27 Σεπ 2013

ΟΣΑ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΣΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΑΥΤΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΤΑ ΚΑΝΕΤΕ ΚΙ ΕΣΕΙΣ

Του κ. Μιχαήλ Τσακιράκη
Θεολόγου - Εκπαιδευτικού

   Όποιος έπλασε με ιδιαίτερη φροντίδα τις καρδιές μας και παρατηρεί όλα τα έργα μας έρχεται πάλι να μας αναπλάσει ψυχικά: αρχικά μας έδωσε το φυσικό κι έπειτα το γραπτό νόμο και τέλος το νόμο της χάριτος: όπως θέλετε να σας φέρονται οι άλλοι έτσι να τους φέρεστε κι εσείς! Αφού όλος ο νόμος κι οι προφήτες κρέμονται σε δυο εντολές την αγάπη στο Θεό και τον πλησίον και την αγαθοεργία ανάμεσα στους ανθρώπους τώρα μας επισημαίνει απευθυνόμενος στους πιστούς Του. Υπάρχει σε όλους τους ανθρώπους ο φυσικός νόμος που μας βοηθά να ξεχωρίζουμε το καλό από το κακό. Αν μας βρίζουν τώρα δε μας αρέσει άρα ας μη βρίζουμε κι εμείς τους άλλους κι ανάλογα να φερόμαστε σε όλες τις ευαγγελικές εντολές. Αλλά το ίδιο ισχύει και για όσα μας δόθηκαν ως εντολή και στην ΠΔ: φόνοι-μοιχείες-επιορκίες-αδικίες κτό. Ενώ ας κοιτάξουμε να δούμε πώς μας αρέσουν οι αντίθετες από όλα αυτά αρετές όταν μας φέρονται καλά και τις χαρακτηρίζουμε και δίκαιες και συμφέρουσες και εύκολες!

   Όταν κάποιος μας ζητά κάτι δίνε και αν δεν έχεις πες του αν είχα περισσότερα θα σου έδινα φτάνει να υπάρχει η θέληση και τότε γίνεσαι αγαπητός κι από όσα ελάχιστα έχεις κι όχι από όσα δεν έχεις. Θες να σε αγαπούν όλοι και να κερδίζεις συγγνώμη και έχεις τη κατάκριση δυσβάστακτη ακόμα και για το λίγο φταίξιμο; Αγάπα κι εσύ όλους και δίνε πρόθυμα συγγνώμη κι άπεχε από κατάκριση βλέποντας τον εαυτό σου στον άλλο κι ανάλογα αποφάσιζε και τοποθετήσου απέναντί του και ενέργησε καταλλήλως. Αυτό είναι το θείο θέλημα με την αγαθοποιία να φιμώνεται η αγνωσία τω αφρόνων ανθρώπων δηλαδή όσων εχθρεύονται ανάμεσά μας χωρίς λόγο και δε θέλουν να δώσουν σε άλλους όσα επιθυμούν οι ίδιοι λαμβάνοντας από άλλους. Ίδια φύση αποδίδει ίδια κρίση. Όλοι από μόνοι μας θέλουμε να αγαπιόμαστε και να ευεργετούμαστε από έμφυτη κίνηση και διάθεση ως κατεικόνα Θεού πλασθέντες αλλά λόγω της αμαρτίας που εισήλθε ύπουλα και επληθύνθηκε δε χάσαμε την αγάπη μας για τον εαυτό μας αλλά προς αλλήλους ως κορύφωμα αρετής το χάσαμε και εψύγη και αλλοίωσε και αχρείωσε…γι’  αυτό έρχεται πάντα επίκαιρο το σημερινό ευαγγελικό λόγιο: όσα θέλετε να σας κάνουν οι άλλοι αυτά να τους τα κάνετε κι εσείς.

