος που είχε 300 τεράστια κτήματα κληρονομήσει τα έδωσε στους φτωχούς κι έπειτα έγινε και καθηγητής των μοναχών που ως όντως μοναχοί οφείλουν να είναι και ακτήμονες. Αλλά κι ο Μ.Βασίλειος που έθεσε με τη Βασιλειάδα του και τις βάσεις και ως ιατρός που ήταν των πιο σύγχρονων νοσοκομειακών εγκαταστάσεων κλπ κλπ. Αλλά κι εμείς οι έγγαμοι οφείλουμε σχετική ακτημοσύνη τουλάχιστον να έχουμε δηλαδή αφού καλύψουμε και τα προς το ζην παράλληλα ας καλύψουμε και τους εμπερίστατους αδελφούς Του τους ελαχίστους πολλαπλά…τους πτωχούς πάντοτε έχουμε μεθ’ εαυτών…το ξέρουμε καλά.

Ιδιαίτερα όμως σήμερα ας προσέξουν όσοι έχουν πολλά γιατί μαζί με τον πλούτο έρχεται συχνά κι ο εγωισμός συζυγία πονηρότερη η υψηλοφροσύνη κι η αυτοπεποίθηση στον πλούτο και στα υλικά αλλά μας καλεί η ΑΓ να μην παραθαρρεύομε στην αδηλότητα και τη σχετικότητα του πλούτου αυτού αλλά να έχουμε όλο μας το θάρρος στο Θεό. Η ταπείνωση είναι επίγνωση αληθείας κι όποιος καυχιέται για πλούτη είναι ανόητος όπως κι ο ηροδότειος Κροίσος και οι πλούσιοι της ΚΔ που ό ένας υψηλόφρονα κοιτούσε τον Λάζαρο στην αυλή του να υποφέρει και δεν τον συνέδραμε ολότελα κι ο άλλος πάλι διαλογιζόταν τι θα πρωτοκάνει με τους θησαυρούς του ώσπου ξαφνικά πέθανε και δαίμονες τους άρπαξαν την ψυχή για την αιώνια κόλαση! Τι οικτρή προσήλωση είναι αυτή στον πλούτο και την αδηλότητά του! Αλλά μας λέει η ΑΓ ο πεποιθώς επί πλούτω πεσείται και όπως ο Άδης κι η απώλεια δε χορταίνει ποτέ του έτσι κι οι οφθαλμοί των αφρόνων και αλλίμονό τους τότε στους πλουτούντες και χορτάτους ολότελα.



Μπορούμε όμως κι αλλιώς να πλουτήσουμε και να σωθούμε: ας κοιτάξουμε να πλουτήσουμε σε αγαθά έργα και λόγους και σκέψεις και έτσι και ουράνια βασιλεία θα έχουμε κερδίσει ασφαλώς και εύκολα αφού λίγα θα δώσουμε για λίγο χρόνο και άπειρα θα λάβουμε αιώνια από τη θ. χάρη Του και τη φιλανθρωπία ω πρέπει πάσα δόξα και κράτος και μεγαλοσύνη και μεγαλοπρέπεια συν τω ανάρχω Αυτού Πατρί και τω ζωοποιώ Πνεύματι νυν και αεί και ει τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

24 Ιαν 2014

Οι Δέκα λεπροί & πότε θα ειρηνεύσουμε επιτέλους;

Του κ. Μιχαήλ Τσακιράκη
Θεολόγου - Εκπαιδευτικού

Όλα της ΠΔ και του νόμου του παλαιού ήταν συμβολικά και τυπικά και σκιώδη κι η λέπρα θεωρούνταν εφάμαρτη μιαρή αποτρόπαιη κι οι φορείς της ακάθαρτοι όπως κι όσοι τους συναναστρέφονταν καθώς και σε άλλα υπαινισσόμενοι πανούργους και δολερούς και θυμώδεις και μνησίκακους όπως κι η φύση της αρρώστιας τραχιά και ποικιλόχρωμη σε ψυχοσωματική μορφή…αλλά ερχόμενος ο Κύριος επί της γης από απερίγραπτο έλεος κινούμενος ευσπλαχνίας θαραπεύοντας ψυχικές νόσους και αίρων την αμαρτία του κόσμου όλου έφθασε και θεράπευσε κι αυτές τις αρρώστιες που ο νόμος ονόμαζε ακαθαρσίες και που μόνο Αυτός μπορεί να θεραπεύσει και την αμαρτία να συγχωρήσει…ζητάτε λέει τα πνευματικά τη βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη Του και όταν αυτά ζητάμε εμείς τα ψυχωφελή και σωτήρια τότε κι Αυτός μας χορηγεί και τα σωματικά όπως μας το υπόσχεται λέγοντάς μας ότι κι αυτά θα μας προστεθούν: χωλοί ανορθώνονται και τυφλοί αναβλέπουν και λαπροί καθαρίζονται και κάθε σωματική νόσος θεραπεύεται…

