27 Νοε 2013

Η ωραιότητα του ανθρώπου (Γ)

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερ. Επιτρόπου Ι. Μ. Πέτρας & Χερρονήσου

Πιστεύω  ότι το μεγαλύτερο έργο   των ιερέων,  είναι να δείχνομε στους συνανθρώπους μας, κάθε στιγμή και κάθε ώρα, αυτή την ωραιότητα του Χριστού, για να τους πείσομε ότι, αν τον αγαπούν  αληθινά κι αν ακολουθούν τη διδασκαλία της εκκλησίας Του, θα αποκτήσουν κι αυτοί, την ίδια   ωραιότητα, και μάλιστα  απ’ αυτήν εδώ τη ζωή.  Αυτό θα είναι η μεγαλύτερη χαρά  τους.   Αυτό θα τους οδηγήσει στη  σωτηρία, στην  αγιότητα και στη θέωση.
Γεννάται ένα εύλογο ερώτημα: Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ωραιότητα του Χριστού, ως Θεού και ως Θεανθρώπου, αφού ήταν τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος και η ανθρώπινη φύση του, δεχόταν τις ελλάμψεις της θεϊκής του φύσεως.  Όμως,   πώς μπορεί ο άνθρωπος,  να αποκτήσει την ωραιότητα του Χριστού, αφού είναι κτιστός και αμαρτωλός, συνδεμένος με αμαρτίες και πάθη,  με τη φθορά και το θάνατο; Είναι ποτέ δυνατόν να φτάσει σε τέτοια πνευματικά ύψη,  που να μιλούμε για ωραιότητα του ανθρώπου;
Η απάντηση είναι απλή: Αν μπορεί ο άνθρωπος να φτάσει στην αγιότητα, τότε ασφαλώς μπορεί να φτάσει και στην ωραιότητα. Η  αγιότητα είναι άρρηκτα συνδεμένη με την ωραιότητα. Αγιότητα και ωραιότητα, είναι οι δυο όψεις του ίδιου  πράγματος. Όλοι οι άγιοι είχαν την ωραιότητα  και πρώτη απ’ όλους η Παναγία, που ξεπέρασε σε ωραιότητα τις αγγελικές δυνάμεις. Ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ, όταν μιλούσε για το Άγιο Πνεύμα με το μαθητή του  Μοτοβίλωφ, στο χιονισμένο δάσος της Ρωσίας,  έλαμψε το πρόσωπο του, όπως το πρόσωπο του Χριστού στην Μεταμόρφωση.
 Ευλαβείς άνθρωποι είδαν τον Μεγάλο  Ευθύμιο,  να λάμπει μέσα σε μια φωτεινή νεφέλη, μπροστά στην Αγία Τράπεζα, την ώρα της Θείας Λειτουργίας. Πολλοί άγιοι ακτινοβολούσαν ιλαρό  φως, την ώρα της προσευχής. Από τα Γεροντικά και τα Συναξάρια, έχομε τόσα περιστατικά αγίων, που λόγω της αγιότητας τους, έλαμψαν σαν το Χριστό στο Θαβώρ. Με τη διαφορά βέβαια, ότι το φως του Χριστού είναι φυσικό, πηγάζει από τη θεϊκή του φύση, ενώ των αγίων είναι  κατά χάρη και το δέχονται από το άκτιστο φως της Αγίας Τριάδος. Ακόμα και η σωματική ωραιότητα, όταν πηγάζει από μια όμορφη ψυχή, που έχει την ευλογία του Θεού,  έχει ιδιαίτερη χάρη.
Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του Επισκόπου Νόνου, όταν βάπτιζε την Αγία Πελαγία, η οποία ήταν πιο πρώτα πόρνη και μετανόησε, άλλαξε ζωή και βαπτίστηκε. Ήταν ένα θαύμα σωματικής ομορφιάς και ο  επίσκοπος όταν την είδε στο βαπτιστήριο, άρχισε να κλαίει. Τον ρώτησαν γιατί έκλαιγε και τους είπε: «Συγκινήθηκα από την ομορφιά αυτής της κοπέλας και δόξασα το Θεό, που χάρισε τόση ωραιότητα στους ανθρώπους».
Κανείς δεν αμφισβητεί την ομορφιά των αγίων, αφού η αγιότητα περιέχει την  ωραιότητα. Να το πούμε πιο απλά. Όποιος έχει αγιότητα, έχει ψυχική ομορφιά, έχει πνευματική ωραιότητα, που ακτινοβολεί και στο σώμα του ακόμη. Έχει αγάπη και καλοσύνη.  Έχει ταπείνωση και αγαπά πολύ τους ανθρώπους. Επειδή όμως η αμαρτία και το κακό είναι καθημερινή πραγματικότητα και απειλούν τον άνθρωπο, διερωτόμαστε, πώς μπορεί ο άνθρωπος να αποκτήσει ωραιότητα και αγιότητα, την ώρα που ρέπει με τόση ευκολία στο κακό και πολιορκείται από  πάθη η ψυχή του;
Μα ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, έγινε άνθρωπος ο Χριστός. Για να λυτρώσει τον άνθρωπο, από την αμαρτία, το κακό, το διάβολο και το θάνατο και να τον οδηγήσει στην αγιότητα  και στη θέωση. Γι’ αυτό λέει:  «Να γίνετε άγιοι, όπως είμαι εγώ»«Να γίνετε παιδιά του Θεού κι όχι δούλοι», δηλ.  αθάνατοι». Ο θάνατος μπορεί να μας χωρίσει από τη βιολογική ζωή, αλλά οι ψυχές μας θα ζήσουν αιώνια στη βασιλεία του Θεού. Γι’ αυτό τη μεγαλύτερη αξία μέσα στον κόσμο την έχει ο άνθρωπος και όσο αξίζει η ψυχή ενός ανθρώπου, δεν αξίζει όλος ο υλικός κόσμος. Η ύλη μια μέρα θα χαθεί, αλλά η ψυχή θα ζήσει αιώνια.
Δυο είναι τα παράδοξα μυστήρια που συνδέουν τον Χριστό με τον κόσμο: Η Ενανθρώπηση και η Σταύρωση. «Ο Λόγος σάρξ εγένετο», θα πει ο ευαγγελιστής Ιωάννης. Ο Θεός έγινε άνθρωπος. «Θεός εφανερώθη εν σαρκί», θα βροντοφωνάξει ο απόστολος Παύλος. «Ο Θεός έγινε άνθρωπος για να γίνομε εμείς θεοί», θα διατυπώσει θεολογικά ο Μέγας Αθανάσιος. Η ζωή του ανθρώπου από κει και πέρα, στηρίζεται στο πατερικό απόφθεγμα: «Ο Θεός γίνεται άνθρωπος από φιλανθρωπία. Ο άνθρωπος γίνεται Θεός, από φιλοθεΐα». Ο Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης, όταν λειτουργούσε και παρακαλούσε το Θεό, να δεχθεί την αναίμακτη θυσία και να μεταβάλλει τον άρτο και τον οίνο, σε σώμα και αίμα του Χριστού, μετά τον καθαγιασμό, ύψωνε με δάκρυα χαράς τα χέρια στον ουρανό και έλεγε: «Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν».  Ο Θεός φανερώθηκε σε μας. 

συνεχίζεται...

25 Νοε 2013

H Αγία Μεγαλομάρτυς Αικατερίνη


Η Αγία Αικατερίνη καταγόταν από οικογένεια ευγενών της Αλεξάνδρειας, «θυγάτηρ βασιλίσκου τινός ονομαζομένου Kώνστου», και μαρτύρησε στις αρχές του 4ου αιώνα μ.Χ. (304 μ.Χ.) Ήταν ευφυέστατη και φιλομαθής. Ήδη σε ηλικία δέκα οκτώ χρονών κατείχε τις γνώσεις της ελληνικής, ρωμαικής και λατινικής φιλολογίας και φιλοσοφίας, δηλαδή γνώριζε τα έργα του Oμήρου, του λατίνου ποιητή Bιργίλιου, του Aσκληπιού, του Iπποκράτη και Γαληνού των ιατρών, του Aριστοτέλη και του Πλάτωνα, του Φιλιστίωνα και του Eυσέβιου των φιλοσόφων, του Iαννή και Iαμβρή των μεγάλων μάγων, του Διονυσίου και της Σιβύλλης και άλλων. Ήταν όμως και άρτια καταρτισμένη στα δόγματα της χριστιανικής πίστης.