   Δεν ωφελεί εάν ονομαζόμαστε Χριστιανοί αν και τα έργα δε διαφέρουν από τα έργα των άπιστων. Επομένως μας λέει ο Χριστός ότι σε σας τους δικούς Μου θα υπάρχει χάρη κοντά Μου εάν τηρείτε τις εντολές Μου. Αλλιώτικα δε θα έχετε καμιά παρρησία κοντά Μου. Καλά κάνετε και αγαθοποιείτε τους αγαθοποιούντας σας και δανείζετε τους δανειστές σας αλλά άμισθοι έτσι θα είσαστε αφού εδώ ανταποδίδετε ο ένας στον άλλο και έτσι πάλι δεν φεύγει η αμαρτία από πάνω σας ως παρόντα και μάλλον το αντίθετο συμβαίνει αφού αν διαπράττονται δεν ωφελούν αλλά κι αν δε διαπράττονται ζημιώνουν πολύ. Γιατί όσοι δεν αγαπούν κι όσους τους αγαπούν αυτοί χειρότεροι κι από τελώνες και αμαρτωλούς ονομάζονται και είναι. Για φανταστείτε ακόμα χειρότερα όσοι ανταποδίδουν και το αντίθετο με έργα και λόγια! ΄Ετσι συμβαίνει και με όσους αφηνιάζουν με τα γήινα και δεν αποδίδουν στο Θεό ό,  τι Του πρέπει κι όσοι δεν ταπεινώνονται στο Θεό αλλά απειθούν στην Εκκλησία του Χριστού και αγανακτούν μάταια με όσους νοιάζονται γι’  αυτούς και θέλουν το καλό τους κι εύχονται και πράττουν με όλη τους τη δύναμη κάθε αγαθό κι ωφέλιμο γι’  αυτούς.

   Τώρα όσοι απαιτούν τόκους είναι σχεδόν άνομοι και χειρότεροι από αμαρτωλούς γιατί δεν πείθονται στην ΑΓ, ΠΔ & ΚΔ. Να δανείζουμε και σε όσους δεν υπάρχει ελπίδα να τα ξαναπάρουμε ως δάνειο. Ο τοκογλύφος είναι απάνθρωπος και άδικος και δανείζει εκεί που έχουν όχι καθόλου αλλά λίγα για να πάρει κι αυτά τα λίγα που έχουν και σπεύδει να αισχροκερδήσει με τον πόνο του άλλου καταστρέφοντας και τον πλούτο και την ψυχή του δανειστή με τόκους ως γεννήματα εχιδνών που φωλιάζουν στον κόλπο των φιλάργυρων ετοιμάζοντας αιώνια κόλαση. Όποιος πάλι δε δανείζει είναι σαν εκείνον που έχει μέσα του και τις μητέρες των εχιδνών…τα αντίθετα από όλα αυτά μας λέει ο Κύριος λοιπόν να πράττουμε και τότε ο μισθός σας πολύς και θα είσαστε υιοί του Υψίστου όπως κι Αυτός είναι χρηστός σε πονηρούς και αγαθούς. Και μη φοβάσαι μην χάσεις τα αγαθά σου γιατί εδώ ήρθαμε για να σπείρουμε αγαθοποιία και η συγκομιδή θα είναι οπωσδήποτε πολλαπλάσια κι αντίστροφα όσοι κακοποιούν εδώ θα συγκομίσουν κακά αφού ό,  τι σπείρουμε θα θερίσουμε αλλά και με μεγάλη προσθήκη.

  Άρα εάν ομοιωθούμε με έργα με τον Υιό του Θεού και δείξουμε ότι είμαστε κι εμείς χρηστοί σε όλους όπως κι Εκείνος είναι πάντα χρηστός σε όλους μας εκεί θα λάβουμε με αύξηση και ομοίωση προς Αυτόν περιλαμπόμενοι με δόξα και φως του Υψίστου συζώντας αιώνια με όσους ανάμεσά τους ο Χριστός θα βρίσκεται αιωνίως. Για σκεφτείτε Εκείνος έδωσε για μας τα πάντα και τον ίδιο Του τον εαυτό κι εμείς δεν έχουμε τίποτε να Του δώσουμε αλλά είμαστε και αχάριστοι απέναντί Του με κάθε τρόπο. Αρκεί να δανείζουμε από περιττά και να ευεργετούμε από όσα έχουμε. Ποια και πόσα; Και για μικρά ανταποδίδει ο Κύριος ομοιότητα προς Αυτόν και ύψιστη υιοθεσία και ουράνιο μισθό; Γίνεσθε οικτίρμονες διότι κι ο Πατέρας σας στους ουρανούς είναι οικτίρμων!