Κι ο ευαγγελιστής σήμερα μας λέει αυτό: ενώ ανέβαινε στα Ιεροσύλυμα κι εισερχόταν σε κάποια πόλη συνέβη και ήρθε αντιμέτωπος με 10 λεπρούς που έκατσαν μακριά και φώναζαν δεν γινόταν αλλιώς ως υγιής παρά μόνο εξ αποστάσεως να επικοινωνήσουν Ιησού επιστάτα ελεήσέ μας…λέπρα πάθημα και αίσχος και ασχήμια και βδελυγμία και άνθος αφύσικο που φέρνει απαρηγόρητη μόνωση και μόνο με έλεος μπορεί να θεραπευτεί έτσι αξιολύπητα κι ας μην είναι φωνή πιστού και συνετού αλλά κι έτσι να έχουν τα πράγματα με συνετή διάνοια ζητάνε κάτι από κάποιον απλό…αλλά ο Κύριος κι επειδή δεν έκανε να έρθουν κοντά και να πιστέψουν βλέποντας σημεία και τέρατα και ακούγοντας τα υπέροχα λίγα Του δωρεάν ευσπλαχνίζεται τα πλάσματά Του αυτά και τα καθαρίζει από τη λέπρα ώστε και να προοδεύσουν και πνευματικά εφεξής.

Ο τρόπος του καθαρισμού: τους λέει να πάνε να δείξουν τον εαυτό τους στους ιερείς και πηγαίνοντας θεραπεύτηκαν! Κι αυτό γιατί Τον υπάκουσαν. Ούτε κοντά Του τους προσκάλεσε ούτε άφησε να Τον αγγίσουν αλλά κατά το νόμο τους έστειλε στους ιερείς παραχωρώντας στις ελεεινές όντως φωνές τους και παρέχοντάς τους την ίαση ώστε και με τη διαβεβαίωση των ιερέων να θεωρείται κάθε τέως λεπρός καθαρός πια. Λέπρα τι άλλο μπορεί να είναι από αμαρτία και ο ρόλος των ιερέων καταλυτικός με το μυστήριο της θ.εξομολογήσεως γιατί μόνα τα έργα μετανοίας δεν αρκούν αλλά απαιτείται και διαβεβαίωση αφέσεως εκ μέρους τους κι έτσι οικονομείται και κάτι άλλο επιπλέον αφού δείχνει το μέγεθος της δυνάμεώς Του μόνο με επίνευση που όλα αυτά είδαν οι ιερείς με το νόμο της χάριτος πια ώστε να οδηγήσουν τελειότερα και αυτούς τους δυστυχείς καθαρισμένους στην πίστη στο Θεό. Κι ας έπρατταν τα αντίθετα ο Θεός τους είλκυε στη σωτηρία από αδαπάνητη και αήττητη ανεξικακία και φιλανθρωπία και μακροθυμία απέναντι στην κακία τους.