Όταν επί Μαξεντίου (υιός του Mαξιμιανού) διεξαγόταν διωγμός εναντίον των χριστιανών, η Αικατερίνη δε φοβήθηκε, αλλά με παρρησία διέδιδε πώς ο Ιησούς Χριστός είναι ο μόνος Αληθινός Θεός. Για το λόγο αυτό συνελήφθη από τον έπαρχο της περιοχής, ο οποίος προσπάθησε με συζητήσεις να την πείσει να αρνηθεί την πίστη της. Όταν ο έπαρχος διαπίστωσε την ανωτερότητά των λόγων της Αικατερίνης, συγκάλεσε δημόσια συζήτηση με τους πιο άξιους ρήτορες της Αλεξάνδρειας, τους οποίους όμως η Αικατερίνη αποστόμωσε. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά κάποιοι από τους συνομιλητές της Αικατερίνης πείσθηκαν για τους λόγους της και ασπάστηκαν την Χριστιανική Πίστη.

Μπροστά σε αυτή την κατάληξη, ο έπαρχος διέταξε να τη βασανίσουν σκληρά με την ελπίδα πώς η αγία θα λύγιζε και θα αρνιόταν τον Χριστό. Όμως η Αικατερίνη έμεινε ακλόνητη στην πίστη της. Πέθανε στον τροχό, ύστερα από διαταγή του έπαρχου. 

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τὴν πανεύφημον νύμφην Χριστοῦ ὑμνήσωμεν, Αἰκατερίναν τὴν θείαν καὶ πολιοῦχον Σινᾶ, τὴν βοήθειαν ἡμῶν καὶ ἀντίληψιν· ὅτι ἐφίμωσε λαμπρῶς, τοὺς κομψοὺς τῶν ἀσεβῶν, τοῦ Πνεύματος τῇ δυνάμει, καὶ νῦν ὡς Μάρτυς στεφθεῖσα, αἰτεῖται πᾶσι τὸ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ'.

Ἡ ἀμνάς σου Ἰησοῦ, κράζει μεγάλη τῇ φωνῇ. Σὲ Νυμφίε μου ποθῶ, καὶ σὲ ζητοῦσα ἀθλῶ, καὶ συσταυροῦμαι καὶ συνθάπτομαι τῷ βαπτισμῷ σου· καὶ πάσχω διὰ σέ, ὡς βασιλεύσω σὺν σοί, καὶ θνήσκω ὑπὲρ σοῦ, ἵνα καὶ ζήσω ἐν σοί· ἀλλ᾽ ὡς θυσίαν ἄμωμον προσδέχου τὴν μετὰ πόθου τυθεῖσάν σοι. Αὐτῆς πρεσβείαις, ὡς ἐλεήμων, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν. 

Κοντάκιον
Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.

Τὴν σοφίαν ἄνωθεν, κομισαμένη τοῦ λόγου, τῶν ῥητόρων ἤλεγξας, τὰς φληναφίας εὐτόνως· κάλλεσι, τῆς παρθενίας ὡραϊσμένη, αἵμασι, τῆς μαρτυρίας πεποικιλμένη· διὰ τοῦτό σε ὡς νύμφην, Αἰκατερίνα Χριστὸς προσήκατο.

Ἕτερον Κοντάκιον
Ἦχος β'. Τὰ ἄνω ζητῶν.

Χορείαν σεπτήν, ἐνθέως φιλομάρτυρες, ἐγείρατε νῦν, γεραίροντες τὴν πάνσοφον, Αἰκατερίναν· αὕτη γάρ, ἐν σταδίῳ τὸν Χριστὸν ἐκήρυξε, καὶ τὸν ὄφιν ἐπάτησε, ῥητόρων τὴν γνῶσιν καταπτύσασα. 

Κάθισμα
Ἦχος πλ. δ'. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.

Τὴν σοφίαν τὴν ὄντως ἐξ Οὐρανοῦ, διὰ στόματος Μάρτυς τοῦ Μιχαήλ, λαβοῦσα πανεύφημε, καὶ ἐν ἄθλοις ἀήττητε, τῇ μὲν σοφίᾳ τῇ ἔξω, τοὺς Ῥήτορας ἔπτηξας, τῇ δὲ σοφίᾳ τῇ θείᾳ, τὴν πλάνην ἐμείωσας· ὅθεν καθορῶν σου, τὸν ἀγῶνα ὁ Κτίστης, παρέστη ἐνισχύων σε. Δεῦρο λέγων ἀνάβηθι· οἱ θησαυροὶ γὰρ σε μένουσι· Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην σου.

Ἕτερον Κάθισμα
Ἦχος πλ. δ'. Τὸ προσταχθὲν μυστικῶς.

Ἀλεξανδρέων ἡ λαμπρὰ καὶ θεία πόλις, ἐπὶ τῇ μνήμῃ σου σεμνὴ πανηγυρίζει, καὶ γεραίρει τοὺς ἄθλους σου Αἰκατερῖνα οὓς ἔτλης γενναιοφρόνως ὑπὲρ Χριστοῦ· καὶ μέγα βρενθυομένη σοι ἐκβοᾷ· Ὦ Παρθένε πολύαθλε, εἰς οὐρανίους σκηνάς, συνοῦσα νῦν τῷ Κτίστῃ σου, χαῖρε Μάρτυς πανθαύμαστε.

Ἕτερον Κάθισμα
Ἦχος δ'. Κατεπλάγη Ἰωσὴφ.

Ἡ παρθένος καὶ σεμνή, Αἰκατερῖνα ἡ σοφή, τῇ δυνάμει τοῦ Χριστοῦ, ἐπιρρωσθεῖσα ἀληθῶς, ἀγαλλομένη εἰσέρχεται ἐν σταδίῳ, καὶ τύραννον ὠμόν, καταβαλοῦσα στερρῶς, καὶ πᾶσαν τὴν πληθύν, τῶν δυσσεβούντων ἐχθρῶν, μετ' εὐφροσύνης ἔψαλλεν, ἀκαταπαύστως μεγάλῃ φωνῇ· Χριστέ μου δόξα, Σωτὴρ καὶ ῥύστα, σὺ οὖν δέξαι τὸ πνεῦμά μου.

Ἕτερον Κάθισμα
Ἦχος α'. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ.

Μολοῦσα εὐθαρσῶς, πρὸς ἀγῶνας τρισμάκαρ, ἀνδρείως τὸν Χριστόν, ὡμολόγησας Μάρτυς, καὶ τύραννον ἤλεγξας, δυσσεβῆ καὶ παράφρονα, καὶ κατῄσχυνας, ῥητορευόντων τὰ στίφη, καὶ ἀνέδραμες, εἰς οὐρανίους σκηνώσεις· διὸ σε δοξάζομεν.

Ὁ Οἶκος
Τὴν ἐκ Θεοῦ σοφίαν λαβοῦσα παιδόθεν ἡ Μάρτυς, καὶ τὴν ἔξω καλῶς σοφίαν πᾶσαν μεμάθηκε, γνοῦσα δὲ ἐκ ταύτης τὴν τῶν στοιχείων κίνησίν τε καὶ ποίησιν κατὰ λόγον, καὶ τὸν αὐτὰ ἐξ ἀρχῆς διὰ λόγου ποιήσαντα, αὐτῷ τὴν εὐχαριστίαν ἐν νυκτὶ καὶ ἡμέρᾳ προσέφερε· τὰ δὲ εἴδωλα καθεῖλε, καὶ τοὺς ταῦτα ἀφρόνως λατρεύοντας, Ῥητόρων τὴν γνῶσιν καταπτύσασα. 