25 Σεπ 2013

«Το γαρ κατ’ εικόνα, ο Θεός προσελάβετο»

Του πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου Ι. Μ. Πέτρας & Χερρονήσου

Σε ένα αγιορείτικο Ευχολόγιο, υπάρχει ένα τροπάριο, για την εξόδιο ακολουθία των Μοναχών που λέει:  «Όταν θα ανοίξεις γη και γίνεις τάφος, θα δεχτείς τον άνθρωπο, που πλάστηκε την αρχή από το χώμα σου, με το χέρι του Θεού και τώρα επιστρέφει σε σένα, που τον γέννησες. Εσύ υπόδεξαι το σώμα του, γιατί το «κατ’ εικόνα» δηλ. την ψυχή του, την πήρε  ο Θεός» .

Η Αγία  Γραφή,  μιλεί για την κατ’ εικόνα δημιουργία του ανθρώπου, από το Θεό. Το σώμα του ανθρώπου στη βιολογική του ύπαρξη,  δεν διαφέρει  πολύ από την υπόλοιπη δημιουργία. Αυτό σημαίνουν τα λόγια της Αγίας Γραφής, ότι έπλασε ο Θεός τον άνθρωπο από το χώμα της γης. Εκείνο που διαφοροποιεί απόλυτα τον άνθρωπο από την κτιστή  δημιουργία και τον κάνει ασύγκριτο και ανόμοιο μ’ όλα τα πλάσματα της γης, είναι το «κατ’  εικόνα». Είναι δηλ. η  πνευματική  υπόσταση, που έδωσε στον άνθρωπο ο Θεός με την πνοή του.

Αυτό που με το θείο εμφύσημα, δίνει ο Θεός στον άνθρωπο,  είναι η λογική ψυχή.  Η ψυχή αυτή δεν προέρχεται από την ουσία του Θεού, αφού ο Θεός στην ουσία του είναι αμέθεκτος,  απλησίαστος και ακατάληπτος, αλλά από την αγάπη Του. Αυτό σημαίνει, ότι ο άνθρωπος δεν είναι άσχετος με το Θεό, είναι ζωντανή εικόνα του Θεού με θεϊκά χαρίσματα και με  προορισμό να μοιάσει στο Θεό δηλ. στην αγιότητα του Θεού.

Αυτή  η ψυχή   δεν γνωρίζει θάνατο, ούτε φθορά, ούτε αφανισμό. Το Αρχέτυπο σύμφωνα με το οποίο ο Θεός έπλασε  τον άνθρωπο, ήταν ο  Χριστός.   Όταν λοιπόν πεθαίνει ο άνθρωπος, το σώμα του παραδίνεται στη γη, να γίνει χώμα και η ψυχή του στο Θεό, να ζήσει αιώνια κοντά του. Στην ψυχή διασώζεται ολόκληρη η προσωπικότητα του ανθρώπου, το λογικό του, η ελευθερία του, η συνείδηση του, η αγάπη του και όλες οι αρετές του, το μίσος του και όλες του οι κακίες.

Το μυστήριο της αθανασίας του ανθρώπου, το πιστεύουν   όλες οι θρησκείες. Από τα πανάρχαια χρόνια, γνωρίζομε την πίστη του Ομήρου, για τις ψυχές των ηρώων του. Γνωρίζομε τον Άδη της αρχαίας ελληνικής θρησκείας και τις απόψεις για την αθανασία της ψυχής, των Ελλήνων φιλοσόφων. Γνωρίζομε από τον Πλάτωνα την διδασκαλία  του Σωκράτη για την αθανασία της ψυχής  στον Κρίτωνα και την συμφιλίωση με τον θάνατο στον Φαίδωνα. Σε όλες τις θρησκείες  η αθανασία του ανθρώπου, επικεντρώνεται στην ψυχή του και η αθανασία της ψυχής, στη σχέση της με το Θεό.