Από τους δέκα ο ένας γύρισε και ευχαρίστησε το Θεό δοξάζοντάς Τον μεγαλόφωνα και αυτός ήταν και Σαμαρείτης…όλοι παρεξέκλιναν λοιπόν και όλοι εξαχρειώθηκαν…κι οι 9 ούτε ευχαριστώ δε λένε ούτε καταλαβαίνουν ότι είναι ο Θεός παρά μόνο ο ξένος που με έργα και λόγια ευχαριστεί…οι άλλοι πού είναι; Πουθενά! Από αυτό το πάθος μπορεί να πάσχουμε κι εμείς σήμερα από πάθος σώματος πήγαινε και στην ψυχή κι αφού μας καθάρισε δια του Χριστού κι η φύση μας πάλι έγινε καθαρή όπως αρχικά αντί να του προσκολλώμαστε εμείς απομακρυνόμαστε με επάρατα έργα και παράνομα Αδάμ πού είσαι; Οι 9 πού είναι; Τι αχαριστία και σκληροκαρδία τους κι ενώ οι άλλοι είναι έτοιμοι να επιστρέψουν κοντά Του οι Ιουδαίοι αγύριστα κεφάλια εντελώς στη σωτηρία η πίστη σου σέσωκέ σε πορεύου εν ειρήνη θα πει ενώ στους 9 αποτυχία σωτηρίας ακολουθεί…οι 10 ολόκληρο το ανθρώπινο γένος όλοι αμαρτήσαμε όλοι λεπροί αλλά ήλθε και έσωσε ημάς ενώ οι Ιουδαίοι αγνώμονες αντίθετα με τα έθνη που και ευχαριστούν και υπακούουν βαδίζοντας ειρηνικά πια…λαλήσει ειρήνην επί τον λαόν Αυτού και επί τους επιστρέφοντας καρδίαν επ’ Αυτόν…ειρήνην την εμήν αφίημι υμίν…ειρηνεύετε εν εαυτοίς και εν πάσι και εν τούτω γνώσονται πάντες ότι εμοί μαθηταί εστε εάν αγάπην έχητε εν αλλήλλοις και δος αυτοίς ίνα πάντες έν ώσι…ειρήνην λοιπόν διώκετε και αγιασμόν μετά πάντων ης χωρίς ουδείς όψεται τον Κύριον.

22 Ιαν 2014

«Η γρηγορούσα συνείδηση της Εκκλησίας»

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου Ι. Μητροπόλεως
Πέτρας & Χερρονήσου 

Πύρινοι λόγοι- π. Μιχαήλ Καρδαμάκη -σε παγωμένους καιρούς.