Μεγαλυνάριον
Νύμφη τοῦ Σωτῆρος πανευκλεής, αἴγλῃ παρθενίας,καὶ σοφίας τῇ καλλονῇ, καὶ μαρτύρων ἄθλοις, λαμπρῶς πεποικιλμένη,Αἰκατερίνα ὤφθης ὡς καλλιπάρθενος. 

22 Νοε 2013

ΟΜΙΛΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΣΤΑ ΑΓΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΗΣ ΠΑΝΥΠΕΡΑΓΝΗΣ ΔΕΣΠΟΙΝΗΣ ΗΜΩΝ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Του κ. Μιχαήλ Τσακιράκη
Θεολόγου - Εκπαιδευτικού

Εάν το δέντρο αναγνωρίζεται από τον καρπό και το καλό δέντρο παράγει καλό καρπό η Μητέρα της αυτοαγαθότητας υπερέχει ασύγκριτα στην καλοκαγαθία από κάθε άλλο αγαθό εγκόσμιο και υπερκόσμιο! Από ανέκφραστη λοιπόν φιλανθρωπία κι ευσπλαχνία για μας θέλησε να περιβληθεί ο προαιώνιος και υπερούσιος και υπεράγαθος Λόγος τη δική μας εικόνα για να ανακαλέσει τη φύση μας που είχε συρθεί στον Άδη και να την ανακαινίσει γιατί είχε παλαιωθεί και να την ανεβάσει στο υπερουράνιο ύψος της βασιλείας και της θεότητάς Του! Χρειαζόταν όμως και νέα σάρκα συγχρόνως δική μας για να μας ανανεώσει από μας τους ίδιους κι επιπλέον κυοφορία και γέννα σα τη δική μας και τροφή μετά τη γέννα και κατάλληλη αγωγή γινόμενος για μας καθόλα σαν κι εμάς και γι’ αυτό βρίσκει για όλα πρέπουσα για να υπηρετήσει και χορηγό αμόλυντης φύσεως από τον εαυτό της αυτήν την αειπάρθενη που υμνείται από μας και της οποίας σήμερα εορτάζουμε την παράδοξη είσοδο στα άγια των αγίων! Αυτήν προορίζει από αιώνες ο Θεός για τη σωτηρία και την αποκατάσταση του γένους μας και την εκλέγει ανάμεσα σε όλους όχι πολλούς αλλά από αιώνος εκλεγμένους και θαυμαστούς και περιβόητους για την ευσέβεια και τη σύνεση και για τα κοινωφελή και θεοφιλή ενταυτώ ήθη και λόγια και έργα.

Στην αρχή ο όφις μας έριξε στον Άδη και υποδούλωσε τη φύση μας από φθόνο και ζηλοτυπία και μίσος και αδικία και δόλο και σοφιστεία με τη θανατηφόρο δύναμή του φθόνησε τον Αδάμ που ζούσε στον τόπο της άφθαρτης τρυφής και να περιλάμπεται από θεοειδή δόξα και να οδηγείται από τη γη στον ουρανό κι ήθελε και να τον θανατώσει ακόμα! Ο φθόνος είναι πατέρας όχι μόνο του μίσους αλλά και του φόνου που επέφερε σε μας αναμιγνύοντας με δόλο ο δολερός κι αληθινά μισάνθρωπος. Δε τόλμησε βέβαια ν επιτεθεί κατά πρόσωπο και χρησιμοποίησε δόλο και πονηριά και πλησίασε ως φίλος και καλός σύμβουλος τάχα αυτός ο φοβερός και πραγματικά εχθρός μας κι επίβουλος και κατόρθωσε αλίμονό μας κρυφά να πετύχει και την αντίθεη συμβουλή να μας δηλητηριάσει με τη θανατηφόρο του δύναμη. Εάν ο Αδάμ κρατούσε δυνατά την θεία εντολή κι απέρριπτε την εχθρική πονηρή συμβουλή τότε θα νικούσε φανερά τον αντίπαλό του και θα αναδεικνυόταν ανώτερος της θανατηφόρας φθοράς καταντροπιάζοντας το μανιακό και δόλιο προσβολέα αλλά επειδή υπέκυψε εκούσια που δεν έπρεπε ποτέ του να κάνει νικήθηκε και αχρειώθηκε ως ρίζα του γένους μας ανέδειξε ενσυνεχεία και βλαστούς θνητούς κατάλληλους! Τότε λοιπόν χρειαζόταν οπωσδήποτε να νικήσει ανταποδίδοντας την ήττα απορρίπτοντας τη θανατηφόρα δηλητηρίαση ώστε να απολαύσει πάλι τη ζωή και μάλιστα αιώνια και απαθή! Χρειαζόταν νέα ρίζα νέο Αδάμ αναμάρτητο και εντελώς ανεξαπάτητο και αήττητο και να καθιστά αθώους τους ενόχους ζώντας και ζωοποιώντας για να μεταδίδει ζωή και άφεση αμαρτιών και στους προσκολλώμενους σ’ Αυτόν και συγγενείς κατά το γένος κι αναζωογονώντας και τους πριν και τους μετά από Αυτόν αποθανόντες.

Αναμάρτητος όμως και ικανός να συγχωρεί αμαρτίες είναι μόνο ο Θεός κι επομένως ο νέος Αδάμ ήταν ανάγκη να είναι άνθρωπος και Θεός κυριολεκτικά ζωή και σοφία και δικαιοσύνη και αγάπη και ευσπλαχνία και κάθε άλλο αγαθό ώστε να διενεργήσει και την ανακαίνιση και αναζώωση του παλαιού Αδάμ με έλεος και σοφία και δικαιοσύνη ενώ ο όφις με τα αντίθετα μας είχε παλαιώσει και νεκρώσει από φθόνο και μίσος ενώ ο αρχηγός της ζωής κινήθηκε από υπερβολική φιλανθρωπία και αγαθότητα αγαπώντας δικαίως τη σωτηρία του πλάσματός του ώστε να το φέρει πάλι στην εξουσία και να το σώσει ξανά ως ελευθερωτής με δικαιοσύνη και σοφία και αλήθεια πραγματοποιώντας την τελική ήττα του αρχέκακου και την ανακαίνιση του πλάσματός Του. Γι’ αυτό ο Θεός ευδόκησε να αναλάβει από μας τη φύση μας ενούμενος μαζί της παραδόξως καθυπόσταση. Ένα είναι αδύνατο στο Θεό: να ενωθεί με το ακάθαρτο πριν καθαριστεί αυτό…λέει ο ΄Αγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς σα σήμερα μιλώντας και αυτή ήταν η Παρθένος η αμόλυντη για κυοφορία και γέννηση Εκείνου του δοτήρα της καθαρότητος που προορίστηκε και φανερώθηκε και τελέστηκε το σχετικό μυστήριό της με πολλά παράδοξα και κατά καιρούς γεγονότα σε ένα: αυτά εορτάζουμε σήμερα από το αποτέλεσμά τους αντιληφθήκαμε το μεγαλείο των γεγονότων που οδήγησαν σε τόσο μεγάλο σκοπό και ολοκληρώθηκαν. Αυτός που είναι εκ Θεού και προς το Θεό και Θεός και Λόγος Θεού και Υιός του υψίστου Πατρός συνάναρχος και συναϊδιος γίνεται υιός ανθρώπου αυτής της Αειπάρθενης! Χθες και σήμερα και στους αιώνες ο ίδιος άτρεπτος στη θεότητα και άμεμπτος στην ανθρωπότητα μόνος αναμάρτητος αμαρτίαν ουκ εποίησεν ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι Αυτού ώστε να μπορεί και να μας διαβιβάζει την καθαρότητα δικαίως κα πανσόφως δεχόμενος πάθος και θάνατο και ανάσταση!