Μόνο όμως στον Χριστιανισμό,  υπάρχει η ερμηνεία για την αθανασία του ανθρώπου. Ο άνθρωπος είναι προορισμένος για την αιωνιότητα, ως ζωντανή εικόνα του Χριστού. Όταν δηλ.  το «κατ’ εικόνα» αμαυρώθηκε από την αμαρτία, ο Χριστός με την ενανθρώπηση του,  προσέλαβε την ανθρώπινη φύση, τη σύνδεσε με τον εαυτό του,  την ανακαίνισε, την  αγίασε,  την ανάστησε και την ανέβασε με την Ανάληψη του στον ουρανό. Εκεί υπάρχει νέφος Αγίων, Δικαίων, Προφητών,  Αποστόλων,  Μαρτύρων και Οσίων που την ύπαρξη  και την αθανασία τους, την οφείλουν στο Θεό.

Είναι κρίμα που η εποχή μας έχει το θλιβερό προνόμιο, να είναι τελείως υλιστική. Πουθενά πνεύμα, πουθενά ψυχή, πουθενά αιωνιότητα και σε πολλές περιπτώσεις πουθενά Θεός. Γι’ αυτό υπάρχει τόση απελπισία στον κόσμο.  Γι’ αυτό υπάρχει τόση αμαρτία στον άνθρωπο. Γι’ αυτό ο άνθρωπος δεν φοβάται το κακό, δεν λογαριάζει την αδικία, δεν πιστεύει στην αιωνιότητα της ψυχής του, τις περισσότερες φορές, δεν πιστεύει, «ούτε στην ίδια του την απιστία!»

Μια μαντινάδα εδώ στην Κρήτη, φανερώνει την αντίληψη  του ανθρώπου, για το θάνατο και την αθανασία: 
Χαρά στη μοίρα σας βουνά, που Χάρο δεν φοβάστε.
Μόνο ανειμένετε άνοιξη, να πρασινολογάστε.

Είναι πραγματικά τραγικό, να πιστεύει ο άνθρωπος στην αιωνιότητα της ύλης και να μην μπορεί να πιστέψει στην αιωνιότητα της ψυχής του. Μια σοβαρή αιτία  είναι ο ηθικός μηδενισμός της σύγχρονης ζωής.  «Μην πιστεύεις τίποτε. Μην ελπίζεις τίποτε. Μην παίρνεις σοβαρά τη ζωή. Η ζωή είναι ανόητη. Ο άλλος άνθρωπος είναι η κόλαση».

Απέναντι σ’ όλα αυτά, έρχονται τα λόγια του Μ. Βασιλείου, να δώσουν την ερμηνεία:  «Άνθρωπε,  δεν είσαι πια γη, ούτε στη γη θα καταλήξεις. Συνδέθηκες με τον Χριστό, που είναι η Ζωή και θα υψωθεί η ψυχή σου μαζί με το σώμα σου,  άφθαρτο στη βασιλεία του Θεού». Όχι λοιπόν μόνο η ψυχή είναι αθάνατη, αλλά και το σώμα αγιάζεται, ενδύεται αφθαρσία, γίνεται «άγια λείψανα» και πνευματικό πια και αναστημένο, ζει αιώνια κοντά στο Χριστό.

Είναι αυτό που λέει ο Ιωάννης στην Αποκάλυψη: «Είδα  καινούργιο ουρανό και καινούργια γη. Φωτεινές ψυχές και αναστημένα σώματα. Ο Θάνατος και ο Διάβολος είχαν καταργηθεί  Το Α και το Ω, η Αρχή και το Τέλος, ήταν   ο Χριστός και η Εκκλησία Του». 