Οι  Ιερείς είναι η γρηγορούσα συνείδηση της Εκκλησίας. Η προφητική παρουσία της. Ο σταυρός της ελευθερίας της. Μιλούμε βέβαια για τους ιερείς και όχι για τους «εφημέριους». Για τους ιερείς που είναι πνευματικοί πατέρες, που έχουν πνευματική πατρότητα και ευσπλαχνία Χριστού.  Που υποφέρουν για τους άλλους. Που δίνουν τη ζωή τους για τους άλλους. Τους ιερείς που θυσιάζονται για τα πνευματικά τους παιδιά. Που κατέχουν τη σοφία της ζωής και την τέχνη της αγάπης –προπάντων την τέχνη της αγάπης. Που είναι φίλοι του Χριστού, του μοναδικού Ποιμένα και φίλοι των ανθρώπων, της μοναδικής χαράς τους. Που διακονούν τον κόσμο, κυρίως με την προσευχή και με τη θεία λειτουργία, με τα οποία αρπάζουν τον άνθρωπο από τη σφαίρα  του παραλόγου και τον επιστρέφουν στη χάρη του Θεού.
             Ο Θεός έβαλε την ανθρωπότητα στα χέρια μας των ιερέων, την ώρα της χειροτονίας μας και η καρδιά μας είναι βαθειά πληγωμένη  γι’ αυτή την ανθρωπότητα.  Γι’ αυτό πρέπει να προσευχόμαστε,  ο Κύριος να σώζει τους ιερείς!  Ο Κύριος να διαφυλάσσει τους ιερείς, από  κρίσιμες ώρες, από τις ώρες  του πειρασμού. Θυμούμαστε τα λόγια του Χριστού μας,  την νύχτα της Μεγάλης  Πέμπτης, την ώρα της Αρχιερατικής Του προσευχής.  Λέει στο Θεό: «Πατέρα μου, στα χέρια Σου αφήνω του Αποστόλους μου,  τους  μαθητές μου. Δεν σε παρακαλώ  να τους πάρεις από τον κόσμο, αλλά να τους διαφυλάξεις από τον πονηρό, να τους σώσεις την ώρα του πειρασμού».
Αυτή πρέπει να είναι για τους ιερείς μας, η μεγαλύτερη και ωραιότερη προσευχή:  Να τους σώζει και να τους διαφυλάσσει ο Θεός την ώρα του πειρασμού. Να σώζει και να διαφυλάσσει τους ιερείς, από τη σκληρότητα και την παγερότητα, του υπαλληλισμού  και του επαγγελματισμού. Γιατί αν σ’ αυτά παγιδεύονται οι ιερείς μας, τότε πρέπει να λυπηθούμε το λαό μας, γιατί θα είναι, «ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα» και οι ιερείς, «ως ποιμένες μη έχοντες  πρόβατα». Αυτό  απαιτεί πολύ πόνο και πολλά δάκρυα από τους ιερείς, τα μόνα ικανά να συγκινήσουν τις καρδιές των ανθρώπων και να τις οδηγήσουν στη μετάνοια.
            Είναι αλήθεια, ότι σήμερα ο κόσμος και η εκκλησία μας, έχουν ανάγκη από αληθινούς ιερείς, που θα έχουν στην καρδιά τους το φόβο του Θεού, που θα είναι σταυρωμένοι για τον κόσμο, που θα αγαπούν πολύ το Χριστό  και θα ευσπλαχνίζονται τρομερά τους ανθρώπους. Το μοναδικό που απαιτείται είναι η αναζωπύρωση της ιεροσύνης μας.   Να αναζωπυρώνεται το χάρισμα της προφητείας, της δυνάμεως που μας έχει δώσει ο Θεός.  Να λειτουργεί μέσα μας, η  ποιμαντική συνείδηση, ότι αυτή η ώρα του κόσμου, είναι το «σήμερον» της σωτηρίας «εν Χριστώ». Γι’ αυτό  πρέπει να έχομε πνεύμα δυνάμεως και όχι πνεύμα δειλίας.
Αυτή τη δύσκολη ώρα της ιστορίας  του λαού μας, η  βεβαιότερη  ελπίδα μας είναι η Παναγία, γιατί η Παναγία γεννήθηκε από τα σπλάχνα του λαού  και αγαπά το λαό, που   είναι λαός του Θεού και  σώμα της Εκκλησίας.  Έτσι μπορούμε να απευθυνόμαστε με παρρησία στην Παναγία και να την παρακαλούμε,  να δέεται γι’ αυτό το λαό,  να τον υπερασπίζεται όταν αδικείται, όταν προσβάλλεται, όταν ατιμάζεται, όταν συκοφαντείται, όταν κακοποιείται, όταν βασανίζεται, όταν υποφέρει, όταν υποδουλώνεται, όταν σταυρώνεται, όταν συντρίβεται, όταν θανατώνεται.
 Πάντοτε,  αλλά ιδιαίτερα σε στιγμές κοπώσεως και μοναξιάς, σταυρώσεως και εγκαταλείψεως, ο λαός μας καταφεύγει με εμπιστοσύνη στην Παναγία. Κι  εμείς οι ιερείς, πού αλλού να καταφύγομε και  ποιο άλλο να φωνάξομε, παρά μόνο την Παναγία μας,  τη Μητέρα μας,    την Μητέρα των χριστιανών. «Χαίρε καύχημα σεβάσμιον, ιερέων ευλαβών».
            Αυτή την ευλάβεια, αγαπητοί μου αναγνώστες, ολόψυχα σας παρακαλούμε οι ιερείς, να προσευχηθείτε να μας δώσει ο Θεός. Έχομε ανάγκη από ευλαβείς ιερείς. Από ιερείς που να έχουν φόβο Θεού, αγάπη Χριστού  και ευσπλαχνία. Είμαστε άνθρωποι αδύνατοι,  οι ιερείς. Η μόνη μας δύναμη είναι η ιεροσύνη μας, η μόνη μας αξία, το μοναδικό μας χάρισμα. Αυτά είναι όλα του Θεού. Παρακαλέστε όλοι το Θεό, παρακαλέστε την Παναγία μας, να χαριτώνει  τους Ιερείς, να είμαστε οι   ιερείς τα αγαπημένα παιδιά της Παναγίας και να είναι η Παναγία, η μεγάλη μας χαρά, η αγαπημένη μας μητέρα. Εμείς πιστεύομε  ως ιερείς, ότι αγαπούμε πολύ την Παναγία και η Παναγία αγαπά πολύ τους ιερείς.
            Θυμόμαστε  τα λόγια της Παναγίας, όταν επισκέφθηκε την Ελισάβετ: «Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον  και ηγαλλίασε το πνεύμα μου, επί τω Θεώ τω σωτήρι μου». Χαρά μεγάλη είχε η Παναγία, αγαλλίαση ψυχική, για το Θεό το σωτήρα της. Αυτή πρέπει να είναι και όλων των χριστιανών και όλων των ιερέων η χαρά. Η Χαρά μας,  να είναι ο Θεός μας. Η αγαλλίαση μας,  ο Χριστός μας.  Ο Ωραίος μας Κύριος. Ο ωραίος  Θεός μας. Η Παναγία μας.   Η  Αγία μας Εκκλησία.