Ο Θεός ήρθε λοιπόν από παρθένο αγνή και αγία και πανυπέραγνη και υπεραγία και τη σύλληψή της επέφερε το Άγιο Πνεύμα που επεύλευσε σ’ αυτήν και προκάλεσε ευαγγελισμός και πίστη στην θεία ενανθρώπηση που νικά κάθε λόγο και εξαίσια και υπέρ λόγο συλλαμβάνοντας και γεννώντας με προσευχή και πνευματική θυμηδία ιδού η δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κατά το ρήμα Σου! Βρέθηκε παρθένος ικανή γι’ αυτό εφόσον ο Θεός προόρισε από αιώνες κι εξέλεξε ανάμεσα στους εκλεκτούς από αιώνες αυτήν την υμνούμενη τώρα από μας αειπάρθενη κόρη –από κει η εκλογή! Κι ο Κύριός μας ανέστησε τον Αδάμ ως αρχή των ανθρώπων ζωή και ανάσταση που αξιώνονται όλοι οι της θείας υιοθεσίας κατά την ελπίδα ομοιούμενοι στο Θεό. Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου λοιπόν κι ο καιρός καλούσε κι επελέγησαν οι Ιωακείμ κι η Άννα από το οίκο και τη γενεά του Δαυίδ άτεκνοι αλλά και σώφρονες κα συνετοί κι ανώτεροι στην αρετή από όλους στην ευγένεια και το ήθος ζητώντας με άσκηση και προσευχή λήξη ατεκνίας από το Θεό να λάβουν κι υποσχόμενοι να Του αναθέσουν από βρέφος το γεννώμενο και τότε παρέχεται και πραγματοποιείται η υπόσχεση και δίνεται το παιδί η τωρινή Θεομήτωρ ώστε η πανάγαθη κόρη να γεννηθεί από πολυάρετους γονείς κι η πάναγνη από εξαιρετικά σώφρονες και να λάβει ως καρπό σωφροσύνη με προσευχή και άσκηση γινόμενη γεννήτρια παρθενίας και μάλιστα παρθενίας που προβάλλει αφθόρως κατά σάρκα τον προαιωία γεννημένο από παρθένο Πατέρα κατά τη θεότητα.τι φτερά εκείνη η προσευχή! Τι παρρησία βρήκε ενώπιον Κυρίου!


Κι αυτοί σπεύδουν τώρα να εκπληρώσουν την υπόσχεση στο Θεό φιλαλήθεις και θεοφιλείς και φιλόθεοι συγχρόνως οδηγώντας ευθύς μετά τον απογαλακτισμό την αληθινή ιερή και θεόπαιδα και τώρα θεομήτορα παρθένο στο ιερό του Θεού και στον ιεράρχη που βρισκόταν εκεί. Αυτή γεμάτη χάρη και τέλειο νου κι ας ήταν ακόμα σ’ αυτή την ηλικία αντιλαμβανόταν καλύτερα κι από τους άλλους τα τελούμενα σ’ αυτήν και μόνη της προσέρχεται στο Θεό αναγνωρίζοντας ως άξιά της την είσοδο και κατοικία στα άγια των αγίων. Όπου δι΄ αγγέλου έστελλε απόρρητη τροφή στην παρθένο εκεί για να δυναμωθεί στη φύση καλύτερα και να συντηρηθεί και να τελειοποιηθεί καθαρότερη το σώμα κι ανώτερη άνω δυνάμεων ασωμάτων υπηρετούμενη από ουράνιους νόες όπως έγινε η είσοδός της και για χρόνια παραλήφθηκε από το Θεό εκεί ώστε στον κατάλληλο καιρό να ανοιχτούν οι ουράνιες μονές και να δοθούν για αιώνια κατοίκηση σε όσους πιστεύουν στην παράδοξη γέννα της. Σήμερα απετέθη θησαυρός του Κυρίου η κόρη που από αιώνες επελέγη ανάμεσα στους εκλεκτούς κι αναδείχθηκε άγια αγίων με σώμα καθαρότερο και θειότερο ακόμα και από τα πνεύματα τα καθαρμένα με αρετή δεκτική του ίδιου του ενυπόστατου και μονογενούς Λόγου του προανάρχου Πατρός θησαυρός που θα χρησιμοποιούσε αργότερα για πλουτισμό και υπερκόσμιο και παγκόσμιο κόσμημα συγχρόνως. Γι’ αυτό δοξάζεται η Μητέρα Του και πριν και μετά τη γέννα κι εμείς κατανοώντας τη σημασία της σωτηρίας μας που μας ετοιμάστηκε δι’ αυτής αποδίδουμε με όλη μας τη δύναμη σήμερα τη ευχαριστία μας και τον ύμνο…μακαρία η κοιλία η βαστάσασά Σε…ας υμνήσουμε διαρκώς τη μητέρα του χορηγού της σωτηρίας μας μακαρίζοντάς την ως μητέρα του δοτήρα της ζωής μας εορτάζοντας τώρα και τη σύλληψη και τη γέννηση και τη μετοίκηση στα άγια των αγίων! Κι εμείς πάλι ας μετοικήσουμε από τη γη στου ουρανό από τη σάρκα στο πνεύμα από τα πρόσκαιρα στα αιώνια επιθυμώντας πνευματικά χαρίσματα άφθαρτα κι αιώνια υψώνοντας τη διάνοια στα ουράνια άδυτα τα άγια των αγίων που τώρα κατοικεί η Θεοτόκος κι έτσι θα ακουστούμε θεάρεστα και με παρρησία και τα άσματά μας κι οι δεήσεις κι οι προσευχές μας κι από τα παρόντα με τη μεσιτεία της γινόμαστε και κληρονόμοι μελλόντων αγαθών με τη θεία χάρη και φιλανθρωπία…Αμήν. 

Η ωραιότητα του ανθρώπου Β

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερ. Επιτρόπου Ι. Μ. Πέτρας & Χερρονήσου