18 Σεπ 2013

Όταν σβήνεις την ελπίδα

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γενικού Αρχ. Επιτρόπου Ι. Μητρ. Πέτρας & Χερρονήσου

Αν η χειρότερη πνευματική κατάσταση είναι η απελπισία, η μεγαλύτερη αμαρτία είναι, να σβήνει ο άνθρωπος την ελπίδα στον συνάνθρωπο του. Όσο κι αν αυτό φαίνεται παράδοξο, συμβαίνει σε πολλούς ανθρώπους και πιστεύω ότι αυτό δεν προέρχεται ποτέ από αγάπη, αλλά από διάφορες άλλες αιτίες, όπως είναι η κακία, η ζήλια και ο εγωισμός. 

Γνωρίζω την περίπτωση ενός φτωχού και ορφανού παιδιού, που αντιμετώπιζε με φόβο και δειλία το σχολείο στην πρώτη τάξη του Δημοτικού και του έλεγε μπροστά σ’ όλη την τάξη ο δάσκαλος: «Δεν θα μάθεις ποτέ γράμματα. Κοίταξε τα παιδιά που θα προκόψουν. Εσύ θα μείνεις πάντα τούβλο!» Του παιδιού ράγιζε η καρδιά του, αλλά σε ποιόν να μιλήσει; Υπόφερε σ’ αυτή την απαξίωση του δασκάλου κι όταν έφευγε από το σχολείο, έκλαιγε σ’ ένα απόμερο μέρος, να μην το βλέπει κανείς και παραπονιόταν στο Θεό. Ήθελα νά ξερα, ποιος τού δωσε αυτού του δασκάλου το δικαίωμα, να φέρνει τόση απελπισία σ’ αυτό το παιδί;
            
Ο αετός είναι το πιο δυνατό και περήφανο πουλί. Πετά πολύ ψηλά. Από κει βλέπει με την ωραιότερη θέα τον κόσμο. Αυτό εκφράζει το τραγούδι: «Νά μουν αετός, να πέταγα πολύ ψηλά». Με όλους τους συμβολισμούς που ο λαός μας θαυμάζει αυτές τις χάρες του αετού, υπάρχει μια διήγηση, πολύ διδακτική για τον άνθρωπο: Ένας αετός – σταυραετός - από τους πιο μεγάλους, πετούσε ψηλά στον ουρανό. Με κάποιο τρόπο τον παγίδευσαν και τον φέρανε σ’ ένα ζωολογικό κήπο. Του δέσανε τα πόδια για να μην μπορεί να πετάξει και τον είχαν ως θέαμα για τον κόσμο.
            
Πολλές φορές ο αετός χτυπιότανε με τις αλυσίδες, επειδή ήθελε να πετάξει και οι αλυσίδες του πλήγωναν τα πόδια. Αφού πέρασαν αρκετά χρόνια, για κάποιο λόγο, οι υπεύθυνοι του ζωολογικού κήπου, αποφάσισαν ν’ αφήσουν ελεύθερο τον αετό, να πετάξει πάλι στις κορυφές  των βουνών,  να χαρεί τα αγαπημένα του ύψη. Η έκπληξη όμως σε όλους ήταν φοβερή, όταν ελευθέρωσαν τον αετό και είδαν ότι,  ο αετός δεν πετούσε πια! Προσπάθησαν να τον αφήσουν από ένα ψηλό βουνό, αλλά και τότε ο αετός έμεινε καθηλωμένος στη γη. Τον εξέτασαν οι ειδικοί. Δεν είχε καμιά αρρώστια. Απλούστατα από τον αετό, είχε σβήσει πια η ελπίδα!  Απ’ αυτό το παράδειγμα καταλαβαίνομε, πόσο απάνθρωπο είναι, να σβήνομε στον άνθρωπο την ελπίδα.
            
Οι πιο αρνητικές αιτίες, που εμπόδισαν πολλά παιδιά να προοδεύσουν, ήταν τα αισθήματα κατωτερότητας και η απαξίωση που δέχτηκαν, είτε στον οικογενειακό τους κύκλο, είτε στο σχολείο, είτε στον κοινωνικό τους περίγυρο.  Τα αισθήματα μειονεξίας και αναξιότητας, που μπορεί να αισθάνεται ένας άνθρωπος και να μαραίνουν τον ψυχικό του κόσμο, δεν είναι ταπείνωση. Η ταπείνωση της εκκλησίας οδηγεί σε αυτογνωσία και στην καλύτερη ανθρωπογνωσία και φέρνει στον άνθρωπο δύναμη και ενεργητικότητα, γιατί τον ελευθερώνει από τον παθολογικό εγωισμό και την αρρωστημένη  ταπεινολογία.  Απεναντίας τα αισθήματα μειονεξίας, φέρνουν πνευματικό και ψυχικό μαρασμό, δειλία και φόβο, που αργά ή γρήγορα, θα οδηγήσουν σε ενοχικά συμπλέγματα.
            