16 Ιαν 2014

Άρχισα να φοβάμαι την αγάπη των ανθρώπων (Β)

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου Ι. Μητροπόλεως
Πέτρας & Χερρονήσου

Η αγάπη λοιπόν, είναι το νόημα της ζωής.   Όταν ο άνθρωπος αγαπά είναι ελεύθερος. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία, για ένα άνθρωπο, από την ελευθερία που του χαρίζει η αγάπη. Ελευθερώνεται από το «Εγώ» του, από τη δουλεία των ενστίκτων  του, από το ναρκισσισμό του, από τις διαστροφές του, από το μίσος, από τη ζήλεια, από την εγωπάθεια, από την κακία, από την αδικία,  από το διάβολο, από την αμαρτία, από τον πνευματικό θάνατο.
            Γι’ αυτό η διδασκαλία του  Χριστού, επικεντρώνεται στις δυο μεγάλες εντολές: «Στην αγάπη προς το Θεό και στην αγάπη προς τον άνθρωπο». «Η μια αγάπη, δεν μπορεί να υπάρξει, χωρίς την άλλη», θα μας πει ο νεότερος σήμερα άγιος της ορθοδοξίας, όσιος  Πορφύριος, ο Καυσοκαλυβίτης.    Η αγάπη στο Θεό, σου δίνει τη δύναμη,   να αγαπάς τον άνθρωπο. Η αγάπη μόνο στον άνθρωπο, χωρίς την αγάπη και τη δύναμη του Θεού, είναι αδύνατη, ανίσχυρη,  αναιμική, ιδεολογική. Δεν αντέχει στις καταιγίδες των καιρών, στις θύελλες των παθών, στις επιθέσεις του διαβόλου. Η αληθινή αγάπη έχει το σχήμα του σταυρού. Κάθετη προς το Θεό, οριζόντια προς τον άνθρωπο.
            Υπήρξε μια ώρα στη ζωή της ανθρωπότητας, που οι άνθρωποι αρνήθηκαν  τον ήλιο της θεϊκής αγάπης και πάγωσε η γη. Η παγωνιά πέρασε στις καρδιές των ανθρώπων και υψώθηκαν τείχη ιδεολογιών και κοσμοθεωριών μεταξύ τους.   Πανηγύρισαν από την απελευθέρωση του Θεού και πλησίασαν ο ένας τον άλλο,  για να υποκαταστήσουν  την έλλειψη της θεϊκής στοργής και προστασίας.
Αυτό το πλησίασμα των ανθρώπων  ήταν τραγικό. Έμοιαζε με τη θεωρία των σκαντζόχοιρων  του Σοπενχάουερ. Όσο πλησίαζαν  ο ένας τον άλλο, για να αποφύγουν την παγωνιά και το θάνατο, πλήγωναν και πληγώνονταν μεταξύ τους, με αποτέλεσμα να ματώνουν  από τη σχέση τους  αυτή, όπως πληγώνονται οι σκαντζόχοιροι, όταν πλησιάσουν ο ένας τον άλλο, τον καιρό της παγωνιάς.  
Έφτασαν οι άνθρωποι να πιστεύουν, ότι ο άλλος άνθρωπος  είναι «η κόλαση» τους και τα μάτια του άλλου, αντί να είναι η χαρά τους, κατάντησαν να είναι «ο θάνατος» της ελευθερίας τους. Αυτά όλα, πολλοί τα διατύπωσαν σε  θεωρίες και ιδεολογίες κι άλλοι τα έζησαν πρακτικά, χωρίς να γνωρίζουν από πού προέρχονται και ποιος τα δημιούργησε.  Η ερμηνεία για μας είναι: Αυτό ήταν  το αποτέλεσμα  της   «ουμανιστικής», «ανθρωποκεντρικής» και «ανθρωπομονιστικής» αγάπης, δηλ. της « χωρίς Θεό»,  αγάπης.
Ο Θεός ως πηγή της ζωής, είναι και πηγή της αγάπης. Ο Χριστός ως Αρχέτυπο του ανθρώπου,  του δίνει τη ζωή, αλλά και την αγάπη. Η μεγαλύτερη δύναμη μέσα στον άνθρωπο, είναι η  δύναμη της αγάπης.   Στην καθαρότητα της  κάνει θαύματα.. Στις  διαστροφές της, παίρνει καταστροφικές διαστάσεις. Όμως χωρίς την αγάπη, ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει.
Στις αλλοτριώσεις  της αγάπης,  οφείλεται ο εγωισμός, η εγωπάθεια, ο ναρκισσισμός, ο εγωκεντρισμός, ο  ατομισμός, η κενοδοξία, η φιλαργυρία, η εγωλατρία,  η φιληδονία, η φιλαρέσκεια, η ωραιοπάθεια. Απ’ αυτές πηγάζουν όλα τα κακά, που δηλητηριάζουν τις ανθρώπινες σχέσεις, όπως η αδικία, η ανισότητα, η εκμετάλλευση, η απληστία, η κλοπή, το ψέμα, η σκληρότητα, αυτό που στη γλώσσα της εκκλησίας ονομάζεται  αμαρτία. Γι’ αυτό έχει τόση δύναμη η αμαρτία, ειδικά στα πάθη  του νου και στις διαστροφές της καρδιάς, που πολλές φορές οδηγούν τον άνθρωπο από ηθικής πλευράς; στο επίπεδο του ζώου ή και στα όρια του δαιμονισμού.  
Αυτές οι μορφές της αγάπης, οπωσδήποτε χωρίζουν τον άνθρωπο από το Θεό και από τους συνανθρώπους του. Κάθε  αμαρτία που  προσβάλλει το Θεό  κάνει κακό στον άνθρωπο. Όλες οι αμαρτίες απέναντι στο Θεό, είναι και αμαρτίες απέναντι στους ανθρώπους. Ενώπιον του Θεού αμαρτάνουμε, αλλά στους ανθρώπους κάνομε κακό με την αμαρτία μας. Πολλές φορές οι αμαρτίες μας, κάνουν κακό  σε ολόκληρη τη κτίση, στο φυσικό περιβάλλον, στα ζώα και στα φυτά, στο νερό που πίνουμε, στον αέρα που αναπνέομε. Αυτές οι αμαρτίες  ως διαστροφές της αγάπης, μάς χωρίζουν από το Θεό και τους συνανθρώπους μας.  
Στο ερώτημα λοιπόν, αν μπορεί η αγάπη στο Θεό, να μας χωρίσει από την αγάπη των ανθρώπων, η απάντηση είναι ΟΧΙ. Μόνο σε περιπτώσεις φανατισμού  μπορεί να συμβεί αυτό. Αλλά ο φανατισμός δεν είναι χριστιανική αγάπη.  Για  να μη μας χωρίζει λοιπόν η αγάπη από το Θεό, κι από τους ανθρώπους, πρέπει να είναι,   αγάπη του Χριστού.  Από αυτή την αγάπη  καμιά δύναμη δεν μπορεί να μας χωρίσει, σύμφωνα με τον Απόστολο Παύλο:    