Αυτή η ώρα της σταυρώσεως, συγκλόνισε τον εκ δεξιών ληστή και ήρθε σε αυτογνωσία και θεογνωσία, λέγοντας: «Μνήσθητι μου Κύριε, εν τη βασιλεία Σου». Το αίμα του Χριστού, που πότισε το Σταυρό και τη γη του Γολγοθά και ρέει μέχρι σήμερα στα δισκοπότηρα των εκκλησιών και γίνεται η ζωή των χριστιανών με τη θεία Κοινωνία, θα αποτελεί πάντοτε, το φοβερό μυστήριο της σωτηρίας και την ωραιότητα του Εσταυρωμένου Θεού. «Ο Θεός μας είναι σταυρωμένος», λέει ο Ιερός Χρυσόστομος, «γι’ αυτό σήμερα γιορτάζομε!»
Είναι απέραντο το θέμα της ωραιότητας του Χριστού. Εμείς δεν έχομε τη δύναμη να εξετάσομε, ούτε να δούμε  την ωραιότητα του Θεού, γιατί ο Θεός στην ουσία του είναι αμέθεκτος, ακατάληπτος και απρόσιτος. Στις ενέργειες του όμως γίνεται μεθεκτός και κατανοητός στον άνθρωπο, επειδή ο άνθρωπος είναι πλασμένος κατά την εικόνα Του. Γι’ αυτό ο Θεός έγινε άνθρωπος, για να φανερώσει στον άνθρωπο τον αληθινό Θεό, να τον απαλλάξει από την ειδωλολατρία και τον αγνωστικισμό,  να εγκαταστήσει στα σπλάχνα του κόσμου την εκκλησία, για τη σωτηρία του ανθρώπου και τον αγιασμό του. Σταυρώθηκε και αναστήθηκε, για να του χαρίσει την αθανασία, να τον ελευθερώσει από το θάνατο και το διάβολο, να του δώσει ζωή με το Σώμα Του και το Αίμα Του.
Με φόβο Θεού, θα σταματήσομε στο μυστήριο της Σταυρώσεως, για να δούμε, γιατί στην πιο μεγάλη ταπείνωση ο Χριστός μας, φάνηκε πραγματικά τόσο ωραίος. Σ’ ένα κατανυκτικό τροπάριο της Μεγάλης Παρασκευής ψάλλομε: «Ήλοις προσηλώθη, ο Νυμφίος της Εκκλησίας». Με καρφιά καρφώθηκε στο σταυρό, ο Νυμφίος της Εκκλησίας. Από  την Κυριακή των Βαΐων το βράδυ, ψάλλομε ωραία τροπάρια για τον Νυμφίο και τον προσκυνούμε ως «ερχομένον προς το πάθος», ενώ τη Μεγάλη Τρίτη το βράδυ ψάλλομε, «ο Νυμφίος ο κάλλει ωραίος».
Τα μεγαλύτερα διδάγματα για τη ζωή των χριστιανών, τα αντλεί η εκκλησία από τη σταύρωση του Χριστού. Ο σταυρός είναι σύμβολο της αγάπης του Θεού. Η αγάπη του Χριστού για τον άνθρωπο, τον έφερε μέχρι το σταυρό.
 Ο σταυρός είναι σύμβολο ειρήνης. Η σταύρωση του Χριστού έφερε ειρήνη στον άνθρωπο. Ειρήνη  με το Θεό και  με τους συνανθρώπους του. Γι’ αυτό στη Θεία Λειτουργία, ο ιερεύς επαναλαμβάνει πολλές φορές τη λέξη ειρήνη.
Ο σταυρός είναι σύμβολο νίκης, γιατί νικήθηκε ο θάνατος και ο διάβολος. Υφίσταται ακόμη ο σωματικός θάνατος, αλλά καταργήθηκε ο πνευματικός, που χώριζε τον άνθρωπο από το Θεό. Οι ψυχές των ανθρώπων που πεθαίνουν με πίστη στο Χριστό, δεν πάνε πια στον σκοτεινό Άδη, αλλά στη φωτεινή  βασιλεία του Θεού και τα σώματα θα αναστηθούν ένδοξα και άφθαρτα στη  Β παρουσία του Χριστού και θα ενωθούν ξανά με τις ψυχές για να  ζήσουν αιώνια στη βασιλεία του Θεού. Ο διάβολος νικήθηκε στο Γολγοθά. Εξακολουθεί να υπάρχει, γιατί τον κρατεί  ο Θεός στην ύπαρξη και τη ζωή,  αλλά  η δύναμις του είναι περιορισμένη. Είναι σαν το φίδι που δαγκώνει, αλλά δεν έχει δηλητήριο.
            Ο σταυρός του Χριστού είναι σύμβολο αθανασίας και ελπίδας,  γιατί με τη σταύρωση χαρίστηκε στον άνθρωπο η αθανασία. Ο σταυρός τοποθετείται στους τάφους των Κοιμητηρίων, για να μαρτυρεί την πίστη της εκκλησίας στην αθανασία της ψυχής και στην αιωνιότητα του ανθρώπου.  Τη σταύρωση του Χριστού, ακολουθεί η Ανάσταση.  Επομένως ο άνθρωπος πρέπει πάντα να ελπίζει. Η απελπισία είναι έργο του διαβόλου. Η αμαρτία είναι ανθρώπινη, η απελπισία σατανική.
            Ο σταυρός είναι σύμβολο συγχωρήσεως και συγγνώμης. Η  συγχώρηση είναι μια νέα πραγματικότητα για τον άνθρωπο.   Σβήνει το μίσος και τον φθόνο κι όλα τα πάθη της εκδικήσεως, από την καρδιά του ανθρώπου.  Είναι ακόμη  σύμβολο μακροθυμίας και υπομονής. Και τα δυο αυτά είναι απαραίτητα  στη ζωή του ανθρώπου, που ταράσσεται από περιστάσεις  που  πληγώνουν την ψυχή του και κλονίζουν την υγεία του.
            Ο σταυρός  είναι σύμβολο γαλήνης. Η γαλήνια μορφή του  Χριστού την ώρα της σταυρώσεως, μας δίνει το μέτρο που πρέπει να αντιμετωπίζομε τις θλίψεις και τους πόνους.   Είναι σύμβολο αδελφοσύνης, γι’ αυτό  παίρνουν εντολή οι Απόστολοι, να κηρύξουν το ευαγγέλιο σ’ όλα τα έθνη. Είναι τέλος σύμβολο ταπεινώσεως,  αφού η «κατά Θεόν» ταπείνωση, συντρίβει την υπερηφάνεια και την αλαζονεία. Στο Σταυρό διαφαίνεται η ωραιότητα της αγάπης, αλλά και η αγάπη της ωραιότητας.
            Στο πρόσωπο λοιπόν του Χριστού, διακρίνομε τη θυσιαστική αγάπη, την ανεξικακία, τη συγχωρητικότητα, την ελπίδα, την ειρήνη, τη γαλήνη, την αδελφοσύνη, την αθανασία, τη μακροθυμία και την υπομονή.  Όλα αυτά συγκροτούν το άφθαστο μεγαλείο της ωραιότητας του Χριστού. Μας συγκινεί αυτή η ωραιότητα. Είναι  ευλογημένοι οι άνθρωποι, που τη βλέπουν στο πρόσωπο του Χριστού. Την είδαν όλοι οι Άγιοι και τη βλέπουν  όλοι οι πιστοί χριστιανοί που αγαπούν το Χριστό. Την είδαν τα εκατομμύρια των μαρτύρων, που τον αγάπησαν «έως θανάτου».

                 Συνεχίζεται...

15 Νοε 2013

ΙΕΡΟ ΣΑΡΑΝΤΑΛΕΙΤΟΥΡΓΟ ΤΗΣ ΝΗΣΤΕΙΑΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Κατά την περίοδο της σαρακοστής των Χριστουγέννων, θα τελεσθεί Ιερό Σαρανταλείτουργο,από 15 Νοεμβρίου έως 24 Δεκεμβρίου, στον Ιερό Ναό της Αγίας Ειρήνης πόλεως Αγίου Νικολάου. Τα χρήματα που θα προσφερθούν θα διατεθούν, για την επικεράμωση του Ιερού Ναού του Αγίου Αντωνίου.

Σημείωση: Κάθε Παρασκευή βράδυ και ώρα 5-8 θα τελείται ο Εσπερινός, ο Όρθρος & η Θεία Λειτουργία του Σαββάτου. 

Η ωραιότητα του ανθρώπου Α

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου Ιεράς Μητροπόλεως
Πέτρας & Χερρονήσου