Θυμάμαι στο Δημοτικό σχολείο, κάποια παιδιά πικραμένα. Θυμάμαι στο Γυμνάσιο πολλά παιδιά περιθωριοποιημένα. Ποιος τα πίκραινε; Ποιος τάβαζε στο περιθώριο; Ποιος τα καταδίκαζε σε απραξία;
            
Όλοι μας θυμόμαστε ποιοι μας αγαπούσαν, όταν είμαστε παιδιά και ποιοι μας ταπείνωναν. Ποιοι μας δίνανε θάρρος και ποιοι μας απελπίζανε. Ποιοι χαιρότανε στις χαρές μας και ποιοι πικραινότανε. Θα μου πείτε, είναι αυτά τόσο σπουδαία; Πιστεύω ότι είναι η μεγαλύτερη κακοδαιμονία μιας κοινωνίας.
            
Όλες αυτές οι συμπεριφορές, διαπλάσσουν  χαρακτήρες, διαμορφώνουν συνειδήσεις και γίνονται τρόποι ζωής. Ένας καλός λόγος σ’ ένα άνθρωπο είναι τόσο δύσκολο; Ένα γέλιο από την καρδιά σου  σ’ ένα άνθρωπο, μπορεί να αλλάξει τη ζωή του. Δυο λόγια ελπίδας και αγάπης σ’ ένα παιδί που έχει χάσει την αυτοπεποίθηση του, μπορεί να του δώσει φτερά να πετάξει. Δυο ενθαρρυντικά λόγια  σ’ ένα άνθρωπο απογοητευμένο, του δίνουν δύναμη να συνεχίσει να υπάρχει.  
            
Όταν αποχαιρετούσα τους καθηγητές μου  στην εκκλησιαστική σχολή στα Χανιά, ο πνευματικός μου π. Μιχαήλ Καρδαμάκης μου έσφιξε το χέρι. Ήταν ή πρώτη φορά που ένας άνθρωπος μου έσφιγγε το χέρι. Ένιωσα μια δύναμη να περνά στην ψυχή μου,  ένα ρεύμα αγάπης να με συγκλονίζει.  Ένιωσα την ανάγκη να του πω, ότι θα έκανα χίλιες θυσίες, για να τον βγάλω ασπροπρόσωπο.
            
Πολλοί άνθρωποι όταν με χαιρετούν μου σφίγγουν το χέρι. Νιώθω τη ζεστασιά της καρδιάς τους, αλλά και απέραντη χαρά. Σφίγγω σε πολλούς ανθρώπους το χέρι,  γιατί πιστεύω πως το έχουν ανάγκη. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς με κοιτάζουν στα μάτια, μ’ ένα διαπεραστικό βλέμμα. Πιστεύω ότι αναζητούν την ειλικρίνεια της αγάπης και την αγάπη της ειλικρίνειας.


            
Κοντολογίς επαναλαμβάνομε: Η μεγαλύτερη αμαρτία είναι να σβήνεις την ελπίδα σ’ ένα άνθρωπο. Η μεγαλύτερη μορφή αγάπης είναι,   να του δίνεις ελπίδα.  

ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ

Ορθόδοξος Συναξαριστής






ΠΩΣ ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙΤΕ (Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ, ΣΤΡ. ΚΟΡΑΚΑ 2)

ΧΑΡΤΗΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΩΝ ΑΠ' ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΩΡΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ

ΠΡΟΓΝΩΣΗ ΚΑΙΡΟΥ

Επιστροφή στην Αρχική Σελίδα