Γράφει στην επιστολή του προς Ρωμαίους: «Τι  μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Χριστού; Μήπως τα παθήματα, οι στενοχώριες, οι διωγμοί,  η πείνα, η γύμνια, οι κίνδυνοι, ή ο μαρτυρικός θάνατος;  Ούτε θάνατος, ούτε ζωή, ούτε άγγελοι, ούτε άλλες ουράνιες δυνάμεις, ούτε παρόντα, ούτε μέλλοντα, ούτε  στον ουρανό, ούτε στον Άδη,  μπορούν να μας χωρίσουν  από την αγάπη του Θεού». 

9 Ιαν 2014

Άρχισα να φοβάμαι την αγάπη των ανθρώπων

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου Ι. Μητροπόλεως
Πέτρας & Χερρονήσου

            Παράδοξα μοιάζουν αυτά  τα λόγια. Εκ πρώτης όψεως φαίνονται αντίθετα στο πνεύμα του Ευαγγελίου και τη διδασκαλία της Εκκλησίας, αφού η ίδια η ζωή του Χριστού, υπήρξε η φανέρωση  της αγάπης του για τον άνθρωπο, με αποκορύφωμα τη σταυρική του θυσία. Ο κόσμος υπάρχει,  ως δημιούργημα της αγάπης του Θεού. Ο άνθρωπος πλάστηκε από  θεϊκή αγάπη και κατευθύνεται στην πληρότητα της αγάπης, που είναι η αιώνια ζωή,  στην απεραντοσύνη της αγάπης του Θεού.
            Όμως ένας ευλαβής Ιερέας, που σε όλη του τη ζωή κήρυττε την αγάπη και αγωνιζόταν να ζει με αγάπη,  πήγε  στο Άγιο Όρος και εξομολογήθηκε σ’ ένα διορατικό Γέροντα  ότι «άρχισε να φοβάται την αγάπη των ανθρώπων!»  Πόσο δίκιο είχε αυτός ο Ιερέας δεν γνωρίζω, γιατί δεν γνωρίζω τους λόγους που τον έκαναν να αμφισβητεί την αγάπη των ανθρώπων. Ο Γέροντας του αγίου Όρους συμφώνησε με τον Ιερέα, σε μια περίπτωση: «Πρέπει να φοβάσαι την αγάπη των ανθρώπων, μόνο όταν σε χωρίζει από την αγάπη του Θεού!»
            Θα  ήθελα όμως χάριν των αδελφών μου κληρικών και ιδίως των νεότερων, αλλά και χάριν των πνευματικών μου παιδιών και όλων των αδελφών μου χριστιανών, να δούμε, ποιες είναι εκείνες οι περιπτώσεις  - αν υπάρχουν – για ένα Ιερέα και  για ένα χριστιανό, που μπορεί να τον χωρίσουν από την αγάπη του Χριστού. Θα πρόσθετα  ένα ακόμη σοβαρό λόγο, στην διαπίστωση του Ιερέα. Την περίπτωση που,  «η αγάπη στο Θεό, μπορεί να μας χωρίσει, από την αγάπη των ανθρώπων!»
            Ο Χριστός σαρκώθηκε από αγάπη. Έγινε άνθρωπος από αγάπη. Σταυρώθηκε από αγάπη. Αναστήθηκε από αγάπη και παράγγειλε στους μαθητές του να ζουν με αγάπη. Ίδρυσε την Εκκλησία, ως τη μεγαλύτερη δωρεά της αγάπης του  στον κόσμο. Το μυστήριο της αγάπης, «Θεού και ανθρώπου» και «ανθρώπου με άνθρωπο»,  είναι  το μεγαλύτερο  γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας.
            Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, θα υπερτονίσει την αγάπη και θα ονομαστεί  «ευαγγελιστής της αγάπης».  Στις Επιστολές του ταυτίζει την αγάπη με το Θεό και λέει ότι, «ο Θεός είναι αγάπη και όποιος ζει μέσα στην αγάπη, ζει κοντά στο Θεό και ο Θεός είναι μαζί του». Όποιος δεν έχει αγάπη- για τον Ιωάννη- ζει στο μίσος,  ζει στο σκοτάδι,  στο θάνατο,  στην κόλαση, γιατί ο Χριστός είναι η ζωή και το φως, η αθανασία και η ειρήνη του κόσμου.