Το έτος 2006, τύπωσα  το βιβλίο, «Η ωραιότητα της Εκκλησίας».  Ήθελα να γίνει κατανοητό,  ότι η ωραιότητα της εκκλησίας, είναι ο Χριστός. Σήμερα, εορτή του Αγίου Νεκταρίου, επέτειο της εις  Πρεσβύτερον χειροτονίας μου,  θέλω να πω ακριβώς το ίδιο: Ότι  η ωραιότητα του ανθρώπου, είναι ο Χριστός.  Και τότε και σήμερα,  μιλούμε για την αληθινή ωραιότητα, που είναι η θεϊκή ωραιότητα. Από την ωραιότητα του Θεού, πηγάζει η ωραιότητα του ανθρώπου.  Κανείς ασφαλώς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ωραιότητα του Θεού, ούτε να μείνει ασυγκίνητος στην ωραιότητα του ανθρώπου.
Η θεϊκή ωραιότητα του Χριστού, φάνηκε  την ώρα της Μεταμορφώσεως στο Θαβώρ.  Θα έλεγε κανείς, ότι αυτή η λάμψη της ανθρώπινης φύσης του Χριστού, που πήγαζε  από τη θεία Του φύση και αξίωσε τους μαθητές να τη δουν με τα σωματικά τους μάτια, ήταν η μεγαλύτερη μέχρι τότε φανέρωση  της ωραιότητας Του.  Κι όμως υπήρξαν πολλές περιπτώσεις, κατά την επί γης παρουσία  Του και προπάντων κατά τα  τρία έτη του απολυτρωτικού του έργου, που φάνηκε ξεκάθαρα η ωραιότητα Του και ως εκ τούτου, δόθηκε το πρότυπο της αυθεντικής ωραιότητας του ανθρώπου.
Γνωρίζομε βέβαια, ότι σκοπός του Χριστού και τότε και σήμερα, ήταν και είναι η σωτηρία, η αγιότητα και η θέωση του ανθρώπου. Χαρακτηριστικό γνώρισμα της αγιότητας, είναι η ψυχική και πνευματική ωραιότητα του ανθρώπου. Το σώμα του ανθρώπου, αντανακλά  την ψυχική του ωραιότητα. 
Ενδεικτικά, θα επικεντρώσομε την προσοχή μας, σε μερικά σημεία της επίγειας ζωής του Χριστού, ως Θεανθρώπου, για να καταλάβομε, ποια είναι η αληθινή ωραιότητα του Θεού, την οποία πρέπει να έχουν οι άνθρωποι. Πρώτο και κύριο σημείο, είναι η Ενανθρώπηση. Η σάρκωση του Υιού του Θεού, από μια ταπεινή κόρη της Ναζαρέτ, την Παναγία μας. Ανθρώπινα εξεταζόμενο αυτό το γεγονός και μυστήριο, προκαλεί ίλιγγο στο νου του ανθρώπου. Πώς ο ένδοξος Θεός, που τον υμνούν  οι μυριάδες των αγγέλων και των αγίων και δεν τον χωρεί ο ουρανός και η γη κι ολόκληρο το σύμπαν,  ταπεινώνεται, κενώνεται, σμικρύνεται και κυοφορείται στα σπλάχνα μιας παρθένας, που ονομάζει τον εαυτό της «δούλη  Κυρίου».
Κι όμως αυτή η ταπείνωση της Παναγίας, η αυτογνωσία της μπροστά στην  αγιότητα του Θεού και η ευλάβεια της απέναντι στον Υιό και Θεό της, την ανέβασε πάνω από τα αγγελικά τάγματα και την ανέδειξε  τιμιωτέρα των Χερουβείμ και ενδοξοτέρα των Σεραφείμ. Ο Άγιος Ιωάννης ο ευαγγελιστής, βλέπει στην Αποκάλυψη την ουράνια δόξα της: «Ύστερα φάνηκε ένα μεγάλο θαυμαστό σημάδι στον ουρανό. Μια γυναίκα ντυμένη τον ήλιο, με το φεγγάρι κάτω από τα πόδια της  και στο κεφάλι της στεφάνι με δώδεκα αστέρια», τα ονόματα των 12 Αποστόλων.  
Μια άλλη ώρα που η ωραιότητα του Θεού, γίνεται ορατή στα μάτια του ανθρώπου, είναι η Γέννηση του Χριστού στη Βηθλεέμ. Η άκρα ταπείνωση Του, στην φάτνη που τον δέχεται ως βρέφος, είναι το παράδοξο μυστήριο της θεϊκής αγάπης. Ολόκληρη η ζωή του Χριστού, τα θαύματα του, η διδασκαλία του, η συμπόνια του στις ταλαιπωρημένες ψυχές, η ευσπλαχνία του, είναι  τα σημεία   που αποκαλύπτουν μια άλλη ωραιότητα στον κόσμο, άγνωστη μέχρι τότε, στις ανθρώπινες καρδιές και συνειδήσεις.
Το αποκορύφωμα αυτής της ωραιότητας, είναι η ώρα της σταυρώσεως στο Γολγοθά. Ολόκληρη η πορεία Του, από το Μυστικό Δείπνο μέχρι τη Γεθσημανή, η στάση του απέναντι στους Αρχιερείς Άννα και Καϊάφα, η ανεξικακία του μπροστά στον Πιλάτο και στον Ηρώδη, καθώς και η πορεία Του από το Πραιτώριο στο Γολγοθά, είναι στιγμές που λάμπει στο πρόσωπο του η θεϊκή ωραιότητα. Τόσο ωραίος είναι στο Σταυρό, όσο ήταν στη Μεταμόρφωση κι όσο θα είναι αργότερα  στον Πανάγιο Τάφο. Ο αναστημένος Ιησούς, οι εμφανίσεις του μετά την Ανάσταση και η Ανάληψη του, είναι οι ίδιες μορφές ωραιότητας για την Εκκλησία.
Αν θέλαμε με πολλή συντομία και με τον πιο απλό τρόπο, να πούμε ποια είναι τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ωραιότητας του Χριστού, θα λέγαμε ότι το πρώτο και μεγαλύτερο είναι η αγάπη. Η αγάπη άνοιξε τους ουρανούς και τον έφερε στον κόσμο, ως Θεάνθρωπο. Αυτή τον έκαμε από Υιό του Θεού- Υιό του Ανθρώπου. Ογδόντα φορές στην Καινή Διαθήκη ονομάζει τον εαυτό του «Υιό του Ανθρώπου». Είναι η χαρά του να λέγεται Υιός του Ανθρώπου, δηλ. να τονίζει την ενανθρώπηση Του, ότι έγινε άνθρωπος από αγάπη στον άνθρωπο, από ακατανόητη για το ανθρώπινο λογικό, φιλανθρωπία.
Το γεγονός της Σταυρώσεως, θα παραμένει πάντα το μεγαλύτερο μυστήριο της ιστορίας και θα φανερώνει τις άπειρες διαστάσεις της θεϊκής ωραιότητας. Η ώρα που συγχωρούσε τους σταυρωτές του ο Χριστός, ήταν η κοσμογονική ώρα, που το φως της αγάπης του,  έγινε   νέο ήθος ζωής για τον άνθρωπο.

συνεχίζεται...

7 Νοε 2013

Όλοι οι άνθρωποι είναι καλοί; (Γ)

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γενικού Αρχιερ. Επιτρόπου Ι. Μ. Πέτρας & Χερρονήσου