            Διαφύλαξε, αυτός «ο αγαπημένος μαθητής του Ιησού», την εκκλησία  από τον Μονοφυσιτισμό, λέγοντας ότι, «όποιος αγαπά το Θεό, αγαπά και τον άνθρωπο. Αν δεν αγαπά τον άνθρωπο, δεν αγαπά αληθινά το Θεό».  Στα βαθειά του γεράματα που δεν μπορούσε πια να κηρύττει, έλεγε: «Τεκνία μου, αγαπάτε αλλήλους». Παιδάκια μου, να αγαπάτε ο ένας τον άλλο.
            Ο απόστολος των Εθνών Παύλος, στο 13ο κεφάλαιο της  Α΄ προς Κορινθίους Επιστολής του, πλέκει τον ύμνο της αγάπης. Γράφει:  «Στην εκκλησία ο Θεός, τοποθέτησε τον καθένα στην ορισμένη του θέση: Πρώτα έρχονται οι απόστολοι, ύστερα οι προφήτες,  οι διδάσκαλοι και ακολουθούν οι θαυματουργοί, οι θεραπευτές, αυτοί που παραστέκονται στις ανάγκες των ανθρώπων. Όλα αυτά είναι χαρίσματα. Το μεγαλύτερο  χάρισμα είναι η αγάπη. 
  Αν δηλ. μπορώ να λαλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων, ακόμη και των αγγέλων,  αλλά δεν έχω αγάπη για τους άλλους ανθρώπους, οι λόγοι μου ακούγονται βραχνοί, σαν ήχος χάλκινης καμπάνας. Και αν έχω το χάρισμα της προφητείας και γνωρίζω όλα τα μυστήρια της  ζωής και αν έχω όλη την πίστη, ώστε να μετακινώ βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, είμαι ένα τίποτα.
            Και αν μοιράσω στους φτωχούς  όλα μου τα υπάρχοντα και αν παραδώσω στη φωτιά το σώμα μου να καεί για την πίστη μου, αλλά δεν έχω αγάπη, σε τίποτε δεν ωφελούμαι.   Εκείνος που αγαπά έχει μακροθυμία, έχει και καλοσύνη. Δεν ζηλοφθονεί, δεν υπερηφανεύεται, δεν είναι εγωιστής, ούτε ευερέθιστος. Ξεχνά το κακό που του έχουν κάμει. Δεν χαίρεται για το στραβό που γίνεται, αλλά χαίρεται για το σωστό.  Εκείνος που αγαπά όλα τα ανέχεται. Σε όλα εμπιστεύεται, για όλα ελπίζει, όλα τα υπομένει. Ποτέ η αγάπη δεν θα πάψει να υπάρχει. Θα μείνουν τελικά για πάντα,  η πίστη η ελπίδα και μη αγάπη. Κι απ’ αυτά το πιο σπουδαίο είναι η αγάπη».   
            Δεν υπάρχει Απόστολος, δεν υπάρχει Πατέρας και Διδάσκαλος της Εκκλησίας, δεν υπάρχει Άγιος και Όσιος, που να μη μιλά για την αγάπη. Παραθέτω ένα  μικρό ποίημα,  που σε λίγους στίχους εκφράζει ένα βαθύ θεολογικό νόημα:
              «Η Αγάπη θέλει αγάπη
                της  Αγάπης την αγάπη.
                Κι η Αγάπη ζει με αγάπη
                της Αγάπης την αγάπη».
Αν όπου υπάρχει Α κεφαλαίο, τοποθετήσομε το Θεό και τον Άνθρωπο, ερμηνεύουμε αυτό το τόσο απλό  θεολογικό κείμενο:
     «Ο Θεός θέλει αγάπη
      του Ανθρώπου την αγάπη.
      Κι ο Άνθρωπος ζει με  αγάπη,
      του Θεού του  την αγάπη».