Το σπουδαιότερο πρόβλημα στη ζωή μας, είναι  να μισήσομε  με «άμισο μίσος»  το κακό και να αγαπήσομε με την «αγάπη του Χριστού» τον άνθρωπο. Για να μπορούμε να διαχωρίσομε τον άνθρωπο από την αμαρτία του και να τον αγαπήσομε, ως ζωντανή εικόνα του Θεού,  πρέπει να έχομε στην ψυχή μας πολλή πίστη και αγάπη.   Μόνο οι Άγιοι και όσοι ακολουθούν τα βήματα τους,   μπορούν να δουν με «συμπονετική καρδιά» και με «σπλάχνα οικτιρμών» τον άνθρωπο.
            Ένας  Μοναχός συναντά μια πόρνη γυναίκα, που τον κοιτάζει με αναίδεια. Αυτός της φιλεί τα χέρια!  Εκείνη  του λέει: «Γέροντα, δεν βλέπεις τα μάτια μου τι λένε; Δεν καταλαβαίνεις τι θέλω από σένα;»  «Ναι», της λέει, «παιδί μου, προσκυνώ στο πρόσωπο σου, την εικόνα του Θεού». «Μα δεν βλέπεις» του λέει «Γέροντα, «ότι αυτή την εικόνα την έχω δώσει στην αμαρτία και την έχω κάμει εικόνα του διαβόλου;»  «Ναι», της απαντά  ο Γέροντας, «αλλά αν βρω στη λάσπη μια εικόνα του Χριστού, δεν θα την πετάξω. Θα προσπαθήσω να την καθαρίσω και θα την προσκυνήσω». Η γυναίκα μετανόησε και άλλαξε ζωή. Ο Μοναχός δεν μίσησε την γυναίκα, όσο και αν την ασχήμιζε η αμαρτία.
            Ένα τέτοιο περιστατικό περιγράφει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης: Φέρανε μια γυναίκα μοιχαλίδα οι Φαρισαίοι στο Χριστό και του ζητούσαν να τη λιθοβολήσουν, σύμφωνα με το νόμο, γιατί είχε συλληφθεί «δημοσία μοιχευομένη». Ήθελαν με αυτό να παγιδεύσουν το Χριστό. Αν τους έλεγε να τη λιθοβολήσουν, θα του έλεγαν, ότι αυτό είναι αντίθετο στη διδασκαλία του περί αγάπης. Αν τους έλεγε να την αφήσουν, θα του λέγανε, ότι παραβαίνει το Νόμο.   
            Τότε    ο Χριστός τους είπε: «Όποιος από εσάς δεν έχει αμαρτίες, να ρίξει την πρώτη πέτρα». Όλοι έσκυψαν το κεφάλι και άρχισαν να φεύγουν. Στο τέλος έμεινε ο Χριστός με τη γυναίκα και της λέει: «Γυναίκα πού είναι οι κατήγοροι σου;»  Εκείνη απαντά:  «Ουδείς Κύριε». «Ούτε εγώ σε κατακρίνω»,  της λέγει. «Πήγαινε και μην αμαρτάνεις».  Εδώ όχι μόνο δεν μισεί ο Χριστός την αμαρτωλή γυναίκα, αλλά βοηθά  τους κατηγόρους της να συνειδητοποιήσουν, ότι η αμαρτία είναι καθολικό γεγονός.  
             Ο άνθρωπος που έχει στην ψυχή του το καλό και τη χάρη του Θεού, αποκτά  αθωότητα και  ανεξικακία. Δεν υποπτεύεται εύκολα το κακό και την απάτη.  Πιστεύει τους ανθρώπους και δεν κάνει γι’ αυτούς κακούς λογισμούς. Εμείς πιστεύομε, ότι αυτό είναι βλακεία. Έχομε συνηθίσει να βλέπομε παντού το κακό, την πονηριά. Είμαστε για όλους καχύποπτοι.  Κάνομε κακούς λογισμούς. Έχομε κακές φαντασίες. Μας φαίνονται όλα μαύρα και σκοτεινά, ύποπτα και κίτρινα. Δεν εμπιστευόμαστε, ούτε τη μάνα που μας γέννησε. Ποιος όμως θα μας προστατεύσει απ’ όλους αυτούς τους κινδύνους, αληθινούς ή φανταστικούς, αν δεν μας σκεπάσει η χάρη του Θεού;
            Πέντε ληστές, αποφασίζουν να κλέψουν τους θησαυρούς, ενός γυναικείου μοναστηριού. Εικόνες, σταυρούς, ευαγγέλια και άλλα κειμήλια. Οι Μοναχές, μόνο στην Παναγία εμπιστεύονται τη ζωή τους,  στην ερημιά που βρίσκονται. Για να μπορέσουν να μπουν μέσα στο μοναστήρι  τη νύχτα, ντύνεται ο αρχιληστής μοναχός και επισκέπτεται νωρίς το μοναστήρι. Τους λέει ότι είναι ο μοναχός ενός μεγάλου μοναστηριού κι αυτές τον δέχονται με πολλή χαρά.  Σκοπός του είναι, να ανοίξει τη νύχτα που θα κοιμηθούν οι μοναχές την πόρτα, να μπουν οι υπόλοιποι να το λεηλατήσουν.
             Οι μοναχές  θεώρησαν μεγάλη ευλογία την επίσκεψη του και θεώρησαν ευλογία, να πιούν το νερό που του είχε απομείνει στο ποτήρι. Ήπιαν όλες και έδωσαν και σε μια παράλυτη μοναχή  και ήπιε. Η έκπληξη τους ήταν φοβερή, όταν είδαν την άρρωστη μοναχή να σηκώνεται. Έτρεξαν και είπαν στον ληστή, ότι έγινε θαύμα και ότι με το νερό που ήπιε από το ποτήρι του, θεραπεύτηκε η μοναχή. Εκείνος τάχασε,  κλονίστηκε και άρχισε να τρέμει.
            Βγήκε έξω και βρήκε τους άλλους ληστές να τον περιμένουν. Τους διηγήθηκε  το θαύμα, συγκλονίστηκαν όλοι, μετανόησαν, έκλαψαν και το θεώρησαν «σημείο του Θεού». Όλοι μαζί πήγαν στο απέναντι βουνό και έχτισαν μοναστήρι, έγιναν μοναχοί και έφτασαν σε μέτρα αγιότητας.  Η Παναγία είχε διαφυλάξει εκείνη τη νύχτα τις μοναχές, που από  αθωότητα δεν κατάλαβαν τον ληστή  και οι ληστές έπεσαν στα δίχτυα του Θεού.

            Ποτέ δεν ξέρομε, γιατί ένας άνθρωπος γίνεται ληστής,   ένας άλλος εγκληματίας,  άλλος κλέφτης κι   άλλος φονιάς. Πίσω από μια πόρνη, υπάρχει ένας υπεύθυνος. Πίσω από ένα παιδί που κλέβει,  ένας ένοχος. Πίσω από ένα εγκληματία, ένα ηθικός αυτουργός. Πίσω από κάθε άνθρωπο, υπάρχει μια αλυσίδα γεγονότων και περιστατικών. Αν πάμε στον πρώτο κρίκο, θα βρούμε  την πρώτη αιτία.  Και τότε θα καταλάβομε,  ότι όλοι αυτοί, ήταν  κάποτε  καλοί και αγνοί άνθρωποι, που τους φέρθηκε σκληρά η ζωή. Η ζωή βέβαια,   στα πρόσωπα  κάποιων επιτήδειων,  που δεν είχαν ούτε «αγάπη Χριστού», ούτε «φόβο Θεού».



2 Νοε 2013

Κυριακή ε΄ Λουκά Ήταν κάποτε ένας άνθρωπος που φορούσε πορφύρα…

Του κ. Μιχαήλ Τσακιράκη
Θεολόγου - Εκπαιδευτικού

Εργαζόμαστε και κερδίζουμε τα προς το ζην συνήθως ή και ανταλλάσουμε κάποια είδη μεταξύ μας ειδικά στις μέρες της κρίσεως αλλά και παλαιότερα έτσι ίσχυε. Κι επειδή δεν είμαστε ποτέ αυτάρκεις επινοήθηκε και το νόμισμα ώστε να ωφελείται το σύνολο της κοινότητας όταν προσφέρονται τα περισσεύματα και εισφέρονται τα ελλείποντα…προσφέρει ο γεωργός την παραγωγή του κι αγοράεζει με τα χρήματα που λαμβάνει ό, τι άλλο θέλει και του λείπει…κι έτσι συγκροτείται η ανθρώπινη κοινωνία κι οι πόλεις επειδή ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον. Στα πνευματικά δεν ισχύει το ίδιο: ούτε δίνονται αρετές ούτε ανταλλάσσονται ούτε αγοράζονται ούτε πουλιούνται…αυτό σημαίνει ότι μόνοι μας πρέπει να ασκούμε κάθε αρετή όπως λέει κι η ΠΔ αδελφός δε λυτρώνει και θα λυτρώσει ξένος; Κοιτάξτε όμως την απερίγραπτη φιλανθρωπία του Χριστού του δεσπότη μας. Ό,  τι δεν αγοράζεται το έδωσε πάμφτηνο! Ό,  τι υλικό και να διαθέτουμε κι ανάξιο επομένως και φθαρτό και ολιγοχρόνιο μεταδίδοντας στους ενδεείς μπορούμε να αναπληρώσουμε την έλλειψη αρετών!

   Σήμερα ένας δυστυχής είχε μόνη του ασχολία την εξωτερική του εμφάνιση φορούσε πολυτελή ενδύματα και έπειτα τραπέζια και τρυφές! Υπήρχε όμως κι ένας Λάζαρος χάμω ολοπλήγιαστος στην πύλη του πλουσιόσπιτου αυτού του πλουσίου που αναφέραμε μόλις κι επιθυμούσε να χορτάσει από τι; Από τα ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι του πλούσιου…αλλά και τα σκυλιά ερχόντουσαν και έγλειφαν τις πληγές του φτωχού αυτού. Έλλειψη (επι)κοινωνίας των δυο ανδρών σε όλα: φαγητό, ποτό, σπίτι, υγεία, ενδύματα, ανέσεις, φίλους και γνωστούς…ένας ο Λάζαρος με το όνομα αλλά πολλοί οι πλούσιοι κι ανάξιοι λόγου κι ανώνυμοι –τώρα ποιος είναι ο επώνυμος άραγε; Έμμεση προειδοποίηση μας λέει ο άγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς σα σήμερα…εάν φερθούμε σαν τον πλούσιο εκείνο μας περιμένει ό,  τι έπαθε κι εκείνος ενώ κάθε φτωχός ας μη θεωρεί ήδη τον εαυτό του Λάζαρο κι ας μη βρίσκεται στην ίδια θέση μαζί του όπως θα δείξει παρακάτω ο ευαγγελιστής αφού αυτό θα το αποφασίσει μόνο ο Κύριος. Ένας ο Λάζαρος και μοναδικός.

   Συνέβη και πέθανε ο Λάζαρος και άγγελοι τον μετέφεραν στον Παράδεισο με τον Αβραάμ ως αθλητή στα στέφανα της νίκης…πλούσιος μη σωζόμενος είδαμε ποιος είναι πλούσιος σωζόμενος ο Αβραάμ ο φιλόξενος που δεν αποκαλείται πλούσιος γιατί ανώτερη η αρετή από τον πλούτο! Αβραάμ λοιπόν δηλαδή πατέρας πολλών…κι οι δυο πλούσιοι αλλά ο ένας έκανε παράχρηση του πλούτου με φιληδονία και ασπλαχνία και μισοξενία κι ο άλλος με φιλοξενία και φιλοθεϊα και ευσπλαχνία σώθηκε και έγινε και τόπος σωζομένων όπου μεταφέρθηκε ο Λάζαρος. Κι ο πλούσιος τι απέγινε μόλις πέθανε; Τάφηκε ενώ ο Λάζαρος ούτε ταφή…τάφος πλουσίου θύρα Άδη από πολυτέλεια και μάλιστα λένε ότι η μόνη αμαρτία που συνεχίζει ο άνθρωπος και μετά θάνατον είναι ο τάφος εάν είναι πολυτελής κοκ. Αντί να δοθούν τα έξοδα σε φτωχούς και δε δίνουν προσευχές…τάφος πλουσίου πύλη Άδη και βασάνων στα καταχθόνια όπου βρισκόμενος  ο πλούσιος σήκωσε τα μάτια του και είδε το Λάζαρο στον Παράδεισο όπως εκείνος κάποτε κοιτούσε τον πλούσιο από μακριά πληγωμένος και πεινασμένος και περιφρονημένος και βασανισμένος όπως κι ο πλούσιος τώρα αλλά για πάντα…

   Τώρα δεν μπορεί να παραβλέψει το Λάζαρο αλλά ζητά να μην παραβλεφτεί ο ίδιος από εκείνον που είχε παραβλεφτεί από αυτόν αλλά όπου τόπος ελέους στη γη ανελέητος ο πλούσιος και τώρα όπου η δικαιοσύνη ανελέητη μάταια ζητεί έλεος και να ξεδιψάσει…αυτοκατάκριτη η συνείδησή του ελαχιστοποιεί το αίτημά του λίγο νεράκι να πιώ και το Λάζαρο να μου το φέρει. Φωνάζει γιατί μεταξύ τους μεγάλο το χάσμα…θεοσεβής αλλά ανελεήμων ο πλούσιος πατέρα είχε τον Αβραάμ αλλά φιλήδονος κι ας ήταν συγγενής του Αβραάμ υποφέρει τώρα και δεν έχει θάρρος ούτε καν να απευθύνει το λόγο στον Λάζαρο. Τι τιμωρία ούτε μια σταγόνα νερό. Εκείνος τώρα αναψύχεται κι αυτός υποφέρει. Παιδί μου λέει ο Αβραάμ αλλά δεν μπορεί να βοηθήσει. Για λύπηση ο πλούσιος όχι για την τιμωρία του αλλά γιατί ούτε και τώρα καταλαβαίνει τι έκανε και σε τι έφταιξε και δίνει και εντολές κι εκεί που βρίσκεται και νομίζει ότι θα πετύχει κάτι…κι ο Αβραάμ τον συνεφέρνει: έλα στον εαυτό σου κι ομολόγησε ότι δίκαια και μόνος σου βρέθηκες εκεί γιατί αυτό επέλεξες με την καλοπέρασή σου στη γη κι ο Λάζαρος τα αντίθετα. Όχι έλαβες αλλά απέλαβες…

   Και κάτι άλλο ακόμα μέγα χάσμα που ανοίγει ήδη από δω. Πόσο δύσκολα ξεφεύγουν οι αμαρτωλοί από τα δίχτυα του σατανά το ξέρουμε όλοι…υπάρχουν κι άλλοι βέβαια ακόμα χειρότερα στον Άδη αυτοί που αρπάζουν κιόλας του πλησίον…ακοινώνητος με τους αγίους ήδη από τη γη τι τραγικό! Ατέλειωτο και αμετάθετο η κόλαση των αμαρτωλών όσο κι η ανάπαυση των δικαίων. Κι ο πλούσιος επιμένει: στείλε το Λάζαρο στ’ αδέρφια μου μην πέσουν κι αυτά εδώ. Έχουν όμως το Μωυσή και τους προφήτες του λέει κι ο Αβραάμ αλλά πάλι ο πλούσιος επιμένει να πάει κάποιος νεκρός –ο Λάζαρος- για να τον πιστέψουν αλλά κι αυτός το ίδιο λάθος έκανε άρα κι αυτοί θα τον ακολουθήσουν…

   Τώρα εμάς τι μας ενδιαφέρει όλο αυτό; Ούτε πλούσιοι είμαστε ούτε φτωχοί ούτε συγγενείς κάποιου…κι όμως ο πλούσιος χάθηκε έχοντας την ΠΔ και κανένα αναστημένο άρα έχει μια πρόφαση. Εμείς που ακούμε Τον αναστάντα να μας λέει διαρκώς: μη θησαυρίζετε για τον εαυτό σας θησαυρό πάνω στη γη τι να πούμε; Εμείς που Τον ακούμε να μας λέει δίνετε στους φτωχούς αδελφούς Μου τι να πούμε; Ερχόμαστε στο δια ταύτα: τι μπορούμε να κάνουμε; Ας μεταδίδουμε στους ενδεείς ό,  τι μπορούμε περισσότερο. Είμαστε ενδεείς; Ας μιμούμαστε το Λάζαρο υπομονετικά και ταπεινά! Τον ακολούθησαν μυριάδες αγίων Αυτόν που θυσιάστηκε για μας και για να τύχουμε κι εμείς τη θεία Του μακαριότητα στους ουρανούς έμπρακτα ζώντας εδώ θεοφιλώς Αμήν.

ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ

Ορθόδοξος Συναξαριστής






ΠΩΣ ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙΤΕ (Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ, ΣΤΡ. ΚΟΡΑΚΑ 2)

ΧΑΡΤΗΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΩΝ ΑΠ' ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΩΡΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ

ΠΡΟΓΝΩΣΗ ΚΑΙΡΟΥ

Επιστροφή στην Αρχική Σελίδα