                                       συνεχίζεται...



8 Ιαν 2014

Νηστειοδρόμιο 2014




ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ
ΚΔΤΤΠΠΣ
   1234
567891011
12131415161718
19202122232425
262728293031 
ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ
ΚΔΤΤΠΠΣ
      1
2345678
9101112131415
16171819202122
232425262728 
ΜΑΡΤΙΟΣ
ΚΔΤΤΠΠΣ
      1
2345678
9101112131415
16171819202122
23242526272829
3031     
ΑΠΡΙΛΙΟΣ
ΚΔΤΤΠΠΣ
  12345
6789101112
13141516171819
20212223242526
27282930   
ΜΑΙΟΣ
ΚΔΤΤΠΠΣ
    123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031
ΙΟΥΝΙΟΣ
ΚΔΤΤΠΠΣ
1234567
891011121314
15161718192021
22232425262728
2930     
ΙΟΥΛΙΟΣ
ΚΔΤΤΠΠΣ
  12345
6789101112
13141516171819
20212223242526
2728293031  
ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ
ΚΔΤΤΠΠΣ
     12
3456789
10111213141516
17181920212223
24252627282930
31      
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ
ΚΔΤΤΠΠΣ
 123456
78910111213
14151617181920
21222324252627
282930    
ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ
ΚΔΤΤΠΠΣ
   1234
567891011
12131415161718
19202122232425
262728293031 
ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ
ΚΔΤΤΠΠΣ
      1
2345678
9101112131415
16171819202122
23242526272829
30      
ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ
ΚΔΤΤΠΠΣ
 123456
78910111213
14151617181920
21222324252627
28293031   


 Επιτρέπονται όλες οι τροφές
 Νηστεία
 Νηστεία - Επιτρέπονται όλες οι τροφές εκτός από το κρέας
 Νηστεία - Επιτρέπεται το λάδι και ο οίνος
 Νηστεία - Επιτρέπεται το ψάρι

ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ

Ορθόδοξος Συναξαριστής






ΠΩΣ ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙΤΕ (Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ, ΣΤΡ. ΚΟΡΑΚΑ 2)

ΧΑΡΤΗΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΩΝ ΑΠ' ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΩΡΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ

ΠΡΟΓΝΩΣΗ ΚΑΙΡΟΥ

Επιστροφή στην Αρχική Σελίδα